Από
τότε που γεννήθηκα ακούω συζητήσεις
για “επενδυτές” που έφαγαν τα λεφτά
και τα έστειλαν στο εξωτερικό. Από το
σχέδιο Μάρσαλ, ως τα λεφτά των ασφαλιστικών
ταμείων, από τα δάνεια της χούντας στους
ημέτερους έως τις κρατικές και κοινοτικές
επιδοτήσεις επενδύσεων και από τα
“έργα”, το χρηματιστήριο ως τα χαμένα
αποθεματικά των τραπεζών και τα
θαλασσοδάνεια σε ημέτερους. Για να μην
μιλήσω και για πριν τον πόλεμο με τους
αντίστοιχους που σκότωναν την εργατιά. Αυτούς
καλούν τα υποκείμενα της συμπολίτευσης
και της αντιπολίτευσης και οι ρουφιάνοι
της δημοσιογραφίας να σώσουν την χώρα
... να “επενδύσουν” ή ορθότερα να
“απογδύσουν”. Για τους αγιογδύτες
επενδυτές, αυτούς τους εκδοροσφαγείς
των Ελλήνων φτιαχτήκαν τα “μνημόνια”,
για να γονατίσει και άλλο ο λαός, για να
του πιούν το αίμα φτηνά και χωρίς πολλές
φωνές και όλοι αυτοί τον βιασμό, την
δολοφονία, την ληστεία την αποκαλούν
σωτηρία και τον βιαστή, τον δολοφόνο,
τον ληστή τον χαιρετίζουν ως επενδυτή,
στρώνοντας πορφυρά χαλιά και βάγια και…