Μια γενική θεώρηση
Επειδή λοιπόν οι εκλογές, αν δεν ξυπνήσει στραβά η Μάρκελ, θα πραγματοποιηθούν με τον λαό να «στοιβάζεται» ανάμεσα σε μπλε, πράσινους και κόκκινους κόκκους, ως απορρυπαντικό που θα πλύνει τα βρώμικα του πολιτικού συστήματος, νομίζω πως μια γνώμη που θα μπορούσε να αποτελέσει μέτρο στην επιλογή του καθενός και της καθεμιάς είναι η παρακάτω θέση:
Εμείς οι Έλληνες, εμείς οι Ελληνίδες, αν νομίζουμε πως έχουμε κάποια αιματολογική συγγένεια με τους αρχαίους Έλληνες, αιματολογική συγγένεια με τον πολιτισμό που μας κληροδότησαν, δεν μπορούμε να είμαστε “Αριστεροί”, Δεξιοί”, “Ιμιτασιόν” αλλά ΕΛΛΗΝΕΣ.
Αυτή η Πατρίδα ανάμεσα μας ψάχνει τα παιδιά της, εκείνα τα γνήσια παιδιά των Ελλήνων που δεν λένε πρώτα η σωτηρία του ευρό, πρώτα η Ευρωπαϊκή Προοπτική, πρώτα οι σύμμαχοι, πρώτα οι δανειστές, πρώτα το κεφάλαιο και μετά η Πατρίδα σαν γη και στο τέλος ο λαός.
Αν σε αυτή την πεμπτουσία του Ελληνικού Γένους, του Ελληνικού Έθνους την συνέχεια και την ετερότητα μας, δεν βρούμε ούτε Πατρίδα, ούτε Πολιτισμό, ούτε Έλληνες τότε είμαστε άξιοι να μας καθορίζουν οι άλλοι τι Είμαστε και ποιοι Είμαστε.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όταν οι «πολιτικοί» μας λένε, «αν ο λαός είναι αντίθετος με όλα αυτά και αν δεν τα επιδοκιμάζει, μπορεί να το δείξει με την ψήφο του», να θυμόμαστε πως όταν κρίνουμε το έργο μια κυβέρνησης ή μιας συγκυβέρνησης, δεν κρίνουμε μόνο τα πρόσωπα αλλά και τους νόμους που ψήφισαν.
Αν υπήρχε πράγματι Δημοκρατία σε αυτή την χώρα που την γέννησε, τότε θα ήξεραν και οι πολιτικοί και ο Λαός ότι κάθε Νόμος, κάθε συμφωνία, κάθε διάταξη, κάθε απόφαση, αφού θα καταδικαζόταν από την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος αυτομάτως θα έπαυε να ισχύει.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, συγκριτικά με το αρχαιότερο όλων των σύγχρονών του πολίτευμα, ότι στην Δημοκρατία ό λαός συμφωνεί τους νόμους και επιλέγει τα πρόσωπα που θα επιβλέπουν την εφαρμογή τους.
Αν υπήρχε δημοκρατία, τότε ο λαός δεν θα έβγαινε στους δρόμους να διαδηλώνει, ούτε και να φιμώνεται αν ο λόγος του δεν ταυτίζεται με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.
Αν όσοι υποστηρίζουν την αναγκαιότητα των κινημάτων – από κάπου και κάπως πρέπει να ξεκινήσει κανείς - ως προπομποί μιας οικοδόμησης της Δημοκρατίας ως οικονομικό και κοινωνικό πολιτικό σύστημα, οφείλει να βρει διόδους σύνδεσης του αρχαίου μας πολιτισμού με την σημερινή υπόστασή μας, να προβάλει την ετερότητα μας και να επεξεργαστεί εκείνη την θεωρία ως ιδεολογία Δημοκρατίας ανταγωνιστικά προς κάθε άλλη ιδεολογία που οι ρίζες τους βρίσκονται έξω από την Ελληνική ετερότητα και τον Ελληνικό πολιτισμό
Σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να ενθαρρύνουμε κινήσεις και κινήματα, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς τα εμπόδια του πρότερου πολιτικού βίου, διεκδικώντας μια συνεχή παρουσία λόγου και δημιουργίας παραδειγμάτων που θα δοκιμάζουν και τις αντοχές των άλλων ιδεολογικών ρευμάτων, των άλλων πολιτικών συγκροτήσεων αλλά και του ίδιου του λαού.
Ο διαχωρισμό των Ελλήνων σε Δεξιούς, Αριστερούς ή Κεντρώους αποτέλεσε το στερέωμα πάνω στο οποίο πάτησε ένας εμφύλιος, πάτησε ένα σύστημα, διαμόρφωσε ένα έκτρωμα που λέγεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οδήγησε έναν λαό στην εξαθλίωση και ένα πολιτικό προσωπικό στην χλιδή και στο φασισμό.
Να μην ξεχνάμε πως ο Ελληνικός λαός έμαθε να είναι Ελληνικός επειδή έτσι τον έμαθαν χωρίς ο ίδιος ποτέ να το επέβαλε. Ακόμα και σήμερα αυτό ο λαός εξακολουθεί να παρουσιάζεται εκτός Ελλάδας με το παρωνύμιο GREEK. Ακόμα και τα τραγούδια μας όταν αναφέρονται στον ελληνικό λαό κάνουν αναφορά σε έναν άλλο λαό του Ρωμιούς. Δηλαδή στους Ρωμαίους του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων όταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας τους μετακινήθηκε από την Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη.
Όμως σε αυτή την χώρα, με αυτό το Πολίτευμα ο λαός δεν επικυρώνει ή δεν απορρίπτει ούτε τους Πολιτικούς ούτε τις αποφάσεις τους. Απεναντίας έχει μια επιλογή:
Να υποδεικνύει τον επόμενο ή τον υφιστάμενο να κάνει ότι του καπνίσει χωρίς ο λαός να έχει κανένα δικαίωμα.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα προβληματισμό ενίσχυσης της διάχυσης ενός κινήματος Λαϊκού στην Ελληνική Κοινωνία που θα στόχευε στην παραγωγή παραδειγμάτων Δημοκρατικής συγκρότησης των τοπικών κοινωνιών, ώστε μέσα από την δράση αυτή να παραχθεί συνείδηση Δημοκρατίας και ως ιδεολογία και ως οικονομία και ως κοινωνία.
Σε μια τέτοια πορεία ούτε αποκλεισμοί πρέπει να προτάσσονται, ούτε και ευκαιριακές συμπράξεις πρέπει να επιλέγονται.
Δεν πρέπει να βιαζόμαστε για κάτι που ο ίδιος ο λαός δεν γνωρίζει την ύπαρξη του.
Ας προσέξουμε μην κάνουμε το ίδιο λάθος. Δηλαδή, να έχουμε ζέψει την άμαξα πάνω σε ένα γερό άλογο, να έχουμε καβαλήσει το άλογο αντί την άμαξα
και να καλπάζουμε χωρίς την βεβαιότητα ότι η άμαξα εξακολουθεί να σέρνεται από το άλογο που έχουμε καβαλήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου