Β. Κωνσταντίνου: Ο τυχοδιωκτισμός των συμβόλων και η πολιτική πραγματικότητα

Όταν συστήνεται μια συμμορία ή μια τρομοκρατική οργάνωση ή ένα κόμμα συγκεκριμένου οικονομικού προσανατολισμού, εκείνο που πρυτανεύει είναι ποιους συμβολισμού θα επιστρατεύσει ο λόγος ύπαρξης και επικοινωνίας..

Οι συμβολισμοί και η θρησκοληψία γύρω από τους συμβολισμού, διαχρονικά αποτέλεσαν και εξακολουθούν να αποτελούν τον εργαλειακο μέσο μέσω του οποίου εξαπατάται ο λαός και μαθαίνει να λειτουργεί μέσα σε μια θολούρα παραισθησιογόνων, ώστε εκείνο που πρυτανεύει στην επιλογή του, είναι το θυμικό και όχι η λογική.

Ο διαγκωνισμός ανάμεσα στους οπαδούς της μιας ή της άλλης πολιτικής παράταξης έχει μια κοινή βάση. Η ιδιοκτησία της εξουσίας ως αίσθηση νικητών σε βάρος των προηγουμένων και μια προσδοκία προνομιακής ιδιαίτερης εξαίρεσης των επιπτώσεων της νέας πολιτικής, ως άσκηση εξουσίας, μιας οικείας πολιτικής που αναδεικνύεται ως σύμβολο ανωτερότητας και τίτλο «ευγενείας».

Όμως οι οπαδοί όλων των παρατάξεων επειδή βρίσκονται, ανάλογα της οικονομικής του θέση, στον ίδιο παρανομαστή, η «πολιτική» τους δράση ακουμπάει πάνω στα ίδια προβλήματα και επιθυμούν τις ίδιες «ανακουφίσεις».

Ας σκεφτούμε πως ενώ παραδοσιακά η Δεξιά στηρίζει, εκφράζει και εκφράζεται ως πολιτική προβολή του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης των λαών, είναι υπέρ των νόμων της ιδιωτική οικονομίας και του αναφαίρετου δικαιώματος του ιδιώτη εργοδότη να ορίζει τα πράγματα, οι οπαδοί της ψηφίζουν της Δεξιά με συνείδηση αριστερή.

Το σύνθημα του Καραμανλή, ήταν λιγότερο κράτος και επανασύσταση του κράτους.

Οι οπαδοί του Καραμανλή ψήφισαν τον Καραμανλισμό ως μέσω έντασης και μεγέθυνση του κράτους, που θα τους εξασφάλιζε την βεβαιότητα της εργασίας και του μισθού. Την βεβαιότητα μια εξασφαλισμένης, και άρα, ευτυχισμένης ζωής με μέλλον.

Ομοίως οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, προερχόμενοι από μια γενιά έκπτωτων της εξουσίας, από την περίοδο της Βασιλευόμενης υπεροχής της Δεξιάς, εκείνο που ζητούσαν ήταν να πάρουν εκδίκηση για το «επάρατο» παρελθόν.

Επιθυμούσαν να γίνουν όχι μόνο οι νέοι «ιδιοκτήτες» της εξουσίας, αλλά να διαμορφώσουν συνθήκες και δομές που κανείς στο μέλλον δεν θα τους επέστρεφε το επάρατο παρελθόν.

Η αγωνία τους να επιβάλουν τον εαυτό τους ως εξουσία και μέλλον αυτής της χώρας, μεταβλήθηκαν σε κτήμα των συμβόλων που το προηγούμενο διάστημα χρησιμοποιήθηκαν και να κατακτήσουν την εξουσίας μιας «νέας τάξης πραγμάτων».

Η Νέα Τάξη πραγμάτων συμβολιζόταν με πράσινα χρώματα, με θεοποίηση του Παπανδρέου και των απογόνων του και με ενσωμάτωση μιας αριστερής οικονομικής πρότασης, τον Σοσιαλισμό, χωρίς αμφισβήτηση, αλλά απεναντίας ενίσχυση, του αντίπαλου οικονομικού φιλοσοφικού μοντέλου, του Καπιταλισμού.

Η Νέα Τάξη των «Σοσιαλιζόντων» τον Καπιταλισμό.

Αντίπαλος αυτής της Νέας Τάξης πραγμάτων εμφανίζεται η Κοινωνική ή Λαϊκή Δεξιά, ως προέκταση ενός Λαϊκού ή Κοινωνικού Καπιταλισμού.

Σύμβολα και συμβολισμοί με βάθος αφρού πάνω στην άμμο.

Αλλά οι συμβολισμοί αυτοί μπορούσαν να κοιμίσουν την ριζοσπαστική ανησυχία που είχε εμπεδωθεί στο ακατέργαστο της, στην συνείδηση ενός λαού που μόλις είχε βγει από μια τραυματική στρατιωτική Χούντα,

Η καθεστωτική κρατούσα τάξη πραγμάτων, είτε έτσι είτε αλλιώς δεν θα επέτρεπε να χαθούν τα προνόμια που είχαν κατακτηθεί διαχρονικά και μάλιστα μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο.

Το Δόγμα «ανήκομεν ει την Δύση» δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να την αμφισβητήσει, αλλά επέτρεπε να χρησιμοποιηθούν νέοι συμβολισμοί, όπως « η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» που θα « ελληνοποιούσε» την Δύση.

Η Ελληνοποίηση της Δύσης περνούσε μέσα από το « είναι μεγαλύτερο το κόστος να φύγουμε από την ΕΟΚ από το να μείνουμε εντός αυτής».

Αυτός ήταν και ένας εκ των ουσιωδέστερων όρων που είχε διαπραγματευτεί ο Α. Παπανδρέου για να διαδεχθεί τον Καραμανλισμό και της Δεξιά, αλλά και να συντηρητικοποιήσει και να εξαφανίσει την έντονη ριζοσπαστική ανησυχία που είχε πλέον αποτυπωθεί και ως εργαλείο πολιτικής στάσης των πολιτών ή και των οπαδών των κομμάτων.

Σήμερα στα όρια των συμβολισμών και ότι παραισθήσεις δημιουργούνται από την ύπαρξη και την χρήση τους, η «ισχυρή» Ελλάδα ή το «ισχυρό» νόμισμα ή «η ευρωπαϊκή» προοπτική και τον εγκλωβισμό των οπαδών στα μαντριά της παλιάς τσιφλιτικής αριστοκρατίας, δεν έχει δώσει αξιόπιστα διαπιστευτήρια ότι η καθεστηκυία παλιά Τάξης δουλικής πραγματικότητας, έχει την δύναμη να εγγυηθεί την συνέχιση του Κράτους όπως αυτό δημιουργήθηκε την προηγούμενη περίοδο.

Η κάθετη πτώση, η ελεύθερη πτώση του ΠΑΣΟΚ, η κάθετη πτώση της Ν.Δ. ο μικρομεγαλίστικος καθωσπρεπισμός των αποβαλλομένων από την Αριστερά νέο - συντηρητικών δοξασιών τύπου ΔΗΜΑΡ, συμβαδίζει με την ρευστότητα και την τάση αυτοδιάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αυτό το διάστημα προσπαθεί να βρει συνενόχους, σε όλες της Ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά στην Ελλάδα, μέσα στους οπαδούς ή εθελόφοβους ψηφοφόρους των κομμάτων της σήψης και του νεοφιλελεύθερου αδιέξοδου που συντρίβει οικονομίες και κοινωνικές συγκροτήσεις.

Τα μυθεύματα μέσα από τα οποία τα κόμματα της Δεξιά και την εθελοδουλίας αύξησαν τα ποσοστά τους, προετοιμάζουν την χρεοκοπία συνολικά της χώρας και την συντριβεί των ίδιων των συμβολισμών που μέχρις εχθές τα καθιστούσε κυρίαρχες δυνάμεις υποταγής των λαϊκών δυνάμεων στα συμφέροντα που υπηρετούσε η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων

Στον αντίποδα, η συντριβή της αριστοκρατικής αριστεράς ( ΚΚΕ) και η ανάδειξη μιας Νέας Ευρωαριστεράς εντός Ε.Ε., ευρώ και νεοφιλελευθερισμού, θα δημιουργήσει ένα διαφορετικό κυριαρχικό σύστημα ιδεολογικών αντιλήψεων, που θα επακολουθήσει τον κατακλυσμό της Μέρκελ..

Στα απόνερα αυτό του κατακλυσμού, χώρες σαν την Ελλάδα είναι αμφίβολο αν θα υπάρξουν όπως τις έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα, όσα φαιδρά και αν προπαγανδίζονται από οικονομολόγους ή πολιτικούς , οπαδούς της σημερινής κατάστασης και ενός ευφάνταστου μέλλοντος..