ΟΙ ΑΞΟΝΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, η ΠΡΟΤΑΣΗ της ΕΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ και ο ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΤΗΣ

                                                                            - Ι - 
Το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ δραστηριοποιείται ενεργά πολυδιάστατα και σε τρεις βασικούς  τομείς:

Α. Στον διεθνή τομέα με την πρόταση τομή της «Ενωσης των Λαών της Μεσογείου», η οποία ακολουθεί στο κείμενο και δίνει την δυνατότητα αλλαγής του ρου της ιστορίας της ανθρωπότητας. Φυσικά το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, δεν αρκείται στα εδαφικά πλαίσια της Μεσογείου, αλλά με την ρηξικέλευθη φιλοσοφία του και τις καινοτόμες πολιτικές του εκφράζει τους λαούς όλου του πλανήτη και τους δίνει τις λύσεις για το μέλλον τους, το μέλλον της ανθρωπότητας. 

Β. Στον εσωτερικό πολιτικό τομέα και σε σχέση με την εξουσία, επιδιώκοντας την διαμόρφωση των συνθηκών, ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει τις προτάσεις του. Αυτό δεν σημαίνει ότι ως πολιτική συλλογικότητα δημιουργεί κόμμα. Η λέξη και η έννοια ανήκει στην συστημική λογική. Τα κόμματα αποτέλεσαν τελικά μηχανισμούς διαχωρισμού, διακρίσεων, φαυλοκρατίας, συστημικής αναπαραγωγής και σήμερα αποτελούν μετόχους του μετατραπέντος σε ανώνυμη εταιρεία νεοελληνικού κράτους. Το Λαϊκό Κίνημα έχει ήδη βρει τον καινοτόμο ελεύθερο αυτοθεσμιζόμενο τρόπο έκφρασης των ανθρώπων και των αναγκών τους, μέσα από την διαρκή ελεύθερη αυτοθέσμιση των οργανωτικών διαδικασιών του, ώστε να αποτελέσει κινηματικό φορέα διεκδίκησης της εξουσίας να απαλλαγμένο από την συστημική ταμπέλλα του κόμματος. Εάν θέλετε, το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ αποτελεί ήδη κινηματικό φορέα διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας με στόχο το μετασχηματισμό της ίδιας και της έννοιας πολιτική εξουσία και την απόδοσή της στον λαό. Διεκδικούμε την πολιτική εξουσία ως δημοκρατικό κίνημα της κοινωνίας και του λαού για να την αποδώσουμε στον ίδιο τον λαό και να υλοποιήσουμε τις σωτήριες προτάσεις μας. Δεν είμαστε ούτε παρέα στοχαστών, ούτε φιλανθρωπικός σύλλογος κυριών … . Είμαστε μία μεγάλη πολιτική συλλογικότητα που ολοένα και πλαταίνει αριθμητικά και ουσιαστικά και θα βαδίσουμε όλοι μαζί, πιασμένοι χέρι – χέρι, σαν μια αποφασισμένη και ελεύθερα αυτοθεσμιζόμενη συλλογικότητα, με στόχο τον πραγματικό κοινωνικό μετασχηματισμό, την πραγματική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών δεδομένων της χώρας.

Γ. Στον άμεσο κοινωνικό τομέα, το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ενεργοποιείται με την υλοποίηση των προτάσεών του από μέλη και φίλους του. Είναι η απόπειρα που αποδεικνύει την βασιμότητα και τις δυνατότητες των προτάσεων για όλο τον ελληνικό λαό.

                                                                         - ΙΙ -
Παραθέτουμε την πρόταση για την «Ενωση των Λαών της Μεσογείου» με τις πολιτικές λειτουργικές αρχές που την ενσαρκώνουν και καθορίζουν τον χαρακτήρα της και ζητούμε την συμμετοχή σας στην υλοποίησή της.


                                              ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Ως λαοί, γνωριζόμαστε πολλές εκατοντάδες χρόνια, μερικοί και χιλιάδες.
Αυτή η θάλασσα και η γη γύρω της γέννησε τους πολιτισμούς των λαών μας.
Στους τόπους μας γεννήθηκαν οι μεγαλύτεροι και πιο λαμπροί πολιτισμοί της ανθρώπινης ιστορίας.
Στο διάβα των αιώνων μας χώρισαν πολλά, μας έκαναν να πολεμήσουμε, να μισηθούμε αλλά και να συμμαχήσουμε και να αγαπηθούμε.

                                                         ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΟΙΝΑ
                                                    
                             ΟΣΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ

Μας ενώνει η ανθρώπινη υπόσταση, η ανάγκη για κοινωνίες με κέντρο τους τον άνθρωπο, η ανάγκη για ισότητα και πραγματική δημοκρατία, η ανάγκη για αλληλοσεβασμό, για ενότητα, για αλληλοβοήθεια και κατανόηση.
Η Μεσόγειος, από τις άκρες της Μαύρης Θάλασσας έως τον βράχο του Γιβραλτάρ, από τις ακτές της Ευρώπης ως αυτές απέναντι της Αφρικής είναι η θάλασσά μας, είναι αυτή που μας δημιουργεί και μας ενώνει. Ενώνει τους τόπους μας, ενώνει τις ψυχές μας.
Η δημιουργία μιας πραγματικής και ουσιαστικής ενότητας των λαών της Μεσογείου είναι πλέον μια αναγκαιότητα.
Μια αναγκαιότητα που θα δικαιώσει τους λαούς μας και τους πολιτισμούς μας.
Η δημιουργία της δικής μας ενότητας είναι η απάντηση σε όσα συμβαίνουν στον πλανήτη και η μόνη διέξοδος για την δημιουργία δημοκρατικών κοινωνιών με κέντρο τον άνθρωπο.
Μόνο η δημιουργία της δικής μας ενότητας μπορεί να φέρει πραγματική ειρήνη και πρόοδο των κοινωνιών και των λαών μας.
Είναι το όνειρο το δικό μας, το όνειρο των λαών της Μεσογείου για να δημιουργήσουν ένα άξιο σήμερα και να χτίσουν ένα πραγματικό αύριο για τα παιδιά τους.

Δημιουργήσαμε και προτείνουμε σε όλους για συζήτηση, προσθήκες και συμφωνία τον κατωτέρω συντακτικό χάρτη της Ενωσης των Λαών της Μεσογείου.

                             ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Εμεις οι λαοί της Μεσογείου με ελεύθερο, ακηδεμόνευτο και αδέσμευτο δημοψήφισμα αποφασίσαμε να ενώσουμε τις φωνές μας και να επιβάλλουμε την θέλησή μας για μια Μεσόγειο των  λαών της των ίδιων, για μια Μεσόγειο που εκφράζει τα δικά μας οράματα και τον σεβασμό του ενός στον άλλο.

1.         Ιδρύεται με την παρούσα κοινή απόφασή μας πολιτειακό μόρφωμα που αποκαλείται «Ενωση των Λαών της Μεσογείου» και «Μεσογειακή Ενωση».

2.         Η ένωση των λαών της Μεσογείου είναι η αυτόβουλη προσχώρηση των λαών των κρατών της Μεσογείου σε μία συνθήκη αρχών που πρέπει να διέπουν την λειτουργία των επιμέρους κρατών μελών.
Η προσχώρηση στην ένωση γίνεται με δημοψήφισμα.
Στην ένωση μπορούν να μετάσχουν οι λαοί και τα κράτη τους που βρέχονται από την Μεσόγειο Θάλασσα. Ως Μεσόγειος Θάλασσα εννοείται και η Μαύρη Θάλασσα. Επίσης στην ένωση λόγω ιστορικής πολιτισμικής ενότητας μπορούν να μετάσχουν οι λαοί της Πορτογαλίας και της Ουγγαρίας, καθώς και κάθε άλλος λαός που διαπιστώνει ο ίδιος με δημοψήφισμα την πολιτιστική και πολιτική του ταύτιση με τις κατωτέρω αρχές. 

3.         Σκοπός της ένωσης είναι η ανάπτυξη του αλληλοσεβασμού, της σύμπνοιας και της συνεργασίας μεταξύ των λαών της Μεσογείου και σε κάθε ουσιαστικό και τυπικό επίπεδο προς το συμφέρον των λαών και των κοινωνιών τους για την δημιουργία κοινωνιών με κέντρο τον άνθρωπο. Σκοπός της ένωσης δεν είναι η δημιουργία αγορών και άλλων επεκτατικών μορφωματών.

4.         Η ένωση και τα όργανά της εκφράζουν τους λαούς της Μεσογείου, τον σεβασμό στην αξία του ανθρώπου και στην κοινή κοινωνική συλλογική προσπάθεια για την καλυτέρευση της ίδιας του της ζωής.

5.         Η ισότητα κάθε ανθρώπου και η απόλαυση πλήρων των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων από όλους είναι ο κύριος σκοπός της ένωσης μας.
Κανείς στην Μεσόγειο των λαών δεν μπορεί να έχει λιγότερα ή περισσότερα δικαιώματα από κάποιον άλλο.

6.         Κάθε πολιτική ή κοινωνική μορφή κρατικής συγκρότησης και κάθε δημοκρατικά εκπεφρασμένη άποψη των λαών είναι σεβαστή. Το ίδιο σεβαστό και αναφαίρετο είναι το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να πιστεύει ελεύθερα σε κάθε πολιτική, κοινωνική ή άλλη θεωρία και να πιστεύει σε κάθε θρησκευτικό δόγμα.

7.         Ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα, στις παραδόσεις και στις αξίες κάθε λαού της Μεσογείου αποτελεί αναπόσπαστη αξία της Ενωσης των Λαών της Μεσογείου.
Κάθε λαός διατηρεί το δικαίωμα να ορίζει ο ίδιος τις τύχες του και να πραγματοποιεί τις πολιτικές και κοινωνικές επιλογές του, εφόσον σέβονται τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες της Ενωσης.

8.         Το πολίτευμα των κρατών μελών της Μεσογειακής Ενωσης είναι η δημοκρατία σε όποια μορφή επιλέγουν ελεύθερα και ανόθευτα οι ίδιοι οι λαοί με στόχο την πραγμάτωση της δυνατότητας κάθε ανθρώπου – πολίτη να προτείνει και να αποφασίζει δεσμευτικά για κάθε θέμα που τον αφορά.
Η πορεία της Ενωσης των Λαών της Μεσογείου πρέπει να έχει ως σκοπό την ολοένα και ευρύτερη δημοκρατική έκφραση και την κοινή ευημερία όλων των πολιτών. Παρεκκλίσεις από τον στόχο αυτό δεν είναι αποδεκτές.

9.         Διατυπώνεται η αρχή της πολιτικής ανεξαρτησίας των κρατών. Κάθε κράτος απολαμβάνει της πλήρους εθνικής ανεξαρτησίας και της νομικής του αυτοτέλειας.
          Ουδεμία κρατική εξουσία εκχωρείται και σε κανένα όργανο της ένωσης.

10.       Οργανα της ένωσης είναι το κοινοβούλιο, οι επιτροπές, ο πρόεδρος της και τα συμβούλια κορυφής και υπουργών. Απαντα τα όργανα της ένωσης (πλην των συμβουλίων κορυφής και υπουργών) εκλέγονται με άμεση καθολική ψηφοφορία.

11.       Κάθε κράτος και λαός διατηρούν το δικαίωμα να ορίζουν οι ίδιοι την κοινωνική τους οργάνωση, την οικονομία τους και τις δομές της με στόχο την ικανοποίηση των βιοτικών (υλικών και ψυχικών) αναγκών κάθε ανθρώπου. Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να παράγει τα αναγκαία για την διαβίωση του βασικά αγαθά, χωρίς κανένα περιορισμό ή ποσόστωση.

12.       Η συλλογική κοινωνική προσπάθεια αποτελεί αρχή της ένωσης, οι λαοί της Μεσογείου οφείλουν να συνεργάζονται προκειμένου να επιτύχουν το καλύτερο κοινό αποτέλεσμα για όλους. Σε περιπτώσεις παραγωγικής σύγκρουσης τα όργανα της Ενωσης, με 1η την αρμοδιότητα των λαών  αποφασίζουν, για την επίλυση των διαφορών και την επιλογή της παραγωγικής ακολουθίας.

13.       Η παραγωγική διαδικασία δεν μπορεί να κινείται αντίθετα στον άνθρωπο, στις ανάγκες του και στις αποφάσεις των λαών.

14.       Ο άνθρωπος αποτελεί το κεντρικό στοιχείο και αξία της κοινωνικής οργάνωσης και υπερτερεί κάθε οικονομικής σκοπιμότητας.

15.       Οι επιμέρους σκοποί της ένωσης αποτελούν αντικείμενο διαβούλευσης μεταξύ των λαών. Τις αποφάσεις λαμβάνουν οι λαοί της Μεσογείου με δημοψήφισμα. Οι σκοποί της ένωσης δύνανται να μεταβάλλονται κατά τον αυτό τρόπο. Πρόταση μη ψηφιζόμενη από τα 2/3 των πολιτών ενός κράτους μέλους του δίδει την δυνατότητα να ασκήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας (VETO) ως προς τον συγκεκριμένο σκοπό και να μην μετάσχει στην επίτευξή του. Η συνεχής άσκηση του δικαιώματος αρνησικυρίας από ένα κράτος μέλος της ένωσης, έχουσα ως αποτέλεσμα να υφίσταται ψυχική και νομική απόσπαση από τους σκοπούς της ένωσης και η δράση ενάντια στους σκοπούς της ένωσης μπορεί  να επιφέρει την μεσογειακού δημοψηφίσματος αποκοπή του από το σώμα της ένωσης. Η απόφαση αυτή πρέπει να βρίσκει σύμφωνα τα 2/3 του μεσογειακού εκλογικού σώματος.

16.       Οι λαοί της Μεσογείου είναι το κυρίαρχο όργανο αυτής και αποφασίζουν με ανοικτή ψηφοφορία για κάθε θέμα που κοινά τους αφορά. Η ισχύς των αποφάσεων των οργάνων είναι αντίστοιχη του αριθμού των μετεχόντων στο όργανο αυτό. 

17.       Κάθε ρύθμιση που αφορά την γενική χάραξη πολιτικής οφείλει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των Λαών της Μεσογείου και εφαρμόζεται ανά κράτος μόνο εφόσον εγκριθεί από τους πολίτες με δημοψήφισμα.

18.       Οι πολίτες της Μεσογειακής Ενωσης έχουν το δικαίωμα να προκαλούν:
α. Με την δήλωση 3.000.000 πολιτών, δημοψήφισμα σε Πανμεσογειακό  επίπεδο, επί προδεδομένης προτάσεως.
β. Με την δήλωση του 1/20 του πληθυσμού κάθε χώρας, ενδοκρατικό δημοψήφισμα περί εφαρμογής συγκεκριμένης πολιτικής.
Δικαίωμα να προκαλούν δημοψήφισμα έχουν και τα ανωτέρω όργανα με απόφαση (επί των πολυμελών) της πλειοψηφίας του όλου αριθμού των μελών τους.

19.       Τα αντιπροσωπευτικά όργανα της ένωσης έχουν ως καθήκον τους να επεξεργάζονται πολιτικές προτάσεις προς τους λαούς της Μεσογείου. Το Κοινοβούλιο των Λαών της Μεσογείου, όπου του δίδεται η σχετική αρμοδιότητα δια προηγηθέντος δημοψηφίσματος διαμορφώνει τις διατάξεις τις αναγκαίες για την εφαρμογή των πολιτικών και νομικών εντολών που έχουν ψηφιστεί.

20.       Οι λαοί της Μεσογείου και οι πολίτες είναι μεταξύ τους ίσοι. Οποιαδήποτε απόπειρα διαμόρφωσης ηγεμονίας ή συνθηκών ανισότητας απαγορεύεται και είναι αντίθετη με τον σκοπό της ένωσης.

21.       Οι λαοί που μετέχουν στην ένωση έχουν την υποχρέωση συνδρομής ο ένας προς τον άλλο, σε κάθε θέμα που τους αφορά.

22.       Κάθε Λαός της Μεσογείου οφείλει να θέσει και να προτείνει προς τους άλλους τις προτεραιότητές τις οποίες θέτει, αλλά και την συνδρομή που μπορεί να παράσχει αυτός στους άλλους λαούς. Τα κοινά προγράμματα που εκπονούνται κατόπιν των διαδικασιών αυτών, προκειμένου να εφαρμοστούν λαμβάνουν έγκριση με δημοψήφισμα, αφού οι προτάσεις οριστικοποιηθούν μέσα από τα υπόλοιπα όργανα της ένωσης.

  
    
 
                                                        Η ομάδα πρωτοβουλίας

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΕΤΡΙΑΣ


ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΕΤΡΙΑΣ

Στην χθεσινή πετυχημένη εκδήλωση της Ερέτριας σαφής υπήρξε η αγωνία για το μέλλον της Ελλάδας και της κοινωνίας μας. Ουσιαστικά η αγωνία δεν προκλήθηκε από το άγνωστο για το τι περιμένει την Ελλάδα και τους Ελληνες πολίτες, αλλά τουναντίον προκλήθηκε από την γνώση της λεηλασίας των ανθρώπων και της πατρίδας, που έρχεται σύμφωνα με τα σχέδια του συστήματος εξουσίας και των υπηρετών του. Υπάρχει η βεβαιότητα για το τι θα κάνουν και η γνώση για το πως θα το υλοποιήσουν.
Το ¨ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ¨ έχει δηλώσει καθαρά την θέση του : Μηνύσεις και αγωγές στους ντόπιους και ξένους που θα μετάσχουν στην κλοπή και λεηλασία της Ελλάδας και των Ελλήνων πολιτών. Κοινωνική αντίσταση και αντίθεση σε κάθε «επένδυση λεηλασίας» και σε κάθε τομέα.
Πέρα όμως από αυτή την αντιθετική στάση, η εκδήλωση έδωσε την δυνατότητα στους παριστάμενους να εννοήσουν πως υπάρχουν λύσεις, λύσεις για τον άνθρωπο, λύσεις για μια κοινωνία ανθρώπων, λύσεις για μια κοινωνία ουσίας.
Αυτή ήταν η μεγάλη συμβολή των ομιλητών, η ουσία της εκδήλωσης. Η ανακάλυψη ότι υπάρχουν λύσεις, λύσεις που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και ακολουθούν συγκεκριμένη πορεία και λογική για να αξιώσουν τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα και να οδηγήσουν στις κοινωνίες με κέντρο τον άνθρωπο.
Λυτρωτική για τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα, την φύση μητέρα του και χαραυγή μιας νέας πορείας του ελληνισμού και του πλανήτη είναι η συνολική πρόταση για το νέο κοινωνικό παραγωγικό πρότυπο, οι προτάσεις για την παιδεία της γνώσης και της ουσίας, για την οικονομία χωρίς κέρδος ή καλύτερα για το ανθρώπινο κοινωνικό κέρδος, για την αξία της ίδιας της διατροφής – ζωής, είναι προτάσεις που αγγίζουν και αφορούν άμεσα τον άνθρωπο και την ουσία της ζωής του. Είναι οι προτάσεις που οδηγούν στην κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και τα πρώτα αυτονόητα βήματα υλοποίησής της.
Τελικά μέσα στις προτάσεις αυτές βρίσκονται και οι λύσεις για τις ζοφερές αγωνίες της Ελλάδας και του ελληνισμού, οι λύσεις για τις αγωνίες των σκεπτόμενων ανθρώπων σε ολόκληρο των πλανήτη. 

Τα υπόλοιπα σύντομα σε video ...

ΤΡΙΑ ΣΕΡΒΙΕΤΑΚΙΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΚΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ

ΤΡΙΑ ΣΕΡΒΙΕΤΑΚΙΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΚΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ (του μέλους μας Αντώνη Ανδρουλιδάκη)

Στη συνάντηση Μέρκελ – Σαρκοζί που έγινε στις 21 Ιουλίου στο Βερολίνο, ελάχιστοι γνωρίζουν, ότι η πραγματική ατζέντα αφορούσε εκτός -της «συμφωνίας σωτηρίας»- και στη διανομή των «ελληνικών ιματίων». Οι πληροφορίες αυτές, που έφτασαν καθυστερημένα –ως συνήθως- στην ελληνική κυβέρνηση, αντήχησαν στ’ αυτιά των κυβερνητικών στελεχών, όπως το αιφνίδιο ουρλιαχτό του λύκου που έχει ήδη εισβάλλει μέσα στην αγέλη των προβάτων. Δεν νομίζω όμως πως θα περίμενε κανείς τη διεθνή καταγγελία των μεθοδεύσεων αυτών. Η εξάρτηση των «προβάτων» είναι τέτοια που θα συνεχίζουν μέχρι τέλους να εκπληρώνουν τον εντεταλμένο ρόλο τους, προσηλωμένοι στην ιδέα ότι «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών σε μια παρέα 5 λύκων και 4 προβάτων, που ψηφίζουν για το επόμενο φαγητό τους.

Η αλήθεια είναι, ότι η μεταπολιτευτική περίοδος κλείνει τον κύκλο της, με τρία τουλάχιστον «σερβιετάκια» που όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, λεκιάζουν με το αίμα του τόπου, το λευκό παντελονάκι των ελίτ που καμώνονται ότι κυβερνούν.
Το πρώτο είναι το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων του Ταμείου «Αξιοποίησης» Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο αναλαμβάνει στην πραγματικότητα το σύνολο των αρμοδιοτήτων στην διαδικασία εκποίησης του εθνικού πλούτου.
Το δεύτερο είναι η λεγόμενη «τεχνική βοήθεια» στην διαχείριση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ που σε συνδυασμό με δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, θα αποτελέσει την αναπτυξιακή αιχμή της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι με διαδικασίες εξπρές το γερμανικό Υπουργείο Ανάπτυξης σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) διοργανώνει ήδη συνέδριο για τις αναπτυξιακές ευκαιρίες στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή των 20 μεγαλύτερων κλάδων της γερμανικής οικονομίας.
Το τρίτο «σερβιετάκι» αφορά ουσιαστικά στην «ευρωποίηση» των «ελληνικών» τραπεζών, που θα συμβεί υποχρεωτικά στο βαθμό που οι ελληνικές τράπεζες θα αποδεχθούν haircut των ομολόγων που διαθέτουν, κατά 21%. Ένα τέτοιο «κούρεμα» θα σημάνει εγγραφή ζημιών ύψους 9 δις στους ισολογισμούς τους και κατά συνέπεια κατ’ ευθείαν υπαγωγή στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή στον έλεγχο της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών πανεπιστημίων αντιλαμβάνονται ότι, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να εξασφαλιστεί ο απόλυτος οικονομικός έλεγχος μιας χώρας. Ελέγχοντας τη Δημόσια Περιουσία, τον Αναπτυξιακό Σχεδιασμό και το Τραπεζικό Σύστημα, η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο είναι δεδομένη.
Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, που συντελέστηκε μόλις σε 21 μήνες, οι πιθανότητες αυτόκεντρης οικονομικής ανάπτυξης και εθνικής ανεξαρτησίας περιορίζονται δραματικά. Η παρασιτική οικονομική μεγέθυνση και η περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία που βιώσαμε και καταγγείλαμε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, δίνει τώρα τη θέση της στην απόλυτη οικονομική –και όχι μόνο- κατοχή.
Κι’ όμως, τελικά, στο βαρέλι υπήρχε ακόμη πιο κάτω. Το μέλλον του Λαού και του Τόπου να σχεδιάζεται λεπτομερώς στο Βερολίνο από μια παρέα ροδομάγουλων καλβινιστών που επιμένουν να θεωρούν ότι η αποταμίευση είναι το κλειδί του παραδείσου. Και δυστυχώς -προς ώρας- ο Καραϊσκάκης αρνείται πεισματικά να αναστηθεί...

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ


Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ 
(του μέλους μας Γιώργου Κλειδαρά)
Εάν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε τις διπολικές σχέσεις και τους μετασχηματισμούς που εμφανίζονται μεταξύ τού Κεϋνσιανού-φορντικού μοντέλου και της μετα-μοντέρνας παγκοσμιοποίησης μπορούμε να καταγράψουμε τα ακόλουθα αντιθετικά ζεύγη:
 (α) Κεϋνσιανισμός-Φορντισμός
1) Εξουσία Κράτους-Έθνους
2) Κράτος πρόνοιας
3) Ενιαίος συνδικαλισμός
4) Ηθική της Εργασίας
5) Μηχανική αναπαραγωγή
6) Ουσιολογισμός (νόημα)
7) Ιστορικός Χρόνος(αφηγήσεις)
 (β) Παγκοσμιοποίηση
1) Πολυεθνική χρηματιστική εξουσία
2) Αγοραία πρόνοια, φιλανθρωπία
3) Ατομικιστικός συντεχνιασμός
4) Λογική της Απασχόλησης
5) Ηλεκτρονική αναπαραγωγή
6) Φορμαλισμός (εντύπωση)
7) Εφήμερο παρόν(εμπειρία)
Οι τυπικές νομικές εγγυήσεις, η επικοινωνία και η διάδραση αντικαθιστούν τις οικονομικο-κοινωνικές σχέσεις. Ο ανθρωπισμός και η κοινωνική αλληλεγγύη δίνουν τη θέση τους σ' έναν ατομικιστικό "νομικό οικουμενισμό".

Το κράτος - έθνος
Το κράτος έθνος αποτέλεσε στη νεότερη περίοδο την αναγκαία ιστορική βάση μέσα στην οποία συγκροτήθηκαν οι σύγχρονες κοινωνίες με βάση την έλλογη, ελεύθερη και δημοκρατική έκφραση της βούλησης των πολιτών. Το κράτος - έθνος συνδέεται με τα όρια της επικράτειας, ενός φυσικού προστατευόμενου χώρου, μέσα στην οποία επιτελούνται οι κοινωνικές και οικονομικές λειτουργίες και ταυτόχρονα διαμορφώνεται η συνείδηση μιας κοινής ιστορικής - πολιτιστικής ταυτότητας. Όμως η κλασική αυτή προσέγγιση παρακάμπτεται σήμερα από τη λειτουργία των υπερεθνικών οικονομικών και επικοινωνιακών σχέσεων που διαμορφώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και οι οποίες επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις λειτουργίες και τις δομές του σύγχρονου κράτους - έθνους.
Οι ισχυροί προστατευτικοί φραγμοί, τους οποίους ύψωναν τις περασμένες δεκαετίες τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη, προκειμένου να προωθήσουν τη δική τους οικονομική ανάπτυξη, καταρρέουν σήμερα και δίνουν τη θέση τους σε παγκόσμια δίκτυα οικονομικών ανταλλαγών.
α) Η δημιουργία υπερεθνικών θεσμών, όπως αυτός της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, και μεγάλων περιοχών οικονομικών ανταλλαγών (NAFTA κ.λπ.) αλλά και η συμφωνία της GATT, που καθορίζει τους όρους του ελεύθερου εμπορίου, αποδεικνύουν ότι το κάθε κράτος - έθνος δεν μπορεί να αναλυθεί και να κατανοηθεί ως αυτόνομη μονάδα. Αντίθετα, είναι απαραίτητη η ένταξή του στο πλαίσιο των ευρύτερων οικονομικών σχέσεων, μέσα στις οποίες λειτουργεί ως οικονομία και ως κοινωνική δομή. Πάντως η συγκρότηση οικονομικών ζωνών συνεργασίας και ενοποίησης σε περιφερειακή βάση συνιστά ένδειξη ότι η δυναμική της διεθνοποίησης οριοθετείται σε περιφερειακή κλίμακα με βάση όχι τόσο την αρχή της παγκοσμιοποίησης όσο εκείνη της γειτνίασης. Η παγκόσμια χωρο - χρονική ενοποίηση διασπάται στην πράξη σε επί μέρους χωρικές ενότητες που θεμελιώνονται σε ιδιαίτερα εθνικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά.
β) Παρατηρείται τελικά μια διπλή κίνηση που ανασυγκροτεί σε νέα βάση το κράτος - έθνος.
- Ενσωμάτωση του εθνικού χώρου στο πεδίο υπερεθνικών οργανισμών ή παγκόσμιου χαρακτήρα οικονομικών δομών.
- Διάσπαση του εθνικού - κοινωνικού χώρου και σύνδεση ορισμένων κοινωνικών ομάδων με παγκόσμιου τύπου δίκτυα χρηματιστικά, επικοινωνιακά, πληροφορικά.
γ) Το πολυεθνικό κεφάλαιο μετακινείται από το κράτος - έθνος σε άλλο κράτος - έθνος. Στηρίζεται όμως πάντα σ' ένα εθνικό νομικό πλαίσιο, σ' ένα σύστημα εθνικών υποδομών και εθνικών οικονομικών και φορολογικών όρων και, βέβαια, σ' ένα εγχώριο εργατικό δυναμικό. Δεν έχει συνεπώς καθηλωθεί το κράτος - έθνος γενικά αλλά οι κρατικοί μηχανισμοί ενεργοποίησης και προσαρμογής των εθνικών κοινωνιών απέναντι στους οικονομικούς μηχανισμούς των διεθνών αγορών. Τα εργαλεία κρατικής παρέμβασης, όπως η νομισματική και η δημοσιονομική πολιτική απενεργοποιούνται με αποτέλεσμα οι ασθενέστερες ιδιαίτερα εθνικές οικονομίες να στερούνται των σταθεροποιητικών μηχανισμών που διέθεταν κατά την περίοδο του κεϋνσιανού κράτους.

Μέσα από τις διαδικασίες αυτές τροποποιείται ο ιστορικός ρόλος που διαδραμάτιζε παραδοσιακά το κράτος - έθνος. Το κάθε κράτος- έθνος αναδιοργανώνεται και αναζητεί το νέο ρόλο και τη θέση του μέσα στο παγκόσμιο σύστημα.
Διαμορφώνεται συνεπώς μια συστημικού χαρακτήρα σχέση μεταξύ  (εθνικού) συστήματος και (υπερεθνικού) περιβάλλοντος. Η λειτουργική διαφοροποίηση στο εσωτερικό του συστήματος οδηγεί σε αποδυνάμωση παραδοσιακών υποσυστημάτων (π.χ. κοινωνικές πολιτικές ) αλλά και σε πλευρική διασύνδεση άλλων υποσυστημάτων με ομόλογα υποσυστήματα που ανήκουν στο περιβάλλον του συστήματος (π.χ. γνωστικά ή οικονομικά στοιχεία).
δ) Σ' αυτό τον καταμερισμό ρόλων και ισχύος διαμορφώνονται νέες διακρίσεις μεταξύ των ανεπτυγμένων και των υπό ανάπτυξη κρατών. Αποκρυσταλώνονται παγκόσμια τρεις "ζώνες" ανάπτυξης που περιλαμβάνουν τη Βόρεια Αμερική, τη Δυτική Ευρώπη και την περιοχή Ασίας - Ειρηνικού. Οι υπερεθνικοί οικονομικοί μηχανισμοί διαχωρίζουν τελικά τον πλανήτη σε τρεις πανίσχυρους και συνεκτικούς "πόλους", ενώ οι υπόλοιπες χώρες - ειδικά οι αφρικανικές - περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από τα αναπτυγμένα οικονομικά δίκτυα και από τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό. Στην Ανατολική Ασία π.χ. το κράτος - έθνος έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη και στην οικονομική ανάπτυξη της Κίνας, της Κορέας, της Ταϊβάν. Γενικότερα σ' εκείνες τις περιοχές όπου καταρρέει το εθνικό κράτος, είτε λόγω της παλιάς αποικιοκρατικής δομής είτε εξ αιτίας του οικονομικού ανταγωνισμού, - στον οποίο δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι χώρες αυτές - , παρατηρούμε ότι τίθεται ως κύριο πρόβλημα η ενίσχυση του νομικού πλαισίου και των εθνικών χαρακτηριστικών και δομών προκειμένου να συγκροτηθεί το κράτος - έθνος ως εθνική βιώσιμη "μονάδα" στο παγκόσμιο πεδίο του ανταγωνισμού.
Στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης οι εθνικές κυβερνήσεις αναλαμβάνουν επιτελικό ρόλο. Προωθούν διακρατικές συμφωνίες προς όφελος των εθνικών τους επιχειρήσεων - με χρήση της "οικονομικής" διπλωματίας - και παράλληλα προχωρούν σ' ένα τύπο επενδύσεων που αποκαλούνται "άυλες" επενδύσεις: Πρόκειται για επενδυτικές δραστηριότητες στην παιδεία, στο ανθρώπινο κεφάλαιο, σε υποδομές επικοινωνιακών και νέων ενεργειακών δικτύων. Οι ταχύτατες ροές κεφαλαίων, τα δίκτυα των μέσων επικοινωνίας, η αποδιοργάνωση των παραδοσιακών μορφών παραγωγής προϊόντων και των σχέσεων εργασίας δεν έχουν μόνο σημαντικές επιπτώσεις στο "εσωτερικό" των αναπτυγμένων χωρών. Παράλληλα, διαμορφώνουν μια νέα παγκόσμια "γεωγραφία" για τα έθνη και τους λαούς προσδιορίζοντας από τη μια πλευρά τις περιοχές του πλούτου και της ανάπτυξης και από την άλλη τις "ζώνες" του αποκλεισμού, της περιθωροποίησης της φτώχειας. Κοινωνικές ομάδες που διαφοροποιούνται στο εσωτερικό ενός συγκεκριμένου κράτους - έθνους διαμορφώνονται σε τμήματα ενός παγκόσμιου οικονομικού - τεχνολογικού "χώρου", ενώ ταυτόχρονα άλλες κοινωνικές ομάδες περιθωριοποιούνται ή αποσυντίθενται. Παρατηρούμε συνεπώς δύο παράλληλες και ταυτόχρονα αντίθετες κινήσεις: Ο κατακερματισμός των κοινωνικών σχέσεων και των παραδοσιακών κοινωνικών δομών στο εθνικό επίπεδο συνοδεύεται από μια παράπλευρη διαδικασία επανασύνδεσης σε υπερεθνικό επίπεδο. Η σύνδεση αυτή επιτυγχάνεται μέσα από τα οικονομικά, τεχνολογικά και επικοινωνιακά δίκτυα που διαμορφώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Μεγάλες "περιοχές" του πλανήτη μας, ενσωματώνονται σ' αυτά τα παγκόσμια δίκτυα μέσα από διαδικασίες οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων. (Χώρες του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού, ΄Απω Ανατολή, Λατινική Αμερική). Παράλληλα περιθωριοποιούνται και αποκλείονται πολυάριθμες κοινωνικές ομάδες, χώρες, ακόμα και ολόκληρες περιοχές του πλανήτη μας (Αφρική).
ε) Στα πλαίσια του Κράτους - Έθνους οργανώνεται όχι μόνο ο γεωγραφικός / θεσμικός χώρος αλλά και ο χρόνος. Στο παραδοσιακό κράτος - έθνος διαμορφώνεται ένα στεγανό πεδίο ιδιαίτερα μεταξύ Κρατών που έχουν διαφορά γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Οριοθετείται χωρο - χρονικά ένα σταθερό χρηματοπιστωτικό και βιομηχανικό πλαίσιο εργασίας. Κράτος - έθνος, Χώρος, Χρόνος, συγκροτούν ιστορικά το ευρύτερο αυτόνομο πλαίσιο της σχέσης Κεφαλαίου - Εργασίας. Η διάλυση αυτού του τριπτύχου, ο κατακερματισμός του εθνικού χώρου και η ενοποίηση τμημάτων του σε υπερεθνική κλίμακα - ως τόπου παραγωγικής δραστηριότητας - η αλλαγή της σημασίας του Χρόνου  (τμήματα παραγωγής σε πολλές χώρες - 24ωρη βάση εργασίας) που μεταβάλλεται σε συνεχή χρόνο παραγωγής διαμορφώνει Ένα νέο τύπο ένταξης και αναγωγής της ανθρώπινης παραγωγικής εργασίας στο Χρόνο και στο Χώρο. Συνέπεια της νέας αυτής χωρο- χρονικής αναγωγής είναι η ενίσχυση του βαθμού Ελευθερίας και Ισχύος του πόλου Ιδιοκτησίας / Κεφαλαίου έναντι του βαθμού Ελευθερίας της Εργασίας. Η ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων υπερβαίνει κάθε είδους πολιτικο-κοινωνικά ή οικονομικά εμπόδια. Ο πόλος της Εργασίας αντίθετα παραμένει στα όρια του εθνικά θεσμοθετημένου Χώρου. Αποθεσμοποιείται με τον τρόπο αυτό η σχέση Κεφαλαίου - Εργασίας. Το Κέντρο των αποφάσεων και της οικονομικο-παραγωγικής διαχείρησης κινείται και μετακινείται ελεύθερα στο χωρο-χρονικό πλαίσιο. Στην πολυδιασπασμένη παραγωγικά και χωρο-χρονικά διαδικασία το Κέντρο αυτό δεν εντάσσεται σε υποχρεωτικούς κανόνες. Η αποδέσμευση του Κεφαλαίου από το πλαίσιο των πολιτικο-θεσμικών κανόνων που ισχύουν στο Κράτος-Έθνος οδηγεί την Πολιτική σε απώλεια της παρεμβατικής της ισχύος και σε κρίση. Η λαϊκή κυριαρχία καθίσταται τυπική. Οι πολίτες επιλέγουν πολιτικές εξουσίες που υποτάσσονται στους όρους των οικονομικών μηχανισμών προκειμένου να διατηρήσουν μερίδια της πολιτικής εξουσίας. Ποιος καθορίζει τους όρους της υλικής παραγωγής και της συνολικής κοινωνικής αναπαραγωγής; Στη θέση της "αόρατης χειρός" του Α. Smith καλείται τώρα η παγκοσμιοποιημένη "αόρατος χειρ" να ρυθμίσει τους εθνικούς και υπερεθνικούς όρους κοινωνικής αναπαραγωγής. Προκύπτει με τον τρόπο αυτό ένας ιδιόρυθμος καταμερισμός ευθυνών: Η οικονομική στρατηγική και οι επενδυτικές επιλογές θεωρούνται αποκλειστικές αρμοδιότητες του πολυεθνικού ή χρηματιστικού Κεφαλαίου. Αντίθετα η άσκηση πολιτικών κοινωνικής προστασίας και απασχόλησης θεωρείται αποκλειστική ευθύνη της Εθνικής Πολιτικής Εξουσίας. Αποτέλεσμα του ανισοσκελούς αυτού καταμερισμού είναι να οδηγείται η Πολιτική σε αναξιοπιστία λόγω της συρρίκνωσης των κοινωνικών πολιτικών το δε Κεφάλαιο να καλείται ως "Σωτήρας" να πραγματοποιήσει επενδύσεις στον εθνικό χώρο, έστω και με επαχθείς όρους, τόσο για την εγχώρια εργατική δύναμη όσο και για τους πόρους της εθνικής οικονομικής δομής.

Οι άνθρωποι ή τα ταμεία;
Ως μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα για το δυτικό σύστημα χαρακτηρίζεται ο συνδυασμός της δημογραφικής γήρανσης με την επιμήκυνση του προσδόκιμου βιωσιμότητας. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός απειλεί να ανατινάξει τα θεμέλια του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Ως αντίδοτο προτείνεται, αφ' ενός, η αθρόα εισαγωγή μεταναστών από τρίτες χώρες.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον
Η επιβολή οικονομικών όρων σε μια χώρα ήταν η αφορμή να ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος, καθώς κεντρικό σημείο της ναζιστικής προπαγάνδας που έφερε τον Adolf Hitler στην εξουσία το 1933 ήταν οι επώδυνοι όροι της συνθήκης για την ηττημένη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανία. Σήμερα, ανάλογοι όροι τίθενται σε δεκάδες χωρών στον πλανήτη, παρόλο που σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν τους αναφέρει (ποιος ασχολήθηκε ποτέ με το «πραξικόπημα του ΔΝΤ» στη Νιγηρία...).
Ωστόσο, παρά τα σχέδια που προωθεί το ΔΝΤ, αρκετοί λαοί αντιδρούν. Τις ίδιες μέρες που οι Αργεντινοί διαδήλωναν κατά της 4ης Συνόδου Κορυφής Αμερικανικών Χωρών, οι «απόκληροι» της Γαλλίας, άνεργοι, μετανάστες, νεόφτωχοι (αυτοί που ο τοποτηρητής του ΔΝΤ, υπουργός Εσωτερικών και δελφίνος της προεδρίας Νικολά Σαρκοζί αποκαλούσε «καθάρματα») είχαν ξεσηκωθεί. Για τα διεθνή ΜΜΕ, ο ξεσηκωμός είχε σημεία αναφοράς ένα λεωφορείο στο οποίο έγινε επίθεση και παρά λίγο να τραυματισθεί μια επιβάτιδα και στα καμένα αυτοκίνητα, ενώ τον λόγο στις κάμερες είχαν οι γνωστοί «αγανακτισμένοι πολίτες». Καμιά αναφορά στο ότι κύριος στόχος των «απόκληρων» ήταν τράπεζες, μηχανήματα ATM και πολυκαταστήματα πολυεθνικών, δείγμα πως επρόκειτο για μια μαζική αντίδραση σε πραγματικές συνθήκες πείνας, ανέχειας και έλλειψης προοπτικής.
Έχουν μέλλον όμως τέτοιες πρακτικές; Δεκαετίες πριν τη Γένοβα το 2001, το Σηάτλ το 1999, το Πόρτο Αλέγκρε το 2003 και άλλες μαζικές συγκεντρώσεις της αντιπαγκοσμιοποίησης υπήρχαν ανάλογα οργανωμένα κινήματα, με πρώτο καταγεγραμμένο την TOES (The Other Economic Summit), παράλληλα με τη σύνοδο του G7 στο Λονδίνο το 1984.
 
Κοινωνία
Τα περιουσιακά στοιχεία των 200 πιο πλούσιων ανθρώπων του κόσμου για το έτος 1998 ήταν μεγαλύτερα από το συνολικό ετήσιο εισόδημα του 41% των ανθρώπων του πλανήτη.
826 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται (στοιχεία 1996-98). 71 εκατομμύρια από αυτούς ζουν στις ΗΠΑ. Κάθε μέρα πεθαίνουν από την πείνα 26.000 άνθρωποι, περίπου τα μισά είναι παιδιά.
880 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες ιατρικής περίθαλψης. 17 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ιάσιμες ασθένειες όπως διάρροια, ελονοσία, φυματίωση. Από αυτούς 5 εκατομμύρια πεθαίνουν εξαιτίας μολυσμένου νερού. 30.500 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα λόγω μη ύπαρξης βασικής ιατρικής φροντίδας.
Ο μισός πληθυσμός της Γης αναγκάζεται να ζει με λιγότερες από 800 δρχ την ημέρα.
125 εκατομμύρια παιδιά δεν πηγαίνουν και ούτε πρόκειται ποτέ να πάνε σχολείο.

   Κοινωνία-Συμπεριφορά

Καθημερινά στη ζωή ενός ανθρώπου, χιλιάδες νόρμες ζητούν τη συμμετοχή, την αποδοχή της μιας ή της άλλης «άποψης». Μερικούς κανόνες, ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους παραβεί, ούτε να τους αγνοήσει, άλλους πρέπει να τους λάβει υπόψη του και α πράξει σε σχέση με αυτούς. Φαινομενικά ο καθένας έχει και μια άποψη για τα πάντα, υιοθετώντας αργά και σταθερά μια γενική στάση στη ζωή του. Παρατηρεί γύρω του, αναρωτιέται και κρίνει. Κάνει τις επιλογές του, δημιουργεί μέσα του το δικό του τρόπο κοσμοθέασης. Όμως πόσο δικό του είναι στ’ αλήθεια;
Εκατομμύρια πληροφορίες βομβαρδίζουν το εγκεφαλικό μας δίκτυο στιγμιαία, σε τόσο ακραίες ποσότητες, και είναι πιθανό κάποιες φορές ο ανθρώπινος νους να θέλει να αναπαυτεί, να μην ασχολείται, να βαδίσει μηχανικά, απλά και μόνο για να μη σκέφτεται. Παύει να έχει αντιρρήσεις ή να εκφράζει τις αντιρρήσεις του, απλά για να μην ασχολείται με ακόμη μια- ίσως δυσάρεστη- διαδικασία επιχειρηματολογίας. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό στο καθένα μας, και πόσο μηχανικά ζούμε την καθημερινότητα μας; Έχουμε άραγε το κουράγιο, το σθένος να αμφισβητούμε, να κρίνουμε για τον εαυτό μας, να εξελισσόμαστε, φιλοσοφώντας;
  Η ελεύθερη κρίση είναι ανύπαρκτη όσο σχεδόν είναι και…..το ελεύθερο εμπόριο. Η ελευθερία στην κρίση μας είναι δυσεύρετη, γιατί οποιοδήποτε δεσμευτικό και περιοριστικό δόγμα είναι ευκολότερο να ακολουθήσει, σε σύγκριση με την ερευνητική συμμετοχή που απαιτεί η δράση της ατομικής βούλησης. Είναι ασφαλέστερος ο δρόμος μαζί με το κοπάδι.
Η ελεύθερη σκέψη δεν μπορεί να εκδηλωθεί μέσα στα πλαίσια μιας παλιάς καθησυχαστικής νόρμας αξιωμάτων. Ότι είναι υιοθετημένο από τη σκέψη και ενσωματωμένο στην προσωπική στάση μας στη ζωή, λόγω τεμπελιάς- διότι βαριόμαστε να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας- και ανασφάλειας, από φόβο να κινηθούμε αυτόβουλα και ανεξάρτητα, δεν αποτελεί « αληθινό» μέρος του εαυτού μας. Έστω κι αν είναι συνειδητή η θυσία κάποιου πράγματος γιατί βολεύει το « αλλιώς», ενσωματώνουμε κάτι που δεν είναι εκδήλωση του αληθινού μας εαυτού και της πραγματικής μας θέλησης, της φυσικής μας τάσης…. Εκείνο το σημείο της οντότητας μας λοιπόν, που θυσιάζεται στην προκειμένη περίπτωση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι παραμένει ατροφικό και δίχως ζωτικότητα, διότι, προκειμένου ένα άλλο κομμάτι, ξένο, να ενσωματωθεί και να υπάρχει ως μέρος του συνόλου που αποκαλούμε εαυτό, πρέπει να ακινητοποιήσει αναγκαστικά κάθε δραστηριότητα άλλων συναφών μέρων, που λειτουργούν σε συνάρτηση και σχετικά με το υποκείμενο.
Η βούληση είναι μια εσωτερική διαδικασία και άρα μπορεί να εκδηλωθεί όπου εκείνη θελήσει. Διαφέρει στην έκφραση της από τον τρόπο εξωτερικής συμπεριφοράς μας, που είναι άμεσος στην εκδήλωση του προς τους άλλούς, αν και η διαδικασία της βούλησης αποτελεί και αυτή έναν τρόπο. Τον τρόπο της σκέψης. Ο τρόπος της βούλησης είναι ίσως πιο σημαντικός από την ύλη που επεξεργάζεται για αν συμπεραίνει, και πιο σημαντικός από τα συμπεράσματα που θα βγάλει. Αντλεί από την έκφραση μας ως όντα με ψυχοπνευματική υπόσταση, ή μάλλον είναι η έκφραση μας στο ψυχοπνευματικό επίπεδο επικοινωνίας, άσχετα με το τι δηλώνει λεκτικά και ρεαλιστικά. Το θέμα της ψυχοπνευματικής έκφρασης είναι πολύ ευρύ και σηκώνει μεγάλη ανάλυση και αμφισβήτηση προς τα δεδομένα που είναι κοινώς αποδεκτά μέχρι τώρα, αν ξεφύγουμε από τα πλαίσια του ρεαλισμού.
« Ένας ρεαλιστής μπορεί να διευθύνει μια ολόκληρη αυτοκρατορία, όμως ένας ρομαντικό την φτιάχνει….», λέει κάποιος ποιητής.
Από την δημοκρατία είναι που πηγάζει το πνεύμα της ελεύθερης βούλησης και η τάση της αντίστασης στη δογματική εξουσία. Από τη φιλοσοφία είναι που πηγάζει η σκέψη ότι υπάρχει μια σύμπνοια που κρύβεται πίσω από τις πολύπλοκες μορφές των φαινομένων. Αρχικά τα ίχνη της αμφισβήτησης θα τα συναντήσουμε μέσα στα ιερά κείμενα, πράγμα που δηλώνει ότι το πρώτο πράγμα που αμφισβήτησε ποτέ ο ανθρώπινος νους ήταν η θρησκευτική του αποκάλυψη. Αργότερα συνέχισε με το να αμφισβητεί τα επίγεια και περισσότερα υλικά φαινόμενα.
Από τη απαρχή του χρόνου ο άνθρωπος λατρεύει αλλόκοτους θεούς. Μήπως όλο αυτό είναι μια παραδοξολογία; Είναι μηχανική αυτή η τάση του να λατρεύει οτιδήποτε ξενόφερτο που παρουσιάζεται ως μία νέα πηγή δύναμης; Κι αν όντως οι εξωγήινες δυνάμεις που στέκουν αόρατες στον άνθρωπο είναι αναγκαστικά αλλόμορφές και αλλόκοτες, ποια είναι η σχέση τους με τα ζώα για παράδειγμα; Μέχρι στιγμής έχουμε παρατηρήσει την ανθρωπότητα να δημιουργεί λατρείες και να λατρεύει, μηχανικά. Ο άνθρωπος έχει μεταμορφωθεί σε μηχανισμό λατρείας μιας αιώνιας ελπίδας για τα οφέλη που θα του παρέχουν οι θεοί, γιατί ο ίδιος νιώθει αδύναμός και ευάλωτος μέσα σε ένα χαοτικό Σύμπαν. Και όσοι απογοητεύτηκαν με τους αρχαίους θεούς, μήπως δεν έχουν βρει πιο συγχρόνους;
Ας θεωρήσουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένας μηχανισμός του οποίου οι λειτουργίες βασίζονται σε ένα υπολογιστικό πρόγραμμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αγαπά, σέβεται και λατρεύει, πατώντας πάνω σε δεδομένα ενός προγράμματος (αρχέτυπα;). Ο ανθρώπινος μηχανισμός, λοιπόν, έχει χάσει την αξιοπιστία στο ίδιο του τον εαυτό. Τώρα σχεδιάζει ένα καινούργιο σύστημα για αυτήν του την τάση της αναξιοπιστίας στο εαυτό του: τον Κλωνισμό. Οι Κλώνοι θα αντικαταστήσουν αυτό που γνωρίζουμε ως ανθρώπινο στοιχείο, με ναι καθαρά μηχανιστική και απρόσωπη κατάσταση ύπαρξης. Ίσως τελικά με αυτήν την προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με ένα κομμάτι της τελειότητας των πρωτόπλαστων. Άδικα λοιπόν κουβαλάμε για τόσες για τόσες χιλιάδες χρόνια ανεκμετάλλευτο DNA. Κάνουμε ένα τεχνολογικό άλμα στο οποίο ίσως το υπόλοιπο ανεκμετάλλευτο DNA  να αποδειχθεί ότι ήταν περιττό. Έτσι και αλλιώς, αυτός ήταν και ο επίσημος όρος του: περιττό DNA. Είναι άραγε αυτό, η επικείμενη «εξέλιξη» της ανθρωπότητας; Και, είναι η τεχνολογία εξέλιξη;
Τελικά υπάρχει εξέλιξη; Μπορούμε να πούμε ότι ένα έμβρυο, που στους εννιά μήνες είναι έτοιμο πλέον να γεννηθεί, πέρασε κάποια διαδικασία εξέλιξης, από την αρχή της κυοφορίας. Τι θα σήμαινε λοιπόν αν δεν ήταν έτοιμο να γεννηθεί; Ότι δεν εξελίχθηκε; Μάλλον θα το χαρακτηρίζαμε προβληματικό, με κάποια φυσική ανωμαλία, κι έτσι δεν θα ήταν στην φυσιολογική του κατάσταση. Θα θεωρούνταν άρρωστο, παθολογικά πάσχον, δηλαδή θα είχε κάποιο είδος νόσου, δεν θα ήταν υγιές. Οπότε, μπορούμε άραγε να πούμε ότι η φυσική του ανάπτυξη αντιστοιχεί στην φυσική του εξέλιξη; Ένα φυσιολογικό νεογέννητο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εξελιγμένο; Τι είναι εξέλιξη;
Έτσι αναγκαστικά θα διαχώριζε την εξέλιξη σε δύο είδη. Ας πούμε, την «εξευγενισμένη» και εκείνη την «…όχι και τόσο εξευγενισμένη εξέλιξη», τη «φυσική εξέλιξη». Όμως  η κατηγοριοποίηση εμπεριέχει αναγκαστικά συγκριτικές αξίες, δηλαδή φέρει χαρακτηρισμούς όπως «πνευματική» εξέλιξη ή «νοητική» εξέλιξη για παράδειγμα,  και αυτό μπορεί αν υποθάλπει μια μεροληπτική στάση. Δηλαδή όταν κάποιος υποστηρίζει για παράδειγμα ότι «….η εξέλιξη είναι μόνο πνευματική, γιατί αυτό είναι σημαντικό στην ανθρωπότητα», είναι μεροληπτικός και άρα έχει συγκεκριμένη θέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η άποψη του είναι υποκειμενικά αληθινή, γιατί κάλλιστα θα μπορούσε να έχει υιοθετήσει αυτή τη θέση- ας πούμε- από τον παππού ή τη γιαγιά του, και να μην έψαξε ποτέ να βρει τι σημαίνει «εξέλιξη» για τον ίδιο. Αυτό μπορεί να ισχύει για κάποιον, γιατί απλά μπορεί να σκεφτεί « οι παππούδες εμπνέουν εμπιστοσύνη και δεν είναι εύκολο να τους αμφισβητήσει κάποιος…..δεν μπορεί να μην ξέρουν….τόσα έχουν δει τα μάτια τους, και στο κάτω- κάτω παππούδες μας είναι, χάριν σε αυτούς υπάρχουμε άρα πρέπει να τους κάνουμε την τιμή, να συνεχίσουμε την παράδοση…..κ.λ.π. Αφού όλα πήγαν καλά με αυτούς και ζουν ακόμη, και εμείς καλά θα πάμε….
Το ερώτημα είναι για τι συχνά οι άνθρωποι υποστηρίζουν πράγματα με φανατικό τρόπο, ενώ είναι έκδηλο το γεγονός ότι δεν τα πιστεύουν στα αλήθεια, και ότι απλά τα έχουν υιοθετήσει, δίχως να περάσει καν η ιδέα της αμφισβήτησης από το μυαλό τους; Πείστηκαν αμέσως, ίσως λόγο της αμεσότητας αυτού του οποίου την άποψη υιοθέτησαν. Η αμεσότητα προσφέρει πολλά σε κάποιον που την χρησιμοποιεί στον λόγο του. Είναι διαφορετικά, αν σε κάποιους γνωστούς ή αγνώστους δηλώσω ότι για κάποιο θέμα δεν είμαι σίγουρη, δεν έχω βγάλει κάποιο αναμφισβήτητο  κατά την άποψη μου συμπέρασμα. Ένας ακροατής συλλαμβάνει διαφορετικά κάποιον που εκφέρει συγκεκριμένα και απόλυτα συμπεράσματα, ειδικά όταν αυτά τα συμπεράσματα είναι προσγειωμένα. Δηλαδή, το αυτόματο συμπέρασμα είναι ότι αυτός είναι ένας «λογικός» άνθρωπος. Ξέρουμε καλά ότι ο λαϊκός χαρακτηρισμός φευγάτος ίσως να είναι κολακευτικός σε κάποιες περιπτώσεις, όμως δεν εμπνέει αξιοπιστία.
Όμως, ξέρουμε επίσης πως, όση αξιοπιστία και αν εμπνέει ένας άνθρωπος, είναι προσωρινή, γιατί κάποτε και αυτός ο ίδιος θα πάψει να υπάρχει στον υλικό κόσμο, το ίδιο και τα όσα ανακουφιστικά συμπεράσματα μπορούσε να προσφέρει στους συνανθρώπους του όσο ήταν εν ζωή. Εκτός και αν προς χάριν της εξέλιξης σκέφτηκε να καταγράψει, να τα εκδώσει σε κάποιο έντυπο, όμως και αυτό θα διαβαστεί μέσα σε προσωρινά πλαίσια, καθ’ ότι περιορισμένο εντός ορίων χώρου και χρόνου για τον αναγνώστη, καθότι δεν μπορεί να έχει άμεση επαφή με τον ίδιο άνθρωπο που γράφει, αλλά με μια πλευρά του μόνο, αυτήν που καταθέτει στο χαρτί. Είναι αλήθεια αυτά που γράφει; Τι είναι αλήθεια και τι δεν είναι; Είναι «αλήθεια» αυτά που γράφω, αν και κάθε φορά που τα διαβάζω αποκτούν διαφορετικά νοήματα;
Εκείνο που ονομάζουμε συνείδηση, δεν πιάνει, ας πούμε, όλο το χώρο του οργανισμού, αλλά ένα όργανο του, ένα εγκεφαλικό κέντρο, με άλλα λόγια δεν είναι η συνείδηση….αλλά μια συνείδηση….». « Αν ο μέσος άνθρωπος βλέπει τα αντικείμενα και τα γεγονότα σε κατηγορίες και κατατάξεις και συμπλέγματα περιορισμένα, είναι γιατί η διάνοια τα συνέθεσε με αυτόν τον τρόπο….», λέει κάποιος φιλόσοφος. Θα μπορούσαμε ποτέ να εκλάβουμε μια ασαφή απάντηση ως πιο ερεθιστική από ένα στέρεο συμπέρασμα;
Ωστόσο μόνο μέσα από την αμφισβήτηση μπορεί να υπάρξει εξέλιξη. Αν μη τι άλλο, ατομική εξέλιξη. Το βίωμα βάσει ανάλυσης, πειραματισμού, καινοτομίας. Γιατί άραγε αυτή η καθησυχαστική ατμόσφαιρα του απόλυτου λογικού ανθρώπου, είναι τόσο εξευμενιστική στο χάος του ανθρώπινου μυαλού; Αρκεί μία δόση ασφάλειας και ο άνθρωπος νιώθει ότι στιγμιαία μεταφέρεται στον επίγειο παράδεισο. Μήπως αυτό είναι το ζητούμενο της ουτοπίας; (ουτοπία, ου- τόπος, ο τόπος που δεν υπάρχει). Καμία απειλή για τον άνθρωπο εκεί, κι όλα λειτουργούν με την αίσθηση της τελειότητας και της αρμονίας που κάποιος βιώνει όταν κοιμάται στη ζέστη και μαλακή αγκαλιά της μητέρα.
Ο γηραιότερος, ο πλουσιότερος, ο «πνευματικός», ο γιατρός, ο πατέρας, το αφεντικό, η μητέρα, η δασκάλα, η θεότητα……όλοι αυτοί, άραγε, δεν είναι ουσιαστικά τα πρόσωπα του Σύμπαντος που αποκαλύπτονται μέσα στον καθένα μας, κατέχοντας και από μια διαφορετική μορφή; Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από αρχέτυπικά σύμβολα; Αρχετυπικά σύμβολα που εμπνέουν εμπιστοσύνη και καλούν το σύνολο της ανθρωπότητας να ακολουθήσει τα αχνάρια τους με τυφλή εμπιστοσύνη; Ίσως αν τολμήσουμε να τους δώσουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα πρόσωπα είναι κομμάτια του εαυτού μας, και οτιδήποτε εμείς προβάλλουμε επάνω τους συνολικά, δίχως αυτό να σημαίνει ότι αυτοί είναι ότι νομίζουμε εμείς ότι είναι.
Υπάρχουν άπειρες απειλές γύρω μας, οι οποίες ενισχύονται ειδικά όταν διαφοροποιούμαστε ως άτομα. Τίποτα δεν παραμένει σταθερό. Τα πάντα αλλάζουν. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή είναι διαφορετική από την επόμενη. Ένα άτομο που, αντιθέτως, θεωρεί τα πάντα σταθερά λόγω της τυφλή του αναζήτησης για ασφάλεια, όχι μόνο αποκλείει πιθανότητες δικής του παρέμβασης στα δεδομένα γύρω του, ζει σύμφωνα με τα προβλεπόμενα και μόνο με αυτά, άλλα σταματά και να μαθαίνει και να επεκτείνει τη συνείδηση του στο άπειρο, πάνω απ’ όλα στερείτε την άποψη του. Ζει νωχελικά με δανεισμένες θεωρίες, αναμνήσεις και βιώματα ενοικιαζομένων διαμερισμάτων άγνωστων ιδιοκτητών, μέσα σε ψυχρά κελάρια απομακρυσμένων συγκινήσεων, διαπραγματευόμενος το μυαλό του στιγμή προς στιγμή μέσα στο παρελθόν κάποιου που δεν υπήρξε σ’ αλήθεια, σ’ ένα παρόν που σβήνει μαζί με κάθε αναπνοή, κάπου στο διάφανο μέλλον. Αλλά…..να το αμφισβητήσω κι αυτό;
Η οικονομία της αφθονίας
Το γεγονός ότι οι εξελίξεις της τεχνολογίας επέτρεψαν σε έναν απλό φοιτητή με σχεδόν μηδενικά έξοδα να ανταγωνιστεί την πιο επιτυχημένη εταιρία του πλανήτη και μάλιστα στο βασικό της προϊόν, σηματοδοτεί σε επίπεδο θεωρίας της οικονομίας το κυριότερο γνώρισμα της νέας, μετα-καπιταλιστικής εποχής: την απώλεια εκ μέρους των «προνομιούχων» που είχαν τον έλεγχο της παραγωγής (στην πρωτότυπη, μαρξιστική περιγραφή της οικονομικής θεωρίας του καπιταλισμού: των «κεφαλαιοκρατών» ή «καπιταλιστών») του μοναδικού στοιχείου που διαφοροποιούσε την άρχουσα τάξη από τις υπόλοιπες, εξασφαλίζοντας την κυριαρχία της: του «κεφαλαίου». Στη νέα οικονομική πραγματικότητα που διαμορφώνεται, η απαραίτητη προϋπόθεση για οικονομική και κοινωνική επιτυχία, μεταβαίνει από τον έλεγχο του κεφαλαίου στην κατοχή της πληροφορίας, ανοίγοντας έτσι σε περισσότερους ανθρώπους τις μέχρι πρότινος επτασφράγιστες θύρες της ένταξης στο γκρουπ της ελίτ των ισχυρών.
Αντιπροσωπευτική επίσης της νέας τάσης της οικονομίας είναι και η επιλογή της εταιρίας Linux να διαθέτει το προϊόν της δωρεάν. Η κίνηση αυτή δείχνει τον νέο οικονομικό προσανατολισμό των προσπαθειών των επιχειρήσεων όχι στην απευθείας απόκτηση κέρδους, αλλά κυρίως στην απόκτηση φήμης (λόγω του ικανοποιητικού επιπέδου των παρεχομένων υπηρεσιών), την οποία αργότερα θα μπορούν εύκολα να «εξαργυρώσουν» (συνήθως μέσω διαφημίσεων). Ωστόσο, πέρα από εκείνο της Linux, στο Διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει δωρεάν εξαιρετικής ποιότητας λογισμικά προγράμματα οποιουδήποτε είδους, αντίστοιχα και, σε πολλές περιπτώσεις, καλύτερα από αυτά που πωλούνται σε καταστήματα ενώ ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι το υπόδειγμα αυτό επέλεξε αργότερα να ακολουθήσει και η ίδια η Microsoft, παρέχοντας τα περισσότερα από τα προγράμματά της χωρίς κανενός είδους χρέωση.
Στον τομέα του εμπορίου αγαθών, η νέα οικονομική τάση παροχής προϊόντων δωρεάν με αντάλλαγμα τη δημιουργία καλής φήμης των εταιριών, έκανε διστακτικά την εμφάνισή της στη δεκαετία του 1980 με τη μορφή ειδικών εκπτώσεων και συμμετοχής σε κληρώσεις μεγάλων δώρων, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν η συγκεκριμένη πρακτική κλιμακώθηκε. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η αγορά κατακλύστηκε από πολυάριθμες «προσφορές γνωριμίας», ειδικά εκπτωτικά κουπόνια και δώρα με την αγορά συγκεκριμένων προϊόντων (π.χ. δώρο ένα φλιτζάνι με την αγορά δύο πακέτων καφέ), ενώ σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν να διανέμονται δωρεάν πακέτα τσιγάρων σε κέντρα νυχτερινής διασκέδασης).
Η ίδια μετα-καπιταλιστική οικονομική πρακτική έχει εκδηλωθεί κατά την τελευταία δεκαετία και στον τομέα της παροχής υπηρεσιών (π.χ.  με την υπογραφή συμβολαίου στη Χ εταιρία κινητής τηλεφωνίας, προσφέρεται δωρεάν ένα κινητό τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας ή «η δεύτερη γλώσσα δωρεάν» κλπ.). Επιπλέον, η ίδια πρακτική παρουσιάζεται και ως πολιτική απέναντι στους υπαλλήλους ιδιωτικών (κυρίως) επιχειρήσεων, με τη μορφή ειδικών μπόνους (από πληρωμή των λογαριασμών των κινητών τηλεφώνων όλων των υπαλλήλων από την εταιρία, έως δωρεάν ταξίδια στο εξωτερικό ή παροχή αυτοκινήτου για τις μετακινήσεις στελεχών). Στόχος της νέας αυτής στροφής της «οικονομίας της αφθονίας» είναι η εξασφάλιση κερδών σε βάθος χρόνου, όχι μόνο από την εξαργύρωση του «καλού ονόματος» που οι επιχειρήσεις φιλοδοξούν να εξασφαλίσουν στις συνειδήσεις των καταναλωτών, αλλά και από την εκμηδένιση των ανταγωνιστών, οι οποίοι δεν έχουν την ορθή κρίση ή οικονομική δυνατότητα να ακολουθήσουν στο παιχνίδι των προσφορών.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη ότι η θεωρία της οικονομίας της αφθονίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλα τα οικονομικά συστήματα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, τα οποία, όπως αναφέραμε, στηρίζονταν στην σπανιότητα ή τη στέρηση συγκεκριμένων αγαθών. Οι –λίγοι- οξυδερκείς οικονομικοί αναλυτές που έχουν αναφερθεί στο συγκεκριμένο σύστημα (όπως ο Elemming Funch) κάνουν λόγο για  μια εξιδανικευμένη μελλοντική κοινωνία, όπου όλοι θα προσφέρουν τις ιδέες ή τις υπηρεσίες τους ελεύθερα (από «περίσσευμα» και όχι «έλλειψη»), τη στιγμή που ο πραγματικά άφθονος πλούτος του πλανήτη θα έχει ανακατανεμηθεί δίκαια, ώστε να εξασφαλίζεται υψηλό βιοτικό επίπεδο σε ολόκληρο τον πληθυσμό. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Το προαναφερθέν οικονομικό μοντέλο είναι –τουλάχιστον στην τωρινή του φάση- ιδιαίτερα σκληρό και ανταγωνιστικό, καθώς κερδίζει πάντα ο ισχυρότερος, εκείνος που έχει το περιθώριο να κάνει την πιο δελεαστική προσφορά.
Ίσως ο εξαιρετικά διορατικός «προφήτης» της σύγχρονης εποχής, Άλντους Χάξλεϋ, να είχε δίκιο όταν προειδοποιούσε: «Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να κάνουμε το λάθος να υποτιμήσουμε τις φαινομενικά «αθώες» οικονομικά μεταβολές. Είναι σαν τα μικρά αλλά σκοτεινά σύννεφα στον ορίζοντα, που σχεδόν πάντα προμηνύουν θύελλες ραγδαίων κοινωνικών ανακατατάξεων».

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΕΤΡΙΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Σύλλογος κατοίκων οικισμού Αμπαδιώτισσας Σέττας "Το Ποτάμι" σε συνεργασία με το Σωματείο Εργο Λόγου Αγάπης, διοργανώνει την 27/7/2011 ημέρα Τετάρτη και ώρα 20:00, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Γενικού Λυκείου Ερέτριας, ανοικτή εκδήλωση με θέμα:
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ και ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ.
Θα μιλήσουν τα μέλη μας Γιώργος Κλειδαράς, καθηγητής Γαστρονομίας και Δημήτρης Καραμήτσας, Δικηγόρος, πρόεδρος της Πανελλλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Καταναλωτών " Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ" και Αντι/δρος του ΙΝ.ΚΑ. (ν. ΙΝ.ΚΑ.).
Η είσοδος είναι ελεύθερη και η συζήτηση προβλέπεται ζωντανή και ουσιαστική.

 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 26/7/2011

Η εβδομαδιαία συνάντηση των μελών και των φίλων της Αθήνας, θα γίνει την Τρίτη, στις 19:00. Οποιος ή όποια ενδιαφέρεται να μετάσχει, ας στείλει e-mail στο laikometopo@gmail.com για επαφή και συντονισμό.

Η ομάδα πρωτοβουλίας

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Μην τους αφήνετε να σας παραπληροφορούν και να σας δουλεύουν. Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ της Ε.Ε. της 21/7/2011 είναι η σύνοδος διανομής της Ελλάδας.


ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ
Μην τους αφήνετε να σας παραπληροφορούν και να σας δουλεύουν.

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ της Ε.Ε. της 21/7/2011 είναι η σύνοδος διανομής της Ελλάδας.
Εάν κάποιος μελετήσει την πορεία του διεθνούς συστήματος δεν θα έχει παρά ελάχιστες αμφιβολίες για το πραγματικό αντικείμενο της έκτακτης συνόδου κορυφής της Ε.Ε. της 21/7/2011.
Η ίδια η ιστορία της Ε.Ε. και το λειτουργικό λογισμικό της (γιατί ιδρύθηκε, ποιοι οι σκοποί της, ποιες οι δράσεις της και το περιεχόμενο της «νομοθεσίας» της, από πού επηρεάζονται οι αποφάσεις, ποιοι και πως ορίζονται σε θέσεις κλειδιά) δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε οποιοδήποτε σοβαρό αναλυτή να αναρωτηθεί για τον σκοπό της συνόδου κορυφής: διανομή και πλιάτσικο.
Και μην περιμένετε τίποτα έντονες διαστάσεις και διασπάσεις με εθνικά κριτήρια. Το διεθνές κεφάλαιο και οι «ευρωδιεθνιστές»[1], έχουν τους ίδιους βασικούς μετόχους, τα ίδια αφεντικά και αυτά έχουν ορίσει τον διεθνή καταμερισμό, τους τομείς του καθενός. Ούτε κανένας σοβαρός «ανταγωνισμός» θα υπάρξει για το πλιάτσικο και την διανομή, αυτά είναι για να τα πουλάνε στους λαούς και στους ανθρώπους ως κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους και θέσφατα για την «ευτυχία» των λαών και την «επιτυχία» των ίδιων των πολιτικών. Τα ίδια τα στοιχεία των οργάνων τους, του Ο.Ο.Σ.Α. και του Π.Ο.Εμπορίου, αποδεικνύουν ότι ολοένα και λιγότερες πολυεθνικές εταιρείες κατέχουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και του παγκόσμιου πλούτου.  Αυτό είναι το αποτέλεσμα του δήθεν «ανταγωνισμού» … .
Οι τομείς λοιπόν και τα βασικά ποσοστά του πλιάτσικου της Ελλάδας και του υπόλοιπου ευρωπαϊκού νότου έχουν μοιραστεί από το διεθνές διευθυντήριο. Απομένουν τα μικροποσοστά και οι μικρορυθμίσεις με δήθεν εθνικό προσανατολισμό για να καλυφθούν οι εσωτερικές τριβές, ανάγκες και διανομές της Ελλάδας.
Υπάρχουν κάποιοι «Ευρωηλίθιοι», που πιστεύουν στην ισχυρή Ευρώπη και μάλιστα ως αντίπαλο δέος στις Η.Π.Α. . Πλανώνται πλάνην οικτράν . Μια προσεκτική και βαθιά ματιά στις μετοχικές συνθέσεις των μεγάλων τραπεζών και των μεγάλων πολυεθνικών του δυτικού κόσμου θα αποδείξει ότι οι βασικοί μέτοχοι είναι πάνω – κάτω οι ίδιοι άνθρωποι και εταιρείες τους. Θα αποδείξει ίσως ότι οι λεγόμενες πολυεθνικές εταιρείες είναι περισσότερο μονοεθνικές από όσο θα περιμένατε. Αυτό μάλιστα δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ειδικής ικανότητας κάποιων, αλλά συστήματος. Το σύστημα αυτό ξέρετε πως το λένε … .  Φτιάχτηκε και ελέγχεται από τους ίδιους και λειτουργεί στα μέτρα τους. 
            Μην περιμένετε λοιπόν τίποτα χοντρούς και άγριους τσακωμούς, έχουν λάβει οι πολιτικοί ηγέτες των λαών τις εντολές και τις κατευθύνσεις τους και αλλού παίζεται το πραγματικό παιχνίδι.
            Το πρώτο μέρος του πραγματικού παιχνιδιού έχει να κάνει με την σφαίρα επιρροής του «δυτικού διευθυντηρίου». Κάποιοι εκτός συστήματος βρήκαν πόρτες ανοικτές και θέλησαν να εισβάλουν σε οικονομικά εδάφη κυριαρχίας και εκμετάλλευσης του «δυτικού κόσμου». Οσοι το έκαναν πρέπει να αποτραπούν και να νικηθούν. Για ψάξτε για παράδειγμα να δείτε σε ποιες χώρες είχαν αρχίσει να δημιουργούν βάσεις και επενδύσεις π.χ. οι Κινέζοι (τυχαία το αναφέρουμε). Όταν ψάξετε θα μείνετε με το στόμα ανοικτό[2]. Να γιατί η «κρίση χρέους» χτύπησε την πόρτα κάποιων και γιατί οι «διεθνείς οίκοι αξιολόγησης», αυτά τα εγκληματικά όργανα του συρφετού τους, τους κατέδειξαν. Όχι επειδή ήταν χρεωμένοι (χρεωμένα είναι όλα τα κράτη), αλλά ως υποψήφιοι «αποστάτες» που πρέπει να τιμωρηθούν.  Να γιατί τα μνημόνια περιέχουν όρους αποκλειστικού δανεισμού και απαγόρευσης δανεισμού από «τρίτους». Αν η Ελλάδα επρόκειτο πράγματι να χρεοκοπήσει, τα δυτικά αφεντικά θα ξεφόρτωναν τα δάνειά τους και θα τα φόρτωναν π.χ. σε Κινέζους και Ρώσους (και πάλι τυχαία η αναφορά των κρατών) που ήθελαν διακαώς να τα αναλάβουν (μαζί με την σφαίρα επιρροής). Θα πουλούσαν σε αυτούς τα ελληνικά ομόλογα και θα γλύτωναν από το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος … . Είναι συνεπώς σαφής ο σκοπός και τα συμπεράσματα:
-           Η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει, ούτε επρόκειτο ποτέ να χρεοκοπήσει όσο ανήκε στην ίδια σφαίρα κατοχής συμφερόντων (εδώ αδιαφορούν π.χ. για τις καθυστερήσεις στην κατάθεση των φορολογικών δηλώσεων, ενώ κανονικά θα έπρεπε να τρέχουν, αφού έχουν δήθεν άμεση ανάγκη σε ρευστό),       
-    Η Ελλάδα θα ξεπουληθεί οριστικά σε αυτούς για να ελέγχουν και να απομυζούν τα πάντα και να μην μπορούν να εισέλθουν άλλοι στις σφαίρες επιρροής τους με τίποτα !!!.
-           Η ελληνική κοινωνία θα σαρωθεί και θα αποσαρθρωθεί για να μην μπορεί να αντισταθεί και να δημιουργήσει κάτι δικό της.
-           Οι πολίτες θα εξαθλιωθούν και θα εκφοβιστούν, ώστε να διασφαλιστούν υψηλές αποδώσεις υπεραξίας στην παραγωγή λόγω μικρού κόστους (χαμηλά μεροκάματα, ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, ελάχιστες συντάξεις κλπ.) και συνεχής κοινωνική υποτέλεια. 
-           Θα τοποθετηθούν μόνιμοι οικονομικοί και πολιτικοί τοποπαρατηρητές, οι οποίοι θα συνεργάζονται στενά με τα «αφεντικά» και θα ακολουθούν τις εντολές τους κλπ. κλπ. κλπ. . Δεν είναι κάτι καινούργιο, πάντα συνέβαινε, απλά θα επιταθεί και θα λάβει θεσμική μορφή.
           
            Το δεύτερο μέρος του πραγματικού παιχνιδιού και κυριότερο σε παγκόσμιο επίπεδο έχει να κάνει με το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού. Υπενθυμίζουμε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι κατά βάση ένα παραγωγικό σύστημα, δεν έχει σκοπό την παραγωγή αλλά την κερδώα εκμετάλλευσή της. Κέρδος στο κέρδος, φούσκα έκδοσης και χρήσης χρήματος εις χάριν της «ανάπτυξης» στην φούσκα χρήσης χρήματος, υπήρξε τεράστια ζήτηση και παραγωγή χρήματος με αποτέλεσμα το κυκλοφορούν χρήμα του πλανήτη να είναι πολλές φορές πολλαπλάσιο της ονομαστικής χρηματικής αξίας του (εκεί έφτασε η ηλίθια ανθρωπότητα να λογίζει τα πάντα με το χρήμα).  Το σύστημα φράκαρε και μπλοκαρίστηκε από την απληστία και την σχιζοφρένεια των αφεντικών και πρέπει να κάνει μία επωφελή για αυτούς «διόρθωση», που οπωσδήποτε υπακούει σε σκοπιμότητες. Οι βασικοί τρόποι για αυτό είναι τρεις : η αύξηση της χρηματικής αξίας του πλανήτη, να χάσουν κάποιοι τα λεφτά τους ή την αξία τους, ο πόλεμος και η καταστροφή.
Αυτοί έχουν επιλέξει και εφαρμόζουν τους δύο πρώτους, χωρίς ποτέ να λένε όχι στο πόλεμο. Τον πόλεμο τον μετέρχονται ως απειλή.
Βασικά ένα σύστημα καπιταλισμού θα μπορούσε να διορθώσει πληθωριστικά: ανεβάζοντας τις χρηματικές αξίες των αγαθών-πλανήτη, ώστε να έλθουν πιο κοντά στα χρηματικά διαθέσιμα, τα οποία θα μπορούν να υλοποιηθούν ευχερέστερα[3]. Αυτό το κάνει, αλλά στην παρούσα φάση – φούσκα δεν είναι αποτελεσματικό. Αλλωστε η αύξηση των τιμών μειώνει το εύρος κατανάλωσης και μην ξεχνάμε ότι το σύστημα υλοποιεί τα κέρδη του (παραγωγικές υπεραξίες) στην κατανάλωση (εμπορικές υπεραξίες).   Δεν τους αρκεί αυτό και μόνο ως εργαλείο υποταγής των λαών τους είναι χρήσιμο, αλλά και συνάμα επικίνδυνο.
Θα πρέπει συνεπώς κάποιοι να χάσουν τα λεφτά τους. Η σύνοδος κορυφής έχει σε μεγάλο βαθμό αυτό το αντικείμενο. Όχι αν κάποιοι θα χάσουν τα λεφτά τους (αυτό είναι προαποφασισμένο από το διευθυντήριο), αλλά ποιοι εκτός διευθυντηρίου–συστήματος θα χάσουν τα λεφτά τους και πόσα … και επίσης ποιοι θα αναλάβουν τις δραστηριότητές τους. Η πρώτη καθαρή ματιά βλέπει ότι τα χρήματά τους θα τα χάσουν κάποιοι μικρομεσαίοι, κάποιοι φορείς τους (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία) και κάποιοι τοπικοί κεφαλαιούχοι. Η δεύτερη καθαρή ματιά ανακαλύπτει ότι βασικό θέμα της συζήτησης της συνόδου κορυφής είναι το πιο πάνω: πόσα και ποιοι ακριβώς θα χάσουν από την δήθεν “αναδιάρθρωση”, κούρεμα ή άλλη πρακτική μείωσης των χρεών (ήτοι της χρηματοπιστωτικής φούσκας) και ποιοι θα τους διαδεχθούν. Το πλιάτσικο δηλαδή δεν πρόκειται να γίνει μόνο σε επίπεδο εθνικής δημόσιας περιουσίας, αλλά και σε επίπεδο ιδιωτικής δραστηριότητας. Το παιχνίδι είναι απλό και δοκιμασμένο :
- σε πρώτη φάση τρομοκρατούνται οι εκτός συστήματος «επενδυτές». Οσοι δηλ. έχουν «επενδύσει» σε ομόλογα προβληματικών κρατών. Η τρομοκρατία έγκειται στην λογική της μη εξεύρεσης λύσης για το πρόβλημα του χρέους ή στην εξεύρεση λύσης που θίγει τα άμεσα οικονομικά συμφέροντα των «επενδυτών». Είναι σαφές ότι πολλοί από αυτούς ή εταιρικά μορφώματα (ιδίως εάν πρόκειται για πρόσωπα που έχουν την οικονομική τους εγκατάσταση σε κράτη που κινδυνεύουν), έχουν υπολογίσει πότε θα λάβουν τα χρήματα αυτά και που θα τα χρησιμοποιήσουν. Τα έχουν δηλ. άμεση ή σχεδόν άμεση ανάγκη.
   - η τρομοκρατία, ο φόβος ολικής απώλειας των «επενδύσεών» τους ή καταστροφικών καθυστερήσεων, τους εξαναγκάζει σε πώληση των ομολόγων και χρεογράφων τους εν γένει σε εξευτελιστικές τιμές. Το σύστημα απορροφά τα ομόλογα και τα συγκεντρώνει χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες.  
- στην συνέχεια και αφού έχει λάβει χώρα το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών εθνικών πηγών και επενδύσεων και σε χρόνο σχεδόν παράλληλο (με ελαφρά καθυστέρηση) το σύστημα κάνει δύο – τρία πράγματα:
α) συμφωνεί σε λύσεις μείωσης του συνολικού χρέους, τέτοιας ώστε να υπάρξει και κέρδος για το ίδιο (π.χ. αγόρασαν τα ομόλογα προς 20% της ονομαστικής τους αξίας και το χρέος «κουρεύεται» στο 30% !!!). Με την τακτική αυτή «κουρεύεται» και μειώνεται και η χρηματοπιστωτική φούσκα που περιγράψαμε.  
β) μοιράζει τις επιχειρήσεις και τις δραστηριότητες των ντόπιων «επενδυτών», οι οποίες έχουν εν τω μεταξύ καταρρεύσει … ή όσες θέλει να διατηρήσει τις εξαγοράζει με ελάχιστο τίμημα. Προκειμένου να διασώσουν τα ελάχιστα οι «επενδυτές» (ντόπιοι κεφαλαιούχοι) πωλούν όσο – όσο. Οσοι ανήκουν σε διεθνείς συμμορίες ή τους είναι χρήσιμοι «διασώζονται» ως συμμέτοχοι ή υπεργολάβοι προκειμένου να συγκροτηθεί η αναγκαία εσωτερική τάξη μεταπρατών (compradores).
γ) το τρίτο μέρος αφορά τον λαό και την κοινωνία της υπό κατοχή χώρας, όπου ακολουθείται η πολιτική διαβαθμισμένης εξαθλίωσης. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει γενική εξαθλίωση της κοινωνίας, απώλειας κάθε αξιοπρέπειας, από την οποία διασώζονται κάποιοι με την δημιουργία νέων κοινωνικών στρωμάτων και επαγγελματικών ενδιαφερόντων, ώστε να αποφευχθεί η ενότητα και ομοψυχία του λαού. Η συστημική πυραμίδα εξακολουθεί να λειτουργεί στην καθημαγμένη κοινωνία, η οποία εργάζεται με μεγάλα ποσοστά κέρδους για τα «αφεντικά» της.    

Οι ανωτέρω τακτικές έχουν ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζονται και στην Ελλάδα. Απλά η έκτακτη σύνοδος κορυφής σηματοδοτεί την είσοδο στην φάση της οριστικής υλοποίησης. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν ασφαλώς θα εμφανιστούν ως παράθυρο για την σωτηρία της Ελλάδας, ως διαφαινόμενο ή συζητούμενο σχέδιο και όχι ως τελική απόφαση. Θα δείτε δε ότι αποφασιστική συμμετοχή στην δήθεν «λύση», την πρότασή της (φερ’ ειπείν) δεν θα έχουν τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία – Γαλλία), αλλά κάποια άλλη χώρα …  (υπάρχει σκοπιμότητα και σε αυτό).
Αυτό που θα αποφασίσουν είναι η διανομή των επιμέρους ιδιωτικών δραστηριοτήτων, π.χ. ο τομέας των εργολαβιών όπου διαγκωνίζονται μία γερμανική και μία γαλλική εταιρεία ή ο τομέας των τραπεζών για το ποιες και με ποια ποσοστά θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην ελληνική αγορά μαζί με την τράπεζα των δύο RR. Τέτοιου τύπου είναι οι διαβουλεύσεις Γερμανών και Γάλλων και επ’ αυτών επέρχονται οι προ-συμφωνίες. Α… και που είστε, μην περιμένετε καμία ενεργοποίηση των CDS σε οποιαδήποτε φάση της «λύσης». Κανείς από αυτούς που τα αγόρασαν δεν πρόκειται να πάρει τα λεφτά της ασφάλειάς του … είναι και αυτό μια επιπλέον διόρθωση του συστήματος και πίεση. 

Εμείς ως ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχουμε ήδη δώσει λύσεις στον ελληνικό λαό στον οποίο ανήκουμε, λύσεις αυτάρκειας και παραγωγικής ουσίας και θα δώσουμε και πολλές άλλες μαζί με τις τακτικές αντίστασης στην ολική υποδούλωση που σχεδιάζουν.
Στον ίδιο τον τρομοκρατημένο και εξαπατημένο λαό μένει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Είναι δική μας, είναι δικη σας η απόφαση.
Εμείς ως Ελληνες δεν αφήσουμε τον ραγιαδισμό να υπάρχει στην χώρα μας, θα τον εξαφανίσουμε.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ 




[1] Ειρωνικός όρος
[2] Για ψάξτε τα αποκλειθέντα PIIGS για παράδειγμα …
[3] Μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός είναι το κατ’ εξοχήν υλιστικό σύστημα.

ΕΚΛΟΓΙΚΟ

ΕΚΛΟΓΙΚΟ Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τις εκλογές, (όπως και την κοινωνική τους πορεία που είναι και πορεία ζωής) σχεδόν μονοσήμ...