ΠΟΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ? (του Δημ. Καραμήτσα)

ΠΟΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ?

Η διαπίστωση του σκοπού ενός μηχανισμού (εάν οι προθέσεις και σκοποί της δημιουργίας του είναι άγνωστες ή αμφισβητούνται) μπορεί να προκύψει από το αποτέλεσμα-προϊόν που παράγει.
Ο κανόνας αυτός ισχύει σε κάθε ανθρώπινο δημιούργημα.

Οι εξαιρέσεις μπορεί να είναι κυρίως της κατηγορίας : ατέλειες, άγνοια, “κακοτεχνίες”, βλακεία κλπ. των κατασκευαστών και χειριστών, εσφαλμένο υλικό και παραγωγική μέθοδος κλπ..

Σε ένα μηχανισμό που λειτουργεί και δοκιμάζεται 190 και πλέον χρόνια, τα ανωτέρω δεν υφίστανται και σε κάθε περίπτωση δεν συγχωρούνται.
Ναι, για το νεοελληνικό κράτος κάνω λόγο ...
Τα αποτελέσματα της ύπαρξης και λειτουργίας του κράτους ως πολιτειακός μηχανισμός θεσμών καθίστανται εμφανή από την ποιότητα των ανθρώπων που παράγει μέσα από την λειτουργία του, αφού ο κεντρικός και κύριος στόχος ενός κράτους κατά συγκρότηση και λειτουργία είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτό και η ζωή τους.
Διατυμπανίζει το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί του, ότι στόχος του είναι η δημιουργία ανθρώπων ελεύθερων και ίσων, με γνώση, μόρφωση, παιδεία, δικαιώματα, αξιοπρέπεια κλπ. κλπ. κλπ. ... .
Επειδή κάθε κράτος στον πλανήτη δηλώνει τα ίδια ή παρόμοια πράγματα και στόχους, η επιτυχία ή η αποτυχία κρίνεται από το αποτέλεσμα, που δεν έχει μόνο επιστημονική προσέγγιση, αλλά ακόμα και βιωματική-εμπειρική.
Η αποτυχία είναι δεδομένη και εύκολα διαπιστώσιμη σε κάθε βήμα που κάνει κάποιος στην χώρα ετούτη.
Οι πραγματικές προθέσεις των δημιουργών και λειτουργών του νεο-ελληνικού κράτους κρίνονται και εξευρίσκονται από το αποτέλεσμα που παρήγαγε αυτό σε επίπεδο ανθρώπων/κοινωνίας και απογοητεύουν ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο, ακόμα και το τελευταίο χάπατο-αιθεροβατούντα σε αυτό τον τόπο.
Αν ο σκοπός είναι πράγματι “καλός” (σχετική ηθική έννοια), ως ο ανωτέρω, αν η πυξίδα έχει χαράξει σταθερή πορεία προς τον προορισμό, θα μπορούσαν να εννοηθούν κάποια μόνο διαλείμματα και παρεκτροπές. Εδω στον τόπο αυτό, το κράτος δημιουργήθηκε για να λειτουργεί ως διαρκής παρεκτροπή από τον “στόχο του καλού”, που διατυμπάνιζε και διατυμπανίζει διαρκώς. Και αυτό γεννά την βεβαιότητα ότι δεν γεννήθηκε και οργανώθηκε με τον ανωτέρω σκοπό, αλλά εκτός από την θεμελιώδη απάτη που εκφράζει με την πίστη στον αντίθετο σκοπό από όσα στην πραγματικότητα αποτελεί, είναι βέβαιο και εμφανές ότι στα 190 και πλέον χρόνια της ύπαρξής του, υπηρετεί τους σκοπούς του προτεκτοράτου και του μηχανισμού εκμετάλλευσης των ιθαγενών, που το κατοικούν. Για τον σκοπό αυτό υφίσταται και λειτουργεί, με αποτέλεσμα, διαχρονικά, να παράγει εκτός από ολιγάρχες και ολιγαρχίες χωρίς ποιότητα και ανθρώπους χωρίς ποιότητα και αξιοπρέπεια, εθελόδουλους, εθελότυφλους, υποτακτικούς, τυχοδιώκτες, ανάξιους, άδικους, απατεωνίσκους, βολεψάκηδες, φοβικούς και φοβισμένους, ανίκανους, βλάκες, ηλίθιους και χάπατα (δεν συνεχίζω την παράθεση επιθέτων – νομίζω ότι αρκεί ...). Ποιόν τύπο ανθρώπου έσπειρε, διαμόρφωσε και παρήγαγε αυτό το κράτος και αυτή η πολιτεία ? Θέλετε άλλη απόδειξη από όσα βιώνουμε για το ποιον τύπο ανθρώπου παράγει κατά σταθερή και συνεχή προτίμηση αυτό το κράτος ? Μήπως χρειάζεστε περαιτέρω απόδειξη για το ποια ζωή-εκμετάλλευση επιδιώκει για τους πολίτες του ?
Αντιληφθείτε το, όσοι μπορείτε: όχι μόνο τίποτα δεν είναι τυχαίο στο επίπεδο αυτό, αλλά πρόκειται για σταθερή επιδίωξη του θεσμικού μηχανισμού που ενσωματώνει ως λειτουργικό το ελληνικό κράτος. Καθετί στην φύση “παράγει” αυτό για το οποίο φτιάχθηκε.
Αν για παράδειγμα αυτό το κράτος ήθελε πολίτες ίσους, υπεύθυνους, αξιοπρεπείς, δημιουργικούς θα τους έδινε θεσμική πραγματική δημοκρατία, που είναι το πολίτευμα της ισότητα, της υπευθυνότητας, της αξιοπρέπειας και της δημιουργίας.
Αναλογιστείτε: πόσο διαφορετικοί θα ήμασταν ως άνθρωποι, ως κοινωνία και ως κράτος, αν υπήρχε σε αυτό τον τόπο η πραγματική δημοκρατία, θεσμικά και λειτουργικά εμπεδωμένη στην ζωή μας ?
Σκεφτείτε: πόσο πιο αξιοπρεπείς και ελεύθεροι θα ήμασταν, αν το κράτος είχε ως θεμελιώδη στόχο την πραγματική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, την ελεύθερη γνώση, την κάλυψη των αναγκών όλων, την πραγματική ατομική και συλλογική πρόοδο ?
Δεν θα συνεχίσω την παράθεση επιχειρημάτων, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα που να μπορεί να σταθεί απέναντι στην διαπίστωση αυτή.
Αυτό το κράτος φτιάχθηκε για να τυραννά, να υποβαθμίζει, να εκμεταλλεύεται, να εξανδραποδίζει και να κάνει ανίκανους τους υπηκόους του διαρκώς και επί γενεές.
Αν θέλετε κάτι να αλλάξει, αν θέλετε κάτι να διασώσετε από την Ελλάδα, γκρεμίστε το συθέμελα και φτιάξτε ένα καινούργιο με άλλες αρχές, πολιτειακό σύστημα και αντίστοιχους λειτουργικούς στόχους.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ?

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ?

Επειδή κάποιοι υπερασπίζονται ένα πολίτευμα που οι ίδιοι αποκαλούν “Δημοκρατία” ...

Οι πολιτειολογικοί ορισμοί και τυπικές διακρίσεις είναι τόσο αρχαίες και σαφείς που δεν χωρούν αμφισβητήσεις. Ανήκουν, βέβαια, στον λαό που εφηύρε το τελευταίο ιστορικά πολίτευμα και ίσως το τελειότερο: την Δημοκρατία – Λαοκρατία. Από τον δημοκράτη Ηρόδοτο στον επιστήμονα Αριστοτέλη ... .
Η διάκριση των πολιτευμάτων είναι σαφής και αναφέρεται κυρίως στο πλήθος των ανθρώπων που ασκούν τις πολιτειακές εξουσίες: Μοναρχία – Ολιγαρχία/Αριστοκρατία – Δημοκρατία (με τις επιμέρους αριστοτελικές διακρίσεις και όσες μπορεί να προσθέσει κάποιος στο διάβα της ιστορίας και με την σύγχρονη επικυριαρχία του καπιταλισμού).
Αφήνοντας παράμερα τις εκτιμήσεις των μελετητών του Αριστοτέλη περί του “καλύτερου πολιτεύματος” (γιατί για εμάς ο αρχαίος φιλόσοφος δεν λαμβάνει σαφή θέση, αλλά, ως συνήθως, μελετά και ορίζει), ένα είναι βέβαιο: ότι χωρίς πολλή σκέψη τόσο ο Αριστοτέλης, όσο και οποιοσδήποτε φιλόσοφος, πολιτειολόγος, μελετητής ακόμα και απλός πολίτης με αντίληψη και σκέψη, το σημερινό πολίτευμα θα το ονόμαζε και θα το όριζε ως Ολιγαρχικό, τόσο θεσμικά, όσο και λειτουργικά.
Διότι το πολίτευμα, που είναι ο κοινωνικός μηχανισμός ορισμού και άσκησης των εξουσιών, καθορίζεται στην ανωτέρω κυρίαρχη και ουσιώδη διάκριση με βάση τον αριθμό των προσώπων που ορίζουν και ασκούν τις εξουσίες και στην περίπτωση της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας” αυτοί που ορίζουν τις εξουσίες και τις ασκούν είναι λίγοι.

Η άσκηση από το σύνολο ή μέρος των πολιτών διαφόρων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, παρότι πολλές φορές είναι πρακτικά συνδεδεμένη με τον τύπο του πολιτεύματος, βρίσκεται στην πραγματικότητα εκτός του πυρήνα του θεσμικού πολιτειακού μηχανισμού. Θα μπορούσε, επί παραδείγματι, μία μοναρχία να παραχωρήσει σε όλους τους πολίτες/υπηκόους το ατομικό δικαίωμα της ανεξιθρησκίας και μία δημοκρατία να το αφαιρέσει ή να το περιορίσει.
Αυτό είναι και η απάντηση σε όσους θεωρούν ότι “επειδή έχουμε δημοκρατία, μπορεί ο καθένας να λέει την άποψή του ελεύθερα ... “. Πρόκειται για βλακώδη παρανόηση και χαρακτηριστικό πλήρους έλλειψης παιδείας, γνώσης και αντίληψης, διότι το πολίτευμα είναι ο λειτουργικός θεσμικός μηχανισμός ορισμού και άσκησης των εξουσιών έκφανση των οποίων μπορεί να είναι η ύπαρξη ή μη τέτοιων δικαιωμάτων και οι τυχόν περιορισμοί τους. Εν ολίγοις, μπορεί το πολίτευμα οποιουδήποτε τύπου να έχει παραχωρήσει τα όποια δικαιώματα, άσχετα με την ουσιώδη φύση του.
Οταν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για τον τύπο του πολιτεύματος αυτό που πρέπει να βλέπουμε και να εξετάζουμε είναι πόσοι και με ποιο τρόπο ορίζουν και ασκούν τις εξουσίες του κράτους (δηλ. ποιες είναι αυτές οι εξουσίες και ποιο είναι το περιεχόμενό τους) και όχι την θεσμοθέτηση κάποιων ατομικών ή κοινωνικών δικαιωμάτων.
Για εμάς τους δημοκράτες το παρόν πολίτευμα είναι μία απόλυτη και στυγνή ολιγαρχία, που συχνά – πυκνά ρέπει προς την τυραννία.
Αυτό είναι το πολίτευμα που καθημερινά βιώνει στο πετσί του ο ελληνικός λαός: βουβός ως υποζύγιο, τυφλός και απαίδευτος, βιάζεται να κρυφτεί στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού όπου κατοικεί, χωρίς λόγο, χωρίς έκφραση και με πολιτισμό και αντιλήψεις που ορίζουν και σερβίρουν αποκλειστικά τα ΜΜΕ.
Ως άνθρωποι και μετέπειτα ως κίνημα, ένα από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να ορίσουμε την Δημοκρατία και τα πρώτα πρακτικά βήματα προς αυτή ως πρόταση προς τον υπόλοιπο λαό.
Δυστυχώς, αυτός αυτόν τον λαό το μόνο που τον έμαθαν ή τον ανάγκασαν είναι να κρύβεται στα ουσιώδη ... .

ΕΚΛΟΓΙΚΟ

ΕΚΛΟΓΙΚΟ Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τις εκλογές, (όπως και την κοινωνική τους πορεία που είναι και πορεία ζωής) σχεδόν μονοσήμ...