Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ : ΟΙ ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ


Ας θυμηθούμε μια από το παρελθόν προσφιλή έκφραση Πασοκ, «Οι μη προνομιούχοι» και μην βιαστούν κάποιοι να προβάλλουν τον θυμό τους ως επιχείρημα.
Ο Ιμπεριαλισμός, γνήσιο παιδί του Προτεσταντισμού, υιοθετημένο παιδί της τρικολόρε κυβέρνησης που νέμεται την χώρα μας, διδάσκει πως εκείνος που είναι προνομιούχος πρέπει και να το αποδεικνύει και να φαίνεται..
Σύμφωνα με το Προτεσταντισμό, οι εκ δεξιών του πατρός καταδεικνύονται στην ζώσα πραγματικότητα ως οι ξεχωριστοί από τον θεό και εσωσμένοι .
Το αντίθετο προβάλλεται τόσο από την ορθοδοξία όσο και από τους Καθολικούς. Δηλαδή εις την Δευτέρα παρουσία και ως ενάρετοι μπορεί να καθίσουν Δεξιά του Πατρός.
Πως λοιπόν φαίνεται ο προνομιούχος; Πρέπει να ξεχωρίζει ώστε να αποτελεί εν τοις πράγμασοι εσωσμένος και επί της ζώσας πραγματικότητας ο εκ Δεξιών του πατρός;
Ο προνομιούχος, πρέπει να έχει βίλα με πισίνα και να μην πληρώνει φόρους, να έχει κότερο και πολυτελή αυτοκίνητα και να μην πληρώνει φόρους, να έχει υπηρετικό προσωπικό, σκυλάκια ράτσας και όλα τα έξοδα την καθημερινότητας του, του ιδίου, της οικογένειάς του, υπηρετικού του προσωπικού, να εγγράφονται ως έξοδα της επιχείρησής του. Εκείνος να δηλώνει εισόδημα μικρότερο από έναν απλό προϊστάμενο στην επιχείρηση του, να κατέχει πλήθος μετοχών και μεγάλα αποθηκευμένα εισοδήματα σε επιφανείς τράπεζες του εξωτερικού, να κοσμεί τις στήλες κουτσομπολιού της Αριστοκρατίας, να γίνεται πρώτη είδηση ως καλλιτεχνική δραστηριότητα , να ηγείται εκείνος ή η σύζυγος, ή η κόρη σε οργανώσεις φιλανθρωπίας και διεθνούς κοινωνικής δραστηριότητας οργανισμών υπό τη αιγίδα κάποιου διεθνούς οργανισμού, αλλά ποτέ να μην πληρώνει και ποτέ να μην συμμετέχει σε εκδηλώσεις οικονομικής συνδρομής, παρά να συμβάλει ώστε οι τρίτοι να προβάλλουν τα «ανθρωπιστικά» τους ιδεώδη.
Ο προνομιούχος πρέπει να κατέχει προβεβλημένη θέση στα Δημόσια πράγματα, να συναγελάζεται με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να χρηματοδοτεί πολιτικούς και πολιτικές, να έχει αποφασιστικό ρόλο και λόγο στην διαμόρφωση πολιτικών στρατηγικών στην οικονομία και στην «παραχώρηση» δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Αλλά και στους προνομιούχους υπάρχουν διαβαθμίσεις και προβάλλονται κατά τρόπο τέτοιο που να προσελκύει πλήθος «υπηρετικού» προσωπικού που να υπηρετεί το αξίωμα του Προνομιούχου.
Έτσι παρακολουθούμε δίπλα σε αυτούς να συνωστίζονται «ευγενή» επαγγέλματα, Πολιτικοί, Συνδικαλιστές, Άρχοντες Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Μάνατζερ επιχειρήσεων και Τραπεζών.
Είναι εκείνοι που «Θυσιάζονται» για την «από-ενοχοποίηση» της τάξης των Προνομιούχων.
Στον αντίποδα βρίσκονται οι Μη Προνομιούχοι. Οι Μη εσωσμένοι, εκείνοι που δεν επελέγησαν από τον Θεό να κατέχουν επιφανή θέση ως γνήσιοι αντιπρόσωποί του στην διάρκεια της ζωής τους.
Σε εκείνους διδάσκεται η ενάρετη ζωή, οι Δέκα ή είκοσι ή όσοι οι νόμοι ενός Κράτους, εντολές που θα πρέπει να υπηρετήσουν ώστε μετά θάνατο και αν ποτέ γίνει η Δεύτερη Παρουσία, να επιλεγούν για την προνομιούχου θέση των εκ Δεξιών του Πατρός.
Ο Μη Προνομιούχος, ξεχωρίζει επειδή δουλεύει και ΟΧΙ επειδή εργάζεται.

Ένα παράδειγμα πριν συνεχίσω: Ένας μισθωτός εργάζεται κατά την διάρκεια ενός Σαββάτου ή Κυριακής ή χρόνου εκτός δουλειάς, όταν ας πούμε περιποιείται το κήπο του σπιτιού του, αν επισκευάζει κάποιο εργαλείο στο σπίτι του, αν δηλαδή ό,τι κάνει δεν συγκαταλέγεται στην ανάγκη να καλύψει τις βιοποριστικές του ανάγκες.
Ακόμα και όταν η κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών δεν εξαρτάται από τρίτο, από έναν εργοδότη και πάλι τότε εργάζεται.

Συνεχίζουμε λοιπόν. Ο Μη Προνομιούχος κατʼ αρχή πληρώνει φόρους, δουλεύει στην ιδιοκτησία κάποιου, αμείβεται με όρους και προϋποθέσεις που ο Κάποιος ορίζει, από τον Κάποιο ζει εκείνος και η οικογένειά του, από τον Κάποιο μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του, από τον Κάποιο μπορεί να αγοράσει ένα αυτοκίνητο, ένα ψυγείο μια κουζίνα, από τον Κάποιο μπορεί να αγοράσει τρόφιμα, ενδύματα , θέρμανση, ψύξη. Από το Κάποιον θα αποκτήσει την δυνατότητα να πληρώσει φόρους, να διασκεδάσει, να κάνει διακοπές, να έχει ατομική δραστηριότητα, να χαρεί την οικογένειά του.

Στον Μη Προνομιούχο, παρέχονται ελευθερίες και δικαιώματα την ίδια στιγμή και παράλληλα, επιβάλλονται αυξήσεις στα προϊόντα, επιπλέον φόροι, μειώνονται οι αποδοχές του, ευελικτοποιούνται οι σχέσεις που ορίζουν την δουλειά και τον μισθό, την υγεία και την πρόσβαση στα νοσοκομεία, την εκπαίδευση και την εύρεση εργασίας.
Ο Μη προνομιούχος, έχει κάθε Δικαίωμα και κάθε Ελευθερία να έχει ελεύθερο χρόνο, να οργανώνεται, να διεκδικεί, να απεργεί, να καταναλώνει, να εκλέγει ή και να εκλέγεται.
Αλλά εφʼ όσον έχει αυτά τα δικαιώματα και αυτές τις ελευθερίες, παράλληλα οι φόροι, οι απολύσεις, η ανεργία, οι αυξήσεις των προϊόντων καθημερινότητας, οι διαφημίσεις αναγκών, οι έκτακτες καταστάσεις, οι οικονομικές κρίσεις, οι ανάγκες της οικογένειας, οι ανάγκες των παιδιών του, η ανάγκη να δημιουργήσει οικογένεια, δεν του επιτρέπουν ούτε να έχει ελεύθερο χρόνο, ούτε να σκέφτεται, ούτε να οργανώνεται, ούτε να διεκδικεί, ούτε να απεργεί, παρά να υποτάσσεται στις ανάγκες του και στα δικαιώματα του άλλου. Του εργοδότη του. Του Κράτους. Των Κυβερνήσεων.
Αν λοιπόν, την προηγούμενη περίοδο υπήρξε εκείνο το οικονομικό χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι Προνομιούχοι έδιναν μικρή σημασία αν τα σύμβολα που τους καθιστούσαν "επιφανείς" κατρακυλούσαν στο επίπεδο των Μη Προνομιούχων, αν δηλαδή επετράπη στους Μη Προνομιούχους να αποκτήσουν μόνιμη κατοικία, ακριβό αυτοκίνητο, ευκολία στην κατανάλωση, άνετες διακοπές σε ακριβά ξενοδοχεία, ταξίδια αναψυχής στο εξωτερικό, πρώτη και δεύτερη εξοχική κατοικία, αυτό ήταν μια παρένθεση που χρεώνεται ως ενοχική για τους Προνομιούχους και καταδικαστέα σύμπραξη και αυθάδεια σε μια ευημερία με δανεικά, για τους Μη Προνομιούχους.
Τις τελευταίες μέρες που πέρασαν, ας αναρωτηθεί καθένας από εμάς, πόσο χρόνο αφιέρωσε για να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα στο Κοινοβούλιο σε σχέση με ένα Τούρκικο σίριαλ ή μια άλλη σαπουνόπερα ή βλέποντας ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.
Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, πόσο χρόνο αφιέρωσε για να προβάλει την αντίθεσή του εναντίων των φοροεισπρακτικών μέτρων που ψήφισαν οι σερβιέτες της Μέρκελ, γιατί δεν υπήρξε οργανωμένη και μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, γιατί αν συνδικαλίζεται θα ψηφίσει και πάλι τα ίδια συνδικαλιστικά στελέχη των κομμάτων, γιατί αν γίνουν εκλογές θα ψηφίσει και πάλι τους ίδιους βουλευτές ή θα εγκλωβιστεί στα ίδια κλεπτολαϊκά σύμβολα και κόμματα που του καταστρέφουν την ζωή και το μέλλον του;

Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, γιατί εγκλωβίζεται σε προπαγανδιστικές φιέστες "Τρομοκρατίας", γιατί δέχεται ότι πρέπει να τον χρησιμοποιούν είτε ως μέσον είτε ως εργαλείο είτε ως αιτιολόγηση υποτέλειας, εξαναγκασμού, προβολή των προνομιούχων, ανθελληνισμού της Ελληνικότητα του Κράτους, υποτακτικών σε φόρους και πατριωτικού καθήκοντος υπεράσπισης ξένων οικονομιών και ξένων επικυρίαρχων κρατών και καθεστώτων, υποτακτικών και δούλων εκφυλιστικών προτύπων παραίτησης από την Κυριαρχία, ή την Ανεξαρτησία, ΄την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, τον Αυτοπροσδιορισμό.

ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: ΓΙΑΤΙ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΤΥΧΙΟΥΧΩΝ


Σκεφτήκατε γιατί αυξάνεται η ανεργία στο πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας στην Χώρα μας.
Αλλό το ίδιο δεν παρατηρείται και στις υπόλοιπες χώρες του «Νότου»;
Όταν ξεκίνησε η κρίση, πολλοί βιάστηκαν να την προσδιορίσουν ως κρίση συσσώρευσης, κρίση οικονομίας.
Στην συνέχεια, προσδιόρισαν την κρίση ως κρίση πολιτικού συστήματος.
Η παγιοποιημένη αντίληψη του ΚΚΕ ότι οι κρίσεις είναι σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας.
Ο καπιταλισμός σε κάθε φάση ωρίμανσης του, δημιουργεί το καινούριο μέσα από την καταστροφή του προηγούμενου.
Κεκτημένο στον καπιταλισμό είναι μόνο οι κρίσεις των οικονομικών σχέσεων ως προϋπόθεση εξέλιξής του.
Κάθε όμως οικονομική σχέση ορίζεται από την κάθε φορά οικονομική στρατηγική ανάπτυξης που υπερβαίνει την ανάπτυξη.
Κάθε στρατηγική ανάπτυξης διαμορφώνει και το αντίστοιχο σύστημα κοινωνικής συγκρότησης που καλείται να υποστηρίξει και να υπηρετήσει την τάξη πραγμάτων.
Αυτήν την περίοδο, της ωρίμανση της παγκοσμιοποίησης - στο πρώιμο στάδιο η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε ευφορία στις εσωτερικές οικονομίες- η στρατηγική της ανάπτυξης επιφέρει αναδιαρθρώσεις στις εσωτερικές οικονομίες, αλλά και επιβεβλημένες ανασυγκροτήσεις στο επίπεδο των κοινωνικών συγκροτήσεων.
Στις ανασυγκροτήσεις αυτές συγκρούεται το παλιό μοντέλο κοινωνιών και η ιδεολογία τους, με το καινούργιο και αναγκαίο να υπηρετήσει τις νέες στρατηγικές.
Πρωτίστως μια οικονομική εξέλιξη στρατηγικών επιδρά καταλυτικά στα ιδεολογικά θεμελιώματα, πάνω στα οποία συγκροτήθηκαν οι κοινωνίες και η οικονομία της προηγούμενης καπιταλιστικής συγκρότησης.
Πολλοί σπεύδουν να προτείνουν συστήματα αντίστασης ή να ασκήσουν κριτική χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι το κάθε φορά οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, προσδιορίζει και την αντίστοιχη κοινωνική συγκρότηση των ατόμων, σε κοινωνία ή κοινωνίες που υπάρχουν ως υποστηρικτικά εργαλεία του οικονομικού μοντέλου.
Σε μια τέτοια διαδικασία σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό, ο κίνδυνος ανατροπών και εξεγέρσεων είναι το πιο σίγουρο ενδεχόμενο και όχι ο αστάθμητος παράγοντας.
Εκείνο το τμήμα μια κοινωνίας που θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας εξέλιξης, δηλαδή μια εξέγερσης, είναι εκείνο το τμήμα, που εκ των πραγμάτων μπορεί να να αντικαταστήσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα κυβέρνησης.
Όσο όμως η διαδικασία ωρίμανση της σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό βρίσκεται στην τροχιά ολοκλήρωσης του, τόσο ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι εν δυνάμει κίνδυνοι.
Όπως αποδείχτηκε από την πρόσφατη βίαιη ανατροπή της παλιάς-παραδοσιακής συγκρότησης κράτους και κοινωνίας, στις Αφρικανικές χώρες της Μεσογείου, τα όπλα που χρησιμοποίησε η παγκοσμιοποίηση ήταν τα πιο μορφωμένα στρώματα του πληθυσμού και μάλιστα εκείνα που απόκτησαν πανεπιστημιακή γνώση και εμπειρία εργασίας στην μητρόπολη του ιμπεριαλισμού, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ.
Αλλά, αν τα όπλα αυτά δεν είναι σε θέση να αξιοποιηθούν από μια εσωτερική οικονομία σε μια διαδικασίας βίαιης καταστροφής της αντίστοιχή της κοινωνική συγκρότηση, τότε η ανάγκη προστασίας του συστήματος πατάει πάνω στην καταστροφή ή την αδρανοποίηση αυτών των όπλων.
Έτσι λοιπόν, η ανεργία στην νεολαία και ειδικότερα στο πιο μορφωμένο τμήμα της, επιδιώκει όχι μόνο την αδρανοποίηση του δυναμικότερου όπλου της κοινωνίας, αλλά την πλήρη καταστροφή της με προεκτάσεις την απογοήτευση τόσο των νέων επιστημόνων όσο και κυρίως της οικογένειας που επιδιώκει την ανώτερη μόρφωση των παιδιών της.
Άλλωστε, οι επιδιωκόμενες προσκλήσεις ξένων επενδύσεων προϋποθέτουν προλεταριοποίηση της γνώσης και των κατεχόντων αυτής.
Οι εισαγόμενες επενδύσεις δεν θα είναι επενδύσεις μεγάλου εργατικού δυναμικού, αλλά επενδύσεις υπέρ-σύγχρονης τεχνολογίας, που όμως θα απασχολούν ένα πολύ μικρό αριθμών εξειδικευμένων εργατών - κατά κύριο λόγο αποφοίτων ΤΕΙ - και ένα ακόμη λιγότερο διοικητικό προσωπικό ΑΕΙ.
Σε μια τέτοια διαδικασία αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίων ένας τεράστιος πληθυσμός άνεργων επιστημόνων, είναι ο πιο σίγουρος εχθρός του συστήματος που μπορεί να καθοδηγήσει μια σίγουρης έκβαση εξέγερση.
Είναι γεγονός, χωρίς να εμβαθύνουν ιδιαίτερα, οι ίδιοι οι θιγόμενοι νεολαίοι, διαπιστώνουν πως είναι πολύ πιο ανταγωνιστικός ο συνομήλικος τους όταν οι σπουδές τους υπολείπεται κατά πολύ από αυτές των άλλων.
Η στροφή σε μια λιγότερο μορφωμένη νέα γενιά, από την μια θα εμβαθύνει την υπανάπτυξη της οικονομίας αλλά από την άλλη, βάση και της ηθικής του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού, θα διατηρήσει εν ζωή και μακροημέρευση αυτό καθ' εαυτό το σύστημα και το υπηρετικό του προσωπικό.
Βλέπουμε άλλωστε τα ευφυολογήματα του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί την κατεδάφιση του Κράτους και της Κοινωνίας, στο να υπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, της ντόπιας πλουτοκρατίας αλλά κυρίως της ξένης.
Αδιαφορεί τελείως για την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας και του μέλλοντος της οικονομίας και της χώρας, αγκιστρωμένο στην εξουσία εκείνη που τους διασφαλίζει πλούτο και ευτυχία σε εκείνους και τα παιδιά τους.
Η παγκοσμιοποίηση ως νέα οικονομία, πρόβαλε την επικυριαρχία των Τραπεζών πάνω σε ότι ορίζει ή ορίζεται ως οικονομία.
Από την άλλη, η Αριστερά παραμένει δέσμια της ιστορική της εξέλιξη.
Παραμένει ο τελευταίος τροχός την καπιταλιστικής ανάπτυξης προσπαθώντας να φρενάρει κάθε διαδικασία ανατροπών παγιωμένων οικονομικών αντιλήψεων και αντίστοιχων κοινωνικών συγκροτήσεων.
Ενώ η επαναπροσδιόριση του Ιμπεριαλισμού από την οικονομική σχολή του πανεπιστημίου του Σικάγου υπέταξε Κυβερνήσεις και οικονομικά καθεστώτα, η Αριστερά επένδυσε τον πολιτικό της λόγο στην υπεράσπιση του παλιού μοντέλου ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης ως όπλο άμυνας στο νέο μοντέλο, της παγκοσμιοποίησης.
Όσο όμως δεν προβάλλεται το καινούργιο από την Αριστερά, τόσο η ίδια θα σέρνεται με τεντωμένα τα πόδια, ακολουθώντας τις εξελίξεις και απογοητεύοντας μεγάλες πληθυσμιακές κοινωνίες εργαζομένων.

ΕΚΛΟΓΙΚΟ

ΕΚΛΟΓΙΚΟ Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τις εκλογές, (όπως και την κοινωνική τους πορεία που είναι και πορεία ζωής) σχεδόν μονοσήμ...