Από τον Αλαβάνο στον Τσίπρα

Από τον Αλαβάνο στον Τσίπρα

του συντρόφου "V" 

(σ.σ. Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι μπουγάδα του συστήματος) 

 

Με ξάφνιασε εχθές το πρωί στον ΣΚΑΪ, ο κ. Τσίπρας, με την συνέντευξη του προς τον κ. Αυτιά.

Αισθάνθηκα, αν δεν τον έβλεπα ή δεν γνώριζα την φωνή του, ότι μιλούσε κάποιος συντηρητικός μιας κάποιας πολιτική ηλικίας πολιτικός, σαν και αυτούς που ξέχασαν τι δουλειά έκανα κάποτε και σήμερα απλώς επαγγέλλονται για το καθημερινό τους ψωμί, τον Βουλευτή.

Μία ερώτηση του κου Αυτιά, όπως σε όλους μας γνωστός είναι ο τρόπο που ρωτάει ο συγκεκριμένος Παρουσιαστής – Δημοσιογράφος: «Ξεκαθαρίζουμε κύριε Πρόεδρε, κύριε Τσίπρα, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εναντίον του ευρώ, δεν είναι υπέρ της δραχμής»

Η απάντηση του Τσίπρα ήταν σαφέστατη και πολλαπλή. Ήταν το σαφής που δεν σου άφηνε περιθώριο να την παρερμηνεύσεις.

Η απάντηση ήταν διαιρεμένη σε υποαπαντήσεις:

α) «κοιτάξτε ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν τάχθηκε εναντίον του ευρώ και εναντίον της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση….»

β) « αν σήμερα θα μπορούσε κάποιος να πει το φεύγουμε από το ευρώ τι θα σήμαινε αυτό; Από την στιγμή που το εξωτερικό χρέος της χώρας πέρασε στο Αγγλικό Δίκαιο, τότε θα είχαμε από την μια, μια φτωχή δραχμή και από την άλλη ένα χρέος σε ακριβό νόμισμα το ευρώ»

γ) «εμείς για τους παραπάνω λόγους λέμε πως δεν θα φύγουμε από το ευρώ, αλλά δεν θέλουμε έναν λαό Μπαγκλαντές»

δ) « κρυφή απάντηση για τους σκεπτόμενους»: δεν πρόκειται, αφήστε τι λέμε, να αμφισβητήσουμε το προϊόν της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου. Κατά τα άλλα είμαστε αντι-μνημονιακοί.

Αυτή η κρυφή απάντηση που διαφοροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και που δεν ενισχύει την θέση για μη συνεργασία με την Παπαρήγα, λες και έχει άλλη θέση η Παπαρήγα.

Μάλιστα όταν, για να κάνεις πιο ισχυρό το επιχείρημα σου, διατείνεσαι ως να είσαι αδαής, ότι το ευρώ είναι εθνικό νόμισμα και επομένως πως θα φύγεις από το εθνικό σου νόμισμα, τότε απλά προσθέτεις επιχειρήματα στον πολυπράγμων, λαλίστατο κύριο «μιλάω γρήγορα χωρίς να λέω τίποτα», Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και στο «πουλάω και την μάνα μου για να γίνω Πρωθυπουργός» Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει ότι η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ και το Ευρώ, προϋπόθεταν την άρνηση στα κυρίαρχα σύμβολα της οικονομίας που διαθέτει και προβάλει κάθε χώρα, το εθνικός μας νόμισμα. Την Δραχμή.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει πως το ευρώ είναι ιδιωτικό νόμισμα και πως ο ιδιοκτήτης του δεν είναι τα Κράτη Μέλη της Ε.Ε., αλλά την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που ανήκει στους μετόχους της. Μέτοχοι δεν είναι μόνα η κυρίαρχη οικονομική τάξη των χωρών του «Ευρώ» αλλά και άλλες χώρες και άλλες οικονομικές δυνάμεις, γνωστές ως « οι αγορές».

Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει, ότι ο ιδιοκτήτης του ευρώ, ορίζει εκείνος τους κανόνες πώλησης και αγοράς του νομίσματος του και επομένως εκείνος καθορίζει και την στρατηγική οικονομία κάθε χώρας, που υφίσταται την κατοχή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, τους όρους αγοράς νομισμάτων, το καθαρό του κέρδος και άλλα πολλά και κρυφά.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας συμφωνεί με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ότι δεν φταίει η Ε.Ε. ούτε το ευρώ για την δίνη που έχει περιέλθει η χώρα, ούτε φταίει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, παρ’ ότι την κατηγορεί, ότι αντί να δώσει με το επιτόκιο ( κέρδος λόγω πώλησης) που «δανείζει» τις ιδιωτικές εγχώριες Τράπεζες απ’ ευθείας το Κράτος, εκείνο το αγοράζει ( το ευρώ) ακριβότερα με επιτόκιο από 4,5% έως 7,5%.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας είναι φαρισαϊκά υπέρ του Λογιστικού Ελέγχου του Εξωτερικού Χρέους, όπως φαρισαϊσμός ήταν τελικά η επιστολή προς τους ηγέτες των κρατών της Ε.Ε. ότι όλες οι αποφάσεις , οι δανειακές συμβάσεις, τα μέτρα που στρέφονται εναντίον του Λαού και τα μνημόνια, δεν είναι νόμιμα γιατί οι Βουλευτές τα αποδέχτηκαν επειδή βρίσκονταν υπό εκβιασμό.

Το ομολόγησε από την στιγμή που θεώρησε ότι, αφού η πλειοψηφία της βουλής δέχθηκε το εξωτερικό χρέος της χώρας, μέσα από την γνωστή διαδικασία του «κουρέματος», της εξαπάτησης του λαού για δήθεν μείωσης του εξωτερικού χρέους, να υπαχθεί στο Αγγλικό Δίκαιο, τότε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατά κάποιον τρόπο γινόταν κυβέρνηση, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΣΕ.

Παράλληλα, και επειδή φαίνεται, καθώς κατηγορεί την Παπαρήγα ότι εξορκίζει τον εναγκαλισμό της με την κυβερνητική εξουσία, και εκείνος φοβάται αυτόν το εναγκαλισμό και σπεύδει να μας επιβεβαιώσει πως όποτε και να γίνουν οι εκλογές, κυβέρνηση θα είναι η συμμαχία ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. οπότε εκείνος ετοιμάζεται για την …επόμενη μέρα.

Φαίνεται, πως η δαιμονοποίηση της ευθύνης για την κυβερνητική εξουσία, αποτελεί προπατορικό αμάρτημα για το σύνολο της λεγόμενης Αριστεράς, μιας και ως Αριστερά γεννήθηκε από τα σπλάγχνα την «μητέρας πατρίδας», το ΚΚΕ.

Αυτή η δαιμονοποίηση , οι αυλικοί σύμβουλοι, οι ιδεολογικές αντιθέσεις των ρευμάτων και η περίπτωση να μην σχηματιστεί κυβέρνηση μνημονιακή για να υπηρετήσει την προδοσία και τον εκφυλισμό της χώρας και του λαού και να κλιθεί η Αριστερά να συμμαχήσει με τον εαυτό της στον σχηματισμό κυβέρνησης …μνημονιακής, αποτελούν τις βασικές αιτίες μιας καινούργιας Αλαβάνιας οπισθοχώρησης και ήττας.

Στις επόμενες μέρες, η τακτική ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, θα στείλει με λεπτούς χειρουργικούς χειρισμούς τους προσφάτως νέο-εισερχόμενους ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ….ξανά πίσω στον Βαγγέλη ή την ημέρα των εκλογών σε διακοπές αποχής.

Δικαίως, αλλά για άλλους λόγους ιδιαίτερους, η κα Νταλάρα στο MEGA, είπε πως η Αριστερά δεν θέλει να βγει από την γωνιά της. Υπάρχουν πολλοί που σούρνονται από εδώ και από εκεί και ρεζιλεύονται και εκτίθενται και «ανομούν», με αριστερές καταβολές, επειδή η Αριστερά δεν έχει τα κότσια να αντιπαρατεθεί με τον εαυτό της και την βεβαιότητα του λόγου της και εκείνου που προπαγανδίζει. Δηλαδή τον αυθεντικό υποστηρικτή του λαού και αυθεντικό υπερασπιστή της πατρίδας.

Δυστυχώς η Αριστερά είναι παιδί του ίδιου του συστήματος. Δεν αποτέλεσε δημιούργημα του λαού για να σπάσει τις αλυσίδες του ούτε τους τείχους της φυλακής του. Η Αριστερά γεννήθηκε για να εκτονώνει τις μάζες όταν αυτές αρχίζουν να αποκτούν υπόσταση ανθρώπινης οντότητας, από το ίδιο σύστημα που γέννησε και τους δυνάστες του λαού. Αυτούς δηλαδή που παίζουν τον πρώτο ρόλο, στο ίδιο έργο, στην ίδια θεατρική σκηνή.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την Αριστερά σαν ραπανάκι για την όρεξη, κατά την στιγμή που στο τραπέζι δεν υπάρχει φαγητό, παρά φωτογραφίες με πλούσια εδέσματα. Και δεν υπάρχει φαγητό γιατί δεν περισσεύει για τον λαό.

Το σύστημα, το πολιτικό και το οικονομικό, κοιμάται ήσυχο όταν ακούει τον νέο πολιτικό ή το κόμμα της Αριστεράς να λέει: «…για να μιλήσουμε σοβαρά…», «….αν θέλετε να μιλήσουμε σοβαρά…», «….πιστεύεται σοβαρά…». Τότε γνωρίζει, και το Πολιτικό και το Οικονομικό σύστημα, ότι δεν κινδυνεύει. Ότι ο λαός δεν βρήκε την πόρτα που θα τον οδηγήσει στην λευτεριά του και θα συνεχίζει σκλάβος όπως ο πατέρας και η μάνα του.

Αυτός ο λαός, αυτή η πατρίδα, θα ζήσει εποχές ελευθερίας όταν κανένα κόμμα από τα κατασκευασμένα από το σύστημα σκλαβιάς δεν εκλέξει ούτε έναν για δείγμα βουλευτή στο κοινοβούλιο.

Αλλά αυτή η μέρα για να έρθει χρειάζεται έναν άλλο λαό.

Αυτός ο λαός, θέλει έναν Βενιζέλο, έναν Σαμαρά, έναν Τσίπρα, έναν Κουβέλη, έναν Καρατζαφέρη, μια Παπαρήγα, μια Ντόρα, άντε και καμιά Χρυσή Αυγή. Έχει μάθει να ζει με ασφάλεια στην σκλαβιά του και στην δουλεία του.

Που καιρός για ελευθερία.