ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΕΤΡΙΑΣ

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΕΤΡΙΑΣ

Στην χθεσινή πετυχημένη εκδήλωση της Ερέτριας σαφής υπήρξε η αγωνία για το μέλλον της Ελλάδας και της κοινωνίας μας. Ουσιαστικά η αγωνία δεν προκλήθηκε από το άγνωστο για το τι περιμένει την Ελλάδα και τους Ελληνες πολίτες, αλλά τουναντίον προκλήθηκε από την γνώση της λεηλασίας των ανθρώπων και της πατρίδας, που έρχεται σύμφωνα με τα σχέδια του συστήματος εξουσίας και των υπηρετών του. Υπάρχει η βεβαιότητα για το τι θα κάνουν και η γνώση για το πως θα το υλοποιήσουν.

Το ¨ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ¨ έχει δηλώσει καθαρά την θέση του : Μηνύσεις και αγωγές στους ντόπιους και ξένους που θα μετάσχουν στην κλοπή και λεηλασία της Ελλάδας και των Ελλήνων πολιτών. Κοινωνική αντίσταση και αντίθεση σε κάθε «επένδυση λεηλασίας» και σε κάθε τομέα.

Πέρα όμως από αυτή την αντιθετική στάση, η εκδήλωση έδωσε την δυνατότητα στους παριστάμενους να εννοήσουν πως υπάρχουν λύσεις, λύσεις για τον άνθρωπο, λύσεις για μια κοινωνία ανθρώπων, λύσεις για μια κοινωνία ουσίας.

Αυτή ήταν η μεγάλη συμβολή των ομιλητών, η ουσία της εκδήλωσης. Η ανακάλυψη ότι υπάρχουν λύσεις, λύσεις που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και ακολουθούν συγκεκριμένη πορεία και λογική για να αξιώσουν τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα και να οδηγήσουν στις κοινωνίες με κέντρο τον άνθρωπο.

Λυτρωτική για τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα, την φύση μητέρα του και χαραυγή μιας νέας πορείας του ελληνισμού και του πλανήτη είναι η συνολική πρόταση για το νέο κοινωνικό παραγωγικό πρότυπο, οι προτάσεις για την παιδεία της γνώσης και της ουσίας, για την οικονομία χωρίς κέρδος ή καλύτερα για το ανθρώπινο κοινωνικό κέρδος, για την αξία της ίδιας της διατροφής – ζωής, είναι προτάσεις που αγγίζουν και αφορούν άμεσα τον άνθρωπο και την ουσία της ζωής του. Είναι οι προτάσεις που οδηγούν στην κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και τα πρώτα αυτονόητα βήματα υλοποίησής της.

Τελικά μέσα στις προτάσεις αυτές βρίσκονται και οι λύσεις για τις ζοφερές αγωνίες της Ελλάδας και του ελληνισμού, οι λύσεις για τις αγωνίες των σκεπτόμενων ανθρώπων σε ολόκληρο των πλανήτη. 

Τα υπόλοιπα σύντομα σε video ...

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ 

(του μέλους μας Γιώργου Κλειδαρά)

Εάν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε τις διπολικές σχέσεις και τους μετασχηματισμούς που εμφανίζονται μεταξύ τού Κεϋνσιανού-φορντικού μοντέλου και της μετα-μοντέρνας παγκοσμιοποίησης μπορούμε να καταγράψουμε τα ακόλουθα αντιθετικά ζεύγη:

 (α) Κεϋνσιανισμός-Φορντισμός

1) Εξουσία Κράτους-Έθνους

2) Κράτος πρόνοιας

3) Ενιαίος συνδικαλισμός

4) Ηθική της Εργασίας

5) Μηχανική αναπαραγωγή

6) Ουσιολογισμός (νόημα)

7) Ιστορικός Χρόνος(αφηγήσεις)

 (β) Παγκοσμιοποίηση

1) Πολυεθνική χρηματιστική εξουσία

2) Αγοραία πρόνοια, φιλανθρωπία

3) Ατομικιστικός συντεχνιασμός

4) Λογική της Απασχόλησης

5) Ηλεκτρονική αναπαραγωγή

6) Φορμαλισμός (εντύπωση)

7) Εφήμερο παρόν(εμπειρία)

Οι τυπικές νομικές εγγυήσεις, η επικοινωνία και η διάδραση αντικαθιστούν τις οικονομικο-κοινωνικές σχέσεις. Ο ανθρωπισμός και η κοινωνική αλληλεγγύη δίνουν τη θέση τους σ' έναν ατομικιστικό "νομικό οικουμενισμό".

Το κράτος - έθνος

Το κράτος έθνος αποτέλεσε στη νεότερη περίοδο την αναγκαία ιστορική βάση μέσα στην οποία συγκροτήθηκαν οι σύγχρονες κοινωνίες με βάση την έλλογη, ελεύθερη και δημοκρατική έκφραση της βούλησης των πολιτών. Το κράτος - έθνος συνδέεται με τα όρια της επικράτειας, ενός φυσικού προστατευόμενου χώρου, μέσα στην οποία επιτελούνται οι κοινωνικές και οικονομικές λειτουργίες και ταυτόχρονα διαμορφώνεται η συνείδηση μιας κοινής ιστορικής - πολιτιστικής ταυτότητας. Όμως η κλασική αυτή προσέγγιση παρακάμπτεται σήμερα από τη λειτουργία των υπερεθνικών οικονομικών και επικοινωνιακών σχέσεων που διαμορφώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και οι οποίες επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις λειτουργίες και τις δομές του σύγχρονου κράτους - έθνους.

Οι ισχυροί προστατευτικοί φραγμοί, τους οποίους ύψωναν τις περασμένες δεκαετίες τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη, προκειμένου να προωθήσουν τη δική τους οικονομική ανάπτυξη, καταρρέουν σήμερα και δίνουν τη θέση τους σε παγκόσμια δίκτυα οικονομικών ανταλλαγών.

α) Η δημιουργία υπερεθνικών θεσμών, όπως αυτός της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, και μεγάλων περιοχών οικονομικών ανταλλαγών (NAFTA κ.λπ.) αλλά και η συμφωνία της GATT, που καθορίζει τους όρους του ελεύθερου εμπορίου, αποδεικνύουν ότι το κάθε κράτος - έθνος δεν μπορεί να αναλυθεί και να κατανοηθεί ως αυτόνομη μονάδα. Αντίθετα, είναι απαραίτητη η ένταξή του στο πλαίσιο των ευρύτερων οικονομικών σχέσεων, μέσα στις οποίες λειτουργεί ως οικονομία και ως κοινωνική δομή. Πάντως η συγκρότηση οικονομικών ζωνών συνεργασίας και ενοποίησης σε περιφερειακή βάση συνιστά ένδειξη ότι η δυναμική της διεθνοποίησης οριοθετείται σε περιφερειακή κλίμακα με βάση όχι τόσο την αρχή της παγκοσμιοποίησης όσο εκείνη της γειτνίασης. Η παγκόσμια χωρο - χρονική ενοποίηση διασπάται στην πράξη σε επί μέρους χωρικές ενότητες που θεμελιώνονται σε ιδιαίτερα εθνικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά.

β) Παρατηρείται τελικά μια διπλή κίνηση που ανασυγκροτεί σε νέα βάση το κράτος - έθνος.

- Ενσωμάτωση του εθνικού χώρου στο πεδίο υπερεθνικών οργανισμών ή παγκόσμιου χαρακτήρα οικονομικών δομών.

- Διάσπαση του εθνικού - κοινωνικού χώρου και σύνδεση ορισμένων κοινωνικών ομάδων με παγκόσμιου τύπου δίκτυα χρηματιστικά, επικοινωνιακά, πληροφορικά.

γ) Το πολυεθνικό κεφάλαιο μετακινείται από το κράτος - έθνος σε άλλο κράτος - έθνος. Στηρίζεται όμως πάντα σ' ένα εθνικό νομικό πλαίσιο, σ' ένα σύστημα εθνικών υποδομών και εθνικών οικονομικών και φορολογικών όρων και, βέβαια, σ' ένα εγχώριο εργατικό δυναμικό. Δεν έχει συνεπώς καθηλωθεί το κράτος - έθνος γενικά αλλά οι κρατικοί μηχανισμοί ενεργοποίησης και προσαρμογής των εθνικών κοινωνιών απέναντι στους οικονομικούς μηχανισμούς των διεθνών αγορών. Τα εργαλεία κρατικής παρέμβασης, όπως η νομισματική και η δημοσιονομική πολιτική απενεργοποιούνται με αποτέλεσμα οι ασθενέστερες ιδιαίτερα εθνικές οικονομίες να στερούνται των σταθεροποιητικών μηχανισμών που διέθεταν κατά την περίοδο του κεϋνσιανού κράτους.

Μέσα από τις διαδικασίες αυτές τροποποιείται ο ιστορικός ρόλος που διαδραμάτιζε παραδοσιακά το κράτος - έθνος. Το κάθε κράτος- έθνος αναδιοργανώνεται και αναζητεί το νέο ρόλο και τη θέση του μέσα στο παγκόσμιο σύστημα.

Διαμορφώνεται συνεπώς μια συστημικού χαρακτήρα σχέση μεταξύ  (εθνικού) συστήματος και (υπερεθνικού) περιβάλλοντος. Η λειτουργική διαφοροποίηση στο εσωτερικό του συστήματος οδηγεί σε αποδυνάμωση παραδοσιακών υποσυστημάτων (π.χ. κοινωνικές πολιτικές ) αλλά και σε πλευρική διασύνδεση άλλων υποσυστημάτων με ομόλογα υποσυστήματα που ανήκουν στο περιβάλλον του συστήματος (π.χ. γνωστικά ή οικονομικά στοιχεία).

δ) Σ' αυτό τον καταμερισμό ρόλων και ισχύος διαμορφώνονται νέες διακρίσεις μεταξύ των ανεπτυγμένων και των υπό ανάπτυξη κρατών. Αποκρυσταλώνονται παγκόσμια τρεις "ζώνες" ανάπτυξης που περιλαμβάνουν τη Βόρεια Αμερική, τη Δυτική Ευρώπη και την περιοχή Ασίας - Ειρηνικού. Οι υπερεθνικοί οικονομικοί μηχανισμοί διαχωρίζουν τελικά τον πλανήτη σε τρεις πανίσχυρους και συνεκτικούς "πόλους", ενώ οι υπόλοιπες χώρες - ειδικά οι αφρικανικές - περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από τα αναπτυγμένα οικονομικά δίκτυα και από τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό. Στην Ανατολική Ασία π.χ. το κράτος - έθνος έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη και στην οικονομική ανάπτυξη της Κίνας, της Κορέας, της Ταϊβάν. Γενικότερα σ' εκείνες τις περιοχές όπου καταρρέει το εθνικό κράτος, είτε λόγω της παλιάς αποικιοκρατικής δομής είτε εξ αιτίας του οικονομικού ανταγωνισμού, - στον οποίο δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι χώρες αυτές - , παρατηρούμε ότι τίθεται ως κύριο πρόβλημα η ενίσχυση του νομικού πλαισίου και των εθνικών χαρακτηριστικών και δομών προκειμένου να συγκροτηθεί το κράτος - έθνος ως εθνική βιώσιμη "μονάδα" στο παγκόσμιο πεδίο του ανταγωνισμού.

Στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης οι εθνικές κυβερνήσεις αναλαμβάνουν επιτελικό ρόλο. Προωθούν διακρατικές συμφωνίες προς όφελος των εθνικών τους επιχειρήσεων - με χρήση της "οικονομικής" διπλωματίας - και παράλληλα προχωρούν σ' ένα τύπο επενδύσεων που αποκαλούνται "άυλες" επενδύσεις: Πρόκειται για επενδυτικές δραστηριότητες στην παιδεία, στο ανθρώπινο κεφάλαιο, σε υποδομές επικοινωνιακών και νέων ενεργειακών δικτύων. Οι ταχύτατες ροές κεφαλαίων, τα δίκτυα των μέσων επικοινωνίας, η αποδιοργάνωση των παραδοσιακών μορφών παραγωγής προϊόντων και των σχέσεων εργασίας δεν έχουν μόνο σημαντικές επιπτώσεις στο "εσωτερικό" των αναπτυγμένων χωρών. Παράλληλα, διαμορφώνουν μια νέα παγκόσμια "γεωγραφία" για τα έθνη και τους λαούς προσδιορίζοντας από τη μια πλευρά τις περιοχές του πλούτου και της ανάπτυξης και από την άλλη τις "ζώνες" του αποκλεισμού, της περιθωροποίησης της φτώχειας. Κοινωνικές ομάδες που διαφοροποιούνται στο εσωτερικό ενός συγκεκριμένου κράτους - έθνους διαμορφώνονται σε τμήματα ενός παγκόσμιου οικονομικού - τεχνολογικού "χώρου", ενώ ταυτόχρονα άλλες κοινωνικές ομάδες περιθωριοποιούνται ή αποσυντίθενται. Παρατηρούμε συνεπώς δύο παράλληλες και ταυτόχρονα αντίθετες κινήσεις: Ο κατακερματισμός των κοινωνικών σχέσεων και των παραδοσιακών κοινωνικών δομών στο εθνικό επίπεδο συνοδεύεται από μια παράπλευρη διαδικασία επανασύνδεσης σε υπερεθνικό επίπεδο. Η σύνδεση αυτή επιτυγχάνεται μέσα από τα οικονομικά, τεχνολογικά και επικοινωνιακά δίκτυα που διαμορφώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Μεγάλες "περιοχές" του πλανήτη μας, ενσωματώνονται σ' αυτά τα παγκόσμια δίκτυα μέσα από διαδικασίες οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων. (Χώρες του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού, ΄Απω Ανατολή, Λατινική Αμερική). Παράλληλα περιθωριοποιούνται και αποκλείονται πολυάριθμες κοινωνικές ομάδες, χώρες, ακόμα και ολόκληρες περιοχές του πλανήτη μας (Αφρική).

ε) Στα πλαίσια του Κράτους - Έθνους οργανώνεται όχι μόνο ο γεωγραφικός / θεσμικός χώρος αλλά και ο χρόνος. Στο παραδοσιακό κράτος - έθνος διαμορφώνεται ένα στεγανό πεδίο ιδιαίτερα μεταξύ Κρατών που έχουν διαφορά γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Οριοθετείται χωρο - χρονικά ένα σταθερό χρηματοπιστωτικό και βιομηχανικό πλαίσιο εργασίας. Κράτος - έθνος, Χώρος, Χρόνος, συγκροτούν ιστορικά το ευρύτερο αυτόνομο πλαίσιο της σχέσης Κεφαλαίου - Εργασίας. Η διάλυση αυτού του τριπτύχου, ο κατακερματισμός του εθνικού χώρου και η ενοποίηση τμημάτων του σε υπερεθνική κλίμακα - ως τόπου παραγωγικής δραστηριότητας - η αλλαγή της σημασίας του Χρόνου  (τμήματα παραγωγής σε πολλές χώρες - 24ωρη βάση εργασίας) που μεταβάλλεται σε συνεχή χρόνο παραγωγής διαμορφώνει Ένα νέο τύπο ένταξης και αναγωγής της ανθρώπινης παραγωγικής εργασίας στο Χρόνο και στο Χώρο. Συνέπεια της νέας αυτής χωρο- χρονικής αναγωγής είναι η ενίσχυση του βαθμού Ελευθερίας και Ισχύος του πόλου Ιδιοκτησίας / Κεφαλαίου έναντι του βαθμού Ελευθερίας της Εργασίας. Η ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων υπερβαίνει κάθε είδους πολιτικο-κοινωνικά ή οικονομικά εμπόδια. Ο πόλος της Εργασίας αντίθετα παραμένει στα όρια του εθνικά θεσμοθετημένου Χώρου. Αποθεσμοποιείται με τον τρόπο αυτό η σχέση Κεφαλαίου - Εργασίας. Το Κέντρο των αποφάσεων και της οικονομικο-παραγωγικής διαχείρησης κινείται και μετακινείται ελεύθερα στο χωρο-χρονικό πλαίσιο. Στην πολυδιασπασμένη παραγωγικά και χωρο-χρονικά διαδικασία το Κέντρο αυτό δεν εντάσσεται σε υποχρεωτικούς κανόνες. Η αποδέσμευση του Κεφαλαίου από το πλαίσιο των πολιτικο-θεσμικών κανόνων που ισχύουν στο Κράτος-Έθνος οδηγεί την Πολιτική σε απώλεια της παρεμβατικής της ισχύος και σε κρίση. Η λαϊκή κυριαρχία καθίσταται τυπική. Οι πολίτες επιλέγουν πολιτικές εξουσίες που υποτάσσονται στους όρους των οικονομικών μηχανισμών προκειμένου να διατηρήσουν μερίδια της πολιτικής εξουσίας. Ποιος καθορίζει τους όρους της υλικής παραγωγής και της συνολικής κοινωνικής αναπαραγωγής; Στη θέση της "αόρατης χειρός" του Α. Smith καλείται τώρα η παγκοσμιοποιημένη "αόρατος χειρ" να ρυθμίσει τους εθνικούς και υπερεθνικούς όρους κοινωνικής αναπαραγωγής. Προκύπτει με τον τρόπο αυτό ένας ιδιόρυθμος καταμερισμός ευθυνών: Η οικονομική στρατηγική και οι επενδυτικές επιλογές θεωρούνται αποκλειστικές αρμοδιότητες του πολυεθνικού ή χρηματιστικού Κεφαλαίου. Αντίθετα η άσκηση πολιτικών κοινωνικής προστασίας και απασχόλησης θεωρείται αποκλειστική ευθύνη της Εθνικής Πολιτικής Εξουσίας. Αποτέλεσμα του ανισοσκελούς αυτού καταμερισμού είναι να οδηγείται η Πολιτική σε αναξιοπιστία λόγω της συρρίκνωσης των κοινωνικών πολιτικών το δε Κεφάλαιο να καλείται ως "Σωτήρας" να πραγματοποιήσει επενδύσεις στον εθνικό χώρο, έστω και με επαχθείς όρους, τόσο για την εγχώρια εργατική δύναμη όσο και για τους πόρους της εθνικής οικονομικής δομής.

Οι άνθρωποι ή τα ταμεία;

Ως μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα για το δυτικό σύστημα χαρακτηρίζεται ο συνδυασμός της δημογραφικής γήρανσης με την επιμήκυνση του προσδόκιμου βιωσιμότητας. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός απειλεί να ανατινάξει τα θεμέλια του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Ως αντίδοτο προτείνεται, αφ' ενός, η αθρόα εισαγωγή μεταναστών από τρίτες χώρες.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον

Η επιβολή οικονομικών όρων σε μια χώρα ήταν η αφορμή να ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος, καθώς κεντρικό σημείο της ναζιστικής προπαγάνδας που έφερε τον Adolf Hitler στην εξουσία το 1933 ήταν οι επώδυνοι όροι της συνθήκης για την ηττημένη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανία. Σήμερα, ανάλογοι όροι τίθενται σε δεκάδες χωρών στον πλανήτη, παρόλο που σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν τους αναφέρει (ποιος ασχολήθηκε ποτέ με το «πραξικόπημα του ΔΝΤ» στη Νιγηρία...).

Ωστόσο, παρά τα σχέδια που προωθεί το ΔΝΤ, αρκετοί λαοί αντιδρούν. Τις ίδιες μέρες που οι Αργεντινοί διαδήλωναν κατά της 4ης Συνόδου Κορυφής Αμερικανικών Χωρών, οι «απόκληροι» της Γαλλίας, άνεργοι, μετανάστες, νεόφτωχοι (αυτοί που ο τοποτηρητής του ΔΝΤ, υπουργός Εσωτερικών και δελφίνος της προεδρίας Νικολά Σαρκοζί αποκαλούσε «καθάρματα») είχαν ξεσηκωθεί. Για τα διεθνή ΜΜΕ, ο ξεσηκωμός είχε σημεία αναφοράς ένα λεωφορείο στο οποίο έγινε επίθεση και παρά λίγο να τραυματισθεί μια επιβάτιδα και στα καμένα αυτοκίνητα, ενώ τον λόγο στις κάμερες είχαν οι γνωστοί «αγανακτισμένοι πολίτες». Καμιά αναφορά στο ότι κύριος στόχος των «απόκληρων» ήταν τράπεζες, μηχανήματα ATM και πολυκαταστήματα πολυεθνικών, δείγμα πως επρόκειτο για μια μαζική αντίδραση σε πραγματικές συνθήκες πείνας, ανέχειας και έλλειψης προοπτικής.

Έχουν μέλλον όμως τέτοιες πρακτικές; Δεκαετίες πριν τη Γένοβα το 2001, το Σηάτλ το 1999, το Πόρτο Αλέγκρε το 2003 και άλλες μαζικές συγκεντρώσεις της αντιπαγκοσμιοποίησης υπήρχαν ανάλογα οργανωμένα κινήματα, με πρώτο καταγεγραμμένο την TOES (The Other Economic Summit), παράλληλα με τη σύνοδο του G7 στο Λονδίνο το 1984.

 

Κοινωνία

Τα περιουσιακά στοιχεία των 200 πιο πλούσιων ανθρώπων του κόσμου για το έτος 1998 ήταν μεγαλύτερα από το συνολικό ετήσιο εισόδημα του 41% των ανθρώπων του πλανήτη.

826 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται (στοιχεία 1996-98). 71 εκατομμύρια από αυτούς ζουν στις ΗΠΑ. Κάθε μέρα πεθαίνουν από την πείνα 26.000 άνθρωποι, περίπου τα μισά είναι παιδιά.

880 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες ιατρικής περίθαλψης. 17 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ιάσιμες ασθένειες όπως διάρροια, ελονοσία, φυματίωση. Από αυτούς 5 εκατομμύρια πεθαίνουν εξαιτίας μολυσμένου νερού. 30.500 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα λόγω μη ύπαρξης βασικής ιατρικής φροντίδας.

Ο μισός πληθυσμός της Γης αναγκάζεται να ζει με λιγότερες από 800 δρχ την ημέρα.

125 εκατομμύρια παιδιά δεν πηγαίνουν και ούτε πρόκειται ποτέ να πάνε σχολείο.

   Κοινωνία-Συμπεριφορά

Καθημερινά στη ζωή ενός ανθρώπου, χιλιάδες νόρμες ζητούν τη συμμετοχή, την αποδοχή της μιας ή της άλλης «άποψης». Μερικούς κανόνες, ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους παραβεί, ούτε να τους αγνοήσει, άλλους πρέπει να τους λάβει υπόψη του και α πράξει σε σχέση με αυτούς. Φαινομενικά ο καθένας έχει και μια άποψη για τα πάντα, υιοθετώντας αργά και σταθερά μια γενική στάση στη ζωή του. Παρατηρεί γύρω του, αναρωτιέται και κρίνει. Κάνει τις επιλογές του, δημιουργεί μέσα του το δικό του τρόπο κοσμοθέασης. Όμως πόσο δικό του είναι στ’ αλήθεια;

Εκατομμύρια πληροφορίες βομβαρδίζουν το εγκεφαλικό μας δίκτυο στιγμιαία, σε τόσο ακραίες ποσότητες, και είναι πιθανό κάποιες φορές ο ανθρώπινος νους να θέλει να αναπαυτεί, να μην ασχολείται, να βαδίσει μηχανικά, απλά και μόνο για να μη σκέφτεται. Παύει να έχει αντιρρήσεις ή να εκφράζει τις αντιρρήσεις του, απλά για να μην ασχολείται με ακόμη μια- ίσως δυσάρεστη- διαδικασία επιχειρηματολογίας. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό στο καθένα μας, και πόσο μηχανικά ζούμε την καθημερινότητα μας; Έχουμε άραγε το κουράγιο, το σθένος να αμφισβητούμε, να κρίνουμε για τον εαυτό μας, να εξελισσόμαστε, φιλοσοφώντας;

  Η ελεύθερη κρίση είναι ανύπαρκτη όσο σχεδόν είναι και…..το ελεύθερο εμπόριο. Η ελευθερία στην κρίση μας είναι δυσεύρετη, γιατί οποιοδήποτε δεσμευτικό και περιοριστικό δόγμα είναι ευκολότερο να ακολουθήσει, σε σύγκριση με την ερευνητική συμμετοχή που απαιτεί η δράση της ατομικής βούλησης. Είναι ασφαλέστερος ο δρόμος μαζί με το κοπάδι.

Η ελεύθερη σκέψη δεν μπορεί να εκδηλωθεί μέσα στα πλαίσια μιας παλιάς καθησυχαστικής νόρμας αξιωμάτων. Ότι είναι υιοθετημένο από τη σκέψη και ενσωματωμένο στην προσωπική στάση μας στη ζωή, λόγω τεμπελιάς- διότι βαριόμαστε να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας- και ανασφάλειας, από φόβο να κινηθούμε αυτόβουλα και ανεξάρτητα, δεν αποτελεί « αληθινό» μέρος του εαυτού μας. Έστω κι αν είναι συνειδητή η θυσία κάποιου πράγματος γιατί βολεύει το « αλλιώς», ενσωματώνουμε κάτι που δεν είναι εκδήλωση του αληθινού μας εαυτού και της πραγματικής μας θέλησης, της φυσικής μας τάσης…. Εκείνο το σημείο της οντότητας μας λοιπόν, που θυσιάζεται στην προκειμένη περίπτωση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι παραμένει ατροφικό και δίχως ζωτικότητα, διότι, προκειμένου ένα άλλο κομμάτι, ξένο, να ενσωματωθεί και να υπάρχει ως μέρος του συνόλου που αποκαλούμε εαυτό, πρέπει να ακινητοποιήσει αναγκαστικά κάθε δραστηριότητα άλλων συναφών μέρων, που λειτουργούν σε συνάρτηση και σχετικά με το υποκείμενο.

Η βούληση είναι μια εσωτερική διαδικασία και άρα μπορεί να εκδηλωθεί όπου εκείνη θελήσει. Διαφέρει στην έκφραση της από τον τρόπο εξωτερικής συμπεριφοράς μας, που είναι άμεσος στην εκδήλωση του προς τους άλλούς, αν και η διαδικασία της βούλησης αποτελεί και αυτή έναν τρόπο. Τον τρόπο της σκέψης. Ο τρόπος της βούλησης είναι ίσως πιο σημαντικός από την ύλη που επεξεργάζεται για αν συμπεραίνει, και πιο σημαντικός από τα συμπεράσματα που θα βγάλει. Αντλεί από την έκφραση μας ως όντα με ψυχοπνευματική υπόσταση, ή μάλλον είναι η έκφραση μας στο ψυχοπνευματικό επίπεδο επικοινωνίας, άσχετα με το τι δηλώνει λεκτικά και ρεαλιστικά. Το θέμα της ψυχοπνευματικής έκφρασης είναι πολύ ευρύ και σηκώνει μεγάλη ανάλυση και αμφισβήτηση προς τα δεδομένα που είναι κοινώς αποδεκτά μέχρι τώρα, αν ξεφύγουμε από τα πλαίσια του ρεαλισμού.

« Ένας ρεαλιστής μπορεί να διευθύνει μια ολόκληρη αυτοκρατορία, όμως ένας ρομαντικό την φτιάχνει….», λέει κάποιος ποιητής.

Από την δημοκρατία είναι που πηγάζει το πνεύμα της ελεύθερης βούλησης και η τάση της αντίστασης στη δογματική εξουσία. Από τη φιλοσοφία είναι που πηγάζει η σκέψη ότι υπάρχει μια σύμπνοια που κρύβεται πίσω από τις πολύπλοκες μορφές των φαινομένων. Αρχικά τα ίχνη της αμφισβήτησης θα τα συναντήσουμε μέσα στα ιερά κείμενα, πράγμα που δηλώνει ότι το πρώτο πράγμα που αμφισβήτησε ποτέ ο ανθρώπινος νους ήταν η θρησκευτική του αποκάλυψη. Αργότερα συνέχισε με το να αμφισβητεί τα επίγεια και περισσότερα υλικά φαινόμενα.

Από τη απαρχή του χρόνου ο άνθρωπος λατρεύει αλλόκοτους θεούς. Μήπως όλο αυτό είναι μια παραδοξολογία; Είναι μηχανική αυτή η τάση του να λατρεύει οτιδήποτε ξενόφερτο που παρουσιάζεται ως μία νέα πηγή δύναμης; Κι αν όντως οι εξωγήινες δυνάμεις που στέκουν αόρατες στον άνθρωπο είναι αναγκαστικά αλλόμορφές και αλλόκοτες, ποια είναι η σχέση τους με τα ζώα για παράδειγμα; Μέχρι στιγμής έχουμε παρατηρήσει την ανθρωπότητα να δημιουργεί λατρείες και να λατρεύει, μηχανικά. Ο άνθρωπος έχει μεταμορφωθεί σε μηχανισμό λατρείας μιας αιώνιας ελπίδας για τα οφέλη που θα του παρέχουν οι θεοί, γιατί ο ίδιος νιώθει αδύναμός και ευάλωτος μέσα σε ένα χαοτικό Σύμπαν. Και όσοι απογοητεύτηκαν με τους αρχαίους θεούς, μήπως δεν έχουν βρει πιο συγχρόνους;

Ας θεωρήσουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένας μηχανισμός του οποίου οι λειτουργίες βασίζονται σε ένα υπολογιστικό πρόγραμμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αγαπά, σέβεται και λατρεύει, πατώντας πάνω σε δεδομένα ενός προγράμματος (αρχέτυπα;). Ο ανθρώπινος μηχανισμός, λοιπόν, έχει χάσει την αξιοπιστία στο ίδιο του τον εαυτό. Τώρα σχεδιάζει ένα καινούργιο σύστημα για αυτήν του την τάση της αναξιοπιστίας στο εαυτό του: τον Κλωνισμό. Οι Κλώνοι θα αντικαταστήσουν αυτό που γνωρίζουμε ως ανθρώπινο στοιχείο, με ναι καθαρά μηχανιστική και απρόσωπη κατάσταση ύπαρξης. Ίσως τελικά με αυτήν την προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με ένα κομμάτι της τελειότητας των πρωτόπλαστων. Άδικα λοιπόν κουβαλάμε για τόσες για τόσες χιλιάδες χρόνια ανεκμετάλλευτο DNA. Κάνουμε ένα τεχνολογικό άλμα στο οποίο ίσως το υπόλοιπο ανεκμετάλλευτο DNA  να αποδειχθεί ότι ήταν περιττό. Έτσι και αλλιώς, αυτός ήταν και ο επίσημος όρος του: περιττό DNA. Είναι άραγε αυτό, η επικείμενη «εξέλιξη» της ανθρωπότητας; Και, είναι η τεχνολογία εξέλιξη;

Τελικά υπάρχει εξέλιξη; Μπορούμε να πούμε ότι ένα έμβρυο, που στους εννιά μήνες είναι έτοιμο πλέον να γεννηθεί, πέρασε κάποια διαδικασία εξέλιξης, από την αρχή της κυοφορίας. Τι θα σήμαινε λοιπόν αν δεν ήταν έτοιμο να γεννηθεί; Ότι δεν εξελίχθηκε; Μάλλον θα το χαρακτηρίζαμε προβληματικό, με κάποια φυσική ανωμαλία, κι έτσι δεν θα ήταν στην φυσιολογική του κατάσταση. Θα θεωρούνταν άρρωστο, παθολογικά πάσχον, δηλαδή θα είχε κάποιο είδος νόσου, δεν θα ήταν υγιές. Οπότε, μπορούμε άραγε να πούμε ότι η φυσική του ανάπτυξη αντιστοιχεί στην φυσική του εξέλιξη; Ένα φυσιολογικό νεογέννητο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εξελιγμένο; Τι είναι εξέλιξη;

Έτσι αναγκαστικά θα διαχώριζε την εξέλιξη σε δύο είδη. Ας πούμε, την «εξευγενισμένη» και εκείνη την «…όχι και τόσο εξευγενισμένη εξέλιξη», τη «φυσική εξέλιξη». Όμως  η κατηγοριοποίηση εμπεριέχει αναγκαστικά συγκριτικές αξίες, δηλαδή φέρει χαρακτηρισμούς όπως «πνευματική» εξέλιξη ή «νοητική» εξέλιξη για παράδειγμα,  και αυτό μπορεί αν υποθάλπει μια μεροληπτική στάση. Δηλαδή όταν κάποιος υποστηρίζει για παράδειγμα ότι «….η εξέλιξη είναι μόνο πνευματική, γιατί αυτό είναι σημαντικό στην ανθρωπότητα», είναι μεροληπτικός και άρα έχει συγκεκριμένη θέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η άποψη του είναι υποκειμενικά αληθινή, γιατί κάλλιστα θα μπορούσε να έχει υιοθετήσει αυτή τη θέση- ας πούμε- από τον παππού ή τη γιαγιά του, και να μην έψαξε ποτέ να βρει τι σημαίνει «εξέλιξη» για τον ίδιο. Αυτό μπορεί να ισχύει για κάποιον, γιατί απλά μπορεί να σκεφτεί « οι παππούδες εμπνέουν εμπιστοσύνη και δεν είναι εύκολο να τους αμφισβητήσει κάποιος…..δεν μπορεί να μην ξέρουν….τόσα έχουν δει τα μάτια τους, και στο κάτω- κάτω παππούδες μας είναι, χάριν σε αυτούς υπάρχουμε άρα πρέπει να τους κάνουμε την τιμή, να συνεχίσουμε την παράδοση…..κ.λ.π. Αφού όλα πήγαν καλά με αυτούς και ζουν ακόμη, και εμείς καλά θα πάμε….

Το ερώτημα είναι για τι συχνά οι άνθρωποι υποστηρίζουν πράγματα με φανατικό τρόπο, ενώ είναι έκδηλο το γεγονός ότι δεν τα πιστεύουν στα αλήθεια, και ότι απλά τα έχουν υιοθετήσει, δίχως να περάσει καν η ιδέα της αμφισβήτησης από το μυαλό τους; Πείστηκαν αμέσως, ίσως λόγο της αμεσότητας αυτού του οποίου την άποψη υιοθέτησαν. Η αμεσότητα προσφέρει πολλά σε κάποιον που την χρησιμοποιεί στον λόγο του. Είναι διαφορετικά, αν σε κάποιους γνωστούς ή αγνώστους δηλώσω ότι για κάποιο θέμα δεν είμαι σίγουρη, δεν έχω βγάλει κάποιο αναμφισβήτητο  κατά την άποψη μου συμπέρασμα. Ένας ακροατής συλλαμβάνει διαφορετικά κάποιον που εκφέρει συγκεκριμένα και απόλυτα συμπεράσματα, ειδικά όταν αυτά τα συμπεράσματα είναι προσγειωμένα. Δηλαδή, το αυτόματο συμπέρασμα είναι ότι αυτός είναι ένας «λογικός» άνθρωπος. Ξέρουμε καλά ότι ο λαϊκός χαρακτηρισμός φευγάτος ίσως να είναι κολακευτικός σε κάποιες περιπτώσεις, όμως δεν εμπνέει αξιοπιστία.

Όμως, ξέρουμε επίσης πως, όση αξιοπιστία και αν εμπνέει ένας άνθρωπος, είναι προσωρινή, γιατί κάποτε και αυτός ο ίδιος θα πάψει να υπάρχει στον υλικό κόσμο, το ίδιο και τα όσα ανακουφιστικά συμπεράσματα μπορούσε να προσφέρει στους συνανθρώπους του όσο ήταν εν ζωή. Εκτός και αν προς χάριν της εξέλιξης σκέφτηκε να καταγράψει, να τα εκδώσει σε κάποιο έντυπο, όμως και αυτό θα διαβαστεί μέσα σε προσωρινά πλαίσια, καθ’ ότι περιορισμένο εντός ορίων χώρου και χρόνου για τον αναγνώστη, καθότι δεν μπορεί να έχει άμεση επαφή με τον ίδιο άνθρωπο που γράφει, αλλά με μια πλευρά του μόνο, αυτήν που καταθέτει στο χαρτί. Είναι αλήθεια αυτά που γράφει; Τι είναι αλήθεια και τι δεν είναι; Είναι «αλήθεια» αυτά που γράφω, αν και κάθε φορά που τα διαβάζω αποκτούν διαφορετικά νοήματα;

Εκείνο που ονομάζουμε συνείδηση, δεν πιάνει, ας πούμε, όλο το χώρο του οργανισμού, αλλά ένα όργανο του, ένα εγκεφαλικό κέντρο, με άλλα λόγια δεν είναι η συνείδηση….αλλά μια συνείδηση….». « Αν ο μέσος άνθρωπος βλέπει τα αντικείμενα και τα γεγονότα σε κατηγορίες και κατατάξεις και συμπλέγματα περιορισμένα, είναι γιατί η διάνοια τα συνέθεσε με αυτόν τον τρόπο….», λέει κάποιος φιλόσοφος. Θα μπορούσαμε ποτέ να εκλάβουμε μια ασαφή απάντηση ως πιο ερεθιστική από ένα στέρεο συμπέρασμα;

Ωστόσο μόνο μέσα από την αμφισβήτηση μπορεί να υπάρξει εξέλιξη. Αν μη τι άλλο, ατομική εξέλιξη. Το βίωμα βάσει ανάλυσης, πειραματισμού, καινοτομίας. Γιατί άραγε αυτή η καθησυχαστική ατμόσφαιρα του απόλυτου λογικού ανθρώπου, είναι τόσο εξευμενιστική στο χάος του ανθρώπινου μυαλού; Αρκεί μία δόση ασφάλειας και ο άνθρωπος νιώθει ότι στιγμιαία μεταφέρεται στον επίγειο παράδεισο. Μήπως αυτό είναι το ζητούμενο της ουτοπίας; (ουτοπία, ου- τόπος, ο τόπος που δεν υπάρχει). Καμία απειλή για τον άνθρωπο εκεί, κι όλα λειτουργούν με την αίσθηση της τελειότητας και της αρμονίας που κάποιος βιώνει όταν κοιμάται στη ζέστη και μαλακή αγκαλιά της μητέρα.

Ο γηραιότερος, ο πλουσιότερος, ο «πνευματικός», ο γιατρός, ο πατέρας, το αφεντικό, η μητέρα, η δασκάλα, η θεότητα……όλοι αυτοί, άραγε, δεν είναι ουσιαστικά τα πρόσωπα του Σύμπαντος που αποκαλύπτονται μέσα στον καθένα μας, κατέχοντας και από μια διαφορετική μορφή; Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από αρχέτυπικά σύμβολα; Αρχετυπικά σύμβολα που εμπνέουν εμπιστοσύνη και καλούν το σύνολο της ανθρωπότητας να ακολουθήσει τα αχνάρια τους με τυφλή εμπιστοσύνη; Ίσως αν τολμήσουμε να τους δώσουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα πρόσωπα είναι κομμάτια του εαυτού μας, και οτιδήποτε εμείς προβάλλουμε επάνω τους συνολικά, δίχως αυτό να σημαίνει ότι αυτοί είναι ότι νομίζουμε εμείς ότι είναι.

Υπάρχουν άπειρες απειλές γύρω μας, οι οποίες ενισχύονται ειδικά όταν διαφοροποιούμαστε ως άτομα. Τίποτα δεν παραμένει σταθερό. Τα πάντα αλλάζουν. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή είναι διαφορετική από την επόμενη. Ένα άτομο που, αντιθέτως, θεωρεί τα πάντα σταθερά λόγω της τυφλή του αναζήτησης για ασφάλεια, όχι μόνο αποκλείει πιθανότητες δικής του παρέμβασης στα δεδομένα γύρω του, ζει σύμφωνα με τα προβλεπόμενα και μόνο με αυτά, άλλα σταματά και να μαθαίνει και να επεκτείνει τη συνείδηση του στο άπειρο, πάνω απ’ όλα στερείτε την άποψη του. Ζει νωχελικά με δανεισμένες θεωρίες, αναμνήσεις και βιώματα ενοικιαζομένων διαμερισμάτων άγνωστων ιδιοκτητών, μέσα σε ψυχρά κελάρια απομακρυσμένων συγκινήσεων, διαπραγματευόμενος το μυαλό του στιγμή προς στιγμή μέσα στο παρελθόν κάποιου που δεν υπήρξε σ’ αλήθεια, σ’ ένα παρόν που σβήνει μαζί με κάθε αναπνοή, κάπου στο διάφανο μέλλον. Αλλά…..να το αμφισβητήσω κι αυτό;

Η οικονομία της αφθονίας

Το γεγονός ότι οι εξελίξεις της τεχνολογίας επέτρεψαν σε έναν απλό φοιτητή με σχεδόν μηδενικά έξοδα να ανταγωνιστεί την πιο επιτυχημένη εταιρία του πλανήτη και μάλιστα στο βασικό της προϊόν, σηματοδοτεί σε επίπεδο θεωρίας της οικονομίας το κυριότερο γνώρισμα της νέας, μετα-καπιταλιστικής εποχής: την απώλεια εκ μέρους των «προνομιούχων» που είχαν τον έλεγχο της παραγωγής (στην πρωτότυπη, μαρξιστική περιγραφή της οικονομικής θεωρίας του καπιταλισμού: των «κεφαλαιοκρατών» ή «καπιταλιστών») του μοναδικού στοιχείου που διαφοροποιούσε την άρχουσα τάξη από τις υπόλοιπες, εξασφαλίζοντας την κυριαρχία της: του «κεφαλαίου». Στη νέα οικονομική πραγματικότητα που διαμορφώνεται, η απαραίτητη προϋπόθεση για οικονομική και κοινωνική επιτυχία, μεταβαίνει από τον έλεγχο του κεφαλαίου στην κατοχή της πληροφορίας, ανοίγοντας έτσι σε περισσότερους ανθρώπους τις μέχρι πρότινος επτασφράγιστες θύρες της ένταξης στο γκρουπ της ελίτ των ισχυρών.

Αντιπροσωπευτική επίσης της νέας τάσης της οικονομίας είναι και η επιλογή της εταιρίας Linux να διαθέτει το προϊόν της δωρεάν. Η κίνηση αυτή δείχνει τον νέο οικονομικό προσανατολισμό των προσπαθειών των επιχειρήσεων όχι στην απευθείας απόκτηση κέρδους, αλλά κυρίως στην απόκτηση φήμης (λόγω του ικανοποιητικού επιπέδου των παρεχομένων υπηρεσιών), την οποία αργότερα θα μπορούν εύκολα να «εξαργυρώσουν» (συνήθως μέσω διαφημίσεων). Ωστόσο, πέρα από εκείνο της Linux, στο Διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει δωρεάν εξαιρετικής ποιότητας λογισμικά προγράμματα οποιουδήποτε είδους, αντίστοιχα και, σε πολλές περιπτώσεις, καλύτερα από αυτά που πωλούνται σε καταστήματα ενώ ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι το υπόδειγμα αυτό επέλεξε αργότερα να ακολουθήσει και η ίδια η Microsoft, παρέχοντας τα περισσότερα από τα προγράμματά της χωρίς κανενός είδους χρέωση.

Στον τομέα του εμπορίου αγαθών, η νέα οικονομική τάση παροχής προϊόντων δωρεάν με αντάλλαγμα τη δημιουργία καλής φήμης των εταιριών, έκανε διστακτικά την εμφάνισή της στη δεκαετία του 1980 με τη μορφή ειδικών εκπτώσεων και συμμετοχής σε κληρώσεις μεγάλων δώρων, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν η συγκεκριμένη πρακτική κλιμακώθηκε. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η αγορά κατακλύστηκε από πολυάριθμες «προσφορές γνωριμίας», ειδικά εκπτωτικά κουπόνια και δώρα με την αγορά συγκεκριμένων προϊόντων (π.χ. δώρο ένα φλιτζάνι με την αγορά δύο πακέτων καφέ), ενώ σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν να διανέμονται δωρεάν πακέτα τσιγάρων σε κέντρα νυχτερινής διασκέδασης).

Η ίδια μετα-καπιταλιστική οικονομική πρακτική έχει εκδηλωθεί κατά την τελευταία δεκαετία και στον τομέα της παροχής υπηρεσιών (π.χ.  με την υπογραφή συμβολαίου στη Χ εταιρία κινητής τηλεφωνίας, προσφέρεται δωρεάν ένα κινητό τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας ή «η δεύτερη γλώσσα δωρεάν» κλπ.). Επιπλέον, η ίδια πρακτική παρουσιάζεται και ως πολιτική απέναντι στους υπαλλήλους ιδιωτικών (κυρίως) επιχειρήσεων, με τη μορφή ειδικών μπόνους (από πληρωμή των λογαριασμών των κινητών τηλεφώνων όλων των υπαλλήλων από την εταιρία, έως δωρεάν ταξίδια στο εξωτερικό ή παροχή αυτοκινήτου για τις μετακινήσεις στελεχών). Στόχος της νέας αυτής στροφής της «οικονομίας της αφθονίας» είναι η εξασφάλιση κερδών σε βάθος χρόνου, όχι μόνο από την εξαργύρωση του «καλού ονόματος» που οι επιχειρήσεις φιλοδοξούν να εξασφαλίσουν στις συνειδήσεις των καταναλωτών, αλλά και από την εκμηδένιση των ανταγωνιστών, οι οποίοι δεν έχουν την ορθή κρίση ή οικονομική δυνατότητα να ακολουθήσουν στο παιχνίδι των προσφορών.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη ότι η θεωρία της οικονομίας της αφθονίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλα τα οικονομικά συστήματα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, τα οποία, όπως αναφέραμε, στηρίζονταν στην σπανιότητα ή τη στέρηση συγκεκριμένων αγαθών. Οι –λίγοι- οξυδερκείς οικονομικοί αναλυτές που έχουν αναφερθεί στο συγκεκριμένο σύστημα (όπως ο Elemming Funch) κάνουν λόγο για  μια εξιδανικευμένη μελλοντική κοινωνία, όπου όλοι θα προσφέρουν τις ιδέες ή τις υπηρεσίες τους ελεύθερα (από «περίσσευμα» και όχι «έλλειψη»), τη στιγμή που ο πραγματικά άφθονος πλούτος του πλανήτη θα έχει ανακατανεμηθεί δίκαια, ώστε να εξασφαλίζεται υψηλό βιοτικό επίπεδο σε ολόκληρο τον πληθυσμό. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Το προαναφερθέν οικονομικό μοντέλο είναι –τουλάχιστον στην τωρινή του φάση- ιδιαίτερα σκληρό και ανταγωνιστικό, καθώς κερδίζει πάντα ο ισχυρότερος, εκείνος που έχει το περιθώριο να κάνει την πιο δελεαστική προσφορά.

Ίσως ο εξαιρετικά διορατικός «προφήτης» της σύγχρονης εποχής, Άλντους Χάξλεϋ, να είχε δίκιο όταν προειδοποιούσε: «Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να κάνουμε το λάθος να υποτιμήσουμε τις φαινομενικά «αθώες» οικονομικά μεταβολές. Είναι σαν τα μικρά αλλά σκοτεινά σύννεφα στον ορίζοντα, που σχεδόν πάντα προμηνύουν θύελλες ραγδαίων κοινωνικών ανακατατάξεων».

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Μην τους αφήνετε να σας παραπληροφορούν και να σας δουλεύουν. Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ της Ε.Ε. της 21/7/2011 είναι η σύνοδος διανομής της Ελλάδας.

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ

Μην τους αφήνετε να σας παραπληροφορούν και να σας δουλεύουν.

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ της Ε.Ε. της 21/7/2011 είναι η σύνοδος διανομής της Ελλάδας.

Εάν κάποιος μελετήσει την πορεία του διεθνούς συστήματος δεν θα έχει παρά ελάχιστες αμφιβολίες για το πραγματικό αντικείμενο της έκτακτης συνόδου κορυφής της Ε.Ε. της 21/7/2011.

Η ίδια η ιστορία της Ε.Ε. και το λειτουργικό λογισμικό της (γιατί ιδρύθηκε, ποιοι οι σκοποί της, ποιες οι δράσεις της και το περιεχόμενο της «νομοθεσίας» της, από πού επηρεάζονται οι αποφάσεις, ποιοι και πως ορίζονται σε θέσεις κλειδιά) δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε οποιοδήποτε σοβαρό αναλυτή να αναρωτηθεί για τον σκοπό της συνόδου κορυφής: διανομή και πλιάτσικο.

Και μην περιμένετε τίποτα έντονες διαστάσεις και διασπάσεις με εθνικά κριτήρια. Το διεθνές κεφάλαιο και οι «ευρωδιεθνιστές»[1], έχουν τους ίδιους βασικούς μετόχους, τα ίδια αφεντικά και αυτά έχουν ορίσει τον διεθνή καταμερισμό, τους τομείς του καθενός. Ούτε κανένας σοβαρός «ανταγωνισμός» θα υπάρξει για το πλιάτσικο και την διανομή, αυτά είναι για να τα πουλάνε στους λαούς και στους ανθρώπους ως κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους και θέσφατα για την «ευτυχία» των λαών και την «επιτυχία» των ίδιων των πολιτικών. Τα ίδια τα στοιχεία των οργάνων τους, του Ο.Ο.Σ.Α. και του Π.Ο.Εμπορίου, αποδεικνύουν ότι ολοένα και λιγότερες πολυεθνικές εταιρείες κατέχουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και του παγκόσμιου πλούτου.  Αυτό είναι το αποτέλεσμα του δήθεν «ανταγωνισμού» … .

Οι τομείς λοιπόν και τα βασικά ποσοστά του πλιάτσικου της Ελλάδας και του υπόλοιπου ευρωπαϊκού νότου έχουν μοιραστεί από το διεθνές διευθυντήριο. Απομένουν τα μικροποσοστά και οι μικρορυθμίσεις με δήθεν εθνικό προσανατολισμό για να καλυφθούν οι εσωτερικές τριβές, ανάγκες και διανομές της Ελλάδας.

Υπάρχουν κάποιοι «Ευρωηλίθιοι», που πιστεύουν στην ισχυρή Ευρώπη και μάλιστα ως αντίπαλο δέος στις Η.Π.Α. . Πλανώνται πλάνην οικτράν . Μια προσεκτική και βαθιά ματιά στις μετοχικές συνθέσεις των μεγάλων τραπεζών και των μεγάλων πολυεθνικών του δυτικού κόσμου θα αποδείξει ότι οι βασικοί μέτοχοι είναι πάνω – κάτω οι ίδιοι άνθρωποι και εταιρείες τους. Θα αποδείξει ίσως ότι οι λεγόμενες πολυεθνικές εταιρείες είναι περισσότερο μονοεθνικές από όσο θα περιμένατε. Αυτό μάλιστα δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ειδικής ικανότητας κάποιων, αλλά συστήματος. Το σύστημα αυτό ξέρετε πως το λένε … .  Φτιάχτηκε και ελέγχεται από τους ίδιους και λειτουργεί στα μέτρα τους. 

            Μην περιμένετε λοιπόν τίποτα χοντρούς και άγριους τσακωμούς, έχουν λάβει οι πολιτικοί ηγέτες των λαών τις εντολές και τις κατευθύνσεις τους και αλλού παίζεται το πραγματικό παιχνίδι.

            Το πρώτο μέρος του πραγματικού παιχνιδιού έχει να κάνει με την σφαίρα επιρροής του «δυτικού διευθυντηρίου». Κάποιοι εκτός συστήματος βρήκαν πόρτες ανοικτές και θέλησαν να εισβάλουν σε οικονομικά εδάφη κυριαρχίας και εκμετάλλευσης του «δυτικού κόσμου». Οσοι το έκαναν πρέπει να αποτραπούν και να νικηθούν. Για ψάξτε για παράδειγμα να δείτε σε ποιες χώρες είχαν αρχίσει να δημιουργούν βάσεις και επενδύσεις π.χ. οι Κινέζοι (τυχαία το αναφέρουμε). Όταν ψάξετε θα μείνετε με το στόμα ανοικτό[2]. Να γιατί η «κρίση χρέους» χτύπησε την πόρτα κάποιων και γιατί οι «διεθνείς οίκοι αξιολόγησης», αυτά τα εγκληματικά όργανα του συρφετού τους, τους κατέδειξαν. Όχι επειδή ήταν χρεωμένοι (χρεωμένα είναι όλα τα κράτη), αλλά ως υποψήφιοι «αποστάτες» που πρέπει να τιμωρηθούν.  Να γιατί τα μνημόνια περιέχουν όρους αποκλειστικού δανεισμού και απαγόρευσης δανεισμού από «τρίτους». Αν η Ελλάδα επρόκειτο πράγματι να χρεοκοπήσει, τα δυτικά αφεντικά θα ξεφόρτωναν τα δάνειά τους και θα τα φόρτωναν π.χ. σε Κινέζους και Ρώσους (και πάλι τυχαία η αναφορά των κρατών) που ήθελαν διακαώς να τα αναλάβουν (μαζί με την σφαίρα επιρροής). Θα πουλούσαν σε αυτούς τα ελληνικά ομόλογα και θα γλύτωναν από το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος … . Είναι συνεπώς σαφής ο σκοπός και τα συμπεράσματα:

-           Η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει, ούτε επρόκειτο ποτέ να χρεοκοπήσει όσο ανήκε στην ίδια σφαίρα κατοχής συμφερόντων (εδώ αδιαφορούν π.χ. για τις καθυστερήσεις στην κατάθεση των φορολογικών δηλώσεων, ενώ κανονικά θα έπρεπε να τρέχουν, αφού έχουν δήθεν άμεση ανάγκη σε ρευστό),       

-    Η Ελλάδα θα ξεπουληθεί οριστικά σε αυτούς για να ελέγχουν και να απομυζούν τα πάντα και να μην μπορούν να εισέλθουν άλλοι στις σφαίρες επιρροής τους με τίποτα !!!.

-           Η ελληνική κοινωνία θα σαρωθεί και θα αποσαρθρωθεί για να μην μπορεί να αντισταθεί και να δημιουργήσει κάτι δικό της.

-           Οι πολίτες θα εξαθλιωθούν και θα εκφοβιστούν, ώστε να διασφαλιστούν υψηλές αποδώσεις υπεραξίας στην παραγωγή λόγω μικρού κόστους (χαμηλά μεροκάματα, ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, ελάχιστες συντάξεις κλπ.) και συνεχής κοινωνική υποτέλεια. 

-           Θα τοποθετηθούν μόνιμοι οικονομικοί και πολιτικοί τοποπαρατηρητές, οι οποίοι θα συνεργάζονται στενά με τα «αφεντικά» και θα ακολουθούν τις εντολές τους κλπ. κλπ. κλπ. . Δεν είναι κάτι καινούργιο, πάντα συνέβαινε, απλά θα επιταθεί και θα λάβει θεσμική μορφή.

           

            Το δεύτερο μέρος του πραγματικού παιχνιδιού και κυριότερο σε παγκόσμιο επίπεδο έχει να κάνει με το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού. Υπενθυμίζουμε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι κατά βάση ένα παραγωγικό σύστημα, δεν έχει σκοπό την παραγωγή αλλά την κερδώα εκμετάλλευσή της. Κέρδος στο κέρδος, φούσκα έκδοσης και χρήσης χρήματος εις χάριν της «ανάπτυξης» στην φούσκα χρήσης χρήματος, υπήρξε τεράστια ζήτηση και παραγωγή χρήματος με αποτέλεσμα το κυκλοφορούν χρήμα του πλανήτη να είναι πολλές φορές πολλαπλάσιο της ονομαστικής χρηματικής αξίας του (εκεί έφτασε η ηλίθια ανθρωπότητα να λογίζει τα πάντα με το χρήμα).  Το σύστημα φράκαρε και μπλοκαρίστηκε από την απληστία και την σχιζοφρένεια των αφεντικών και πρέπει να κάνει μία επωφελή για αυτούς «διόρθωση», που οπωσδήποτε υπακούει σε σκοπιμότητες. Οι βασικοί τρόποι για αυτό είναι τρεις : η αύξηση της χρηματικής αξίας του πλανήτη, να χάσουν κάποιοι τα λεφτά τους ή την αξία τους, ο πόλεμος και η καταστροφή.

Αυτοί έχουν επιλέξει και εφαρμόζουν τους δύο πρώτους, χωρίς ποτέ να λένε όχι στο πόλεμο. Τον πόλεμο τον μετέρχονται ως απειλή.

Βασικά ένα σύστημα καπιταλισμού θα μπορούσε να διορθώσει πληθωριστικά: ανεβάζοντας τις χρηματικές αξίες των αγαθών-πλανήτη, ώστε να έλθουν πιο κοντά στα χρηματικά διαθέσιμα, τα οποία θα μπορούν να υλοποιηθούν ευχερέστερα[3]. Αυτό το κάνει, αλλά στην παρούσα φάση – φούσκα δεν είναι αποτελεσματικό. Αλλωστε η αύξηση των τιμών μειώνει το εύρος κατανάλωσης και μην ξεχνάμε ότι το σύστημα υλοποιεί τα κέρδη του (παραγωγικές υπεραξίες) στην κατανάλωση (εμπορικές υπεραξίες).   Δεν τους αρκεί αυτό και μόνο ως εργαλείο υποταγής των λαών τους είναι χρήσιμο, αλλά και συνάμα επικίνδυνο.

Θα πρέπει συνεπώς κάποιοι να χάσουν τα λεφτά τους. Η σύνοδος κορυφής έχει σε μεγάλο βαθμό αυτό το αντικείμενο. Όχι αν κάποιοι θα χάσουν τα λεφτά τους (αυτό είναι προαποφασισμένο από το διευθυντήριο), αλλά ποιοι εκτός διευθυντηρίου–συστήματος θα χάσουν τα λεφτά τους και πόσα … και επίσης ποιοι θα αναλάβουν τις δραστηριότητές τους. Η πρώτη καθαρή ματιά βλέπει ότι τα χρήματά τους θα τα χάσουν κάποιοι μικρομεσαίοι, κάποιοι φορείς τους (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία) και κάποιοι τοπικοί κεφαλαιούχοι. Η δεύτερη καθαρή ματιά ανακαλύπτει ότι βασικό θέμα της συζήτησης της συνόδου κορυφής είναι το πιο πάνω: πόσα και ποιοι ακριβώς θα χάσουν από την δήθεν “αναδιάρθρωση”, κούρεμα ή άλλη πρακτική μείωσης των χρεών (ήτοι της χρηματοπιστωτικής φούσκας) και ποιοι θα τους διαδεχθούν. Το πλιάτσικο δηλαδή δεν πρόκειται να γίνει μόνο σε επίπεδο εθνικής δημόσιας περιουσίας, αλλά και σε επίπεδο ιδιωτικής δραστηριότητας. Το παιχνίδι είναι απλό και δοκιμασμένο :

- σε πρώτη φάση τρομοκρατούνται οι εκτός συστήματος «επενδυτές». Οσοι δηλ. έχουν «επενδύσει» σε ομόλογα προβληματικών κρατών. Η τρομοκρατία έγκειται στην λογική της μη εξεύρεσης λύσης για το πρόβλημα του χρέους ή στην εξεύρεση λύσης που θίγει τα άμεσα οικονομικά συμφέροντα των «επενδυτών». Είναι σαφές ότι πολλοί από αυτούς ή εταιρικά μορφώματα (ιδίως εάν πρόκειται για πρόσωπα που έχουν την οικονομική τους εγκατάσταση σε κράτη που κινδυνεύουν), έχουν υπολογίσει πότε θα λάβουν τα χρήματα αυτά και που θα τα χρησιμοποιήσουν. Τα έχουν δηλ. άμεση ή σχεδόν άμεση ανάγκη.

   - η τρομοκρατία, ο φόβος ολικής απώλειας των «επενδύσεών» τους ή καταστροφικών καθυστερήσεων, τους εξαναγκάζει σε πώληση των ομολόγων και χρεογράφων τους εν γένει σε εξευτελιστικές τιμές. Το σύστημα απορροφά τα ομόλογα και τα συγκεντρώνει χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες.  

- στην συνέχεια και αφού έχει λάβει χώρα το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών εθνικών πηγών και επενδύσεων και σε χρόνο σχεδόν παράλληλο (με ελαφρά καθυστέρηση) το σύστημα κάνει δύο – τρία πράγματα:

α) συμφωνεί σε λύσεις μείωσης του συνολικού χρέους, τέτοιας ώστε να υπάρξει και κέρδος για το ίδιο (π.χ. αγόρασαν τα ομόλογα προς 20% της ονομαστικής τους αξίας και το χρέος «κουρεύεται» στο 30% !!!). Με την τακτική αυτή «κουρεύεται» και μειώνεται και η χρηματοπιστωτική φούσκα που περιγράψαμε.  

β) μοιράζει τις επιχειρήσεις και τις δραστηριότητες των ντόπιων «επενδυτών», οι οποίες έχουν εν τω μεταξύ καταρρεύσει … ή όσες θέλει να διατηρήσει τις εξαγοράζει με ελάχιστο τίμημα. Προκειμένου να διασώσουν τα ελάχιστα οι «επενδυτές» (ντόπιοι κεφαλαιούχοι) πωλούν όσο – όσο. Οσοι ανήκουν σε διεθνείς συμμορίες ή τους είναι χρήσιμοι «διασώζονται» ως συμμέτοχοι ή υπεργολάβοι προκειμένου να συγκροτηθεί η αναγκαία εσωτερική τάξη μεταπρατών (compradores).

γ) το τρίτο μέρος αφορά τον λαό και την κοινωνία της υπό κατοχή χώρας, όπου ακολουθείται η πολιτική διαβαθμισμένης εξαθλίωσης. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει γενική εξαθλίωση της κοινωνίας, απώλειας κάθε αξιοπρέπειας, από την οποία διασώζονται κάποιοι με την δημιουργία νέων κοινωνικών στρωμάτων και επαγγελματικών ενδιαφερόντων, ώστε να αποφευχθεί η ενότητα και ομοψυχία του λαού. Η συστημική πυραμίδα εξακολουθεί να λειτουργεί στην καθημαγμένη κοινωνία, η οποία εργάζεται με μεγάλα ποσοστά κέρδους για τα «αφεντικά» της.    

Οι ανωτέρω τακτικές έχουν ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζονται και στην Ελλάδα. Απλά η έκτακτη σύνοδος κορυφής σηματοδοτεί την είσοδο στην φάση της οριστικής υλοποίησης. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν ασφαλώς θα εμφανιστούν ως παράθυρο για την σωτηρία της Ελλάδας, ως διαφαινόμενο ή συζητούμενο σχέδιο και όχι ως τελική απόφαση. Θα δείτε δε ότι αποφασιστική συμμετοχή στην δήθεν «λύση», την πρότασή της (φερ’ ειπείν) δεν θα έχουν τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία – Γαλλία), αλλά κάποια άλλη χώρα …  (υπάρχει σκοπιμότητα και σε αυτό).

Αυτό που θα αποφασίσουν είναι η διανομή των επιμέρους ιδιωτικών δραστηριοτήτων, π.χ. ο τομέας των εργολαβιών όπου διαγκωνίζονται μία γερμανική και μία γαλλική εταιρεία ή ο τομέας των τραπεζών για το ποιες και με ποια ποσοστά θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην ελληνική αγορά μαζί με την τράπεζα των δύο RR. Τέτοιου τύπου είναι οι διαβουλεύσεις Γερμανών και Γάλλων και επ’ αυτών επέρχονται οι προ-συμφωνίες. Α… και που είστε, μην περιμένετε καμία ενεργοποίηση των CDS σε οποιαδήποτε φάση της «λύσης». Κανείς από αυτούς που τα αγόρασαν δεν πρόκειται να πάρει τα λεφτά της ασφάλειάς του … είναι και αυτό μια επιπλέον διόρθωση του συστήματος και πίεση. 

Εμείς ως ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχουμε ήδη δώσει λύσεις στον ελληνικό λαό στον οποίο ανήκουμε, λύσεις αυτάρκειας και παραγωγικής ουσίας και θα δώσουμε και πολλές άλλες μαζί με τις τακτικές αντίστασης στην ολική υποδούλωση που σχεδιάζουν.

Στον ίδιο τον τρομοκρατημένο και εξαπατημένο λαό μένει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Είναι δική μας, είναι δικη σας η απόφαση.

Εμείς ως Ελληνες δεν αφήσουμε τον ραγιαδισμό να υπάρχει στην χώρα μας, θα τον εξαφανίσουμε.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ 

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ http://laikometopo.blogspot.com/ , http://laikokinima.forumgreek.com/  , http://www.facebook.com/profile.php?id=100002558583334&sk=wall

---

[1] Ειρωνικός όρος

[2] Για ψάξτε τα αποκλειθέντα PIIGS για παράδειγμα …

[3] Μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός είναι το κατ’ εξοχήν υλιστικό σύστημα.

ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΠΑΙΔΕΙΑ

Mέρος β’ : Τριτοβάθμια εκπαίδευση

ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Ι.  Θα μιλήσουμε με τον δικό μας τρόπο για το δικό μας Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο των αναγκών της κοινωνίας, το Πανεπιστήμιο των αναγκών του Λαού, το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.  

Οι θέσεις μας για το Πανεπιστήμιο εντάσσονται στην ανάγκη της πραγματικής κοινωνικοποίησής του, της παραγωγής γνώσης και της κοινωνικοποίησης της γνώσης.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιστή στην χαμηλή ποιότητά της (όπως και η προηγούμενη της Ν.Δ.) έχει προτείνει κάποιες αστείες αλλαγές στην λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό το πασάλειμμα αντιγραφών το αποκαλεί «μεταρρύθμιση». Στην ουσία πρόκειται για ένα πλαίσιο επουσιωδών αλλαγών που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση και την πλήρη χειραγώγηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τα κέντρα οικονομικών και άλλων συμφερόντων (τα γνωστά λόμπυς) και όχι από τον ελληνικό λαό, από την ελληνική κοινωνία.

Δεν μένουμε μόνο στην αντίσταση κατά των επικίνδυνων φληναφημάτων της κυβέρνησης, δεν θα κατασπαταληθούμε σε κριτική της αθλιότητάς τους. Στο ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχουμε ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ , ώστε το Πανεπιστήμιο να αλλάξει πραγματικά. Να γίνει Πανεπιστήμιο της ελληνικής κοινωνίας, από την κοινωνία για την κοινωνία !!!. Να ξαναγίνει πανεπιστήμιο παραγωγής αληθινής γνώσης, καύχημα και εργαλείο του ελληνικού λαού στην πορεία του για την ουσιαστική παιδεία και την κοινή πραγματική πρόοδο.

Το σημερινό σύστημα λειτουργίας των πανεπιστήμιων αποτυγχάνει οικτρά γιατί είναι φαύλο, ενταγμένο στις γενικές επιλογές του παγκόσμιου συστήματος για την Ελλάδα και τους Ελληνες και αντίστοιχο με όσα συμβαίνουν και επικρατούν στους διεφθαρμένους και αναποτελεσματικούς μηχανισμούς που ελέγχουν την ελληνική κοινωνία. Μέσα στο πανεπιστήμιο λειτουργεί επί δεκαετίες ένα παρά-πανεπιστήμιο (όπως όλα τα «παρά-« που λειτουργούν στην Ελλάδα). Αυτό το παρα-πανεπιστήμιο έχει τεθεί επί κεφαλής, ορίζει τον ρόλο, το επίπεδο και την πορεία του πανεπιστημίου, παράγει και αναπαράγει πρόσωπα και καταστάσεις, ορίζει ποιος και πως θα γίνει κάτι και με ποιο τρόπο. Αντίστοιχα, αδικεί, μειώνει, καταστρέφει, λειτουργεί ως μηχανή διαχωρισμού και ελέγχου των φοιτητών και της κοινωνίας. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι αποτυχημένο και θα είναι αποτυχημένο όσο και για τον βαθμό στον οποίο δεν ανήκει στην κοινωνία, δεν εκφράζει τις ανάγκες της, δεν παράγει γνώση και παιδεία, αλλά αποτελεί μηχανισμό ατομικής ανέλιξης με αδιαφανή κριτήρια και μηχανισμό κοινωνικού διαχωρισμού και εξυπηρέτησης συμφερόντων.

Κάποιοι εξουσιολάγνοι και παπαγαλίζοντες αντιδραστικές θεωρίες ρίχνουν την ευθύνη στους φοιτητές που αντιδρούν σε όσα βιώνουν. Εμείς καθαρά το δηλώνουμε: δεν φταίνε οι φοιτητές, καλά κάνουν οι φοιτητές και δεν θέλουν ένα τέτοιο πανεπιστήμιο.

Το σύστημα δεν αυτογεννάται, δεν αυτοδημιουργείται από παρθενογέννεση, το σύστημα εκφράζει σήμερα την ίδια φαυλότητα της διάστασης της εξουσίας (και δεν εννοούμε μόνο της πολιτικής, αλλά και των αναγκών των εξουσιαστικών ολιγαρχιών).

Α. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν υπό ένα συγκεκριμένο νομικό καθεστώς. Αυτό το καθεστώς θα πρέπει πρωτίστως να εξεταστεί και να αλλάξει συνολικά. Είναι αποτυχημένο και προβληματικό. Το υπάρχον φαύλο καθεστώς εξασφαλίζει στα Πανεπιστήμια πλήρη αυτονομία και αποσύνδεση από κάθε πραγματικό και ουσιώδη  κοινωνικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα τα πανεπιστήμια βρίσκονταν πάντα εκτός του άμεσου κοινωνικού ελέγχου.  Ακόμα και η εμμεσότητα της κυβερνητικής παρέμβασης είχε πάντα οργανωτικό χαρακτήρα και χρηματοδοτική φύση. Όμως στην Ελλάδα της μη πραγματικής δημοκρατίας η κυβέρνηση δεν εκφράζει τον λαό, δεν εκφράζει την κοινωνία. Τα πανεπιστήμια ήταν σχεδόν πάντα υπό τον έλεγχο ολιγαρχιών (οικονομικών και πολιτικών) και αυτές εξυπηρετούσαν. Την παρτίδα για την κοινωνία διέσωζαν πάντα κάποιοι διδάσκοντες με ελεύθερο πνεύμα και πολλοί φοιτητές τους, που έβλεπαν την διαφορά ποιότητας και ήταν στον πλευρό τους. Οι γνωστές δημιουργικές μειοψηφίες … .

Είναι σαφές ότι οφείλουμε να απαιτήσουμε και ως ΚΙΝΗΜΑ να προχωρήσουμε στην αλλαγή της καταστατικής νομικής φύσης του Πανεπιστημίου: Να μετατραπεί από όργανο μιας ολιγομελούς ομάδας (καθηγητών, πολιτικών, επιχειρηματιών) σε όργανο της ίδιας της κοινωνίας.

Για τον λόγο αυτό (και όσους αναλύονται πιο κάτω) είναι αναγκαία η επανίδρυση των Πανεπιστημίων, με νέο νομικό πλαίσιο, νέους στόχους και σαφή και πλήρη πραγματική κοινωνική δημοκρατική διοίκηση.

Β.        Αντικείμενο και στόχος των Πανεπιστημίων πρέπει να είναι η παραγωγή  Γνώσης, η εμπέδωση ουσιαστικής κοινωνικής παιδείας, η δημιουργία πολιτών με γνώσεις και όχι η παραγωγή υποψήφιων εργαζομένων ή ανέργων, υποψήφιων θυμάτων του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου.  

Για αυτό ο σκοπός των Πανεπιστημίων και όλων των ανωτάτων και ανωτέρων ιδρυμάτων πρέπει να είναι καθαρά και κύρια η πλατειά παραγωγή κοινωνικής γνώσης. Γνώσης για τους φοιτητές, γνώσης – επιμόρφωσης για τις παραγωγικές ομάδες, γνώσης ελεύθερης για όλη την κοινωνία, γνώσης που να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, τις ανάγκες της κοινωνίας. Η μη παραγωγή γνώσης είναι, εάν θέλετε και ένα από τα ουσιαστικότερα ελλείμματα του Πανεπιστημίου. Την ίδια ώρα οι φοιτητές αποτρέπονται ουσιαστικά στο να ενδιαφέρονται για την παραγωγή γνώσης και κατευθύνονται αναγκαστικά στην στείρα αποδοχή δογμάτων, δοξασιών και συστημικών κατευθύνσεων.

  

Γ. Στο “δικό μας πανεπιστήμιο”, στο Πανεπιστήμιο της Κοινωνίας δεν διοικεί το διδακτικό προσωπικό, τουλάχιστον δεν διοικεί με την ένταση που παρατηρείται σήμερα. Το διδακτικό προσωπικό έχει ως σκοπό της ύπαρξης και παρουσίας του, την διδασκαλία. Εχει μια ιδιόρρυθμη σχέση μισθωτού και δεν μπορεί ταυτόχρονα να διοικεί, να αποφασίζει αυτό (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η γνώμη του δεν έχει βαρύνουσα εξ αντικειμένου θέση και ρόλο στην πορεία).

Στο “δικό μας πανεπιστήμιο” η διοίκηση μεταβαίνει και ανήκει στην κοινωνία που αποφασίζει δημοκρατικά σε δύο επίπεδα:

α) Στο επίπεδο της δημοκρατικής κοινωνικής αρχής διοίκησης και ελέγχου, η οποία διοικεί το πανεπιστήμιο εκφράζοντας την κοινωνία. Μιας αρχής  που εκλέγεται με άμεση καθολική ψηφοφορία, είναι πολυμελής για να μην χρηματίζεται, προκύπτει από ενιαίο ψηφοδέλτιο για να μην κομματίζεται και να εκφράζει τις κοινωνικές απόψεις, θέσεις και ανάγκες. Η θητεία της θα πρέπει να είναι διετής ή τριετής (θα επιλεγεί) για να μην μεταβάλλεται σε εξουσιαστικό καθεστώς και με δικαίωμα επανεκλογής για μία μόνο φορά. (Τα διαδικαστικά λειτουργικά των αρχών αυτών αποτελούν επιμέρους κεφάλαιο ειδικής πρότασης). Η επιτροπή είναι καταρχήν άμισθη και ανάλογα με το έργο της, μια άλλη δημοκρατική κοινωνική αρχή αποφασίζει στο τέλος κάθε έτους εάν θα υπάρξει κάποια αντιμισθία για τα μέλη της. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή έχει σημαντικότατους λειτουργικούς σκοπούς και αρμοδιότητες. Ερχεται να υλοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας, έρχεται να θεραπεύσει τις καχεξίες και τα προβλήματα που παρατηρεί η ίδια η κοινωνία.

Στην Ελλάδα της φαυλοκρατίας, στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και τα προσφέρει βορά στους Μίνωες και Μινώταυρους του κατεστημένου, το σύστημα - κράτος παίρνει ένα παιδί από τα 5 του χρόνια και αναλαμβάνει την ευθύνη της εκπαίδευσής του μέχρι τα 23 -24 χρόνια του. Μετά, εντελώς ανεύθυνα, αναίσχυντα και εγκληματικά το αποδίδει βορά στην «αγορά εργασίας», χωρίς στήριξη, χωρίς εφόδια, χωρίς να νοιάζεται για την πορεία του και συχνά χωρίς ουσιαστικά εφόδια. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, η σκόπιμη συμπεριφορά αυτή αποτελεί ένα ακόμα νεοελληνικό εγκληματικό αίσχος και θα το αλλάξουμε ως λαός και κοινωνία, ανεξάρτητα από την βούληση ισχυρών και συμφερόντων. Είτε το θέλουν είτε όχι τα συμφέροντα, η λαϊκή ετυμηγορία, η ετυμηγορία της ανάγκης του ελληνικού λαού θα τους καταπνίξει και θα αλλάξει την Ελλάδα. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή έχει πολλά να προσφέρει στην διαδικασία αυτή και σύμφωνα με τις προτάσεις μας που αναλύονται κατωτέρω. 

β) Στο επίπεδο άμεσης δημοκρατικής εντολής. Σύμφωνα με τις προτάσεις μας για την πραγματική δημοκρατία όλα τα ουσιαστικά νομοσχέδια για την παιδεία πρέπει να τίθενται υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα. Αποτελούν τεράστιας σημασίας κοινωνικά και εθνικά ζητήματα.

Δ. Πέρα από τα άμεσα εκπαιδευτικά καθήκοντα, τα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ πρέπει να είναι επιφορτισμένα και με την παραγωγική κοινωνική επιμόρφωση.

Ως κοινωνική επιμόρφωση ορίζουμε και εννοούμε την δυνατότητα  κοινωνικών ομάδων και συλλογικοτήτων να ζητούν την δημιουργία συγκεκριμένων μορφωτικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων που αφορούν τις παραγωγικές και κοινωνικές διαδικασίες και διεργασίες.

Τα του «ανοικτού πανεπιστημίου» είναι γνωστά και βέβαια, αλλά αυτό ας το αφήσουμε ως λίγο απώτερο  χρονικά στόχο, καθώς οι καιροί είναι χαλεποί για την χώρα μας «χάρη» στην δράση κυκλωμάτων και συμφερόντων.

Ε. Στο φαύλο και αυτοκαταστροφικό ελληνικό «σήμερα» τα πανεπιστήμια λειτουργούν εν πολλοίς ως αποθήκες ανθρώπων, ως καταστροφείς ανθρώπων και ως κέντρα κοινωνικού διαχωρισμού, εκμετάλλευσης και προαγωγής ατομικών συμφερόντων. Ανθρωποι με ουσιαστικό και παραγωγικό μυαλό εγκλωβίζονται από το ίδιο το σύστημα σε αντιπαραγωγικές διαδικασίες και συνθήκες. Γίνονται π.χ. απλά «φυσικοί» ή «μαθηματικοί» για να αναφέρουμε δύο τεράστιες σε εύρος επιστήμες με σαφή παραγωγική απεύθυνση. Το σύστημα αντί να εξάγει παραγωγικούς ανθρώπους, εξάγει υποψήφιους ανέργους καθηγητές που παρακαλούν για την επιβίωσή τους ως όργανα της παραπαιδείας. Αλλοι δεν έχουν ούτε καν αυτή την διέξοδο !!!. Με τον τρόπο αυτό καταστρέφεται το πιο ενεργητικό και ουσιαστικό κομμάτι μιας κοινωνίας, καταστρέφονται οι ίδιοι  οι νέοι, καταστρέφονται οι δυνατότητες της κοινωνίας, της Ελλάδας και του λαού της και επιβάλλεται μία κουλτούρα παρία και θύματος προς εκμετάλλευση. Τα αίτια για την κατάσταση αυτή, όσο αφορούν στενά τα πανεπιστήμια είναι αποτέλεσμα της φαυλοκρατίας σε αυτά. Ο εγκλωβισμός αυτός πρέπει να σταματήσει άμεσα και το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ στην εξουσία είναι η μόνη κοινωνική και πολιτική δύναμη που το σχεδίασε και θα το πράξει.

ΣΤ. Πως θα αλλάξει αυτό το σύστημα ;

Η μία ουσιαστική αλλαγή θα έλθει μέσα από τους ίδιους τους νέους, την βούληση και τις ανάγκες τους. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ο άνθρωπος και οι ανάγκες του αποτελούν ουσιώδη όρο ύπαρξης και πολιτικής λειτουργίας. Στο πρόγραμμά μας υπάρχει και προβλέπεται ο θεσμός της «ενδοσκόπησης» των νέων ανθρώπων. Οι άνθρωποι κάνουν καλύτερα αυτό που θέλουν και εμείς θα τους βοηθήσουμε. Παράλληλα με την διαδικασία αυτή, οι νέοι, οι μαθητές των τελευταίων τάξεων του σχολείου θα πρέπει να δηλώσουν ποια επιστήμη τους ενδιαφέρει, τι ακριβώς θα ήθελαν να σπουδάσουν. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή της παιδείας θα συγκεντρώνει τις δηλώσεις των μαθητών και θα φροντίζει να υπάρξουν και να οργανωθούν τα αντίστοιχα τμήματα Α.Ε.Ι., ώστε να πραγματοποιηθεί η βούλησή τους και να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των νέων. Το ίδιο θα ισχύει και εντός κάθε πανεπιστημίου και σχολής: εάν ένας ορισμένος αριθμός φοιτητών ή και καθηγητών προτείνει την δημιουργία ενός ειδικού τμήματος, προγράμματος ή εξειδίκευσης θα πρέπει αυτό να εξετάζεται και να υλοποιείται με απόφαση της αρχής.

Ο άλλος άξονας καθορισμού του αντικειμένου των σχολών είναι οι κοινωνικές  παραγωγικές ανάγκες, όπως αυτές διαμορφώνονται με βάση τις παραγωγικές συλλογικότητες και τους παραγωγικούς κοινωνικούς φορείς (εξαιρούμε ρητά τον ΣΕΒ και αντίστοιχα όργανα των συμφερόντων). Η παιδεία δεν έχει προσανατολισμό την ένταξη των νέων στην δική τους εξαρτημένη υπηρεσία, αλλά στους ελεύθερους παραγωγικούς συλλογικούς φορείς της κοινωνίας. Εκεί θα είναι μετέπειτα οι ίδιοι οι φοιτητές ουσιαστικά ελεύθεροι συμμέτοχοι.

Είναι σαφές ότι το σήμερα ελληνικό και παγκόσμιο δεν μπορεί να κινείται με αγκυλώσεις, με ατομικά συμφέροντα και ατομικές δυνατότητες ή αδυναμίες. Η φαυλότητα της σημερινής κατάστασης έφτασε μέχρι του σημείου να ιδρύει σειρά σχολών και πανεπιστημίων (πολλές φορές άχρηστων ή όμοιων με υπάρχουσες) χωρίς να υπάρχει ουσιαστική κοινωνική ανάγκη, αλλά μόνο για να τονώσει τοπικές οικονομίες με τα έξοδα διαβίωσης των φοιτητών, χωρίς υποδομές, χωρίς καν εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Φτιάχτηκαν δεκάδες σχολές χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό προσανατολισμό με τυφλά και μικρόπνοα οικονομίστικα κριτήρια. Διογκώθηκε έτσι ουσιαστικά το κοινωνικό πρόβλημα και ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα την γενιά των 700 και 500 Ευρώ και την ενασχόληση των πτυχιούχων με άλλα πράγματα από αυτά που σπούδασαν, αφού αυτά που σπούδασαν και όπως τα σπούδασαν είναι λίγο ή πολύ άχρηστα. Μόνο οι ισχυροί του κεφαλαίου είναι ευνοημένοι από αυτή την φαυλότητα. Ολοι οι υπόλοιποι, ο λαός, η κοινωνία χάσαμε δυναμική και ουσία και κυρίως οι νέες γενιές που ζουν στην αποθήκη της απαξίωσης, στην αποθήκη της φτηνής για κάποιους εργασίας χάνουν την ζωή τους .

            Με βάση το ανωτέρω σχέδιο θα πρέπει να δημιουργηθούν σχολές και προγράμματα επιμόρφωσης που θα καλύπτουν το σήμερα, θα έχουν άμεση κοινωνική παραγωγική απεύθυνση και χρησιμότητα και ικανοποιούν τις ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας. Στο πλαίσιο του Δημοκρατικού Κοινωνικού Πανεπιστημίου, είναι εξαιρετικά ουσιώδες να μπορούν π.χ. οι αγρότες, να ζητήσουν την δημιουργία μιας σχολής γεωπονίας με συγκεκριμένο προσανατολισμό ή μιας σχολής επιμόρφωσης αγροτών και αυτό να καθίσταται αντικείμενο απόφασης της επιτροπής δημοκρατικής κοινωνικής διοίκησης. Αυτό σημαίνει Δημοκρατικό Κοινωνικό Πανεπιστήμιο, αυτό σημαίνει Δημοκρατική Κοινωνική Παιδεία, εν γένει  !!!.

Είναι σαφές : δεν μπορούμε πλέον να έχουμε σχολές που βγάζουν απλά “φυσικούς”, “χημικούς” ή “μαθηματικούς”, που θα γίνουν φροντιστές ή καθηγητές, όταν οι ειδικές εφαρμογές των επιστημών αυτών είναι τεράστιες. Οι γνώσεις των επιστημών αυτών αποτελούν, σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, γενικό αναγκαίο περιεχόμενο παιδείας. Οι αποτυχημένες τακτικές αυτές του συστήματος πρέπει αναγκαστικά να αλλάξουν, αφού με αυτές καταστρέφεται έτσι ένα τεράστιο δυναμικό ανθρώπων και φαιάς ουσίας που θα μπορούσε να λύσει τα κοινωνικά προβλήματα και αποτελεί ουσιαστικό κοινωνικό πρόβλημα καθώς οι νέοι μετατρέπονται σε άμορφη κοινωνική μάζα και σε αντικείμενα εκμετάλλευσης.

Χρειάζεται να δούμε την παιδεία όχι ως αποθήκη προσδοκιών και ανθρώπων, αλλά ως πεδίο ουσιαστικής επαφής των ανθρώπων με την γνώση.

Ζ.         Μέθοδος διδασκαλίας

Η μέθοδος διδασκαλίας αλλάζει και ακολουθεί τη μέθοδο κατάκτησης του μηχανισμού της γνώσης που αναπτύσσεται στην πρόταση για την α’ βάθμια και β’ βάθμια εκπαίδευση. Το ένα και μοναδικό σύγγραμμα καταργείται και αντικαθίσταται από βιβλία που αναλύουν τις έννοιες πάνω σε κάθε αντικείμενο. Υπάρχει πλήρης ελευθερία πρόσβασης στη γνώση και επιλογής του καλύτερου. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα ανάπτυξης συγγραμμάτων μέσα από την ίδια την φοιτητική κοινότητα.  

 Ο φοιτητής και σπουδαστής μαθαίνουν να ψάχνουν οι ίδιοι στις πηγές, αναλύουν, κατανοούν και συνθέτουν εισήγηση πάνω στο αντικείμενο. Ακολουθεί παρουσίαση, συζήτηση όλων και κατάληξη σε τελικό κείμενο. Το τελικό κείμενο δημοσιεύεται, εμπλουτίζει την γνώση και παραμένει για τις επόμενες χρονιές. Ανήκει σε όλους !!!.

Η.        Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως εξεταστικό κέντρο, κυρίως επειδή αυτό βολεύει ποικιλοτρόπως το καθηγητικό προσωπικό που δεν εντείνει τις προσπάθειές του στην διδασκαλία, αλλά αρκείται στην εξουσία της εξέτασης. Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο γνώσης και όχι εξουσιαστικής θολούρας, που επιτρέπει την αυθαιρεσία και την νόσφιση εργασίας άλλων - κυρίως φοιτητών (τούτο αναλύεται και στο δεύτερο μέρος του παρόντος).

Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως προθάλαμος της αγοράς εργασίας, έχει σκοπό την γνώση και η κατοχή της είναι ευνόητο ότι μπορεί να οδηγήσει σε άλλα επίπεδα, χωρίς να υπάρχει αυτός ο προσανατολισμός.

Θ. Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο έρευνας, δημιουργίας και κοινωνικής προσφοράς. Φοιτητές και διδάσκοντες αποφασίζουν για την προώθηση προτάσεων έρευνας και φτιάχνουν το πλάνο συμμετοχής και εργασίας πάνω σε αυτό. Η ίδια η κοινωνία προτείνει και ελέγχει. Η γνώση που παράγεται ανήκει σε όλο τον ελληνικό λαό και ως ευρεσιτεχνία κατατίθεται στον οργανισμό κοινωνικής ευρεσιτεχνίας.

Ι.          Στο δικό μας πανεπιστήμιο, ο φοιτητής αποκτά άμεση ουσιαστική εμπειρία μέσω της αντικατάστασης των εξετάσεων από μελέτες και έρευνες κοινωνικής διάστασης και προσφοράς. Η γνώση που παράγεται ανήκει στην ίδια την κοινωνία και όχι μόνο σε καθηγητές ή μόνο σε επιχειρήσεις.

ΙΑ. Στο δικό μας πανεπιστήμιο, ο φοιτητής παύει να είναι ένας καταπιεσμένος από παντού, ένας καταπιεσμένος άνθρωπος που φτάνει να μισεί αυτό που είναι και αυτό που κάνει. Συμμετέχει ενεργά και ισότιμα σε όλες τις διαδικασίες και δημοκρατικά μετέχει στον έλεγχο της λειτουργίας και αξιολόγησης του πανεπιστημίου υπό οιανδήποτε έκφανση.

Στο δικό μας πανεπιστήμιο, οι πόρτες είναι ανοικτές στην κοινωνία και όποιος πολίτης θέλει μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα (χωρίς να δικαιούται βέβαια τίτλου σπουδών).

Στο δικό μας πανεπιστήμιο, η αξιολόγηση της εργασίας των διδασκόντων είναι αναγκαία, είναι διαρκής και ανήκει στην κοινωνία και στους μετέχοντες στο εκπαιδευτικό γίγνεσθαι, δηλαδή και στους φοιτητές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άφαντοι καθηγητές ή εξουσιαστές - βασανιστές ανάμεσα στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Η δημοκρατική κοινωνική αρχή θα είναι επιφορτισμένη με την συγκέντρωση των στοιχείων αξιολόγησης των Α.Ε.Ι. . Στην αξιολόγηση θα μετέχουν όλοι οι μετέχοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επίσης θα μετέχουν οι φορείς οι οποίοι ζητούν και τυγχάνουν επιμορφωτικών προγραμμάτων. Κύρια αντικείμενα της αξιολόγησης θα είναι οι άξονες Σύστημα κατάκτησης της Γνώσης, Σύστημα Παραγωγής της Γνώσης, Κοινωνική Παραγωγικότητα.                                          

     Στο δικό μας πανεπιστήμιο η μεταπτυχιακή εκπαίδευση δεν είναι θέμα για λίγους αλλά για όλους. Τα δίδακτρα καταργούνται.

Η «επανάσταση» του ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν τελειώνει εδώ. Η γνώση δεν μπορεί να ανήκει σε λίγους, δεν μπορεί να ανήκει απλά σε πολλούς. Η ΓΝΩΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.

            Με την πρόταση που ακολουθεί το Πανεπιστήμιο, το Δημοκρατικό Κοινωνικό Πανεπιστήμιό μας, μετατρέπεται άμεσα σε αποφασιστικό όργανο δημιουργίας για τον ελληνικό λαό: 

ΙΙ. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Α.    Η ΓΝΩΣΗ

       Εχουν πολλά γραφεί ανά τους αιώνες για την αξία της γνώσης. Ο,τι και να γραφεί στο κείμενό θα είναι λίγο μπροστά στα όσα σημαίνει για το ανθρώπινο είδος η γνώση. Η γνώση αποτελεί προαιώνιο ζητούμενο για το ανθρώπινο είδος, τόσο αιώνιο που είναι συνυφασμένο με τον ίδιο τον άνθρωπο και την παρουσία του σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Είναι εύκολο να φανταστούμε σε ποιες σπηλιές θα ζούσαμε (εάν υπήρχαμε ως είδος) και σε ποια πρωτόγονη, ζωώδη κατάσταση, εάν δεν υπήρχε η αναζήτηση για την γνώση, εάν δεν υπήρχε η γνώση αυτή καθεαυτή ως παραγόμενο του ανθρώπινου νου. Θεόσταλτο αγαθό ή γονιδιακό προνόμιο ακόμα και τα δύο ή και άλλα πολλά, δεν έχει πραγματικά σημασία ποια είναι η πραγματική βαθύτερη αιτία της ύπαρξης του μηχανισμού της γνώσης στην ανθρώπινη φύση. Σημασία έχει η ύπαρξη και η εννόηση της αξίας της. Συνυφασμένη με τον ανθρώπινο νου, γλωσσολογικά δεμένη με αυτόν στην ελληνική γλώσσα (γνω - εν νοώ)  η γνώση αποτελεί την βάση για κάθε ανθρώπινη ενέργεια.

Σε ένα κείμενο, όπως αυτό, που αφορά την κοινωνική πραγματικότητα και την χρήση της γνώσης από την κοινωνία και τον άνθρωπο - πολίτη δεν θα ήταν ορθό να επεκταθούμε στην φιλοσοφική αναζήτηση της βάσης της γνώσης, γι αυτό θα την προσεγγίσουμε ως προς τα αποτελέσματά της στον άνθρωπο ως άτομο και την κοινωνία ως σύνολο ανθρώπων.

Είναι σαφές ότι τον άνθρωπο πέρα και πλέον των λοιπών βιοτικών του αναγκών τον «κινεί» ως όν και ως κομμάτι της κοινωνίας η ανάγκη κατάκτησης της γνώσης, της γνώσης για τον ίδιο του τον εαυτό, της γνώσης για την φύση, το σύμπαν και τις δυνάμεις του.

Εάν θα θέλαμε να θέσουμε ένα άξονα ή ένα μοχλό που κυρίαρχα οδηγεί στην εξέλιξη - ανάπτυξη του ανθρώπου (ατομικά, κοινωνικά και ιστορικά) αυτός δεν θα ήταν ο μοχλός της οικονομίας, αλλά ο μοχλός της γνώσης. Η γνώση κινεί τον κόσμο προς το μέλλον, η γνώση τον ωθεί προς την ανάπτυξη. Χωρίς την γνώση επιστρέφουμε στον άνθρωπο - ζώον, στην αρχή ίσως της ιστορίας μας στον πλανήτη. 

Μιλώντας κατ’ ανάγκη συνοπτικά θα πρέπει να επισημάνουμε μόνο ότι η γνώση προσφέρει στον άνθρωπο όλα εκείνα τα στοιχεία που λειτουργούν αποφασιστικά στην κατανόηση του εαυτού του (ψυχολογική, βιολογική, πνευματική) και στην ανάπτυξή του σε κάθε πιθανό τομέα. Η ίδια η γνώση προσφέρει στις κοινωνίες την κατανόηση του ρόλου τους, την κατανόηση των πολιτικών και ιστορικών φαινομένων, την κατάκτηση του συνόλου του παγκοσμίου γίγνεσθαι.

Ας σκεφτεί ο καθένας και η κάθε μία από εμάς την σημασία και την προσφορά της γνώσης στον άνθρωπο και την κοινωνία, από την κατάκτηση της φωτιάς και των πρώτων όπλων μέχρι τις βαθύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις και άμεσα θα εννοήσει την πρωταρχική και θεμελιώδη σημασία της στην ανθρώπινη πορεία.

       

Β. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

       Είναι σαφές και ευνόητο ότι η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι ελεύθερη για όλους και σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα και εκεί που υπάρχει δημόσια εκπαίδευση, αυτή είναι συνήθως περιορισμένη και αφορά διάφορα μερικά δεδομένα της ανθρώπινης γνώσης, φιλτραρισμένα μέσα από πολιτικές, κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές και κάθε είδους σκοπιμότητες, ακόμα και δοξασίες.

       Για μια πολιτική φιλοσοφία που αποσκοπεί στην ισότητα και την απελευθέρωση του ανθρώπου, το πλάτεμα στην δυνατότητα των ανθρώπων να νέμονται στην γνώση, η ίση και ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή, αποτελεί πολιτικό ζητούμενο με το οποίο έχουν ασχοληθεί σχεδόν όλοι οι διανοητές που τον θεμελίωσαν και τον ανέπτυξαν.

        Η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση από όλους εξισώνει και καταργεί μία βασική ατομική και κοινωνική ανισότητα, αυτή που, αντίθετα, καλλιεργούν και φροντίζουν συνεχώς να υφίσταται τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που στηρίζονται στις ανισότητες, όπως ο καπιταλισμός. Η δόμηση του καπιταλισμού πάνω στις ατομικές και κοινωνικές ανισότητες, αποτελεί το θεμέλιό της ύπαρξής του και την αιτία της κυριαρχίας του.      

Για εμάς, ως λαό και κίνημα, όπως και εάν σκεπτόμαστε, το ζήτημα της ισότητας στην ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, αποτελεί ένα κορυφαίο πολιτικό κοινωνικό στόχο και σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά ζητούμενα για να επιτευχθεί η ανάπτυξη ανθρώπων και κοινωνιών μέσα από συνθήκες ισότητας και δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα η ελεύθερη παραγωγή γνώσης και η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση καταργεί τον αξιακό συστημικό χαρακτήρα της γνώσης και την καθιστά και πάλι άμεσο κτήμα της ανθρωπότητας, βιοτική ανάγκη των ανθρώπων που εξυπηρετείται άμεσα χωρίς την παρεμβολή του αξιακού συστήματος του καπιταλισμού Η πρόσβαση στην γνώση αποτελεί ένα ζητούμενο που δεν μπορεί να αρνηθεί το σύστημα στους ανθρώπους. Πρέπει απλά να εννοήσουμε τον κυρίαρχο ρόλο της γνώσης στην ύπαρξη και την λειτουργία του συστήματος: Το σύστημα χρησιμοποιεί το αγαθό της γνώσης ως μέσο για να εξουσιάζει και να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους και ως αγαθό προς οικονομική εκμετάλλευση και πώληση. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ η γνώση αποτελεί κρίσιμο και αναγκαίο ανθρώπινο βιοτικό αγαθό, ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα που πρέπει να ανήκει σε όλους. Λέμε όχι στην καταπιεστική και στην κερδώα εκμετάλλευση της γνώσης.

Σκοπός όμως δικός μας είναι η ελεύθερη πρόσβαση όλων στην γνώση, ακόμα και η παραγωγή της και  με το κείμενο δίνουμε στην κοινωνία μας τις πρακτικές πολιτικές για να πραγματωθεί κάτι τέτοιο, χωρίς να υφίσταται το ενδεχόμενο νομικών και κοινωνικών συγκρούσεων.      

Γ. Η «ΓΝΩΣΗ» ΩΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ.

       Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός, ως σύστημα που κυριαρχεί στον πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι του πλανήτη, θεωρεί τις έννοιες γνώση, παιδεία, πληροφορία ως κεφάλαιο προς πολλαπλή, θετική και αρνητική εκμετάλλευση και ως μέσο για την διαιώνισή του. Για τον λόγο αυτό τα εκπαιδευτικά συστήματα και η έρευνα είναι ενταγμένα άρρηκτα σχεδόν στην παραγωγική οικονομική διαδικασία, λειτουργώντας κατά το πρότυπο αυτής και εξυπηρετώντας την άμεσα και έμμεσα. Η γνώση δεν ελέγχεται μόνο από τις πολιτικές εξουσίες, αλλά άμεσα και από τους ίδιους τους ισχυρούς του κεφαλαίου. Επιπλέον, μια σειρά αποκλεισμών και «αναγκών» του εκπαιδευτικού συστήματος αντίστοιχες με εκείνες του συστήματος, όχι μόνο καθιστούν την εκπαιδευτική διαδικασία εμπορικό αγαθό, αλλά διευρύνουν και διαιωνίζουν τις προσωπικές και κοινωνικές ανισότητες.

       Με ένα πλαίσιο νομικών διατάξεων, διεθνών και ημεδαπών, το σύστημα θωρακίζει τις ανισότητες στην γνώση, ευνοώντας την επένδυση σε αυτές.   

       Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να δέχεται τις λειτουργίες αυτές, των αποκλεισμών και ανισοτήτων που στερούν από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους την ελεύθερη ισότιμη πρόσβαση στην γνώση, ούτε να αποδέχεται την λειτουργία του κοινωνικού εκπαιδευτικού συστήματος προς όφελος όχι του ανθρώπου και της κοινωνίας, αλλά της προσωποπαγούς οικονομίας των λίγων.

       Η εκ βάθρων αναθεώρηση του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να παρέχεται ελεύθερα και ισότιμα γνώση και ουσιαστική παιδεία, απεξαρτημένη από τα κερδώα οφέλη κάποιων, αποτελεί άμεση και αναγκαία κοινωνικά προτεραιότητα του ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

       Επανερχόμαστε όμως στην χρήση της έννοιας γνώση (και των συνυφασμένων με αυτή εννοιών παιδεία, εκπαίδευση, πληροφορία, έρευνα κλπ..) από το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα. Εννοείται, βεβαίως ότι πέραν του αντικειμένου γνώση, αντίστοιχη χρήση γίνεται και στο υποκείμενο άνθρωπος, ως φορέα και παραγωγού της γνώσης, ως μετέχοντα και μη μετέχοντα σε αυτή. Είναι σαφές ότι η γνώση εξυπηρετεί την παραγωγή και την παροχή υπηρεσιών, ως εδώ είναι ευνόητο και αχρωμάτιστο πολιτικά, όμως η ίδια η γνώση αποτελεί για το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα αγοραίο αγαθό που δεν το νέμονται όλοι, αλλά μόνο οι έχοντες την οικονομική δυνατότητα να το αποκτήσουν. Η συγκέντρωση και η ύπαρξη της γνώσης (ανθρώπων και πληροφοριών) αποτελεί με τον τρόπο αυτό προνόμιο που πρώτιστα κατέχουν οι οικονομικά ισχυροί (εταιρικά μορφώματα και πρόσωπα). Αυτοί, έχουν την δυνατότητα, στο καπιταλιστικό σύστημα να αποκτήσουν την γνώση, ακόμα και να την παράγουν και να την κατευθύνουν, αφήνοντας τους υπόλοιπους σε όποιο επίπεδο σκότους επιθυμούν. Όταν μία «γνώση» έχει ήδη τελειώσει τον κύκλο της ως αντικείμενο της εκμετάλλευσής τους τότε την αφήνουν ελεύθερη, την περιγράφουν και την περιαγάγουν σε κτήμα όλων ή αρκετών, πολλές φορές παραπλανώντας τις κοινωνίες ως προς την χρήση της και ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε άλλα επίπεδα παραγωγικού και κοινωνικού σχεδιασμού. Η δικτατορία του σκοταδισμού, που στηρίζεται στην γνώση θα πρέπει να εξαφανιστεί, ώστε να χαθεί το συγκριτικό πλεονέκτημα αυτής της ολιγαρχίας.

       Στον ελλαδικό χώρο, με τα χίλια μύρια προβλήματα, η γνώση ελάχιστα παρέχεται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, που λειτουργεί με αποκλεισμούς και ανισότητες. Η γνώση στην Ελλάδα ανήκει σε μία κάστα πανεπιστημιακών και στα μεγάλα εταιρικά μορφώματα που έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν είτε τους πανεπιστημιακούς είτε πρόσωπα εκπαιδευμένα στην παραγωγή γνώσης. Πρακτικός σκοπός τους είναι η διατήρηση της ηγετικής τους δύναμης στις αγορές (σε όσες δύνανται) με ταυτόχρονο έλεγχο των πολιτικών συστημάτων και επιλογών. Στο πλαίσιο της ανισότητας τα μεγάλα εταιρικά μορφώματα και προσωπικά οι φορείς τους έχουν την δυνατότητα να αναλύουν με την χρήση των ανωτέρω προσώπων, να μελετούν και να εφαρμόζουν τις μελέτες που στηρίζονται στην «γνώση».

Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας όμως, παραγωγικές και μη τάξεις, παραμένουν στην άγνοια και δεν δύνανται, ούτε μελέτες να διεξάγουν, ούτε έχουν γνώση κεφαλαιωδών ζητημάτων που αφορούν την ίδια την προσωπική τους συγκρότηση, αλλά και την παραγωγική διαδικασία στην οποία είναι ενταγμένες.

Το τεράστιο έλλειμμα γνώσης δημιουργεί δυσμενείς κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, που εντείνουν τις ανισότητες, δημιουργούν ανθρώπους και επιμέρους κοινωνίες «εξαρτόμενα», παρεμποδίζουν την προσωπική και πολιτική ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα και την κοινή κατοχή και πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά. 

                

Δ.    Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.

       Τούτη εδώ η χώρα την οποία κατοικούμε και οι κάτοικοί της (όπως κάθε χώρα) έχουν μια σειρά από ιδιαιτερότητες. Οι ιδιαιτερότητες είτε αναφέρονται στο κλίμα, στο έδαφος είτε στην ιδιοσυγκρασία των κατοίκων, στην κουλτούρα και στις συνήθειές τους, είτε σε μία ολόκληρη ατελεύτητη σειρά παραγόντων, αποτελούν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που εντάσσονται και επηρεάζουν την κοινωνική συγκρότηση. Μέσα στην κοινωνική συγκρότηση εντάσσεται φυσικά και η παραγωγική διαδικασία, αλλά και οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές.

Η γνώση για τις «ιδιαιτερότητες» αυτές - που ουσιαστικά συγκροτούν την γνώση για τους ίδιους μας τους εαυτούς και την χώρα μας - είναι συνολικά κάτι ουσιαστικά άγνωστο για την ελληνική κοινωνία. Η γνώση για τους μηχανισμούς και τις αιτίες τους είναι επίσης άγνωστη. Γενικόλογες εμπειρικές προσεγγίσεις που κατά καιρούς εκφράζονται, έχουν μόνο αόριστο χαρακτήρα (π.χ. εμείς οι Ελληνες είμαστε Χ …, οι ο Ελληνας θέλει …, η Ελλάδα είναι χώρα …) και δεν προσφέρουν λύσεις, παρά δημιουργούν προβλήματα και μοιρολατρικής συμπεριφοράς.

Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο είναι για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και ολάκερη την κοινωνία και το λαό μας είναι να δημιουργήσουμε την γνώση αυτή, να μελετηθούν από κάθε δυνατή σκοπιά και ανάλυση τα ατομικά, κοινωνικά και εδαφικά με την ευρεία έννοια δεδομένα της χώρας, να αναλυθούν και να εξηγηθούν οι μηχανισμοί και τα αίτια των «ιδιαιτεροτήτων», ώστε με επιστημονικά ορθολογικά δεδομένα να δοθούν λύσεις και κατευθύνσεις. Το ίδιο σημαντικό ζητούμενο είναι η διάσωση παραδοσιακών τρόπων και μεθόδων παραγωγής (παραγωγικός πολιτισμός) και του φυτικού και ζωικού δυναμικού πριν επιμολυνθεί ανεπιστρεπτί με μεταλλαγμένα και γενετικά τροποποιημένα είδη (και για το ζήτημα αυτό υπάρχει ειδική μελέτη – πρόταση του Κινήματος).

Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο όμως είναι για εμάς η γνώση αυτή να είναι ελεύθερα προσβάσιμη, ανοικτή για όλους τους κατοίκους της χώρας αυτής, ώστε να χρησιμεύσει, όχι μόνο για την προσωπική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά ως υψίστης σημασίας κοινωνικό αγαθό να αποτελέσει την βάση για μια κοινωνία δημοκρατίας, ελευθερίας, ισότητας και σοσιαλισμού, διότι η κοινή γνώση οδηγεί στην κοινότητα της απόλαυσης των αγαθών (όπως τα ορίζει και τα επιλέγει αυτά ο καθένας ως ενεργός πολίτης σε ένα πλαίσιο ατομικής ελευθερίας). Μετά μπορούν να συναποφασιστούν ελεύθερα και αδέσμευτα και άλλες πολιτικές που θα οδηγούν στην θεμελίωση και θωράκιση πολιτικών θεσμών με στόχο την προσωπική και κοινωνική (ακόμα και παραγωγική) ισότητα και εν τέλει την κοινωνική οικονομία.

Θα επανέλθουμε όμως στις «ιδιαιτερότητες» πλεονεκτήματα και μειονεξίες του κατοίκου της χώρας και της Ελλάδας, αυτής καθεαυτής.

Θα επαναλάβουμε ότι στην χώρα μας γνώση δεν υφίσταται, και όση υφίσταται δεν είναι κοινή, δεν ανήκει παρά σε λίγους.

Ο μέσος Ελληνας αγρότης στερείται από το σύστημα (σκόπιμα όπως πιστεύουμε), των απαραίτητων και αναγκαίων γνώσεων για αυτό που κάνει ή πρέπει να κάνει. Π.χ. δεν γνωρίζει καν πόσο κοστίζει η καλλιέργεια του χωραφιού του ανά στρέμμα, πόσο την επηρεάζει η άνοδος της τιμής του πετρελαίου ή των λιπασμάτων ανά λεπτό του Ευρώ; Δεν γνωρίζει τίποτα για άλλες καλλιέργειες και άλλα ήδη; Για το τι πρέπει να καλλιεργεί και πως; Τι είναι αποδοτικό να καλλιεργεί και για πόσα χρόνια; Πόσο μπορεί και πόσο πρέπει να πουλήσει το προϊόν του; Που πρέπει να το πουλήσει; Δεν γνωρίζει επίσης ζητήματα που αφορούν την προσωπική του υγεία, δεν γνωρίζει τίποτα ή σχεδόν τίποτα για τις νέες μορφές καλλιέργειας; Δεν γνωρίζει πως μπορεί να προστατευθεί από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων; Και όταν οργανωθεί σε συνεταιρισμούς δεν γνωρίζει τίποτα για την οργάνωσή τους, για την σκοπιμότητα της ύπαρξής τους, ποιους κινδύνους πρέπει να αποφύγει, αλλά και πως θα μπορέσει να ελέγξει τους εσωτερικώς δρώντες κερδοσκόπους; ( τα ανωτέρω αποτελούν μόνο λίγες από τις σκόπιμες άγνοιες που έχουν επιβληθεί στους Ελληνες παραγωγούς)

Το ίδιο το φαινόμενο της ανάγκης κάποιων για ατομική κερδοσκοπία σε βάρος του συνόλου δεν έχει μελετηθεί ως προς τις αιτίες του και την δυνατότητα αντιμετώπισής του, ατομικά και κοινωνικά.

Ο εργαζόμενος, η νέα, ο νέος, ο κάθε Ελληνας ζει και λειτουργεί σε ένα πέπλο απόλυτης έλλειψης γνώσης για τον εαυτό του την χώρα του, την κοινωνία του. Στην ουσία το σύστημα έχει δημιουργήσει μια αυταπάτη γνώσης και την ενισχύει με πτυχία και τίτλους. Η έλλειψη γνώσης μετατρέπεται πολλές φορές σε ένα πλαίσιο μοιρολατρικού αγνωστικισμού, σε απομονωτισμό, στην υπάρχουσα στην μέρες μας απογοήτευση για το μέλλον, αλλά και αντίστροφα σε υπερεκτιμήσεις του εγώ, σε μισαλλοδοξίες, σε άκρατους  ατομισμούς και σε εθνικισμούς.                    

       Θα φέρουμε ένα ακόμα παράδειγμα σε σχέση με την έλλειψη γνώσης. Μέσα από προγράμματα η ελληνική κοινωνία, ο Ελληνας φορολογούμενος διέθεσε τεράστια χρηματικά ποσά για την ενίσχυση νέων επιχειρηματιών ή γυναικών επιχειρηματιών. Ελάχιστα χρήματα έπιασαν τόπο, τα περισσότερα εγχειρήματα ακολουθήθηκαν από χρεοκοπίες σε ελάχιστα έτη (επιβάρυναν και αυτές το κοινωνικό σύνολο και δημιούργησαν και άλλους κατεστραμμένους ανθρώπους) και τα περισσότερα χρήματα πήγαν στην αγορά μηχανημάτων και προϊόντων ξένων εταιρειών. Οι αποτυχίες και άσκοπες δαπάνες αυτές θα είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα, εάν είχε μελετηθεί και υπήρχε η γνώση για το πόσα π.χ. πρατήρια άρτου ή ψιλικατζίδικα αντέχει αντικειμενικά μία περιοχή. Ακόμα περισσότερο, εάν είχαν μελετηθεί και υπάρξει προτάσεις για το ποιες δραστηριότητες μπορεί να ήταν κερδοφόρες και σε ποιες περιοχές. Αγνοεί ο νέος μικροεπιχειρηματίας και δεν έχει πρόσβαση στην «γνώση» του ποιες είναι οι κύριες ανάγκες της επιχείρησής του, του προϋπολογισμού των αναγκών της, του υπολογισμού των τιμών πώλησης κ.ο.κ. . Ακόμα δηλαδή και στο σημερινό λειτουργικό υπόβαθρο οικονομίας η γνώση απουσιάζει και καταστρέφει.

       Θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί μια ατελείωτη σειρά από ζητήματα και θέματα, προσωπικού, κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα, όπου η γνώση απουσιάζει από την κοινωνία και ταυτόχρονα απουσιάζουν και οι ορθολογικές πολιτικές λύσεις.       Γενικεύοντας,  η ελληνική κοινωνία και ο Ελληνας, ζούν και οδεύουν στο άγνωστο εξαιτίας της έλλειψης γνώσης.

       Πέρα από τις εκτιμήσεις μας, εάν το τεράστιο έλλειμμα γνώσης αποτελεί συνειδητή επιλογή κάποιων προσώπων και μηχανισμών, και πέρα από τις προσωπικές ατομικές αρνητικές συνέπειες που περιγράψαμε, το αποτέλεσμα του ελλείμματος γνώσης είναι ευρύτερα κοινωνικό και καθιστά την χώρα μας ουραγό ακόμα και σε τομείς που θα μπορούσε να έχει ατομικό, κοινωνικό και οικονομικό πλεονέκτημα.

       Η δημιουργία δεδομένων γνώσης και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην τα πράγματα σε προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Οσα αρνητικά περιγράφηκαν πιο πάνω, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε θετικά. Τα δε θετικά είναι αυτονόητα σε όποιον αφιερώσει λίγα λεπτά σκέψης και προβληματισμού.

       Πολιτικά, προσωπικά και κοινωνικά, η γνώση δύναται να παίξει τον τεράστιο ρόλο της, ώστε να δημιουργηθεί μια κοινωνία ελευθέρων από εξαρτήσεις, ίσων ανθρώπων, μια πολιτεία και κοινωνία ανθρώπινη, δημοκρατική και με πραγματική κοινωνική οικονομία.

Ε. ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ: Η ΠΡΟΤΑΣΗ.

       Η παραγωγή ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης, υπό το υπάρχον διεθνές και ημεδαπό πολιτικό και νομικό πλαίσιο, δεν θα μπορούσε να είναι αντικείμενο παρά μόνο στενά κρατικής δραστηριότητας (του δημοσίου), αφού μόνο το κράτος εξ ορισμού ενεργεί και το κοινό, ελεύθερα προσβάσιμο αγαθό της γνώσης. Θα ήταν αστείο και άτοπο να θεωρήσει κανείς ότι η «κρατική μηχανή» θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε μία τέτοια αναγκαιότητα, να παράγει και να προσφέρει γνώση. Αλλωστε, οι κρατικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα δεν είναι σχεδιασμένοι για τέτοιες λειτουργίες, αλλά είναι λειτουργικά προορισμένοι για ελέγχους και κυρώσεις επιβεβαίωσης της κρατικής εξουσίας .

       Η δημιουργία «γνώσης» έχει επίσης ένα τεράστιο κόστος, είτε αυτό είναι αντικείμενο της κρατικής μέριμνας είτε της ιδιωτικής και αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη.

       Το ζητούμενο παραμένει πως θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τεράστια «γνώση» ελεύθερα προσβάσιμη στην κοινωνία, χωρίς να υπάρχει το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται αυτή ;

       Το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχει την πρόταση, έχει το πρόγραμμα, έχει την ΛΥΣΗ !!!.

Η λύση που προτείνουμε σε όλους έχει να κάνει με το δημόσιο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρχεται να προσδώσει αξία και σημασία στο ίδιο, αλλά και στους νέους της χώρας.

          Το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα και η ψυχή του, οι φοιτητές, ταλανίζονται από ένα καθηγητικό κατεστημένο (το ίδιο το σύστημα είναι «καθηγητοκεντρικό»), που αρνείται να παράγει, λειτουργεί πολλές φορές εξουσιαστικά και αυταρχικά (αντί να λειτουργεί ακαδημαϊκά και εκπαιδευτικά) και εκμεταλλεύεται πολύπλευρα την ανάγκη των νέων να ενταχθούν στο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο - σύστημα. Οι φοιτητές ταλαιπωρούνται από όλα τα ανωτέρω και από την αποστήθιση παρωχημένων γνώσεων. Δεν έχουν μάλιστα, την δυνατότητα ανάπτυξης πρωτοβουλίας σε σχέση με το γνωστικό τους αντικείμενο, το οποίο και είναι στις πλείονες των περιπτώσεων ξεκομμένο και με την κοινωνική και επαγγελματική τους πραγματικότητα. Στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαράγεται επίσης, ο άκρατος ατομισμός και θεοποιείται το ατομικό συμφέρον. Είναι βέβαια και αυτά προβλήματα που μπορούν μέσα από την πρόταση που ακολουθεί να βρουν ουσιαστική λύση.

Η πρόταση - λύση για την δημιουργία σε ελάχιστο χρόνο τεράστιου όγκου ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης:

      Επί σειρά ετών οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μας αναγκάζονται να δίνουν εξετάσεις πάνω σε βιβλία γραμμένα ακόμα και δεκαετίες πριν, αναγκάζονται να λειτουργούν ως υποκείμενα στείρου αναμασήματος και αναπαραγωγής θέσεων και απόψεων διαφόρων “αυθεντιών”, εξεταζόμενοι στην πιστή αποστήθιση των “ιερών” κειμένων. Αντί  λοιπόν να δεσμεύουν την παραγωγικότητα, την φαντασία τους ακόμα και τις δυνατότητες γνώσης σύγχρονων επιστημονικών γνώσεων, δίνοντας τέτοιου είδους εξετάσεις, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μας, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριές μας, θα μπορούσαν αυτοί να δημιουργήσουν τις μελέτες και να παράγουν την γνώση που έχει ανάγκη η χώρα μας, δίνοντας ουσιαστικό κοινωνικό ρόλο και στους καθηγητές τους, αλλά και στην εκπαίδευση γενικότερα.

       Στο πλαίσιο αυτό και σε αντικατάσταση του στείρου αναχρονιστικού θεσμού των εξετάσεων κάθε σχολή και τμήμα με φοιτητές και φοιτήτριες διαιρεμένους σε θεματικές ομάδες, θα πρέπει να μελετά και να καταλήγει σε πόρισμα - πρόταση για συγκεκριμένα θέματα. Να κατακτά και να παράγει την γνώση.

Για να γίνει αυτό, είναι αναγκαίο στα δύο τελευταία χρόνια της φοίτησης ένας μεγάλος αριθμός μαθημάτων (π.χ. 5 ή 6) να αντικαθίσταται από την ομαδική δημιουργία μελετών παραγωγής γνώσης. Μικρές ομάδες φοιτητών θα αναλαμβάνουν την παραγωγική άμεση μελέτη ενός ζητήματος και θα καταλήγουν σε γραπτό κείμενο και πρόταση (εάν η ύπαρξη πρότασης είναι εφικτή ή προβλέπεται από το αντικείμενο της μελέτης).

Αντίστοιχα, θα δημιουργείται και ηλεκτρονική βάση δεδομένων, προσβάσιμη ελεύθερα από όλους. Η έκδοση βιβλίων με περιεχόμενο τις μελέτες επίσης είναι μία δυνατότητα, η οποία θα πρέπει να γίνεται χωρίς κέρδος.

Είναι αυτονόητο ότι κάθε χρόνο θα προστίθεται και νέα γνώση.

            Με τον τρόπο αυτό και μόνο μπορούμε όλοι οι Ελληνες να αποκτήσουμε συντομότατα γνώση και συγκεντρωμένες εξειδικευμένες μελέτες για κάθε ατομικό, κοινωνικό και παραγωγικό ζητούμενο και θέμα, με βάση την κοινοκτημοσύνη της γνώσης, την κοινωνική γνώση και το πλάτεμά της.

   Μέσα από τα πάμπολλα οφέλη της διαδικασίας αυτής για την Ελληνική κοινωνία και τις άπειρες θετικές εκφάνσεις της, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι σε κάθε περίπτωση η διαδικασία αυτή θα δημιουργήσει μία νεολαία δημιουργική και χειραφετημένη κοινωνικά έτοιμη να προοδεύσει και να δημιουργήσει, εργαζόμενη και ομαδικά, με βάση τα στοιχεία που συνθέτουν το μεγαλείο της ελληνικής σκέψης, την φαντασία, την ανάλυση και την σύνθεση, την δημιουργία και την ελεύθερη σκέψη και στοχασμό.       

Για παράδειγμα ας πάρουμε ένα γεωργικό προϊόν: την πατάτα.

Η γεωπονική σχολή θα πρέπει να μελετήσει και να δώσει προτάσεις για τις εδαφικές ανάγκες, τις ποικιλίες ανά είδος εδαφών, την ορθή καλλιέργεια και συγκομιδή (και σειρά άλλα θέματα τα οποία άπτονται του επιστημονικού της αντικειμένου). Η γεωλογική σχολή θα πρέπει να μελετήσει τα καλλιεργήσιμα εδάφη και την σύστασή του σε στοιχεία. Οι οικονομικές και εμπορικές σχολές θα πρέπει να μελετήσουν το κόστος παραγωγής και να προτείνουν την τιμή πώλησης του παραγόμενου προϊόντος, τις δυνατότητες ή μη πώλησης του προϊόντος αυτού, τις διεθνείς οικονομικές συνθήκες, που μπορεί να εξαχθεί το προϊόν και υπό ποία μορφή, τον ανταγωνισμό ίσως από τρίτες χώρες κλπ. .

Ολοι μπορούν και έχουν να βάλλουν ένα λιθαράκι στην διαδικασία μελέτης και τούτο μπορεί και πρέπει να γίνει σε κάθε τομέα, από την αγροτική οικονομία και την βιομηχανία μέχρι την προσέγγιση κοινωνικών θεμάτων (π.χ. τις επιπτώσεις της ανεργίας στο Πέραμα και αλλού) και τον πολιτισμό και μάλιστα και αναγκαία με την πρόταση λύσεων και νέων ιδεών.

            Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.

            Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΞΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΓΝΩΣΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

                                                ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΛΥΣΕΙΣ

        ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ