ΠΑΡΑΜΕΝΩ - ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ !

ΠΑΡΑΜΕΝΩ – ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ !

Σου το λέω καθαρά, πιο καθαρά και απλά δεν γίνεται:

Εάν πιστεύεις ότι στο κέντρο της ζωής και της κοινωνίας μας πρέπει να βρίσκεται ο άνθρωπος και οι ανάγκες του στοιχίσου μαζί μου, δίπλα μου (όχι πίσω ή από κάτω, αλλά δίπλα μου) με την πλήρη απελευθερωτική ισότητα που γεννά η βιολογική μας ίδια ταυτότητα και οι ίδιες ανάγκες μας. Ελα να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε ανθρώπινο, δικό σου, δικό μου, όλων των ελεύθερων ανθρώπων με το μοντέλο μας. Ελα να συζητήσουμε το μοντέλο και το πρόγραμμα, έλα να βάλεις την δική σου πινελιά στη νέα ζωή της ανθρωπότητας και να συζητάμε και να αποφασίζουμε συνεχώς την εξέλιξη του. Ο δικός μας κόσμος θέλει τον άνθρωπο πραγματικά ελεύθερο, θέλει την αλήθεια, θέλει την πραγματική ζωή που μας έμαθαν να φοβόμαστε να ζήσουμε.

Εάν πιστεύεις ότι στο κέντρο της ζωής πρέπει να είναι το κέρδος, το χρηματικό κέρδος και όσα σημαίνει: ατομισμό, εκμετάλλευση, καταπίεση, εξαγορές ανθρώπων και όλα τα άλλα, στάσου πίσω από το χρήμα και τους ισχυρούς του κεφαλαίου και πάτα πάνω σε άλλους για να σε πατήσουν οι πιο ισχυροί στην πυραμίδα τους. Είναι βέβαιο ότι η ζωή σου θα είναι στην πραγματικότητα τόσο κενή που θα πεθάνεις πραγματικά “μπατίρης” από αλήθειες και ουσία.

Εάν πιστεύεις ότι στο κέντρο της ζωής πρέπει να είναι το “έθνος”, στάσου πίσω από μία σημαία και ακολούθησε όσους παιανίζουν τους ύμνους τους στο “θεϊκό” έθνος σου. Είναι βέβαιο ότι αφού ανήκεις σε αυτό το έθνος θα είσαι και εσύ παιδί θεών και δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις ιδιαίτερα για να κυριαρχήσεις στους μισητούς αλλοεθνείς που σε προσβάλουν πολλές φορές, ακόμα και ανασαίνοντας τον ίδιο αέρα με εσένα. Και μετά πολέμησε και σκότωσέ τους γιατί το έθνος σου και η φυλή σου προορίζεται να κυριαρχήσει στον πλανήτη.

Εάν πιστεύεις ότι στο κέντρο της ζωής είναι η θρησκεία σου, υπάκουσε στις εντολές όσων “θεόσταλτων” ανθρώπων την καθορίζουν και την ορίζουν μαζί με την ζωή σου. Είμαι βέβαιος ότι κανένας πραγματικός θεός δεν θα σχεδίαζε έναν κόσμο με το δικό τους μίσος, γιατί το σύμπαν δεν περιέχει μίσος παρά μόνο αλήθεια.

Είναι αλήθεια ότι μπορείς να ακολουθήσεις όποια δοξασία, ιδέα και αντίληψη θέλεις ή σου έμαθαν να θέλεις ως αναπόδραστη δήθεν ιδιότητά σου.

Εγώ παραμένω άνθρωπος και σε καλώ να σταθούμε μαζί !

ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ: ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΒΆΛΘΗΚΑΝ ΝΑ ΤΟΥ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ

ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ: ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΒΆΛΘΗΚΑΝ ΝΑ ΤΟΥ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ

Ο νόμος 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, γνωστός και ως “νόμος Κατσέλη”, αποτελεί ένα πρωτοποριακό νόμο για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς η Ελλάδα είναι ένα κράτος που ορίζεται παραδοσιακά και σχεδόν πάγια από συντηρητικές κερδοσκοπικές ολιγαρχίες που έχουν ιεροποιήσει το συμφέρον τους και το επιβάλουν με κάθε βία και μέσο στους πολίτες. Η κερδοσκοπία των ολιγαρχιών στην Ελλάδα, ασκείται με κάθε μέσο και υπό οιοεσδήποτε συνθήκες μέσα σε ιδεαλιστικά πλαίσια που αποστεώνουν την χώρα και τις κοινωνίες της. Ας θυμηθούμε μόνο την άθλια απάτη του χρηματιστηρίου, η οποία έχει ανάλογα χαρακτηριστικά με το θέμα των δανείων.

Ο “νόμος Κατσέλη” παρά τα προβλήματά του και την συντηρητική κατά βάση εσωτερική του διάσταση¹, αποτελεί νομοθέτημα κοινωνικής προόδου και ρύθμισης εσωτερικής κοινωνικής ισορροπίας. Ο νόμος αν και η πρότασή του προηγείται τις οικονομικής κρίσης ήλθε να λειτουργήσει σε αυτή ως αντίβαρο.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πολεμήθηκε έντονα από το κερδοσκοπικό τραπεζικό κεφάλαιο πριν καν ακόμα ψηφιστεί, ενώ βρισκόταν και βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο κατά τα χρόνια της κρίσης.

Ο νόμος με το σημερινό του περιεχόμενο, ιδίως ως προς την προστασία της α’ κατοικίας, διαμορφώθηκε το 2015 κατά τρόπο που δεν τιμά τους πραξικοπηματίες που ψήφισαν τις τροποποιήσεις του, μετά κατά παρά την σαφή εντολή του ελληνικού λαού για μη τροποποίησή του με το δημοψήφισμα της 5/7/2015, με το οποίο απορρίφθηκε η σχετική πρόταση των δανειστών. Τα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ που ψήφισαν υπέρ των τροποποιήσεων και του νόμου αυτού και υπέρ των μέτρων του 3ου μνημονίου, θα έπρεπε όχι μόνο να έχουν σβηστεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας, αλλά και να γεμίζουν τα στελέχη τους τις φυλακές, αφού καταπάτησαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Μετά από όλα αυτά και αφού τα δάνεια, κατά την πρότασή μας, θα έπρεπε να έχουν περάσει στα χέρια του ελληνικού λαού (ο οποίος πλήρωσε την τραπεζική αθλιότητα) και να διαχειρίζονται σε επίπεδο δήμου από κοινωνικές δημοκρατικές επιτροπές, η συμμορία των ολιγαρχιών αποφάσισε να τα μεταβιβάσει σε funds και άλλους κερδοσκόπους.

Είναι σαφές ότι θα αντιδράσουμε, αφού η φούσκα των τραπεζών, που δάνειζαν ποσά 13 φορές πολλαπλάσια των καταθέσεων που είχαν στα χέρια τους, φορτώθηκε στον ελληνικό λαό που κλήθηκε να καλύψει όχι την πραγματική ζημία αλλά το μέγεθος της “φούσκας”. Η δε φούσκα των τραπεζών είχε δημιουργήσει και χρεώσει στον ελληνικό λαό και την φούσκα των ακινήτων, που έχασαν τις εικονικές και παραφουσκωμένες από τα τραπεζικά δάνεια και τους αισχροκερδείς τόκους την αξία τους. Αφού ο κύκλος έκλεισε και ο λαός υποχρεώθηκε να καλύψει το έγκλημα, τώρα θα εξαερώσουν ουσιαστικά και οριστικά και τις αξίες των ακινήτων, ώστε να τα αποκτήσουν σε τιμές κεροδσκοπικής ευκαιρίας ξεσπιτώνοντας τους πολίτες. Για τον σκοπό αυτό καταργούν την δυνατότητα σωτηρίας της πρώτης κατοικίας, την μοναδική που είχε απομείνει. Από την 31/12/2018 καμία δυνατότητα υπεράσπισης της α’ κατοικίας δεν θα υφίσταται, ούτε έναντι των οικονομικών δολοφόνων είτε έναντι του δημοσίου, εκτός εάν ο λαός δράσει και πιέσει τα πολιτικά απολειφάδια της “αριστεράς” και των συνοδοιπόρων τους, να την διατηρήσουν.

Θα μπορούσαμε να καλέσουμε τους “φίλους” μας στον ΣΥΡΙΖΑ να δράσουν, όμως είναι τέτοια η απέχθεια που τους έχουμε για τα άθλια νεοφιλελεύθερα νεοταξίτικα μέτρα που πέρασαν με τρόπο απόλυτα αντιδημοκρατικό, που δεν θα το κάνουμε.

Ας κάνουν ότι νομίζουν, θα τους ανήκει και για αυτό η αιώνια ιστορική χλεύη. Τέτοιοι προδότες υπό τον μανδύα της αριστεράς δεν ξαναπέρασαν από κανένα μέρος του πλανήτη στην ιστορία του.

1Ενα διαφορετικό πιο προοδευτικό σχέδιο είχε προταθεί από το ΙΝ.ΚΑ. (νέο ΙΝΚΑ).

ΒΙΟΤΙΣΜΟΣ κατά ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ

ΒΙΟΤΙΣΜΟΣ κατά ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ

Θα αλλάξουμε τον κόσμο μόνο φέρνοντας τον άνθρωπο και την αλήθεια στο κέντρο της ανθρώπινης ζωής.

Οι άνθρωποι στον πλανήτη πρέπει να καταλάβουμε τι είμαστε, όχι με βάση τις δοξασίες, αλλά πριν από όλα με βάση την βιολογική μας οντότητα, ώστε η κάλυψη των αναγκών του όντος από την κοινωνική συνύπαρξη να επιφέρει την απελευθέρωση του ανθρώπου και νέα πορεία του όντος και των κοινωνιών του. Μιλάμε για ένα ουσιαστικό προτσές, ένα πείραμα ελευθερίας και ισότητας, με ό,τι συνεπάγεται ως προς την συγκρότηση ελευθεριακών κοινωνιών και όχι κοινωνιών καταπίεσης, καταστολής, ανισότητας και εκμετάλλευσης.

Πρέπει ο πλανήτης να καταλάβει τι σημαίνει “ιδεαλισμός” και ταυτόχρονα “ιδεασμός” και πως η “ιδέα” , το πλατωνικό “ον εκ του μη όντος” εμφυτεύεται ως λογισμικό στο μυαλό των ανθρώπων από την διαδικασία εκπαίδευσης-κοινωνικοποίησης και διαστρέφει την άποψη των ανθρώπων για την ζωή τους και την πραγματικότητα. Ο (ιδεασμός ή) ιδεαλισμός μας κάνει να πιστεύουμε σε πράγματα που δεν υπάρχουν επειδή “έτσι πρέπει” ή “έτσι είναι” … . Ιδεαλισμός είναι η πίστη σε αξιώματα και θέσεις χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση και απόδειξη, επειδή έτσι μας επέβαλαν ότι “είναι”. Αντίστοιχα, ιδεαλισμός είναι η επιβολή της πίστης ότι κάποια πράγματα που είναι εφικτά και φυσικά, είναι αδύνατα ή αφύσικα. Ο ιδεαλισμός μας κάνει να πιστεύουμε σε “αλήθειες” που δεν υπάρχουν, σε “ψέμματα” που παρουσιάζονται ως αλήθειες από “αυθεντίες”, σε αξιώματα και όχι σε αποδεδειγμένες γνώσεις. Ιδεαλισμός είναι ο εχθρός της αιτιοκρατίας, της αλήθειας, της λογικής και του “ορθού λόγου”. Ιδεαλισμός είναι η άποψη περί “καλού” και “κακού”, το εργαλείο της κάθε εξουσίας για να κάνει τον άνθρωπο πειθήνιο ανδράποδό της. Ιδεαλισμός είναι το αξίωμα που δημιουργούν και επιβάλουν άλλοι και που δεν τεκμηριώνεται, ούτε στην πραγματικότητα αποδεικνύεται, αλλά χρησιμοποιεί ως απόδειξη το γεγονός ότι το ασπάζονται οι πολλοί. Ομως οι πολλοί το ασπάζονται γιατί επίσης τους επιβλήθηκε ή γιατί δεν αντιλαμβάνονται τον λόγο που συμβαίνει. Αταβιστικά, με κλειστά τα μάτια, με εμπειριστική προσέγγιση … . Τα “θαύματα” του ιδεαλισμού τα γεύεται αιώνες η ανθρωπότητα: ιμπεριαλισμός, φασισμός, ναζισμός, σχετικισμός, αυθαιρεσία, μίσος, λεηλασίες, θάνατοι, κερδοκρατία. Δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές στον βωμό της θυσίας για “ιδέες” χωρίς αξία, δυστυχία, στερήσεις, πόνος !!!, για ποιον σκοπό ; για τα ψέμματα των ιδεών που φτιάχνονται για να βολεύεται η κάθε εξουσία και να διαιωνίζονται στην ανθρωπότητα τα κατεστημένα ? Και δεν είναι μόνο αυτά, ο “ιδεαλισμός” είναι ένας πραγματικός “ιός”, ένας τρόπος να μαθαίνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, να πιστεύει και να λειτουργεί με την πίστη σε κάθε δοξασία που του εμφυτεύουν στον εγκέφαλο. Το λογισμικό ανανεώνεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο και κάθε λογής εξελίξεις των δοξασιών, των ιδεασμών και των ιδεαλισμών μαζί με νέους περνούν στον εγκέφαλο αυτόματα σαν ανανεώσεις και νέα προγράμματα και δεδομένα. Ο άνθρωπος που έμαθε να είναι ιδεαλιστής έχει αυτόματα δώσει την συγκατάθεσή του σε αυτό και δεν μπορεί να καταλάβει την εικονική πραγματικότητα και το ψέμα που του έχουν περάσει. Την ίδια ώρα που πιστεύει σε “πλάσματα” ανύπαρκτα, αξιώματα και άνωθεν εντολές, την ίδια αυτή ώρα αμφισβητεί την φυσική δυνατότητα να συμβεί κάτι απλό, απτό και εν ολίγοις φυσικό. Η αλήθεια του όλη είναι ένα ατεκμηρίωτο ιδεαλιστικό ψέμα και με τον ίδιο τρόπο αποκρούει την πραγματικότητα. Ξέρουμε, περιγράφοντας την αλήθεια, δώσαμε θέμα για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ομως αυτή είναι και η ανθρώπινη αλήθεια του κόσμου του ιδεαλισμού. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, αυτό το θαυμαστό όργανο, είναι αυτό που έχει μεταξύ των πολυκύτταρων οργανισμών την μεγαλύτερη ικανότητα μάθησης, αποθήκευσης και χρήσης πληροφοριών, αλλά και μεθόδων για τον σκοπό αυτό. Αυτή είναι και η “κερκόπορτα” του ιδεαλιστικού αυτοματισμού. Με άκοπα “προγράμματα” παρεμποδίζει την επεξεργασία της πληροφορίας από λογισμικά και εγκεφαλίκά κέντρα με μεθόδους αιτιοκρατικού ελέγχου. Δεν χρειάζεται ο εγκέφαλος να “κοπιάσει”, ο εγκέφαλος του ιδεαλιστή έχει δεδομένες όλες τις λύσεις με βάση την δοξασία – ιδέα – αξίωμα που του έχουν ενθέσει στον εγκέφαλο ως λογισμικό επεξεργασίας και αντίληψης των πραγμάτων.

Να γιατί δυστυχεί η ανθρωπότητα και το ον μας, να γιατί μιλάμε σε ώτα μη ακουόντων: το λογισμικό του ιδεαλισμού/ιδεασμού έχει φροντίσει να μην υπάρχει καν αναζήτηση και απόκλιση από τα δεδομένα του. Ακόμα και το να αγγίξει κάποιος άνθρωπος έναν άλλο ή του πει κάποια πράγματα είναι δυνατόν να αποκλειστεί ως αδύνατο … . Αυτή την αντίληψη που γεννά μίση, που γεννά ακόμα και πολέμους, ακόμα και θανάτους, δημιουργώντας ιδεαλιστικές εικονικότητες οφείλουμε να την θέσουμε στο ιστορικό παρελθόν της ανθρωπότητας, ώστε να απελευθερωθούμε ως όντα με στόχο την αληθινή ζωή.

Η θεωρία των βιοτικών αναγκών με την αντίληψη της πραγματικότητας που την διακατέχει είναι η οδός για την αλλαγή στην πορεία της ανθρωπότητας. Είναι το νέο μοντέλο, το νέο ολοκληρωμένο σχέδιο που στηρίζεται στην επιστημονική αλήθεια, στην απελευθέρωση του ανθρώπου και στην αληθινή του ζωή.

ΒΑΣΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΑΜΥΝΑΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗ

Πως τους κάνουμε την ζωή πιο δύσκολη.

Βασικός εξοπλισμός άμυνας διαδηλωτή με 30 ευρώ

Α. Κίτρινο γιλέκο (υπάρχει και σε κόκκινο για τους παραδοσιακούς). Τιμή από 1,90 ευρώ

Β. Μάσκα αερίων. Τιμή από 5 ευρώ. Προτιμήστε καλύτερα μία διπλή με τιμή γύρω στα 20 ευρώ.

Γ. Γυαλιά Μάσκα (για να μην πηγαίνει τίποτα στα μάτια). Τιμή 5 ευρώ

Δ. Κράνος εργασίας (για το στυλ). Τιμή 2,50 ευρώ.

Ε. Γάντια (για να μην λερώνουμε τα χέρια μας). Τιμή 2-4 ευρώ.

ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Θερμά είναι τα πράγματα στην Γαλλία με τα “Κίτρινα Γιλέκα”. Γεννούν σε πολλούς από εμάς την ελπίδα μιας επανάστασης και όχι απλώς μιας εξέγερσης. Είναι χαρά μια εξέγερση του λαού, είναι όμως πραγματική ελπίδα η επανάσταση.

Τα πράγματα όμως ποτέ δεν κινούνται στα πλαίσια του ιδεαλισμού και του βολουνταρισμού. Δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση επειδή απλώς κάποιοι το θέλουν ή το ονειρεύονται. Πως να υπάρξει επανάσταση πραγματική, όταν δεν υπάρχει το αναγκαίο υπόβαθρο με πρώτιστο την βούληση των ίδιων των “επαναστατημένων” να γκρεμίσουν μια εξουσία και ένα τρόπο σκέψης και ζωής και να φέρουν έναν άλλο: τον δικό τους.

Τα “Κίτρινα Γιλέκα”, τουλάχιστον ως εμφανή στόχο δεν έχουν την επαναστατική πολιτική ανατροπή, ούτε μία κοινωνική ή πολιτική επανάσταση. Ούτε υπάρχει μπροστά από αυτή την κίνηση ένας πολιτικός φορέας στον οποίο να οργανώνονται οι “Gilets Jaunes” και να τους εκφράζει. Ακόμα και πολύ περισσότερο χωρίς επαναστατική πολιτική θέση και αντίστοιχη κοινωνική πρόταση. Πως λοιπόν χωρίς τα ουσιωδέστερα: επαναστατική θέση, πρόθεση και φορέα να υπάρξει επανάσταση.

Επειδή ανάμεσα στα “γιλέκα” βλέπω παλιούς φίλους και μου στέλνουν διάφορα κείμενα μπαίνουν στο νου μου, όσα κάποτε είχαμε συζητήσει: ότι μερικά πράγματα είναι απλά προσχήματα για να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους, να διεκδικήσει, να ζυμωθεί, να προχωρήσει ο ίδιος και το κίνημα σε οργάνωση και νίκη. Απέναντί τους πάνοπλοι δολοφόνοι στρατιώτες και αστυνομικοί περιμένουν με το χέρι στην σκανδάλη να χτυπήσουν άοπλους πολίτες. Το φασιστικό σύστημα εξουσίας πάντοτε έκανε επίδειξη δύναμης και άγριας βίας σε αδύναμους: παιδιά, άοπλους, χωριάτες … . Είναι τόσο άνανδρο και γελοίο ιστορικά και ακόμα πιο άνανδροι όσοι το στελεχώνουν και το υπηρετούν: τα πραγματικά αποβράσματα μιας κοινωνίας.

Σκέφτομαι, λοιπόν, όσα σκεφτόμουν, φοβόμουν αλλά και προσπαθούσα να πραγματώσω ο ίδιος και τα μέλη τότε του κινήματος και στις δικές μας “εξεγέρσεις των πλατειών”: την δημιουργία ενός, απαραίτητα νέου, επαναστατικού πολιτικού φορέα λαϊκής βάσης και απλής αντίληψης με σαφείς όμως πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους και συγκροτημένο πολιτικό πρόγραμμα που πείθει για τις προθέσεις, τον δίκαιο χαρακτήρα και την επιτυχία του να θέσει τον άνθρωπο στο κέντρο της κοινωνικής δράσης. Τα ξέρουν οι Γάλλοι φίλοι αυτά, τους τα ξανάστειλα κιόλας και μου απάντησαν ότι εξακολουθούν να πιστεύουν σε όσα είχαμε συζητήσει.

Αυτό που θα πρέπει να πετύχουν τώρα είναι να επηρεάσουν τους ανθρώπους ανάμεσα στους συναγωνιστές τους, ώστε να υπάρξει και ο φορέας και να είναι κυρίαρχος.

Αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι και αγωνίζονται ήδη να μην το επιτρέψουν, όπως δεν το επέτρεψαν και στην Ελλάδα μέσα από την επιστράτευση σειράς μηχανισμών και προσώπων.

Σκέφτομαι μήπως τελικά ο αιώνιος “ευρω-αυτισμός του φασισμού” σχεδιάζει και αυτός τα επόμενα βήματά του μέσα από τους ιδεαλισμούς που πάντα τα χρησιμοποιεί. Οσο τα αιτήματα των γιλέκων είναι πρακτικά και απτά, το θέμα μένει σε ουσιαστικό επίπεδο και οι ιδεαλισμοί φαίνονται να μην υπάρχουν. Ξέρουν, τους είπα, το έχουν σκεφτεί, ότι δεν πρέπει να πέσουν στην εύκολη παγίδα του εθνο-ιδεαλισμού, όπου κατέφυγαν κάποιοι στην Ελλάδα, ανήμποροι να έχουν πολιτική θέση και πρόγραμμα ή ακόμα και λειτουργώντας ως πράκτορες κρατών και συμφερόντων.

Ελπίζω και εύχομαι στους αδελφούς και συντρόφους Γάλλους να τα καταφέρουν, να καταφέρουν όσα εμείς αφήσαμε στα χέρια άλλων. Είμαστε στο πλευρό σας και περιμένουμε το κάλεσμά σας.

ΤΑ ΚΟΠΑΔΙΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ (σύντομη και περιεκτική ανάλυση των τακτικών της εξάρτησης)

Η ύπαρξη, το μέγεθος και η ισχύς ενός κράτους μεσαίο και μικρού επιπέδου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την βούληση των ισχυρών. Υπάρχει σαφής έλεγχος ισορροπιών ανάλογος της pax romana και με τα αυτά εργαλεία ισορροπιών και διεκδικήσεων (που φυσικά δεν εφηύραν οι ρωμαίοι, αλλά οι αυτοκρατορίες της Ανατολής).

Οι “ισχυροί” σε κάθε τέτοιο κράτος (όπως η Ελλάδα) διεκδικούν έναντι αλλήλων και έναντι των “ιθαγενών” το μερίδιο που οι ίδιοι κρίνουν αναγκαίο για τα δικά τους συμφέροντα, αφού η δική τους ισχύς και ευημερία στηρίζεται, εκτός από την λεηλασία μέρους του λαού τους κατά την αρχαία αυτοκρατορική συνήθεια, στην λεηλασία άλλων λαών. Με την τακτική αυτή εκτός από την δική τους ενίσχυση επιτυγχάνουν και αποσκοπούν και την συνεχή αδυναμία των άλλων λαών και κοινωνιών να ορθώσουν ανάστημα, να αντισταθούν, να απελευθερωθούν, να αυτονομηθούν και να παύσουν να αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, με στόχο οι λαοί αυτοί να είναι μακροχρόνια και επί γενεές το εκμεταλλευόμενο μέρος της σχέσης.

Την κατάσταση αυτή μπορούμε κάλλιστα να παρομοιάσουμε με ένα κοπάδι από εκμεταλλευόμενα θηλαστικά (π.χ. πρόβατα), το οποίο ο ιδιοκτήτης του αναπαραγωγικά συντηρεί ως κερδοφόρο εκμετάλλευση επί αιώνες.

Εάν όμως το ανθρώπινο κοπάδι των ιθαγενών βρει τον τρόπο να αντιδράσει και είτε να καταφέρει είτε να προετοιμάζει την λειτουργική του ανεξαρτησία, το πρώτο τους μέλημα είναι να επιτεθούν πρώτα σε πρόσωπα και μετά σε λαούς και κράτη. Οι επιθέσεις ξεκινούν από λεκτικό και προπαγανδιστικό επίπεδο και περιεχόμενο και στρέφονται αρχικά κατά προσώπων και πολιτικών παρατάξεων.

Μετά και εάν ένας λαός αντιστέκεται αποφασιστικά και κατά κύριο αριθμητικό ρεύμα, ξεκινούν τα μέτρα πίεσης και “συνέτισης” (οικονομικά, “κυρώσεις”, απειλές). Την ίδια ώρα, πάντα σε κάθε τόπο βρίσκονται πρόθυμοι (υπάρχουν ή δημιουργούνται) να αντιπαρατεθούν πολιτικά και κοινωνικά με ό,τι θίγει τα συμφέροντα των αποικιοκρατών, φυσικά πάντοτε με ανταλλάγματα ισχύος, εξουσίας και χρήματος. Αυτοί ενισχύονται για να αποτελέσουν τον μηχανισμό της προδοσίας, να προκαλέσουν εσωστρέφεια, εσωτερική αναστάτωση ακόμα και συγκρούσεις που βάλουν κατά του σθένους και της ισχύος του στοχευόμενου λαού.

Στην τακτική αυτή της εσωτερικής διάσπασης χρησιμοποιείται κάθε υφιστάμενο κατά εποχή μέσο και τύπος απειλής και μία από τις κύριες στοχεύσεις πάντοτε είναι η φθορά των “ηγετών” όσων τους αντιτίθενται. Η φθορά αυτή, εάν δεν μπορεί να είναι βιολογική θα είναι σε κάθε περίπτωση ηθική. Επειδή οι εποχές που δηλητηριάζονταν οι αντιφρονούντες έχει σε μεγάλο βαθμό (όχι ολοκληρωτικά) παρέλθει και επειδή οι “επαναστάσεις” κοστίζουν ακριβά, μία προσφιλής και επίσης αρχαία τακτική είναι αυτή της προληπτικής επιλογής της αντίπαλης ηγεσίας ή άλλως της εσωτερικής φθοράς και διάσπασής της μέσω επιχορηγούμενων προσώπων και ομάδων. Απαντα βεβαίως τα γραφόμενα στο παρόν δεν χρησιμοποιούνται μόνο διαζευκτικά, αλλά προσθετικά και συνδυαστικά και πάντα σύμφωνα με τις προβλέψεις, τις καταστάσεις και το όφελος που προσδοκούν οι ισχυροί, ώστε να υπάρχει οικονομία πόρων και πραγματικό κέρδος τους. Αλλωστε αυτού του τύπου οι επιχειρήσεις οργανώνονται και με βάση το προσδοκώμενο και υπολογιζόμενο μέγεθος του κέρδους. Αν π.χ. το υπολογιζόμενο κέρδος είναι σχετικά μικρό και αντιδρά ένας υπουργός, “τρώμε” τον υπουργό. Αν το υπολογιζόμενο κέρδος είναι μικρό δεν δαπανούμε τόσα όσα χρειάζονται για την φθορά και πτώση μίας κυβέρνησης … .

Ολα αυτά επιδιώκεται να έχουν πάντοτε ένα ιδεολογικό περίβλημα, ώστε να βρίσκονται και οι χρήσιμοι “δωρεάν” ηλίθιοι και να μειώνεται το κόστος των επιχειρήσεων από την εθελοντική τους δράση, αλλά και προκειμένου να παραπλανούνται οι άνθρωποι και οι λαοί ως προς την “αλήθεια” και να μην υπάρχει συνοχή στο επίπεδο της κοινωνίας. Μαζί με όλα αυτά, χρησιμότατα και καίρια είναι τα στοιχεία που λειτουργούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως πληροφορία, γνώση, συνήθεια, δεδομένα, εμπειρία, “φιλοσοφία” και η διαχείρισή τους από τους μηχανισμούς εκπαίδευσης, ενημέρωσης, προπαγάνδας, αλλά και από την ίδια την εξουσία.

Επειδή όλο το ανωτέρω σύστημα ενεργειών έχει ουσιωδώς οικονομικούς σκοπούς στην υπηρεσία των “κατακτητών” τίθενται κεφάλαια και μηχανισμοί χειραγώγησης των κεφαλαίων και της οικονομίας, ώστε να επιτείνεται η ασφυξία στους λαούς, αλλά και η εξάρτηση από την σκόπιμη συνολική αδυναμία να παραχθούν τα αναγκαία αγαθά για την κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών των ανθρώπων. Με μία σειρά από τεχνικές η οικονομία ενός κράτους μπορεί να εξαερωθεί μέσα σε λίγες ημέρες ή να μετατραπεί σε “οικονομία ζόμπι”. Αλλωστε, οι κεντρικές τράπεζες των κρατών δεν ανήκουν στα ίδια, αλλά είναι μοιρασμένες στους βασικούς παγκόσμιους οίκους των Ροθτσάιλντς και των Ροκφέλλερς με αποτέλεσμα την πάγια οικονομική εξάρτηση και την μόνιμη παρέμβαση.

Με την ίδια τακτική και με ιδεαλιστική εκπαίδευση και νοοτροπία συγκροτούνται πάντοτε οι μηχανισμοί του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και οι κρατικοί μηχανισμοί με στόχο την διατήρηση του συντηρητικού χαρακτήρα του κράτους και της γραφειοκρατίας του. Εάν άπαντα τα ανωτέρω αποδειχθούν αναποτελεσματικά υπάρχει στο οπλοστάσιο των αποικιοκρατών το πραξικόπημα, ο εμφύλιος και τέλος ο εξωτερικός πόλεμος, είτε ως απειλή, είτε ως πράξη.

Με αυτές τις τακτικές και τεχνικές εξηγείται και μπορεί να γίνει μέσα σε λίγες γραμμές κατανοητή η λεγόμενη γεωστρατηγική, ιδίως η κυρίαρχη γεωστρατηγική των ιμπεριαλιστών – αποικιοκρατών. Η κατανόηση της τεχνικής μετατροπής ολόκληρων λαών σε εκμεταλλεύσιμα κοπάδια (και μάλιστα μέσα σε λίγες γραμμές) δεν αποσκοπεί στην μεμψιμοιρία, τον πεσιμισμό και την υποταγή, αλλά αποβλέπει στην αντίσταση μέσα από την εφεύρεση, ανάπτυξη και λειτουργία θεσμικών κοινωνικών και πολιτικών μηχανισμών που θα ανατρέπουν τις πολιτικές των ιμπεριαλιστών εκμεταλλευτών του “κοπαδιού”.

Ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα αντιληφθεί ότι τα εργαλεία της ανατροπής είναι εξαιρετικά εύκολο να παραχθούν και να τεθούν σε λειτουργία.

ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ και ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ

ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ και ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ

 Η ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον αυτή που θέλει να θεωρείται ή να αυτο-θεωρείται “σκεπτόμενη” είναι και πάλι διχασμένη για θέματα που και πάλι άπτονται μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και αυτών σε σχέση με πολυεθνικά (δήθεν διεθνικά) μορφώματα.

Στην πραγματικότητα ο ίδιος διχασμός ακολουθεί τον αιώνιο διχασμό μεταξύ ορθολογισμού/ορθού λόγου και ιδεαλισμού και είναι αποτέλεσμά του.

Οπως έχω υποστηρίξει και σε προηγούμενα κείμενά μου, ο αληθής πατριωτισμός είναι μία πραγματική βιωματική κατάσταση με υπόσταση που στηρίζεται στον ορθό λόγο των βιοτικών αναγκών, δηλ. στην ίδια την ανθρώπινη ζωή. Αντίθετα, ο εθνικισμός αποτελεί ακραίο ιδεαλισμό, δηλαδή αυθαίρετο πεδίο θέσεων και κατ’ εμέ και ουσιαστική ψυχασθένεια.

Για την ιστορική προέλευση και τον χαρακτηρισμό των ρευμάτων υπάρχουν παλαιότερα μη δημοφιλή κείμενά μου.

Κατά την ταπεινή γνώμη μου υποδεέστερη της γνώμης όλων σας, μόνο ό,τι έχει βάση στις ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες και συνδέεται βιωματικά με αυτές, δηλ. με την ανθρώπινη ζωή, ύπαρξη και υπόσταση έχει πραγματική αξία.

Οσα αποτελούν ιδεαλιστικές νεφέλες είναι αυθαίρετες αξιωματικές θέσεις ετσιθελισμού που διαστρέφουν την αντίληψη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου, από όπου και εάν προέρχονται και από οποιαδήποτε φιλοσοφική, πολιτική κοινωνική ή άλλη βάση και εάν εκκινούν. Το αυτό ισχύει και για την πορεία των πραγμάτων και την κατάληξή τους ως στόχο της ύπαρξής τους. Εάν πορευόμαστε με ιδεαλιστικούς μύθους η πορεία μας αργά ή γρήγορα θα συγκρουστεί με την πραγματικότητα της ζωής και θα προκαλέσει σχάσεις και καταστροφές, αφού θα αντιστρατεύεται την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Θέλω να το εννοήσουμε και να το ξεκαθαρίσουμε μέσα μας το πραγματικό κριτήριο για ο,τιδήποτε είναι η αλήθεια της ζωής. Είναι το αυθεντικό και απαραίτητο εγκεφαλικό “λογισμικό” και όχι επίκτητη διαβολή ή συνήθεια.

Στην Ελλάδα, όμως, του ιδεαλισμού χιλιάδες χρόνια καλλιεργείται το αξιωματικό ψεύδος, οι γενικές θεωρήσεις και γενικεύσεις που κονιορτοποιούν κάθε πραγματικότητα. Θα αποφύγω την ιστορική διαδρομή με θέσεις-παραδείγματα από την ελληνική ιστορία (από την αρχαιότητα έως σήμερα). Θα υπενθυμίσω όμως ότι ο “πατριωτισμός” πολλάκις χρησιμοποιήθηκε από τους εθνικιστές (ακόμα και – φευ – από τους συνεργάτες του Αξονα) για να κονιορτοποιήσει ανθρώπους και αλήθειες. Αντίστοιχα, έννοιες όπως “προοδευτισμός”, φιλελευθερισμός, εκσυγχρονισμός, ενωμένη Ευρώπη, παγκοσμιοποίηση και ανάλογες αποτέλεσαν ομοίως ιδεαλιστικό όχημα παραπλάνησης.

Κάτι ανάλογο περιέχει και η σημερινή ελληνική (ίσως και διεθνής συγκυρία) την σύγκρουση δύο άθλιων ιδεαλισμών που κονιορτοποιούν τον άνθρωπο και τον θέτουν στην υπηρεσία της εκμεταλλευτικής αθλιότητας που ενσωματώνουν και τις γέννησε. Στην πραγματικότητα, είτε αποκαλείται πατριωτισμός, είτε εθνικισμός, είτε διεθνισμός, είτε παγκοσμιοποίηση, είτε με οποιονδήποτε τίτλο, ο,τιδήποτε θέτει τον άνθρωπο στην υπηρεσία ιδεαλιστικής εκμετάλλευσης είναι κίβδηλο, απάνθρωπο και καταστροφικό.

Θέλω να τονίσω ότι ιδανικές εικόνες της Ελλάδας, ως ενιαίο σύνολο φυσικών στοιχείων και χαρακτηριστικών (π.χ. “γαλάζιες θάλασσες”, “καταπράσινα βουνά”, βουερά ποτάμια κλπ.) τα “θεοποιημένα” ως η πατρίδα, αποτελούν ιδεαλιστικά κατασκευάσματα με εθνικιστική ροπή, που δεν έχουν καμία σχέση με τον καλώς εννοούμενο φυσικό πατριωτισμό. Το ίδιο και οι εθνοτικές διαιρέσεις που δίδουν ή αφαιρούν ανθρώπινα χαρακτηριστικά για να συμπιέσουν και να κονιορτοποιήσουν ανθρώπους ενταγμένους στις ιδεαλιστικές και ετεροκαθοριζόμενες ανάγκες του “έθνους”.

Κανένα έθνος, καμία πατρίδα, καμία “ευρώπη” και κανένα μόρφωμα δεν έχει αξία εάν κονιορτοποιεί τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους στον βωμό “ιδεών” και συμφερόντων. Καμία “πατρίδα” δεν έχει αξία για τον λαό της εάν λειτουργεί σαν την “Λέγκω” του τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου. Την πατρίδα που φτιάχνεται από “μεγάλες” ιδέες και χρησιμοποιείται πολέμους και εκμετάλλευση ανθρώπων στον βωμό της και στον βωμό του έθνους σας την επιστρέφω και εγώ και όσοι βασανίζονται από αυτή.

Καμιά πατρίδα δεν είναι όμορφη και δεν πρέπει να υπάρχει, ούτε την θέλουν οι άνθρωποι, εάν χρησιμοποιείται ως τόπος μαρτυρίου τους.

Καμία πατρίδα και καμιά κοινωνία δεν έχει αξία χωρίς πραγματική δημοκρατία, χωρίς ισότητα, χωρίς κοινή πορεία των ανθρώπων για την κάλυψη των αναγκών τους.

Πατρίδες – κάτεργα, στρατώνες και φυλακές του κάθε ιδεαλισμού προσωπικά σας τις επιστρέφω και δεν έχουν λόγο ύπαρξης στην αυριανή ανθρωπότητα.

Οι φυλακές του πατριδο-ιδεαλισμού είναι το ίδιο απάνθρωπες με τις αυτοκρατορίες της παγκοσμιοποίησης με τις οποίες δήθεν συγκρούονται για να εξαφανίσουν τα δίκαια των ανθρώπων και να τους θυσιάσουν στον βωμό των αξιωμάτων τους.

Τίποτα δεν έχει αξία αν δεν υπηρετεί τον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες του για να τον απελευθερώσει.  

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: ΘΕΛΟΥΜΕ “ΙΔΕΕΣ” ή ΑΛΗΘΕΙΕΣ ? (του Δημ. Καραμήτσα)

Α. ΙΔΕΕΣ ή ΑΛΗΘΕΙΕΣ ?

Είναι τεράστιο πρόβλημα για την ανθρωπότητα το να "αναγνωρίζει" και να αποδέχεται ως υφιστάμενα, πράγματα που δεν υπάρχουν, που δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Το ψέμα, το ανύπαρκτο, το διεστραμμένο, ως παραδοχή δημιουργεί μία αντίστοιχα ψευδή, ανύπαρκτη και διεστραμμένη ακολουθία συμπερασμάτων και αποτελεσμάτων. Είναι αρχαιότατη η διαμάχη μεταξύ των ανθρώπων που πιστεύουν στο υπαρκτό και αληθές και σε αυτούς που πιστεύουν σε αξιωματικά κατασκευάσματα (ως τα σχηματοποιούμε με την πλατωνική έννοια της “ιδέας” = το ον εκ του μη όντος). Είναι η ίδια η προαιώνια ουσιαστική αντίθεση της ελληνικής φιλοσοφίας και σκέψης ευρύτερα, αφού στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην γνωστή ανθρώπινη ιστορία, οι άνθρωποι διέλαθαν και διέφυγαν από τις αξιωματικές ιδέες του τότε κόσμου (όπως αυτή του θεού και των ελέω θεού μοναρχών ή των βασιλέων και αριστοκρατών με “θεϊκή” καταγωγή ή “ ανωτέρων και εξουσιαστών με “θεία βούληση” ή των φυσικών φαινομένων ως αποτέλεσμα της άμεσης θεϊκής θέλησης κ.ο.κ.).

Το να πιστεύει ο άνθρωπος και μάλιστα κατά τρόπο αξιωματικό, ανέλεγκτο και ουσιαστικά αναιτιολόγητο και απροσδιόριστο σε πράγματα που δεν υφίστανται, σε “ιδέες” που προκύπτουν από το πουθενά αποτελεί ουσιαστική καταστροφή της ευθείας γραμμής που τον συνδέει με την πραγματικότητα και θα μπορούσε σε άλλο επίπεδο να συζητηθεί ως ψυχοπαθολογικό φαινόμενο (π.χ. όταν υποστηρίζεις ότι βλέπεις ή συμβαίνουν πράγματα που αντικειμενικά δεν υπάρχουν).¹ Το μαθηματικά συνηθέστερο και συμβαίνον ως αποτέλεσμα της αντίστοιχης μαθηματικής πράξης όταν οι άνθρωποι πιστεύουν σε “ιδέες” και δη συγκρουόμενες, είναι να καταλήξουν σε άγριες συγκρούσεις. Επιπλέον, οι “ιδέες” που γεννιούνται από έναν ή περισσότερους εγκεφάλους έχουν την τάση (επειδή στηρίζονται σε αξιωματικές θεωρήσεις και εν ολίγοις αυθαιρεσίες) να δημιουργούν πολύ σύντομα αντίθετες “ιδέες”. Αρα, η σύγκρουση των φορέων και πιστών των “ιδεών” είναι μαθηματικά αναπόφευκτη. Θα πρέπει να καταστήσω σαφές και να δηλώσω την θέση μου ότι δεν αποτελούν “ιδέες”, οι επιστημονικά αποδεδειγμένες, αποδεικτέες ή σε κάθε περίπτωση ερευνόμενες θεωρίες, διότι αυτές περιέχουν την ουσία της γνώσης και της προόδου και δεν αποτελούν αξιώματα. Εν ολίγοις και επί παραδείγματι δεν θεωρώ “ιδέες” π.χ. τις αποδεδειγμένες θέσεις του Αριστοτέλη, την κοινωνική βιοτική θεωρία των κυνικών φιλοσόφων, τις αποδεδειγμένες επιστημονικά θέσεις του Μαρξ, τους φυσικούς νόμους κ.ο.κ. .

Στο πλαίσιο των ανωτέρω και αφήνοντας κατά μέρος την θεωρία της φιλοσοφίας και την φιλοσοφίας της επιστήμης ή της μεταφυσικής, καθώς – εάν συνεχίσω – η ανάλυση θα είναι “αιώνια” , μπορούμε και οφείλουμε όλοι να εξετάσουμε το αποκληθέν “μακεδονικό ζήτημα”, αφού το όλο ζήτημα βασίζεται σε “ιδέες” και λύνεται μόνο με την καθαρή θεώρηση της αλήθειας και της πραγματικότητας.

Β. “Μακεδονικό έθνος” και “μακεδονική γλώσσα”

Με αυτές τις “ιδέες” γεννιέται το πρόβλημα ή “μακεδονικό ζήτημα” και η διατήρησή τους είναι το μέσο για να μην λυθεί το ζήτημα ποτέ και παρά τις όποιες διακρατικές ή διεθνείς συμφωνίες. Είναι ιστορικά – επιστημονικά βέβαιο ότι “μακεδονικό έθνος” και “μακεδονική γλώσσα” ουδέποτε υπήρξε στο ιστορικό γίγνεσθαι της περιοχής. Η αναφορά σε αυτές και η συγκρότησή τους αποτελεί ύστερο πολιτικό δημιούργημα συνακόλουθο και γέννημα της άνευ αλήθειας, επιστημονικότητας και πραγματικότητας “ιδέας” με την οποία οι έννοιες αυτές επινοήθηκαν, συγκροτήθηκαν και προπαγανδίστηκαν. Οι έννοιες “μακεδονικό έθνος” και “μακεδονική γλώσσα” αποτελούν “ιδέες”, όντα εκ του μη όντος, που δημιουργήθηκαν από τους εθνικισμούς στα Βαλκάνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ίσως στα τέλη του 18ου αιώνα και σίγουρα κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα. Διότι ιστορικά και με ιδιαίτερη έμφαση στην περίοδο παγκόσμιας ιστορικής επικέντρωσης στην Μακεδονία του 4ου π.χ. αιώνα, αυτή μπορεί να αποτελεί βασίλειο και διακριτή “κρατική” οντότητα , από τις πολλές εκατοντάδες του “ελληνικού χώρου”, αλλά δεν αποτελεί κατ’ ουδένα τρόπο βασίλειο άλλης – διακριτής εθνικής οντότητας και με άλλη γλώσσα πλην της ελληνικής. Εχουν γράψει πολλοί σχετικά με το ζήτημα και τις επιστημονικές εθνολογικές, κοινωνιολογικές, ιστορικές και λοιπές του διαστάσεις και ουσιαστικά θα χανόταν η ουσία της παρούσας ανάλυσης εάν αναλωνόμουν σε επιμέρους αναλυτικά επιστημονικά δεδομένα. Ας μείνουμε στο ουσιώδες επιστημονικά αποδεικνυόμενο δεδομένο “μακεδονική εθνότητα” και “μακεδονική γλώσσα” δεν υφίστανται στην μακραίωνη και ιστορικά καταγεγραμμένη χρήση του όρου “Μακεδονία” ως γεωγραφική και πολιτειακή οντότητα, αλλά αποτελούν “ιδέες” που δημιουργήθηκαν σε χρόνο ιστορικά πρόσφατο.

Η “εθνογένεση” και “γλωσσογέννεση” ως προς τη “Μακεδονία” αποτελούν ύστερα και ιστορικά πρόσφατα φαινόμενα που υπακούουν στην αρχή της γέννησης των ιδεών : αποτελούν όντα εκ του μη όντος με αξιωματική σύσταση, θεώρηση και λειτουργία. Βεβαίως στην σύγχρονη κοινωνιολογία και εθνολογία παρατηρούμε την ίδια ιδεαλιστική προσέγγιση στην δημιουργία “εθνών” αλλά και “γλωσσών”, με ευτράπελα που μόνο το γέλιο μπορούν να προκαλέσουν στον επιστημονικό μελετητή της ιστορίας. Τι να πούμε π.χ. όταν μιλάμε για “βελγικό έθνος” ή όταν ο πρόεδρος των Η.Π.Α. μιλάει για αμερικάνικο έθνος στο οποίο μπορούν να μετέχουν μόνοι οι “native americans” (“γηγγενείς αμερικάνοι”), εννοώντας τους προγόνους του, σφαγιαστές και γενοκτόνους των υφιστάμενων πληθυσμών, ευρωπαίους αποίκους..., ας μην συνεχίσω για τις διάφορες αυτοκρατορίες και βασίλεια στην Ευρώπη που θέλουν να παρουσιάζονται ως “έθνη” ... . Πρόκειται για “ιδέες” και ιδεαλιστικής φύσης και προέλευσης είναι η γέννηση πολλών εθνών (κυρίως) αλλά και γλωσσών ανά τον πλανήτη, αφού ο κάθε ομάδα που θέλει να διαφέρει δύναται να δημιουργήσει έναν κώδικα επικοινωνίας, όπως είναι η ανθρώπινη γλώσσα. Το σύνηθες είναι ότι τέτοιες γεννήσεις – δημιουργίες – ιδέες (όπως και οι αντίστροφες, αυτές της σκόπιμης εξαφάνισης υπαρχόντων εθνών και γλωσσών) αποτελούν αποκυήματα - γεννήματα πολιτικών, στρατηγικών, οικονομικών και λοιπών συμφερόντων που καλλιεργούνται και επιβάλλονται από ισχυρά κέντρα συμφερόντων. Και πάλι δεν θα επεκταθώ στην ανάλυση της παγκόσμιας ιστορίας, θα πρέπει όμως να επισημάνω προς επιστημονική διερεύνηση ότι το φαινόμενο της εθνογέννεσης στα Βαλκάνια, που κυρίως αφορά το Σλαβικό – Νοτιοσλαβικό έθνος, που κατέληξε παρότι ενιαίο με κοινή γλώσσα και ιστορική ταυτότητα να αποτελεί τουλάχιστον πέντε ή τέσσερα (και κατ’ ελάχιστο τρία) κράτη και έθνη (!!!) λόγω διαφορετικής θρησκείας (!!!). Δεν θα αναφερθώ στο πως, πότε και γιατί κάποιοι, ποιοί και για ποιους λόγους, δημιούργησαν την “ιδέα” των διαφορετικών εθνών στη νοτιοσλαβία – ενώ πρόκειται ιστορικά για ένα έθνος.

Σε αυτό που πρέπει να μείνουμε συνεπείς ως άνθρωποι και ως Ελληνες που πιστεύουμε στην αλήθεια είναι ότι οι έννοιες “μακεδονικό έθνος” και “μακεδονική γλώσσα” αποτελούν “ιδέες”, όντα εκ του μη όντος, αξιώματα και αποκυήματα ανθρωπίνου νου. Ιδίως η έννοια του “μακεδονικού έθνους” (διότι γλώσσες δημιουργούνται από τον ανθρώπινο εγκέφαλο ως μέθοδοι επικοινωνίας και τέτοια είναι π.χ. και τα “κορακίστικα” κλπ. ...) αποτελεί ύστερη ιστορικά ιδέα και όχι πραγματικότητα. Βεβαίως οι εξ ημών εθνικιστές θα πρέπει σοβαρά να εξετάσουν το γεγονός ότι η ίδια η έννοια του “έθνους” αποτελεί ιδέα (αλλιώς θα υπήρχαν ένα ή ελάχιστα ανθρώπινα έθνη) και να προσηλώνονται μόνο λειτουργικά σε αυτή. Επίσης, οι ίδιοι θα πρέπει να σκεφτούν την έννοια “παλιγεννεσία” που χρησιμοποιείται για την επανάσταση του 1821 και την δημιουργία του σύγχρονου (και μοναδικού ιστορικά) ελληνικού κράτους. Κάτι που υπάρχει δεν έχει ανάγκη “πάλιν γεννέσεως” ... - ύποπτα πράγματα κρύβουν οι λέξεις.

Γ. Η “ιδέα” της ιστορικής ελληνικότητας της Μακεδονίας

Εμείς οι Ελληνες, εμείς τέλος πάντων που ζούμε σε αυτό τον ιστορικό τόπο έχουμε την ιστορική ευθύνη περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους να μην πιστεύουμε σε “ιδέες”. Είμαστε ο λαός της επιστήμης και της αλήθειας. Οι “ιδέες” είναι για ανεγκέφαλους και ηλίθιους και τελικά δημιουργούν ψυχασθενείς και νοσηρότατες καταστάσεις. Το πήρα άγρια καθώς εκνευρίζομαι με τους “εθνικιστές” της από εδώ πλευράς των κρατικών συνόρων που προβάλουν έναντι των απέναντι εθνικιστών την “ιδέα της ιστορικής ελληνικότητας της Μακεδονίας” και πιστεύουν σε αυτή.

Κατά τα ιστορικά χρόνια η Μακεδονία ως όρος, γεωγραφική περιοχή και κρατική ή διοικητική οντότητα, αποτέλεσε ελληνικό βασίλειο, ρωμαϊκή επαρχία, ρωμαιο–βυζαντινό θέμα, βιλαέτι της οθωμανικής αυτοκρατορίας, κράτος, διοικητική περιφέρεια κ.ο.κ. . Κατά χρονικό διάστημα της Ρωμαϊκής – Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το θέμα της Μακεδονίας βρισκόταν στην γεωγραφική – ιστορική περιοχή της Θράκης (και όχι στον ιστορικό γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας). Θεωρητικά κατά τα ιστορικά χρόνια η Μακεδονία βρισκόταν υπό τυπική ρωμαϊκή κυριαρχία κατά το μεγαλύτερο διάστημα (με την έννοια ότι επίσημα η βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν και αποκαλείτο ρωμαϊκή). Αυτό σημαίνει μήπως ότι ο δήμος της Ρώμης θα πρέπει να αρχίσει να διεκδικεί την περιοχή ? ή μήπως αντίστοιχα οι Τούρκοι, συνεχιστές της οθωμανικής αυτοκρατορίας με τα σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν και την μακραίωνη παρουσία τους στην περιοχή ?

Στην πραγματικότητα, μπορεί να γίνει λόγος για ιστορική ελληνικότητα ενός μέρους μόνο του συνόλου του σημερινού γεωγραφικού και διοικητικού χώρου που τα τρία κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, FYROM) αποκαλούν Μακεδονία. Ο συνολικός χώρος – περιοχή αυτή δεν ταυτίζεται με το αρχαίο ελληνικό βασίλειο και είναι πολύ ευρύτερος των ιστορικών ορίων του, πριν από τον Φίλιππο τον Β’ και τον Αλέξανδρο τον Γ’. Το μόνο που θα μπορούσαν να επικαλεστούν οι “εθνικιστές” είναι η ελληνικότητα του ονόματος “Μακεδονία”, αλλά αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους ιστορικό και πολιτικό επιχείρημα, αφού οι γεωγραφικοί όροι χρησιμοποιούνται πολλές φορές από άλλους λαούς, έθνη και κρατικά μορφώματα.

Και επειδή ανατρέξαμε στο απώτερο ιστορικό παρελθόν, θα πρέπει να εξετάσουμε το ιστορικά πρόσφατο, αφού λάβουμε υπόψη μας ότι για τα σχεδόν 2.000 χρόνια των αυτοκρατοριών, η περιοχή, όπως και το σύνολο των Βαλκανίων αλλά και όλη η Ευρώπη, γνώρισε όχι μόνο εκατοντάδες πολέμους και χιλιάδες επεισόδια, αλλά και τεράστιες πληθυσμιακές μεταβολές και μετακινήσεις με αποτέλεσμα και η περιοχή της Μακεδονίας να είναι πολυεθνική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική. Αν ανατρέξουμε λοιπόν στα χρόνια την απελευθέρωσης ή κατάληψης του ελληνικού σήμερα μέρους της περιοχής της Μακεδονίας, από τον ελληνικό στρατό (αντίστοιχα από τον σερβικό και τον βουλγαρικό για τα αντίστοιχα τμήματα που κατέχουν) θα διαπιστώσουμε την πολυεθνικότητα και την επιστημονική – αληθή αδυναμία να χαρακτηρίσουμε ως πλειοψηφικό το ελληνικό στοιχείο. Ικανό αριθμητικά σε πολλές περιοχές, όχι όμως πλειοψηφικό, σχεδόν απόν σε άλλες, παρόν σε περιοχές που σήμερα δεν ανήκουν στην ελληνική επικράτεια. Η σημερινή κατάσταση, την οποία οφείλουμε να σεβαστούμε ως αλήθεια και πραγματικότητα, είναι αποτέλεσμα των πληθυσμιακών μετακινήσεων – ανταλλαγών της δεκαετίας του 1920 και όσων επακολούθησαν, ακόμα και των αποτελεσμάτων του εμφυλίου πολέμου. Το να πιστεύουμε σε ιστορική ελληνικότητα της περιοχής της Μακεδονίας και να δηλώνουν και διαδηλώνουν ως προαιώνιοι κάτοικοι αυτής έποικοι από την Μικρά Ασία ή άλλα μέρη αποτελεί επίσης “ιδέα” και μάλιστα αβάσιμη, αξιωματική, προφανώς αστεία και επικίνδυνη. Δεν είναι κανένα ιστορικό δικαίωμα αυτό που δίνει στους Ελληνες κατοίκους της Μακεδονίας το δικαίωμα να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν, παρά τους δίνει το δικαίωμα μόνο η πραγματικότητα της πατρίδας, ότι δηλαδή αποτελεί τον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν. Μόνο υπό την έννοια του κινδύνου από τον “αλυτρωτισμό” των γειτόνων ή της αντίθεσης με τα ιδεολογήματα του “μακεδονικού έθνους” και της “μακεδονικής γλώσσας” μπορεί να έχει ουσιαστικό νόημα ή να δικαιωθεί η θέση τους. Αυτό όμως προϋποθέτει σαφή δήλωσή του, ωριμότητα, σοβαρό διάλογο (και όχι τραμπούκους και “όργκ”). Αντίθετα, σήμερα, τα περί “απογόνων του Μεγαλέξανδρου”, τα περί ιστορικής ελληνικότητας της Μακεδονίας και άλλα φθηνά εθνικιστικά ιδεολογήματα μόνο τον γέλωτα προκαλούν και δίδουν σειρά από αντίστοιχα όπλα, επιχειρήματα και “ιδέες” στους “απέναντι”, να αρχίσουν να μιλούν για προπάππους που έχουν ταφεί σε περιοχές της “ελληνικής Μακεδονίας” κ.ο.κ. . Οι “ιδέες” δεν τυγχάνουν απάντησης και αποσάρθρωσης με αντίστοιχες, αντίθετες “ιδέες”, παρά μόνο μπορούν να νικηθούν από αλήθειες και πραγματικές και αδέσμευτες επιστημονικές αποδείξεις. Ιδέες έναντι ιδεών = απόλυτη παράνοια και βέβαιη αιματηρή σύγκρουση, όπως άλλωστε για το ίδιο θέμα συνέβη στον β’ βαλκανικό πόλεμο (αλλά και σε όλη την διάρκεια του “μακεδονικού αγώνα”).

Δ. Μετά από όλα αυτά, τι ?

Μετά από όλα αυτά και μετά από χιλιάδες άλλα που θα μπορούσαν να γραφτούν και επικληθούν η “απάντηση” που θα έδινα στον εθνικιστή σκοπιανό-μακεδόνα θα ήταν να μην πιστεύει σε “ιδέες” και “ιδεολογήματα” περί δήθεν ιστορικής ύπαρξης “μακεδονικού έθνους” και “μακεδονικής γλώσσας” και τους ιδεαλιστικούς αλυτρωτισμούς. Αντίστοιχα, στον έλληνα εθνικιστή θα έλεγα να εγκαταλείψει τις “ιδέες” και “ιδεολογήματα” περί δήθεν “ιστορικής ελληνικότητας της Μακεδονίας” (πλην της ελληνικότητας του χρησιμοποιούμενου ονόματος) και σημερινών κατοίκων “απογόνων του Μεγαλέξανδρου”, αφού δεν είναι βάσιμα και δημιουργούν αντίστοιχους αλυτρωτισμούς. Νσ καταλάβουμε άπαντες ότι στην πραγματικότητα, αφού που εφηύραν την έννοια “Μακεδονία” και κατ’ ουσίαν είναι οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να της προσδίδουν τα ουσιώδη και πραγματικά χαρακτηριστικά, με την χρήση του όρου αναφέρονταν σε μία περιοχή, ένα κράτος – βασίλειο και σε Ελληνες – Δωρικής καταγωγής κατοίκους που αποκλήθηκαν Μακεδόνες. Ούτε σε άλλο έθνος αναφέρονταν, ούτε σε άλλη γλώσσα πλην του ελληνικού και της ελληνικής αντίστοιχα. Τώρα εάν κάποιοι Εσκιμώοι ξυπνήσουν μία ημέρα και θελήσουν να αποκαλούνται έθνος μακεδόνων και με γλώσσα μακεδονική, δικαίωμά τους είναι, αλλά και δικαίωμα μου είναι να γελάω με το ανιστόρητο και γελοίο του ιδεαλιστικού εγχειρήματος – ιδέας. Αντίστοιχα, το ισχυρίζεται έναντι των “σκοπιανομακεδόνων” ο αρβανίτης χρυσαυγίτης έλληνας ότι είναι απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου και ο Κωστίκας με καταγωγή από την Σαμψούντα ότι η Μακεδονία είναι προαιώνια πατρίδα του και μαζί και οι δύο ότι η Μακεδονία ήταν πάντα ελληνική και κατοικείτο αποκλειστικά από Ελληνες και μάλιστα προγόνους τους, όπερ τους καθιστά ιερούς και δίκαιους υπερασπιστές της έναντι των “άλλων”, αποτελεί επίσης γελοίο ιδεολόγημα, “ιδέα”, εξωπραγματικό ψέμα κ.ο.κ. .

Αυτό που ισχύει και τα αντίστοιχα δικαιώματα και κατ’ εμέ και να δίκαια και βάσιμα επιχειρήματα, μπορούν να αφορούν μόνο την υφιστάμενη κατάσταση, την αλήθεια, την πραγματικότητα, την αλήθεια της ζωής και την πραγματικότητα της πατρίδας. Τα υπόλοιπα που ακούω ένθεν – κακείθεν είναι φτηνά και επικίνδυνα ιδεολογήματα, αξιωματικές κατασκευές και “ιδέες” με στόχο την αλληλο-εξόντωση, την δημιουργία δικαιωμάτων – τετελεσμένων και τεράστιων και αξεπέραστων αντιπαλοτήτων, που δίνουν το δικαίωμα επέμβασης και προστασίας σε στρατούς “ειρηνοποιών - δολοφόνων”.

Υπό το φως των ανωτέρω, οι δύο λαοί και κάτοικοι των περιοχών οφείλουν να συνεργαστούν με βάση την αλήθεια της ζωής τους και προς το κοινό όφελος. Εμείς οι Ελληνες, ως μεγαλύτερο και ισχυρότερο έθνος οφείλαμε και οφείλουμε να ανοίξουμε την αγκαλιά μας ως άνθρωποι σε όσους από την αντίπερα όχθη θα ήθελαν το ίδιο και να καταδείξουμε ότι οι “ιδέες” των εθνικιστών τους (αλλά και των δικών μας) δεν έχουν νόημα και δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν ένα θετικό μεταξύ μας μέλλον.

Συνεπώς η συμφωνία των Πρεσπών, κινείται γενικά προς αυτή την θετική κατεύθυνση και ανοίγει τις αγκαλιές όσων δεν είναι “ιδεοληπτικοί”. Η εμμονή όμως στην ύπαρξη των”ιδεών – ιδεολογημάτων” του “μακεδονικού έθνους” πρωτευόντως και, δευτερευόντως, στην ύπαρξη “μακεδονικής γλώσσας” και στην δυνατότητα των σκοπιανομακεδόνων να τα χρησιμοποιούν, συντηρεί τις “ιδέες” - λόγους της αντιπαλότητας και πολύ περισσότερο ανατρέπει άμεσα την χρησιμότητα της συμφωνίας, αφήνοντας ανοικτούς τους λογαριασμούς μεταξύ των δύο λαών και κυρίως εξακολουθώντας να δίνει λόγο στους εκατέρωθεν των συνόρων εθνικιστές και στις αστείες, ανιστόρητες και επικίνδυνες ιδέες και ιδεοληψίες τους. Τελικά οι αγκαλιές φαίνονται να ανοίγουν, αλλά αυτοί που αγκαλιάζονται εξακολουθούν αντί για κρασί και φαγητό για να στηθεί το τραπέζι της φιλίας, να έχουν ζωσμένα στην ζώνη τους μαχαίρια.

Τέλος και επειδή οι έναντι θέλουν έναν τουλάχιστον λόγο για να αποτελούν κράτος και δη εθνικό (αγνοώντας και αυτοί σε ποιον χώρο βρίσκονται και την ισχυρή παρουσία άλλων εθνών στο κρατίδιό τους) η μισή δήλωσή τους που αποκαθιστά εν μέρει την επιστημονική και ιστορική αλήθεια και περιλαμβάνεται στην συμφωνία των Πρεσπών, περί μη ύπαρξης δεσμού – σχέσης με την αρχαία Μακεδονία και την ελληνική γλώσσα, έθνος και πολιτισμό θα προτιμούσα να είναι πιο dobre και ολοκληρωμένη με βάση την αλήθεια και την επιστήμη, να εξηγεί το πoιοι είναι, πότε βρέθηκαν στην περιοχή και πως, τι είναι κατά την εθνογλωσσολογία η γλώσσα τους, πότε υπάρχει ιστορικά το πρώτο γραπτό μνημείο – κείμενο στην γλώσσα τους και γιατί θέλοντας να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους αυτο-αποκλήθηκαν Μακεδόνες και πίστεψαν ή δημιούργησαν έθνος και κράτος με αυτό το όνομα². Τότε και αφού έκανα και εγώ τις ομολογίες μου σχετικά με το πως διαμορφώθηκε η συμπαγής ελληνική παρουσία στην περιοχή (αντίστοιχα ισχύουν για το κρατίδιό τους βέβαια, πλην Αλβανών που δεν μετείχαν στις διαμάχες και δεν “ανταλλάχθηκαν”) ίσως να σκεφτόμουν να τους δώσω το δικαίωμα, μετά από αυτές τις καθαρές και δημόσιες ομολογίες και αληθείς δηλώσεις να αποκαλούνται “βορειο-μακεδόνες”, ακόμα και καλύτερα κάτοικοι της Μακεδονίας, “υστερομακεδόνες” ή κάτι αντίστοιχο με την ιστορική αλήθεια. Αντίστοιχα, θα φώναζα στους εθνικιστές της από εδώ όχθης ότι οι ιδέες που προβάλουν ως επιχειρήματα είναι τόσο αστείες που δεν αρμόζουν σε πραγματικούς Ελληνες.

Τέλος, με γνώμονα και όργανο την αλήθεια και την έρευνα θα πρέπει να εξηγήσω στον Ελληνα εαυτό μου, τι ήταν αυτό που ώθησε την τότε εξουσία και Ελλάδα εν γένει, να στραφεί προς την κατάκτηση περιοχών στις οποίες είχε ελάχιστη ιστορική και πληθυσμιακή παρουσία (π.χ. Θράκη και την Αν. Μακεδονία), αντί να στραφεί κατά προτεραιότητα προς την ενσωμάτωση περιοχών της Μικράς Ασίας, όπου υπήρχε προαιώνια και προϊστορική ελληνική παρουσία και ουσιαστική πληθυσμιακή δύναμη. Υπήρχε κάποια στρατηγική σε αυτό. Μας ώθησαν συμφέροντα ή οι ξένοι πάτρωνες της χώρας ; Μήπως τελικά η υπερ-εξάντληση δυνάμεων και δυνατοτήτων στους χώρους αυτούς επηρέασε αρνητικά και πόσο τις εξελίξεις στην Μικρά Ασία που ήταν “βιοτικός χώρος” του ελληνισμού ; Ποιος μας ώθησε στα μοιραία αυτά λάθη, που τελικά έφεραν καταστροφές και αποξένωση από την ιστορικά ελληνική ανατολική πλευρά του Αιγαίου ;

Το πρόβλημα της ανθρωπότητας ήταν και είναι οι “ιδέες”, τα αξιωματικά δημιουργήματα κάποιων. Αν το πρόβλημα δεν λυθεί μέσω της επιστημονικής και αδέσμευτης αλήθειας (διότι και η “αλήθεια” της επιστήμης πατρονάρεται από ιδεοληπτικούς και συμφέροντα εξουσιών και ολιγαρχιών) η ανθρωπότητα θα κινείται γύρω από το ίδιο σημείο σκάβοντας το μνήμα της και βουλιάζοντας στις ίδιες ιδεοληψίες.

1 . Ακόμα και σε επίπεδο έρευνας των δυνατοτήτων του ανθρωπίνου νου είναι εντελώς διαφορετικής φύσης ή έρευνα και η αναζήτηση της φυσικής οντότητας και ύπαρξης εξήγησης φαινομένων που θεωρούνται “μεταφυσικά” φαινομένων (στην ανθρώπινη ιστορία αποδείχθηκε και συνεχίζει να αποδεικνύεται πολλές φορές ότι κάτι που θεωρήθηκε “μεταφυσικό” ή “θεϊκό” δύναται να αποτελεί φυσικό φαινόμενο και φυσική δυνατότητα) και εντελώς διαφορετικό ζήτημα η τυφλή πίστη σε αυτά και στις “ιδέες” που τα συγκροτούν

2 Ο εξοικειωμένος με τα νομικά κείμενα και τις έννοιες βλέπει ότι στην συμφωνία (πλέον όσων ορίζονται στο άρθρο 7), κρύβονται πολλά σημεία που ματαιώνουν και ανατρέπουν υπέρ των ελληνικών θέσεων τους ιστορικούς ισχυρισμούς – ιδέες των σκοπιανομακεδόνων.

“ΑΓΙΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ” : ΠΩΣ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΗΛΙΘΙΟΙ

             

Από τότε που γεννήθηκα ακούω συζητήσεις για “επενδυτές” που έφαγαν τα λεφτά και τα έστειλαν στο εξωτερικό. Από το σχέδιο Μάρσαλ, ως τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, από τα δάνεια της χούντας στους ημέτερους έως τις κρατικές και κοινοτικές επιδοτήσεις επενδύσεων και από τα “έργα”, το χρηματιστήριο ως τα χαμένα αποθεματικά των τραπεζών και τα θαλασσοδάνεια σε ημέτερους. Για να μην μιλήσω και για πριν τον πόλεμο με τους αντίστοιχους που σκότωναν την εργατιά.

Αυτούς καλούν τα υποκείμενα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης και οι ρουφιάνοι της δημοσιογραφίας να σώσουν την χώρα ... να “επενδύσουν” ή ορθότερα να “απογδύσουν”. Για τους αγιογδύτες επενδυτές, αυτούς τους εκδοροσφαγείς των Ελλήνων φτιαχτήκαν τα “μνημόνια”, για να γονατίσει και άλλο ο λαός, για να του πιούν το αίμα φτηνά και χωρίς πολλές φωνές και όλοι αυτοί τον βιασμό, την δολοφονία, την ληστεία την αποκαλούν σωτηρία και τον βιαστή, τον δολοφόνο, τον ληστή τον χαιρετίζουν ως επενδυτή, στρώνοντας πορφυρά χαλιά και βάγια και κουνώντας λιβανιστήρια υποτέλειας.

Αυτοί οι “επενδυτές”, όπως μέτρησα πριν λίγα χρόνια, μόνο από τις κρατικές και κοινοτικές επιδοτήσεις επενδύσεων έφαγαν από το 1979 έως το 2004 πάνω από 100 δις ευρώ και δεν υπολογίζω σε αυτά όλες τις άλλες ρεμούλες.

Αυτούς καλούν τα ρεμάλια της πολιτικής και σύσσωμοι οι άνθρωποι κάθε ρυπαρής εξουσίας να σώσουν την χώρα: να επενδύσουν. Και επειδή τώρα δεν υπάρχουν λεφτά να τους δώσουν, τους δίνουν πατρίδα – γη και ύδωρ – και λαό να τον εκμεταλλευτούν , να τον στύψουν όπως θέλουν.

Και το οξύμωρο δεν είναι μόνο ότι καλείς τον κλέφτη και τον βιαστή στο σπίτι σου, το χειρότερο είναι ότι ο κλέφτης και ο βιαστής καλεί τον εαυτό του στο σπίτι σου, αφού οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και όσοι επιδίδονται σε αυτόν τον αγώνα είναι απευθείας υπάλληλοί τους.

Δεν χάθηκε μόνο το μέτρο και ο ορθός λόγος σε αυτή την χώρα (έχει αιώνες να περάσει από εδώ), χάθηκε και η λογική, χάθηκε η ουσία που κρύβουν οι λέξεις μέσα τους, χάθηκαν οι έννοιες και το περιεχόμενό τους.

Μας μιλούσαν για ανάπτυξη που έρχεται και ήλθε ακόμα μια χρονιά ύφεση. Το παγκόσμιο ρεκόρ επεκτείνεται για να γίνει αξεπέραστο, αυτό είναι το αποτέλεσμα των μέτρων τους, το ημιθανές σάπισε και σύσσωμος σχεδόν ο εν τη Βουλή “πολιτικός κόσμος”, ο πολιτικός διαμορφωτής της νεοελληνικής χαβούζας, διαγκωνίζεται στην επιβολή μέτρων του ίδιου περιεχομένου και σκοπού. Ακόμα και σε αυτό “απέτυχαν” τα μέτρα των μνημονίων, στο πανεύκολο να προσθέσεις μια τρίχα στο απόλυτο μηδέν της Ελλάδας. Γιατί σε κάτι που είναι μηδενικό το να προσθέσεις ένα ευρώ ή ένα δολάριο μπορείς ψευδεπίγραφα να το αποκαλέσεις “ανάπτυξη”, πρόοδο, βήμα για την σωτηρία. Αυτοί ούτε ένα μαραμένο λουλούδι στον τάφο της Ελλάδας δεν θέλουν να εναποθέσουν. Και είναι σαφές για όσους μπορούν ακόμα να σκεφτούν ότι σκοπός τους δεν είναι να δώσουν, αλλά να απογδύσουν, να γδάρουν και να πάρουν.

Σιχαμερές κουφάλες του καπιταλισμού γιατί δεν λέτε στους αδαείς οπαδούς σας, στους πιστούς και στους αδιάφορους αυτόχειρες ότι καπιταλισμός χωρίς χρήμα δεν γίνεται και δεν υπάρχει ; Γιατί δεν τους λέτε ότι μετατρέψατε τους ίδιους και κάθε γωνία της πατρίδας σε φτηνό μέσο παραγωγής ; Το Κεφάλαιο που λείπει και ποτέ δεν βάζουν στην πραγματικότητα οι επενδυτές του καπιταλισμού το αντικαταστήσατε με ανθρώπους και με κομμάτια γης, αέρα και θάλασσας της τρικυμισμένης αυτής πατρίδας.

Και είναι αιώνια η απάτη σας : δίνετε χάντρες και καθρεπτάκια χωρίς αξία για να αγοράσετε ανθρώπους και λαούς, γη και υπέδαφος.

Ετσι υποδουλώθηκε η ανθρωπότητα στο παρελθόν και έτσι υποδουλώνεται ξανά.

Και είναι δύο “κόσμοι” που συγκρούονται στην άνιση αυτή μάχη, ο κόσμος με κέντρο το κέρδος και το χρήμα και ο κόσμος με κέντρο τον άνθρωπο.

Δεν ξέρω βέβαια, εάν ακόμα και αυτοί που παλεύουν για τον άνθρωπο έχουν καταλάβει καλά ποιος είναι ο αγώνας τους και ο σκοπός του, αλλά η αλήθεια είναι ότι στέκονται στις δικές τους άνισες μάχες με πίστη και ας είναι ολιγάριθμοι. Για αυτό τους επαινώ, ακόμα και εάν κονιορτοποιηθούν από τις ορδές των βαρβάρων του κέρδους.

Ισως να είναι η ύστατη φορά που γράφω - κανείς δεν ξέρει. Ισως να είναι και πραγματικά μάταιο και κανείς στην πραγματικότητα να μην δίνει έδαφος για να εννοήσει τα γραφόμενα ενός ανθρώπου που δεν ζητάει τίποτα και δεν ελπίζει σε τίποτα, ζώντας ανάμεσα σε πλειοψηφίες ηλιθίων, να ξέρουν όμως οι “απέναντι” ότι ο σπόρος που θα τους κονιορτοποιήσει έχει πέσει ήδη στον πλανήτη και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν την εξαφάνιση του ποταπού είδους τους.

ΠΟΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ? (του Δημ. Καραμήτσα)

ΠΟΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ?

Η διαπίστωση του σκοπού ενός μηχανισμού (εάν οι προθέσεις και σκοποί της δημιουργίας του είναι άγνωστες ή αμφισβητούνται) μπορεί να προκύψει από το αποτέλεσμα-προϊόν που παράγει.

Ο κανόνας αυτός ισχύει σε κάθε ανθρώπινο δημιούργημα.

Οι εξαιρέσεις μπορεί να είναι κυρίως της κατηγορίας : ατέλειες, άγνοια, “κακοτεχνίες”, βλακεία κλπ. των κατασκευαστών και χειριστών, εσφαλμένο υλικό και παραγωγική μέθοδος κλπ..

Σε ένα μηχανισμό που λειτουργεί και δοκιμάζεται 190 και πλέον χρόνια, τα ανωτέρω δεν υφίστανται και σε κάθε περίπτωση δεν συγχωρούνται.

Ναι, για το νεοελληνικό κράτος κάνω λόγο ...

Τα αποτελέσματα της ύπαρξης και λειτουργίας του κράτους ως πολιτειακός μηχανισμός θεσμών καθίστανται εμφανή από την ποιότητα των ανθρώπων που παράγει μέσα από την λειτουργία του, αφού ο κεντρικός και κύριος στόχος ενός κράτους κατά συγκρότηση και λειτουργία είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτό και η ζωή τους.

Διατυμπανίζει το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί του, ότι στόχος του είναι η δημιουργία ανθρώπων ελεύθερων και ίσων, με γνώση, μόρφωση, παιδεία, δικαιώματα, αξιοπρέπεια κλπ. κλπ. κλπ. ... .

Επειδή κάθε κράτος στον πλανήτη δηλώνει τα ίδια ή παρόμοια πράγματα και στόχους, η επιτυχία ή η αποτυχία κρίνεται από το αποτέλεσμα, που δεν έχει μόνο επιστημονική προσέγγιση, αλλά ακόμα και βιωματική-εμπειρική.

Η αποτυχία είναι δεδομένη και εύκολα διαπιστώσιμη σε κάθε βήμα που κάνει κάποιος στην χώρα ετούτη.

Οι πραγματικές προθέσεις των δημιουργών και λειτουργών του νεο-ελληνικού κράτους κρίνονται και εξευρίσκονται από το αποτέλεσμα που παρήγαγε αυτό σε επίπεδο ανθρώπων/κοινωνίας και απογοητεύουν ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο, ακόμα και το τελευταίο χάπατο-αιθεροβατούντα σε αυτό τον τόπο.

Αν ο σκοπός είναι πράγματι “καλός” (σχετική ηθική έννοια), ως ο ανωτέρω, αν η πυξίδα έχει χαράξει σταθερή πορεία προς τον προορισμό, θα μπορούσαν να εννοηθούν κάποια μόνο διαλείμματα και παρεκτροπές. Εδω στον τόπο αυτό, το κράτος δημιουργήθηκε για να λειτουργεί ως διαρκής παρεκτροπή από τον “στόχο του καλού”, που διατυμπάνιζε και διατυμπανίζει διαρκώς. Και αυτό γεννά την βεβαιότητα ότι δεν γεννήθηκε και οργανώθηκε με τον ανωτέρω σκοπό, αλλά εκτός από την θεμελιώδη απάτη που εκφράζει με την πίστη στον αντίθετο σκοπό από όσα στην πραγματικότητα αποτελεί, είναι βέβαιο και εμφανές ότι στα 190 και πλέον χρόνια της ύπαρξής του, υπηρετεί τους σκοπούς του προτεκτοράτου και του μηχανισμού εκμετάλλευσης των ιθαγενών, που το κατοικούν. Για τον σκοπό αυτό υφίσταται και λειτουργεί, με αποτέλεσμα, διαχρονικά, να παράγει εκτός από ολιγάρχες και ολιγαρχίες χωρίς ποιότητα και ανθρώπους χωρίς ποιότητα και αξιοπρέπεια, εθελόδουλους, εθελότυφλους, υποτακτικούς, τυχοδιώκτες, ανάξιους, άδικους, απατεωνίσκους, βολεψάκηδες, φοβικούς και φοβισμένους, ανίκανους, βλάκες, ηλίθιους και χάπατα (δεν συνεχίζω την παράθεση επιθέτων – νομίζω ότι αρκεί ...). Ποιόν τύπο ανθρώπου έσπειρε, διαμόρφωσε και παρήγαγε αυτό το κράτος και αυτή η πολιτεία ? Θέλετε άλλη απόδειξη από όσα βιώνουμε για το ποιον τύπο ανθρώπου παράγει κατά σταθερή και συνεχή προτίμηση αυτό το κράτος ? Μήπως χρειάζεστε περαιτέρω απόδειξη για το ποια ζωή-εκμετάλλευση επιδιώκει για τους πολίτες του ?

Αντιληφθείτε το, όσοι μπορείτε: όχι μόνο τίποτα δεν είναι τυχαίο στο επίπεδο αυτό, αλλά πρόκειται για σταθερή επιδίωξη του θεσμικού μηχανισμού που ενσωματώνει ως λειτουργικό το ελληνικό κράτος. Καθετί στην φύση “παράγει” αυτό για το οποίο φτιάχθηκε.

Αν για παράδειγμα αυτό το κράτος ήθελε πολίτες ίσους, υπεύθυνους, αξιοπρεπείς, δημιουργικούς θα τους έδινε θεσμική πραγματική δημοκρατία, που είναι το πολίτευμα της ισότητα, της υπευθυνότητας, της αξιοπρέπειας και της δημιουργίας.

Αναλογιστείτε: πόσο διαφορετικοί θα ήμασταν ως άνθρωποι, ως κοινωνία και ως κράτος, αν υπήρχε σε αυτό τον τόπο η πραγματική δημοκρατία, θεσμικά και λειτουργικά εμπεδωμένη στην ζωή μας ?

Σκεφτείτε: πόσο πιο αξιοπρεπείς και ελεύθεροι θα ήμασταν, αν το κράτος είχε ως θεμελιώδη στόχο την πραγματική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, την ελεύθερη γνώση, την κάλυψη των αναγκών όλων, την πραγματική ατομική και συλλογική πρόοδο ?

Δεν θα συνεχίσω την παράθεση επιχειρημάτων, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα που να μπορεί να σταθεί απέναντι στην διαπίστωση αυτή.

Αυτό το κράτος φτιάχθηκε για να τυραννά, να υποβαθμίζει, να εκμεταλλεύεται, να εξανδραποδίζει και να κάνει ανίκανους τους υπηκόους του διαρκώς και επί γενεές.

Αν θέλετε κάτι να αλλάξει, αν θέλετε κάτι να διασώσετε από την Ελλάδα, γκρεμίστε το συθέμελα και φτιάξτε ένα καινούργιο με άλλες αρχές, πολιτειακό σύστημα και αντίστοιχους λειτουργικούς στόχους.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ?

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ?

Επειδή κάποιοι υπερασπίζονται ένα πολίτευμα που οι ίδιοι αποκαλούν “Δημοκρατία” ...

Οι πολιτειολογικοί ορισμοί και τυπικές διακρίσεις είναι τόσο αρχαίες και σαφείς που δεν χωρούν αμφισβητήσεις. Ανήκουν, βέβαια, στον λαό που εφηύρε το τελευταίο ιστορικά πολίτευμα και ίσως το τελειότερο: την Δημοκρατία – Λαοκρατία. Από τον δημοκράτη Ηρόδοτο στον επιστήμονα Αριστοτέλη ... .

Η διάκριση των πολιτευμάτων είναι σαφής και αναφέρεται κυρίως στο πλήθος των ανθρώπων που ασκούν τις πολιτειακές εξουσίες: Μοναρχία – Ολιγαρχία/Αριστοκρατία – Δημοκρατία (με τις επιμέρους αριστοτελικές διακρίσεις και όσες μπορεί να προσθέσει κάποιος στο διάβα της ιστορίας και με την σύγχρονη επικυριαρχία του καπιταλισμού).

Αφήνοντας παράμερα τις εκτιμήσεις των μελετητών του Αριστοτέλη περί του “καλύτερου πολιτεύματος” (γιατί για εμάς ο αρχαίος φιλόσοφος δεν λαμβάνει σαφή θέση, αλλά, ως συνήθως, μελετά και ορίζει), ένα είναι βέβαιο: ότι χωρίς πολλή σκέψη τόσο ο Αριστοτέλης, όσο και οποιοσδήποτε φιλόσοφος, πολιτειολόγος, μελετητής ακόμα και απλός πολίτης με αντίληψη και σκέψη, το σημερινό πολίτευμα θα το ονόμαζε και θα το όριζε ως Ολιγαρχικό, τόσο θεσμικά, όσο και λειτουργικά.

Διότι το πολίτευμα, που είναι ο κοινωνικός μηχανισμός ορισμού και άσκησης των εξουσιών, καθορίζεται στην ανωτέρω κυρίαρχη και ουσιώδη διάκριση με βάση τον αριθμό των προσώπων που ορίζουν και ασκούν τις εξουσίες και στην περίπτωση της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας” αυτοί που ορίζουν τις εξουσίες και τις ασκούν είναι λίγοι.

Η άσκηση από το σύνολο ή μέρος των πολιτών διαφόρων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, παρότι πολλές φορές είναι πρακτικά συνδεδεμένη με τον τύπο του πολιτεύματος, βρίσκεται στην πραγματικότητα εκτός του πυρήνα του θεσμικού πολιτειακού μηχανισμού. Θα μπορούσε, επί παραδείγματι, μία μοναρχία να παραχωρήσει σε όλους τους πολίτες/υπηκόους το ατομικό δικαίωμα της ανεξιθρησκίας και μία δημοκρατία να το αφαιρέσει ή να το περιορίσει.

Αυτό είναι και η απάντηση σε όσους θεωρούν ότι “επειδή έχουμε δημοκρατία, μπορεί ο καθένας να λέει την άποψή του ελεύθερα ... “. Πρόκειται για βλακώδη παρανόηση και χαρακτηριστικό πλήρους έλλειψης παιδείας, γνώσης και αντίληψης, διότι το πολίτευμα είναι ο λειτουργικός θεσμικός μηχανισμός ορισμού και άσκησης των εξουσιών έκφανση των οποίων μπορεί να είναι η ύπαρξη ή μη τέτοιων δικαιωμάτων και οι τυχόν περιορισμοί τους. Εν ολίγοις, μπορεί το πολίτευμα οποιουδήποτε τύπου να έχει παραχωρήσει τα όποια δικαιώματα, άσχετα με την ουσιώδη φύση του.

Οταν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για τον τύπο του πολιτεύματος αυτό που πρέπει να βλέπουμε και να εξετάζουμε είναι πόσοι και με ποιο τρόπο ορίζουν και ασκούν τις εξουσίες του κράτους (δηλ. ποιες είναι αυτές οι εξουσίες και ποιο είναι το περιεχόμενό τους) και όχι την θεσμοθέτηση κάποιων ατομικών ή κοινωνικών δικαιωμάτων.

Για εμάς τους δημοκράτες το παρόν πολίτευμα είναι μία απόλυτη και στυγνή ολιγαρχία, που συχνά – πυκνά ρέπει προς την τυραννία.

Αυτό είναι το πολίτευμα που καθημερινά βιώνει στο πετσί του ο ελληνικός λαός: βουβός ως υποζύγιο, τυφλός και απαίδευτος, βιάζεται να κρυφτεί στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού όπου κατοικεί, χωρίς λόγο, χωρίς έκφραση και με πολιτισμό και αντιλήψεις που ορίζουν και σερβίρουν αποκλειστικά τα ΜΜΕ.

Ως άνθρωποι και μετέπειτα ως κίνημα, ένα από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να ορίσουμε την Δημοκρατία και τα πρώτα πρακτικά βήματα προς αυτή ως πρόταση προς τον υπόλοιπο λαό.

Δυστυχώς, αυτός αυτόν τον λαό το μόνο που τον έμαθαν ή τον ανάγκασαν είναι να κρύβεται στα ουσιώδη ... .

ΛΥΣΗ – ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ στα Α.Ε.Ι. και τα (Α)Τ.Ε.Ι.

ΛΥΣΗ – ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ στα Α.Ε.Ι. και τα (Α)Τ.Ε.Ι.

Α. Ο “σύντροφος” Φίλης

Με αρκετή ικανοποίηση ακούσαμε το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου τις εξαγγελίες – ρυθμίσεις του Υπουργού Παιδείας για το Γυμνάσιο. Φυσικά δεν μας προκάλεσε απορία το που βρήκε αυτές τις προτάσεις, αλλά και μία σειρά από αντιλήψεις που υιοθέτησε και πρόβαλε. Είναι σαφές ότι όταν στερείται κάποιος συγκεκριμένης κουλτούρας και κυρίως αντίστοιχων προτάσεων ρίχνει και καμιά κλεφτή ματιά σε όσους μπορούν να έχουν ολοκληρωμένη αντίληψη, φιλοσοφία και προτάσεις δομημένες πάνω στην φιλοσοφία αυτή. Επειδή άλλη πρόταση διαφορετικής αντίληψης, εκτός από την δική μας, δεν υπήρχε, ο Ν. Φίλης την υιοθέτησε στα βασικά της σημεία και άρχισε να την εφαρμόζει και να την επικοινωνεί. Η πρόταση υφίσταται πάνω από 12 χρόνια και είναι πολλάκις δημοσιευμένη στο παρελθόν. Φυσικά βρίσκεται και στο blog του Λαϊκού Κινήματος (http://laikometopo.blogspot.gr/2011/07/blog-post_13.html), καθώς βασικός συντελεστής αυτής της ομάδας ανθρώπων έχει την πατρότητά της.

Αν και καμιά φορά σκεφτόμαστε να κάνουμε σε κάποιους αγωγή με το άρθρο 60 του ΑΚ για τα προϊόντα της διάνοιας μας, που “τραβολογούν” πολλοί και τα παρουσιάζουν, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ως δικά τους (!!!), μας ικανοποιεί το γεγονός ότι με κάποιους τρόπους επικοινωνούνται στην κοινωνία μας και δειλά – δειλά αρχίζουν να εφαρμόζονται.

Ενώ για το Γυμνάσιο ο υπουργός ήταν λαλίστατος και ξεκάθαρος, όπως και το αντίστοιχο κείμενό μας, για το Λύκειο και κυρίως για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν μπόρεσε να πει τίποτα περισσότερο από την δυστοκία και την δυσκολία να βρεθεί λύση, τον διάλογο που θέλει να κάνει και για διάφορα ξένα μοντέλα με ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι δεν είχε λύσεις, αφού εμείς παρά το γεγονός ότι έχουμε πλήρες πρόγραμμα άλλης, νέας, βιοτικής φιλοσοφίας για την παιδεία, δεν έχουμε δημοσιεύσει πρόταση για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.

Αφού μας “αφουγκράζεται” όμως, θα του κάνουμε την χάρη και θα του δώσουμε ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, που ανταποκρίνεται στα σημερινά κοινωνικά δεδομένα και λύνει ζητήματα και καχεξίες, χωρίς βέβαια να ταυτίζεται απόλυτα με το φιλοσοφικό και πολιτικό μοντέλο μας, αυτό των βιοτικών αναγκών και της κοινωνίας με κέντρο τον άνθρωπο.

Για να το ξεκαθαρίσουμε πάλι, η δική μας θέση είναι η ελεύθερη πρόσβαση κάθε πολίτη στην γνώση και η συνδιαμόρφωσή της και όχι η διαμόρφωσή της και επιβολή της από τις οικονομικές ελίτ.

Β. Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ

Ας πάμε όμως στο σύστημα εισαγωγής που ψάχνει ο Φίλης και ψάχνουν και εκατομμύρια Ελληνες.

Β.1. Γιατί λέμε όχι στο σύστημα εισαγωγής με βάση τον βαθμό του Λυκείου

Λέμε όχι στο σύστημα εισαγωγής με βάση τον βαθμό του Λυκείου, όχι επειδή δεν θα ήταν δικαιότερο από τις εξετάσεις, αλλά γιατί στην Ελλάδα βασιλεύει αιώνες η ευνοιοκρατία. Το ότι κάποιοι μαθητές ευνοούνται βαθμολογικά για δεκάδες λόγους που φτάνουν από την φιλική και την συναδελφική σχέση των γονιών τους με τους καθηγητές τους έως λόγους πολιτικούς, ακόμα και λόγους χρηματισμού, αποτελεί παγκοίνως γνωστό στην Ελλάδα, καθεστώς, κοινωνικό δεδομένο και κάτι το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει με τις αντιλήψεις και την κουλτούρα που επικρατεί στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Εάν επιλεγόταν μία τέτοια λύση, είναι βέβαιο ότι θα έπρεπε να επινοηθεί και ένα σύστημα κοινής αντικειμενικής βαθμολόγησης των μαθητών για όλη την χώρα, πράγμα που είναι ανέφικτο. Αντίστοιχα, η επιλογή της εισαγωγής με τον βαθμό του Λυκείου θα λειτουργούσε αυξητικά ως προς όλες τις παθογένειες του συστήματος βαθμολόγησης, των σχέσεων, ακόμα και στην ταξικότητα του σχολείου/εκπαίδευσης.

Συνεπώς η λύση “γαλλικό”, “σουηδικό” ή άλλου τύπου μοντέλο που καταργεί τις εισαγωγικές εξετάσεις και εισάγει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με βάση τον βαθμό του Λυκείου αποκλείεται και ο βαθμός αυτός, κίβδηλος πάμπολλες φορές τόσο προς τα άνω όσο και προς τα κάτω σε ένα σύστημα γνήσιο τέκνο του σχολαστικισμού και του ψιττακισμού, δεν μπορεί να είναι ούτε στο ελάχιστο κριτήριο εισαγωγής.

Β.2. Πανελλήνιες Γραπτές Εξετάσεις

Ας πάμε τώρα στο σύστημα “Πανελλήνιων Εξετάσεων” , που αποτελεί την μοναδική σήμερα λύση και ας δούμε τις παθογένειές του και τις λύσεις που προτείνουμε.

Σημαντική παθογένεια του συστήματος αυτού είναι το γεγονός ότι προκαλεί φόβο και τρόμο στους μαθητές, στους γονείς και σε όλους τους εμπλεκόμενους. Ο φόβος και ο τρόμος αυτός, μάλλον, δεν είναι τυχαίο επακόλουθο τυχαία εσφαλμένων ή πρόχειρων επιλογών, αλλά ευνοεί απίστευτα νοσηρά φαινόμενα: από την παραπαιδεία, έως τον πειθαναγκασμό των νέων και την “σχολαστικιστική αποβλάκωση”. Το σύστημα τρομάζει, γιατί με τον τρόπο που τίθενται στις εξετάσεις τα θέματα-ερωτήσεις, το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει από μία ολόκληρη χρονιά έως μία ολόκληρη ζωή. Στις πανελλήνιες εξετάσεις, τα θέματα είναι αριθμητικά λίγα, οι απαντήσεις πρέπει να είναι κατά βάση μεγάλες και πολλές φορές αφήνονται στην αυθαίρετη κρίση του βαθμολογητή. Παράλληλα: λίγα θέματα, μεγάλες πιθανότητες ενός λάθους που στοιχίζει οδυνηρά, δυνατότητα αυθαιρεσίας βαθμολόγησης σημαίνει ότι κάποιος τυχερός που δεν θα έπρεπε να πάρει καλό βαθμό μπορεί να ελπίζει και κάποιος μελετηρός θα πρέπει να φοβάται.

Η ΛΥΣΗ εδώ είναι εύκολη: Πολλές ερωτήσεις (ας πούμε) 100 που επιδέχονται μονολεκτικές ή ολιγόλογες απαντήσεις (π.χ. μέχρι 5 λέξεις), ακόμα και παράλληλη χρήση κάποιων ερωτήσεων με “multiple choice”. 100 ερωτήσεις μονολεκτικών ή λακωνικών απαντήσεων, σημαίνει ότι καλύπτεται όλη η ύλη, επιβραβεύεται ο μελετηρός μαθητής, μειώνεται το κόστος από ένα – δύο πιθανά λάθη, υπάρχει καλύτερη σχέση γνώσης – απόδοσης, μειώνεται ο φόβος, η αυθαιρεσία, η τύχη ή η ατυχία και μαζί με αυτό και ο ψιττακισμός (σ.σ. “παπαγαλία”) που θέλει τον μαθητή να τιμωρείται βαθμολογικά ακόμα και εάν ξεχάσει ένα “και” ή ένα σημείο στίξης.

Τα ανωτέρω, νομίζω και νομίζουμε, ότι πρέπει να είναι κατανοητά από όλους. Αρα το πρώτο θέμα – πρόταση έχει να κάνει με τον πολλαπλασιασμό του αριθμού των ερωτήσεων και την αλλαγή της φύσης και του περιεχομένου της ζητούμενης απάντησης.

B.3. Το δεύτερο ζήτημα – πρόταση έχει να κάνει με την επιλογή της κατεύθυνσης σε συγκεκριμένα ΑΕΙ και την θέση αντίστοιχης ομάδας ερωτήσεων.

Κάποιοι συζητούν για την επαναφορά του λεγόμενου “Ακαδημαϊκού” συστήματος, δηλαδή του παλαιά εφαρμοζόμενου συστήματος, που ήθελε τον υποψήφιο να δίνει εξετάσεις στην σχολή που τον ενδιαφέρει και να κρίνεται ως εισακτέος ή μη από τους καθηγητές της σχολής. Αν η ευνοιοκρατία βρίσκεται στον Χ βαθμό στην Μέση Εκπαίδευση, στα ΑΕΙ βρίσκεται σε βαθμό Χ εις την νιοστή δύναμη !!!. Οσοι περάσαμε από ΑΕΙ γνωρίζουμε καλά το καθεστώς ευνοιοκρατίας, αλλά και τον τρόπο που διορθώνονται τα γραπτά. Ας αφήσουμε το παρελθόν πίσω και ας δούμε τον τρόπο που θα κάνει τους μαθητές να νοιώσουν καλύτερα και να μην επιλέξουν τυχαία κάποια σχολή, αλλά και το σύστημα των εξετάσεων πιο δίκαιο και αποδοτικό.

Η πρότασή μας είναι, ότι μαζί με τις γενικές ερωτήσεις κάποιου μαθήματος (τις 100 ερωτήσεις που γράψαμε πιο πριν) θα πρέπει να υπάρχει και μία επιπλέον ειδική ομάδα ερωτήσεων ανάλογα με την σχολή ή την ομάδα σχολών στην οποία θέλει να εισέλθει κάποιος. Οι ερωτήσεις αυτές είναι δυνατόν να τίθενται την αυτή ημέρα στις ίδιες εξετάσεις ή σε διαφορετικές ημέρες εξετάσεων και θα πρέπει να έχουν την ίδια μορφή και σύστημα απάντησης (μονολεκτικές ή ολιγόλογες ή – έστω - περιορισμένου αριθμού λέξεων).

Ας πούμε, ως παράδειγμα, ότι κάποιος μαθητής θέλει να μπει σε νομική σχολή. Πραγματικά, δεν έχει κανένα νόημα να τον ταλαιπωρούν οι φιλόλογοι με εξειδικευμένες γνώσεις και ερωτήσεις στα αρχαία ελληνικά. Θα υπάρχει η εξέταση των 100 ερωτήσεων και εν συνεχεία “ομάδες ερωτήσεων” ανάλογα με την σχολή ενδιαφέροντος (βεβαίως μπορεί κάποιος να απαντήσει σε περισσότερους κύκλους ερωτήσεων - σχολών). Αν είναι κάποιος που επιλέγει “φιλολογική σχολή” θα πρέπει να απαντήσει και στην αντίστοιχη ομάδα ερωτήσεων “αρχαίων ελληνικών για σχολές φιλολογίας”, αν όμως έχει επιλέξει νομική σχολή, θα πρέπει να απαντήσει στην “ομάδα ερωτήσεων νομικών σχολών”. Οι ερωτήσεις θα πρέπει να επιλέγονται ανάλογα με το μάθημα που εξετάζεται, αλλά θα μπορούν να έχουν και άλλο αντικείμενο, π.χ. για τις νομικές σχολές ερωτήσεις από το μάθημα της “αγωγής του πολίτη” (τι είναι Σύνταγμα, τι είναι νόμος κ.ο.κ. ή ερωτήσεις που αφορούν τους θεσμούς και τους νόμους στην αρχαία Ελλάδα και όχι τους τύπους των πιο ανώμαλων ρημάτων της αρχαίας ελληνικής γλώσσας). Με τον τρόπο αυτό δεν θα εξαναγκάζονται οι μαθητές να βασανίζονται με πράγματα τελικά άσχετα με αυτό που θέλουν να ακολουθήσουν, δεν θα μισούν σχολείο και μαθήματα και θα εξετάζονται σε θέματα που αφορούν ειδικά την ομάδα σχολών που επιλέγουν. Φυσικά η βαθμολόγηση θα πρέπει να είναι συνολική και ενιαία και να μην υπάρχει ανώτερη βαθμολογία για τις ειδικές ή τις γενικές ερωτήσεις. Το ίδιο ισχύει για όλους τους μαθητές π.χ. για κάποιον που δίνει μαθηματικά, αλλά τον ενδιαφέρει να εισαχθεί σε σχολή του Πολυτεχνείου, οπότε θα υπάρχει μία αντίστοιχη ειδική ομάδα. Με τον τρόπο αυτό αυξάνουμε παράλληλα το εύρος των γνώσεων και δεν το περιορίζουμε σε συγκεκριμένες μόνο γνώσεις, μαθήματα και θέματα ενδιαφέροντος.

Καταλήγουμε λοιπόν : αυτό που μπορεί πρώτιστα να αλλάξει είναι ο τρόπος των εξετάσεων: ο αριθμός και ο χαρακτήρας των θεμάτων – ερωτήσεων. Με 100 ερωτήσεις μονολεκτικής ή λακωνικής απάντησης και ειδικούς κύκλους αντίστοιχων ερωτήσεων για κάθε σχολή ή ομάδα σχολών ειδικού ενδιαφέροντος για κάθε μαθητή, το σύστημα γίνεται δικαιότερο και λιγότερο τρομακτικό.

Αυτά κ. Φίλη ή κ. σύμβουλε του Φίλη.

Αφού μας διαβάζετε, σας δίνουμε μία λύση που θα κάνει την ζωή των ανθρώπων και κυρίως των μαθητών καλύτερη και πιο ανθρώπινη.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Υ.Γ. Μέλη του κινήματος έθεσαν:

1. Το ζήτημα του “συστημικού” χαρακτήρα της παραπάνω πρότασης. Είναι σαφώς μία “συστημική” πρόταση. Το Λαϊκό Κίνημα και πριν από αυτό βασικοί συντελεστές του έχουν πρωτοπόρα τοποθετηθεί φιλοσοφικά, πολιτικά και με ολιστικές προτάσεις πάνω στο ζήτημα “Παιδεία, Εκπαίδευση, Γνώση”. Με το παραπάνω κείμενο απλά “λύνουμε το προτασιακό αδιέξοδο του Ν. Φίλη και ως προς το θέμα των εξετάσεων. “Επαναστάσεις” από αυτούς μην περιμένετε.

2. Το ζήτημα του “επαγγελματικού προσανατολισμού”. Είναι σαφές ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός πάσχει στην Ελλάδα. Ακόμα και όταν αποτελεί αντικείμενο της σχολικής εκπαίδευσης, το μάθημα έχει μόνο γενικά πληροφοριακά στοιχεία. Αν και συστημικό εργαλείο, σήμερα, θα μπορούσε να δώσει στους μαθητές ουσιαστικές κατευθύνσεις με εξέταση και των ατομικών χαρακτηριστικών και δεξιοτήτων, ώστε να αποφύγουν το πλήρες χάος της εργασιακής εκμετάλλευσης και της απαξίωσης που τους περιμένει. Εχουμε την χαρά στο Κίνημα να έχουμε ως βασικό συντελεστή έναν άνθρωπο που έχει εργαστεί ουσιωδώς και με αποτελέσματα πάνω στο αντικείμενο.