ΤΑ ΚΟΠΑΔΙΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ (σύντομη και περιεκτική ανάλυση των τακτικών της εξάρτησης)

Η ύπαρξη, το μέγεθος και η ισχύς ενός κράτους μεσαίο και μικρού επιπέδου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την βούληση των ισχυρών. Υπάρχει σαφής έλεγχος ισορροπιών ανάλογος της pax romana και με τα αυτά εργαλεία ισορροπιών και διεκδικήσεων (που φυσικά δεν εφηύραν οι ρωμαίοι, αλλά οι αυτοκρατορίες της Ανατολής).

Οι “ισχυροί” σε κάθε τέτοιο κράτος (όπως η Ελλάδα) διεκδικούν έναντι αλλήλων και έναντι των “ιθαγενών” το μερίδιο που οι ίδιοι κρίνουν αναγκαίο για τα δικά τους συμφέροντα, αφού η δική τους ισχύς και ευημερία στηρίζεται, εκτός από την λεηλασία μέρους του λαού τους κατά την αρχαία αυτοκρατορική συνήθεια, στην λεηλασία άλλων λαών. Με την τακτική αυτή εκτός από την δική τους ενίσχυση επιτυγχάνουν και αποσκοπούν και την συνεχή αδυναμία των άλλων λαών και κοινωνιών να ορθώσουν ανάστημα, να αντισταθούν, να απελευθερωθούν, να αυτονομηθούν και να παύσουν να αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, με στόχο οι λαοί αυτοί να είναι μακροχρόνια και επί γενεές το εκμεταλλευόμενο μέρος της σχέσης.

Την κατάσταση αυτή μπορούμε κάλλιστα να παρομοιάσουμε με ένα κοπάδι από εκμεταλλευόμενα θηλαστικά (π.χ. πρόβατα), το οποίο ο ιδιοκτήτης του αναπαραγωγικά συντηρεί ως κερδοφόρο εκμετάλλευση επί αιώνες.

Εάν όμως το ανθρώπινο κοπάδι των ιθαγενών βρει τον τρόπο να αντιδράσει και είτε να καταφέρει είτε να προετοιμάζει την λειτουργική του ανεξαρτησία, το πρώτο τους μέλημα είναι να επιτεθούν πρώτα σε πρόσωπα και μετά σε λαούς και κράτη. Οι επιθέσεις ξεκινούν από λεκτικό και προπαγανδιστικό επίπεδο και περιεχόμενο και στρέφονται αρχικά κατά προσώπων και πολιτικών παρατάξεων.

Μετά και εάν ένας λαός αντιστέκεται αποφασιστικά και κατά κύριο αριθμητικό ρεύμα, ξεκινούν τα μέτρα πίεσης και “συνέτισης” (οικονομικά, “κυρώσεις”, απειλές). Την ίδια ώρα, πάντα σε κάθε τόπο βρίσκονται πρόθυμοι (υπάρχουν ή δημιουργούνται) να αντιπαρατεθούν πολιτικά και κοινωνικά με ό,τι θίγει τα συμφέροντα των αποικιοκρατών, φυσικά πάντοτε με ανταλλάγματα ισχύος, εξουσίας και χρήματος. Αυτοί ενισχύονται για να αποτελέσουν τον μηχανισμό της προδοσίας, να προκαλέσουν εσωστρέφεια, εσωτερική αναστάτωση ακόμα και συγκρούσεις που βάλουν κατά του σθένους και της ισχύος του στοχευόμενου λαού.

Στην τακτική αυτή της εσωτερικής διάσπασης χρησιμοποιείται κάθε υφιστάμενο κατά εποχή μέσο και τύπος απειλής και μία από τις κύριες στοχεύσεις πάντοτε είναι η φθορά των “ηγετών” όσων τους αντιτίθενται. Η φθορά αυτή, εάν δεν μπορεί να είναι βιολογική θα είναι σε κάθε περίπτωση ηθική. Επειδή οι εποχές που δηλητηριάζονταν οι αντιφρονούντες έχει σε μεγάλο βαθμό (όχι ολοκληρωτικά) παρέλθει και επειδή οι “επαναστάσεις” κοστίζουν ακριβά, μία προσφιλής και επίσης αρχαία τακτική είναι αυτή της προληπτικής επιλογής της αντίπαλης ηγεσίας ή άλλως της εσωτερικής φθοράς και διάσπασής της μέσω επιχορηγούμενων προσώπων και ομάδων. Απαντα βεβαίως τα γραφόμενα στο παρόν δεν χρησιμοποιούνται μόνο διαζευκτικά, αλλά προσθετικά και συνδυαστικά και πάντα σύμφωνα με τις προβλέψεις, τις καταστάσεις και το όφελος που προσδοκούν οι ισχυροί, ώστε να υπάρχει οικονομία πόρων και πραγματικό κέρδος τους. Αλλωστε αυτού του τύπου οι επιχειρήσεις οργανώνονται και με βάση το προσδοκώμενο και υπολογιζόμενο μέγεθος του κέρδους. Αν π.χ. το υπολογιζόμενο κέρδος είναι σχετικά μικρό και αντιδρά ένας υπουργός, “τρώμε” τον υπουργό. Αν το υπολογιζόμενο κέρδος είναι μικρό δεν δαπανούμε τόσα όσα χρειάζονται για την φθορά και πτώση μίας κυβέρνησης … .

Ολα αυτά επιδιώκεται να έχουν πάντοτε ένα ιδεολογικό περίβλημα, ώστε να βρίσκονται και οι χρήσιμοι “δωρεάν” ηλίθιοι και να μειώνεται το κόστος των επιχειρήσεων από την εθελοντική τους δράση, αλλά και προκειμένου να παραπλανούνται οι άνθρωποι και οι λαοί ως προς την “αλήθεια” και να μην υπάρχει συνοχή στο επίπεδο της κοινωνίας. Μαζί με όλα αυτά, χρησιμότατα και καίρια είναι τα στοιχεία που λειτουργούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως πληροφορία, γνώση, συνήθεια, δεδομένα, εμπειρία, “φιλοσοφία” και η διαχείρισή τους από τους μηχανισμούς εκπαίδευσης, ενημέρωσης, προπαγάνδας, αλλά και από την ίδια την εξουσία.

Επειδή όλο το ανωτέρω σύστημα ενεργειών έχει ουσιωδώς οικονομικούς σκοπούς στην υπηρεσία των “κατακτητών” τίθενται κεφάλαια και μηχανισμοί χειραγώγησης των κεφαλαίων και της οικονομίας, ώστε να επιτείνεται η ασφυξία στους λαούς, αλλά και η εξάρτηση από την σκόπιμη συνολική αδυναμία να παραχθούν τα αναγκαία αγαθά για την κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών των ανθρώπων. Με μία σειρά από τεχνικές η οικονομία ενός κράτους μπορεί να εξαερωθεί μέσα σε λίγες ημέρες ή να μετατραπεί σε “οικονομία ζόμπι”. Αλλωστε, οι κεντρικές τράπεζες των κρατών δεν ανήκουν στα ίδια, αλλά είναι μοιρασμένες στους βασικούς παγκόσμιους οίκους των Ροθτσάιλντς και των Ροκφέλλερς με αποτέλεσμα την πάγια οικονομική εξάρτηση και την μόνιμη παρέμβαση.

Με την ίδια τακτική και με ιδεαλιστική εκπαίδευση και νοοτροπία συγκροτούνται πάντοτε οι μηχανισμοί του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και οι κρατικοί μηχανισμοί με στόχο την διατήρηση του συντηρητικού χαρακτήρα του κράτους και της γραφειοκρατίας του. Εάν άπαντα τα ανωτέρω αποδειχθούν αναποτελεσματικά υπάρχει στο οπλοστάσιο των αποικιοκρατών το πραξικόπημα, ο εμφύλιος και τέλος ο εξωτερικός πόλεμος, είτε ως απειλή, είτε ως πράξη.

Με αυτές τις τακτικές και τεχνικές εξηγείται και μπορεί να γίνει μέσα σε λίγες γραμμές κατανοητή η λεγόμενη γεωστρατηγική, ιδίως η κυρίαρχη γεωστρατηγική των ιμπεριαλιστών – αποικιοκρατών. Η κατανόηση της τεχνικής μετατροπής ολόκληρων λαών σε εκμεταλλεύσιμα κοπάδια (και μάλιστα μέσα σε λίγες γραμμές) δεν αποσκοπεί στην μεμψιμοιρία, τον πεσιμισμό και την υποταγή, αλλά αποβλέπει στην αντίσταση μέσα από την εφεύρεση, ανάπτυξη και λειτουργία θεσμικών κοινωνικών και πολιτικών μηχανισμών που θα ανατρέπουν τις πολιτικές των ιμπεριαλιστών εκμεταλλευτών του “κοπαδιού”.

Ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα αντιληφθεί ότι τα εργαλεία της ανατροπής είναι εξαιρετικά εύκολο να παραχθούν και να τεθούν σε λειτουργία.

ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ και ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ

ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ και ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ

 Η ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον αυτή που θέλει να θεωρείται ή να αυτο-θεωρείται “σκεπτόμενη” είναι και πάλι διχασμένη για θέματα που και πάλι άπτονται μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και αυτών σε σχέση με πολυεθνικά (δήθεν διεθνικά) μορφώματα.

Στην πραγματικότητα ο ίδιος διχασμός ακολουθεί τον αιώνιο διχασμό μεταξύ ορθολογισμού/ορθού λόγου και ιδεαλισμού και είναι αποτέλεσμά του.

Οπως έχω υποστηρίξει και σε προηγούμενα κείμενά μου, ο αληθής πατριωτισμός είναι μία πραγματική βιωματική κατάσταση με υπόσταση που στηρίζεται στον ορθό λόγο των βιοτικών αναγκών, δηλ. στην ίδια την ανθρώπινη ζωή. Αντίθετα, ο εθνικισμός αποτελεί ακραίο ιδεαλισμό, δηλαδή αυθαίρετο πεδίο θέσεων και κατ’ εμέ και ουσιαστική ψυχασθένεια.

Για την ιστορική προέλευση και τον χαρακτηρισμό των ρευμάτων υπάρχουν παλαιότερα μη δημοφιλή κείμενά μου.

Κατά την ταπεινή γνώμη μου υποδεέστερη της γνώμης όλων σας, μόνο ό,τι έχει βάση στις ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες και συνδέεται βιωματικά με αυτές, δηλ. με την ανθρώπινη ζωή, ύπαρξη και υπόσταση έχει πραγματική αξία.

Οσα αποτελούν ιδεαλιστικές νεφέλες είναι αυθαίρετες αξιωματικές θέσεις ετσιθελισμού που διαστρέφουν την αντίληψη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου, από όπου και εάν προέρχονται και από οποιαδήποτε φιλοσοφική, πολιτική κοινωνική ή άλλη βάση και εάν εκκινούν. Το αυτό ισχύει και για την πορεία των πραγμάτων και την κατάληξή τους ως στόχο της ύπαρξής τους. Εάν πορευόμαστε με ιδεαλιστικούς μύθους η πορεία μας αργά ή γρήγορα θα συγκρουστεί με την πραγματικότητα της ζωής και θα προκαλέσει σχάσεις και καταστροφές, αφού θα αντιστρατεύεται την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Θέλω να το εννοήσουμε και να το ξεκαθαρίσουμε μέσα μας το πραγματικό κριτήριο για ο,τιδήποτε είναι η αλήθεια της ζωής. Είναι το αυθεντικό και απαραίτητο εγκεφαλικό “λογισμικό” και όχι επίκτητη διαβολή ή συνήθεια.

Στην Ελλάδα, όμως, του ιδεαλισμού χιλιάδες χρόνια καλλιεργείται το αξιωματικό ψεύδος, οι γενικές θεωρήσεις και γενικεύσεις που κονιορτοποιούν κάθε πραγματικότητα. Θα αποφύγω την ιστορική διαδρομή με θέσεις-παραδείγματα από την ελληνική ιστορία (από την αρχαιότητα έως σήμερα). Θα υπενθυμίσω όμως ότι ο “πατριωτισμός” πολλάκις χρησιμοποιήθηκε από τους εθνικιστές (ακόμα και – φευ – από τους συνεργάτες του Αξονα) για να κονιορτοποιήσει ανθρώπους και αλήθειες. Αντίστοιχα, έννοιες όπως “προοδευτισμός”, φιλελευθερισμός, εκσυγχρονισμός, ενωμένη Ευρώπη, παγκοσμιοποίηση και ανάλογες αποτέλεσαν ομοίως ιδεαλιστικό όχημα παραπλάνησης.

Κάτι ανάλογο περιέχει και η σημερινή ελληνική (ίσως και διεθνής συγκυρία) την σύγκρουση δύο άθλιων ιδεαλισμών που κονιορτοποιούν τον άνθρωπο και τον θέτουν στην υπηρεσία της εκμεταλλευτικής αθλιότητας που ενσωματώνουν και τις γέννησε. Στην πραγματικότητα, είτε αποκαλείται πατριωτισμός, είτε εθνικισμός, είτε διεθνισμός, είτε παγκοσμιοποίηση, είτε με οποιονδήποτε τίτλο, ο,τιδήποτε θέτει τον άνθρωπο στην υπηρεσία ιδεαλιστικής εκμετάλλευσης είναι κίβδηλο, απάνθρωπο και καταστροφικό.

Θέλω να τονίσω ότι ιδανικές εικόνες της Ελλάδας, ως ενιαίο σύνολο φυσικών στοιχείων και χαρακτηριστικών (π.χ. “γαλάζιες θάλασσες”, “καταπράσινα βουνά”, βουερά ποτάμια κλπ.) τα “θεοποιημένα” ως η πατρίδα, αποτελούν ιδεαλιστικά κατασκευάσματα με εθνικιστική ροπή, που δεν έχουν καμία σχέση με τον καλώς εννοούμενο φυσικό πατριωτισμό. Το ίδιο και οι εθνοτικές διαιρέσεις που δίδουν ή αφαιρούν ανθρώπινα χαρακτηριστικά για να συμπιέσουν και να κονιορτοποιήσουν ανθρώπους ενταγμένους στις ιδεαλιστικές και ετεροκαθοριζόμενες ανάγκες του “έθνους”.

Κανένα έθνος, καμία πατρίδα, καμία “ευρώπη” και κανένα μόρφωμα δεν έχει αξία εάν κονιορτοποιεί τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους στον βωμό “ιδεών” και συμφερόντων. Καμία “πατρίδα” δεν έχει αξία για τον λαό της εάν λειτουργεί σαν την “Λέγκω” του τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου. Την πατρίδα που φτιάχνεται από “μεγάλες” ιδέες και χρησιμοποιείται πολέμους και εκμετάλλευση ανθρώπων στον βωμό της και στον βωμό του έθνους σας την επιστρέφω και εγώ και όσοι βασανίζονται από αυτή.

Καμιά πατρίδα δεν είναι όμορφη και δεν πρέπει να υπάρχει, ούτε την θέλουν οι άνθρωποι, εάν χρησιμοποιείται ως τόπος μαρτυρίου τους.

Καμία πατρίδα και καμιά κοινωνία δεν έχει αξία χωρίς πραγματική δημοκρατία, χωρίς ισότητα, χωρίς κοινή πορεία των ανθρώπων για την κάλυψη των αναγκών τους.

Πατρίδες – κάτεργα, στρατώνες και φυλακές του κάθε ιδεαλισμού προσωπικά σας τις επιστρέφω και δεν έχουν λόγο ύπαρξης στην αυριανή ανθρωπότητα.

Οι φυλακές του πατριδο-ιδεαλισμού είναι το ίδιο απάνθρωπες με τις αυτοκρατορίες της παγκοσμιοποίησης με τις οποίες δήθεν συγκρούονται για να εξαφανίσουν τα δίκαια των ανθρώπων και να τους θυσιάσουν στον βωμό των αξιωμάτων τους.

Τίποτα δεν έχει αξία αν δεν υπηρετεί τον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες του για να τον απελευθερώσει.