ΑΝΕΡΓΙΑ :ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ - ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΑΝΕΡΓΙΑ : ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Α.        ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ο κόσμος του καπιταλισμού και της κερδοκρατίας είναι ένας κόσμος άγριος και κανιβαλικός. Ενας κόσμος που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές για τα κέρδη και την ισχύ μιας ολιγαρχίας. Αυτές οι χαμένες ζωές της σύγχρονης ανθρωποθυσίας δεν είναι άλλες από τις ζωές των ανέργων. Το τέρας που καταπίνει και σκοτώνει τον άνθρωπο είναι το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού. 

            Η ανεργία είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό, είναι δομικό συστατικό ενός συστήματος που λογίζει τον άνθρωπο ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση και τον λογαριάζει μόνο ως χρήσιμη ή άχρηστη οικονομική οντότητα. Οπου υπάρχει καπιταλισμός υπάρχει πάντοτε και ανεργία και επειδή ο καπιταλισμός είναι ως σύστημα ιστορική και δομική συνέχεια της ίδιας της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του φόβου ενσωματώνει για τον άνεργο το δομικό του όπλο, αυτό του εκφοβισμού των ανθρώπων, της αγωνίας για τις βιοτικές ανάγκες και την συνακόλουθη κοινωνική τους υπόσταση για να δημιουργήσει αγριότερους και αθλιότερους όρους ανθρώπινης εκμετάλλευσης.

            Στο Λαϊκό Κίνημα δεν φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Στο Λαϊκό Κίνημα κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα και μπορούμε να αναλύσουμε και να δώσουμε λύσεις στα αιώνια προβλήματα του σήμερα.

            Εάν δούμε όλες τις κοινωνίες και τα κράτη του καπιταλισμού και σε όλες τις φάσεις του, θα ανακαλύψουμε την ανεργία ως συστατικό δομικό κοινωνικό και λειτουργικό του στοιχείο. Ακόμα και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ευεξίας η ανεργία είναι παρούσα και παίζει τον δικό της ρόλο στην εκμετάλλευση και τον εκφοβισμό των ανθρώπων.

            Το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού έχοντας θεοποιήσει τα κέρδη, έχοντας αναγάγει το κέρδος στον μοναδικό σκοπό της λειτουργίας και της ίδιας της ύπαρξής του θεωρεί τον άνθρωπο και την εργασία του ως αναγκαίο κακό και ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση. Στο πλαίσιο της κερδοφρένειας και της κερδοκρατίας, ο άνθρωπος εργάτης πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης για να παραχθούν κέρδη για τους έχοντες στην κυριότητά τους τα μέσα παραγωγής. Αυτοί δεν μας βλέπουν ως ανθρώπους, αλλά ως ζώα που πρέπει να τύχουν στυγνής εκμετάλλευσης στο έπακρο, ώστε να παραχθούν για αυτούς μεγάλες υπεραξίες που θα μετατραπούν στον μέλλον σε κέρδη. Η ανισότητα είναι δομικό στοιχείο και παράγωγο της αντίληψης του καπιταλισμού. Ακόμα και μέσα στην φιλοσοφία του καπιταλισμού, για να έχει αξία η ισχύς κάποιων πρέπει να υπάρχουν οι μεγάλες μάζες των εκμεταλλευόμενων, των καταπιεσμένων, των στερημένων ανθρώπων. Πραγματική ισότητα με καπιταλισμό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.  

Στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο επί δεκαετίες οι νεοταξίτες νεοφιλελεύθεροι κερδοκράτες υποστηρίζουν έντονα και επιβάλλουν την μείωση του εργατικού κόστους, ως μέσο δήθεν οικονομικής ανάπτυξης των κοινωνιών. Στην πραγματικότητα θα ήθελαν ακόμα και να τους πληρώνουμε για να εργαζόμαστε ή καλύτερα να δουλεύουμε σε αυτούς. Βεβαίως όλη αυτή η αθλιότητα προκαλεί στο ίδιο το σύστημα αδυναμίες υλοποίησης των υπεραξιακών κερδών: Εάν δεν υπάρχει αμοιβή δεν θα υπάρχει και αγορά – κατανάλωση. Ο φαινομενικός παγκόσμιος καπιταλισμός εφαρμόζει μετά την διάλυση του φαντάσματος του κομμουνισμού (γιατί για ένα φάντασμα επρόκειτο και όχι για ουσιαστικό κομμουνισμό) μια πορεία που μας κάνει να υποθέτουμε ότι μπορεί και να αποσκοπεί στην δημιουργία μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (π.χ. «παγκόσμια διακυβέρνηση»). Η αυτοκρατορία του φόβου γίνεται δριμύτερη και πιο άγρια για όλη την ανθρωπότητα και οι ανθρωποθυσίες στον βωμό του κέρδους και τις ισχύος ολιγάριθμων μειοψηφιών γίνονται πλανητικό καθεστώς.

Β.        ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ           

Πάντοτε ο καπιταλισμός δημιουργούσε κοινωνικές πυραμίδες. Αυτή είναι η μοναδική τυπική σχηματική του οργάνωση. Στις κατώτερες βαθμίδες του και πιο πλατειές τοποθετούσε μία μάζα χαμηλόμισθων εργατών και υπαλλήλων. Ακόμα πιο κάτω από αυτούς και εκτός πυραμίδας βρίσκονταν πάντα οι άνεργοι, οι απόβλητοι τα ταξικής κοινωνικής πυραμίδας του συστήματος. Για εμάς, αυτό που ονομάζεται ταξικός διαχωρισμός στον καπιταλισμό δεν έχει να κάνει μόνο με το επάγγελμα και την ειδικότητα κάθε ανθρώπου. Για εμάς, ο πραγματικός ταξικός και ανθρώπινος κοινωνικός διαχωρισμός έχει να κάνει με τον βαθμό της κάλυψης των βιοτικών αναγκών κάθε ανθρώπου και με τον βαθμό βεβαιότητας για αυτές και την κάλυψή τους. Αυτό είναι το ισχυρότερο κριτήριο της ουσιαστικής κοινωνικής διαίρεσης.

Οι αντίστοιχες συνέπειες της ανεργίας σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο για τους άνεργους και τους εργαζόμενους είναι πολύπλευρες.

Σήμερα στην Ελλάδα οι πραγματικοί άνεργοι ανέρχονται σε αριθμό μεγαλύτερο του 1.000.000 ανθρώπων. Εάν σε αυτό τον αριθμό, προσθέσουμε τον αριθμό των ουσιαστικά μη εργαζομένων (μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές), των συνταξιούχων και των μερικά απασχολούμενων, αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα περίπου 2 στις 3 ελληνικές οικογένειες έχουν ουσιαστικό πρόβλημα εξαιτίας της ανεργίας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ένα τεράστιο ατομικό και κοινωνικό πρόβλημα αδυναμίας κάλυψης βιοτικών αναγκών, ένα κύμα φόβου και τρομοκρατίας απέναντι σε άνεργους και εργαζόμενους (υποψήφιους άνεργους). Οι αυτουργοί του ατομικού και κοινωνικού εγκλήματος μεγαλοεπιχειρηματίες και οι πρόθυμοι υπάλληλοί τους πολιτικοί δημιουργούν ατομικές και κοινωνικές καταστάσεις αδυναμίας και άμεσης αβεβαιότητας για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων. Σκοπός τους είναι η ατομική και κοινωνική υποτέλεια, η δημιουργία κλίματος φόβου και οπορτουνιστικής ατομικιστικής αντιμετώπισης των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων προκειμένου να επιτύχουν σχέσεις εργασίας, πραγματικής δουλείας, ήτοι μείωση του γενικού κόστους εργασίας με σκοπό την δική τους περαιτέρω κερδοσκοπία και την ατομική και κοινωνική υποτέλεια. Δικός τους είναι ο σχεδιασμός του νέου κοινωνικού μεσαίωνα, δική τους και η υλοποίηση. Τα χάσματα μεταξύ φτωχών και πλουσίων διευρύνονται, ολοένα και περισσότεροι κατρακυλούν στην άθλια καπιταλιστική πυραμίδα και ολοένα και ψηλότερα στέκονται κάποιοι λίγοι, που η διαφορά τους πλέον τους έχει κάνει αόρατους στους ευρισκόμενους στην βάση της πυραμίδας. Εχει στηθεί ένα παγκόσμιο καφκικό σκηνικό που δικάζει και καταδικάζει τους απλούς ανθρώπους όλου του πλανήτη σε ισόβια δεσμά δουλείας.  

 Στην πραγματικότητα αυτοί οι «λίγοι» είναι οι βασικοί σχεδιαστές και υπεύθυνοι ολόκληρης της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης. Αντίστοιχα, «λίγοι» είναι και όσοι ευθύνονται για την κατάσταση όλης της ανθρωπότητας. Μια ολιγαρχία πιστεύει πως μπορεί να σχεδιάζει τις τύχες της οικουμένης.   

Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας λέγεται ουσιαστική παραγωγική αχρήστευση του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων και αυτό είναι απότοκο ενεργειών και παραλείψεων των ολίγων.

Το τι είναι ένα κράτος, το ουσιαστικό επίπεδο ενός λαού, εξαρτάται άμεσα από τους ανθρώπους που το συναποτελούν σε κάθε ιστορική στιγμή. Στην περίπτωση της Ελλάδας θα τονίσουμε για μία ακόμα φορά ότι «Ελλάδα είναι οι Ελληνες», δηλ. οι άνθρωποι που βιώνουν στον τόπο αυτό και έχουν ελληνική εθνική συνείδηση. Εάν οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν και αξιοποιούν τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους, τότε η Ελλάδα, ο λαός, η κοινωνία συγκροτούνται ως συλλογική οντότητα σε ένα κράτος ισχυρό, σε ένα λαό ισχυρό, σε μία κοινωνία πραγματική και δεμένη με ουσιαστικούς δεσμούς. Εάν οι άνθρωποι αχρηστεύονται, όπως με την ανεργία, την ημιαπασχόληση, την δουλειά και την δουλεία, τότε το ουσιαστικό τίμημα το πληρώνουμε όλοι σε οποιασδήποτε μορφής αντίληψη κοινωνικής συγκρότησης επιλέξουμε ως έννοια αναφοράς: ως έθνος, ως λαός, ως κοινωνία. Καμία πατρίδα δεν υπάρχει χωρίς τους ανθρώπους, κανένας λαός και κανένα έθνος. Γίνεται αδύναμο, νοσεί, χάνεται, εξαφανίζεται. Δυστυχώς, το τέρας του σύγχρονου καπιταλισμού προκαλεί τα προβλήματα και αδιαφορεί για όλα αυτά. Ισχυρή Ελλάδα, ισχυρός λαός, ισχυρή κοινωνία δεν γίνεται με ανθρώπους υποτελείς, φοβικούς και φοβισμένους. Δεν θα υπάρχει καθόλου Ελλάδα και καθόλου Ελληνες, εάν δεν επέμβουμε κατά τρόπο ουσιαστικό για να λύσουμε το πρόβλημα της λειτουργικής και ουσιαστικής αχρήστευσης των ανθρώπων. H μόνη λύση είναι ένας σαφής και ουσιώδης κοινωνικός μετασχηματισμός: να δημιουργήσουμε κοινωνίες και δομές που να στηρίζονται στον άνθρωπο και στην ανθρώπινη ελεύθερη συλλογικότητα.   

Οσο για τον ρατσισμό, την σκόπιμη στέρηση πρόσβασης σε βασικές και κεφαλαιώδεις ανάγκες, τα ζητήματα ισότητας ... . Αυτά αποτελούν αποδείξεις της συστημικής σκοπιμότητας όσων αναλύσαμε.  

Πολλές ημέρες και ώρες θα μπορούσαμε να απαριθμούμε και να αναλύουμε τα αποτελέσματα της ανεργίας σε ατομικό ανθρώπινο, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα το αυτονόητο δεν θέλει ανάλυση, αλλά ουσιαστική δράση. Εμείς προχωράμε ένα βήμα παραπέρα: καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις για να γίνουν κτήμα του λαού, κτήμα της κοινωνίας, κτήμα των ανέργων και των εργαζόμενων και να αποτελέσουν απαρχή μιας ουσιαστικής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής.

Γ.         ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ

Το Λαϊκό Κίνημα μέσα από τις προτάσεις της συνολικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας (έχει ήδη δοθεί στην δημοσιότητα - http://laikometopo.blogspot.com/2011/11/blog-post_10.html ) και τις προτάσεις για τις κοινωνικές παραγωγικές συλλογικότητες (http://laikometopo.blogspot.com/2011/07/blog-post_05.html ) , που είναι το νέο μοντέλο – πρότασης πραγματικής παραγωγικής κοινωνικής ανάπτυξης, δημιουργεί μια νέα κουλτούρα, μια νέα ανθρωποκεντρική δημοκρατία που εξαφανίζει λειτουργικά την ανεργία. Μέσα από τις προτάσεις αυτές δίνονται στους ανθρώπους και στην κοινωνία νέες και ουσιαστικές παραγωγικές λύσεις (δείτε π.χ. http://laikometopo.blogspot.com/2011/07/blog-post_13.html , http://laikometopo.blogspot.com/2011/07/blog-post_20.html - τα υπόλοιπα κείμενα της νέας αντίληψης θα δημοσιευτούν μέσα στον Ιανουάριο).

Για εμάς το ζήτημα δεν είναι απλά τεχνικό ή τεχνοκρατικό. Είναι ζήτημα φιλοσοφικό και πολιτικό, είναι ζήτημα κεφαλαιώδους ουσίας της κοινωνικής λειτουργίας. Η ανεργία, αυτή η τεράστια μάστιγα της ανθρωπότητας δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με συνολικές τομές. Με τομές φιλοσοφίας και αντίληψης άλλης από την «κρατούσα» ανθρωποφάγο ατομικιστική αντίληψη. Χρειάζεται νέα αντίληψη για το τι είναι Ελλάδα, νέα παραγωγική συλλογική κοινωνική και ατομική φιλοσοφία, νέα πορεία. Μια πορεία προς την παραγωγική κοινωνική και εθνική αυτάρκεια, γιατί αυτή είναι το κλειδί για την σωτηρία και την ουσιαστική πρόοδο της χώρας.    

Το δεύτερο μέρος, αυτό που σε λίγο θα διαβάζετε, αφορά ειδικά τους ανέργους και αποτελεί ένα μοντέλο ελπίδας.

Για την αποφυγή επαναλήψεων τονίζουμε ότι οι προτάσεις για τους ανέργους και την ανεργία ακολουθούν διαρθρωτικά το πρόγραμμα για τις κοινωνικές παραγωγικές συλλογικότητες και διέπονται από τις ίδιες αρχές. Για τον λόγο αυτό οι παρούσες προτάσεις συμπληρώνονται από τις γενικές αρχές και θέσεις των λοιπών προτάσεών μας.

ΠΡΟΤΑΣΗ Α’

ΜΟΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ, ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Ή ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ.

Το Λαϊκό Κίνημα, το κίνημα που έθεσε την βάση της «οικονομίας χωρίς κέρδος», ήτοι με  «ολιστικό κοινωνικό όφελος» θεωρεί αναγκαία την ύπαρξη ενός απλού και συγκεκριμένου νομοθετικού πλαισίου, το οποίο να στηρίζει την απόφαση των εργαζομένων μιας τέτοιας επιχείρησης να λειτουργήσουν οι ίδιοι την επιχειρηματική μονάδα.

Η πρότασή μας περιλαμβάνει :

-           Την δυνατότητα εργαζομένων να ζητήσουν την συνέχιση της λειτουργίας της επιχειρηματικής μονάδας υπό την άμεση δική τους διαχείριση και διοίκηση.     -         Την εκ μέρους τους συγκρότηση συλλογικότητας (όπως π.χ. του νέου θεσμού της κοινωνικής επιχείρησης) με αντίστοιχες φοροαπαλλαγές, τουλάχιστον κατά τα πρώτα 5 έτη λειτουργίας της επιχειρηματικής μονάδας. Αντίστοιχα, αναγκαία θα είναι και η χρηματοδότηση του εγχειρήματος με ειδικά προγράμματα, στα οποία οι εργαζόμενοι θα συνεισφέρουν τα επιδόματα ανεργίας που θα λάμβαναν εάν η επιχείρησή τους έκλεινε.             

-           Την εκ μέρους των εργαζόμενων δέσμευση για πώληση των παραγόμενων ή για παροχή υπηρεσιών στο λειτουργικό κόστος της επιχείρησης.

-           Την ύπαρξη δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου μέσα από αρχές που προκύπτουν από διαδικασίες πραγματικής δημοκρατίας.

-           Τον διαχωρισμό (νομικό και ουσιαστικό) των τυπικών δικαιωμάτων κυριότητας της μονάδας, από τα διαχειριστικά και ουσιώδη, ώστε να υπάρχει μία καταρχήν κάλυψη των πιστωτών, αλλά οι εργαζόμενοι να ασκούν ακώλυτα τα ουσιώδη δικαιώματα διαχείρισης της μονάδας.

            Μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να ξεκινήσει την υλοποίησή της έστω εν μέρει και ακόμα και σήμερα σε επιχειρήσεις που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όπως είναι σήμερα ο τηλεοπτικός σταθμός ΑLTER.

ΠΡΟΤΑΣΗ Β’ 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΧΡΗΣΗ ΠΟΡΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΩΝΤΑΙ

Υπάρχουν πακτωλοί χρήματος που έχουν κατασπαταληθεί στην χώρα μας ή διατίθενται χωρίς καμία ουσιαστική κατεύθυνση και χρησιμότητα. Άλλοι πόροι κατασπαταλούνται και καταλήγουν στις τσέπες κομματικών επιτηδείων. 

Με συγκεκριμένες παρεμβάσεις, τα χρήματα που καταβάλλονται σε επιδόματα ανεργίας, σε επιδοτήσεις επενδύσεων και σε άλλες ανούσιες κατασπαταλήσεις διατίθενται για την δημιουργία κοινωνικών παραγωγικών συλλογικοτήτων ανέργων.    

Το ΕΣΠΑ, το οποίο διασπαθίζεται από ημετέρους και κατασπαταλείται σε απαράδεκτες άχρηστες δράσεις χωρίς παραγωγικό αντικείμενο, οφείλει να διατίθεται ολόκληρο στις παραγωγικές συλλογικότητες. Είναι υπεραρκετό για την εκκίνηση. Το ίδιο και τα άχρηστα επιδόματα ανεργίας, ακολουθούν τους πολίτες που μετέχουν σε παραγωγικές συλλογικότητας. Είναι και αυτά υπεραρκετά. Π.χ. 500 επιδόματα ανεργίας Χ 5 χρόνια είναι 21.000.000 Ευρώ. Με αυτά μπορείς να δημιουργήσεις μονάδες παραγωγικής συλλογικότητας και να δημιουργήσεις ένα παραγωγικό κοινωνικό ιστό που θα καλύψει δημιουργικά τους ίδιους τους ανέργους λήπτες των επιδομάτων για το υπόλοιπο του βίου τους και για πολλές δεκαετίες, χωρίς άλλο κοινωνικό ή χρηματικό κόστος. Αντίθετα, η παραγωγική κατεύθυνση της οικονομίας παράγει ανθρώπινο και κοινωνικό πλούτο για όλους στα πλαίσια μιας πραγματικά κοινωνικής οικονομίας. Φτάνει πια η ανεγκέφαλη καταστροφή, η ζούγκλα και η βαρβαρότητα, υπάρχουν λύσεις και οφείλουμε να τις εφαρμόσουμε, να παλέψουμε  για το παρόν και το μέλλον μας.

 Ο θεσμός των επιδοτήσεων επενδύσεων αναμορφώνεται συνολικά, ώστε αυτές να δίνονται άπαξ σε κάθε πολίτη και σύμφωνα με τον αριθμό των μετεχόντων σε κάθε πρόταση. Κατά συνέπεια τα χρήματα όλων των πολιτών μοιράζονται σε όλους και όχι στους ίδιους και στους ίδιους κρατικοδίαιτους «επενδυτές». Η πραγματικότητα απέδειξε ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς λειτούργησαν ως καιροσκόποι απατεώνες σε βάρος και πάλι του ελληνικού λαού. 

Το νομικό πλαίσιο αλλάζει, ο Ο.Α.Ε.Δ. αλλάζει μορφή και γίνεται ένα σύγχρονο κοινωνικό εργαλείο προσφοράς γνώσης.  Σύντομα ο άνεργος θα μπορεί να  επανέλθει στην εργασία, είτε ως εργαζόμενος είτε απασχολούμενος σε νέες επιχειρήσεις που θα δημιουργούνται με την συμμετοχή του.  

Είναι σαφές ότι το σχέδιο του Λαϊκού Κινήματος για την εξάλειψη της ανεργίας εδράζεται σε σειρά ρυθμίσεων και παρεμβάσεων στην οικονομία, που ξεκινούν όχι μόνο από την πολιτική στήριξης των ανέργων σε κάθε επίπεδο,  αλλά και την μελέτη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, την ενίσχυση των παραγωγικών δομών, την δυνατότητα αυτοοργάνωσης των εργαζομένων, την δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής σε τομείς που πράγματι μπορούν να είναι παραγωγικοί, την δημιουργία πανεπιστημιακών, παραγωγικών και επιμορφωτικών σχολών με ειδικά αντικείμενα και γνώση παραγωγικής οργάνωσης, την παιδεία της γνώσης.

Οι προτάσεις που θα λύσουν τα δεσμά της ανεργίας, που θα απελευθερώσουν τους ανθρώπους, είναι παρούσες, πραγματικές και ουσιαστικές.

ΑΝΕΡΓΕΣ & ΑΝΕΡΓΟΙ Γίνετε μέλη και φίλοι του Λαϊκού Κινήματος. Μαζί θα παλέψουμε για τις λύσεις της προσωπικής και κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Επικοινωνήστε μαζί μας: laikometopo@gmail.com , http://laikometopo.blogspot.com/ , http://laikokinima.forumgreek.com/  , http://www.facebook.com/profile.php?id=100002558583334&sk=wall

   

Πάμε για ένα νέο Μεσαίωνα ή για μια νέα Ελλάδα;

Πάμε για ένα νέο Μεσαίωνα ή για μια νέα Ελλάδα;

Η κρίση αυτή είναι η πιο βαθιά και η πιο ανηλεής στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Στην επόμενη δεκαετία θα παιχτεί η ύπαρξη της ανθρωπότητας πάνω στη γη με τη μορφή που τη γνωρίζουμε κάποιες χιλιάδες χρόνια. Όταν ξεκίνησε η κρίση πριν 5 χρόνια περίπου από τις Η.Π.Α., λέγαμε κάποιοι (για πολλούς βαρεμένοι - κινδυνολόγοι ) ότι δεν είναι η κρίση οικονομική μόνο όπως εμφανίζεται, αλλά κοινωνική, συνειδησιακή, οντολογική και σε τελευταία ανάλυση βαθειά ανθρώπινη.

Για το λόγο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα, όπως πολλοί νόμιζαν και νομίζουν ακόμη. Ούτε πρόκειται να επιστρέψουμε ποτέ στο επίπεδο που ζούσαμε μέχρι πριν μια πενταετία.

Εκτός και αν αλλάξουμε τοποθέτηση, τρόπο ζωής και συμπεριφορές προς τα τεκταινόμενα, σαν άτομα πρώτα, σαν ομάδες, σαν κοινότητες και σαν κοινωνίες στη συνέχεια. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να βιώσουμε καταστάσεις και ζωή ασύλληπτα καλύτερη από ότι βιώνουμε εδώ και εκατοντάδες χρόνια στη γη.

Όχι πια βουλγάρικα, αλλά κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το τραπεζοληστρικό και αγγλοσαξονικό κεφάλαιο εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση που αυτοί δημιούργησαν στην Ευρώπη και που θα εξαπλώσουν παγκοσμίως στη συνέχεια. Και πράγματι έτσι είναι, μιας και στο κραχ το 1929 δεν υπήρχαν οι δισεκατομμύρια πάμφθηνοι Ασιάτες εργάτες. Αν δεν επαναστατήσουμε εναντίον αυτής της μεθόδευσης, τότε ιδού το που οδηγούμαστε. Σε έναν άθλιο και σκοτεινό Μεσαίωνα εξαθλίωσης των ανθρώπων και των κοινωνικών κεκτημένων, που με αγώνες και αίμα οι λαοί κυρίως του δυτικού κόσμου θεμελίωσαν τις τελευταίες δεκαετίες.

"Οσο πιο περίπλοκη και ειδικευμένη γίνεται μια οικονομία, τόσο πιο αβοήθητοι μένουν οι πολίτες όταν διαλυθεί".

Αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Αλλά μας βοηθά και στο να καταλάβουμε λίγο καλύτερα και πολλά ακόμα για τον κόσμο μας: Στις πρώτες κοινωνίες η εξειδίκευση ήταν πολύ χαμηλή, οι άνθρωποι ήταν κυνηγοί, χρησιμοποιούσαν εντελώς πρωτόγονα εργαλεία και κάλυπταν με το ζόρι τις ανάγκες τους. Ήταν αυτόνομοι και είχαν την σχετική αυτάρκεια που τους προσέφερε το περιβάλλον τους για να επιβιώνουν.

Συνεργαζόμενοι ανά μικρές ομάδες στη συνέχεια, άρχισαν να βελτιώνουν τα εργαλεία και τα όπλα τους, άσε που μετά ανέπτυξαν και τη γεωργία, υπήρξε δηλαδή μεγαλύτερη εξειδίκευση, και έγιναν πιο "παραγωγικοί". 
Για πρώτη φορά, άρχισαν να δημιουργούνται διαφορετικά επαγγέλματα, και ο κάθε "επαγγελματίας" γεωργός, κτηνοτρόφος, κυνηγός, στη συνέχεια χτίστης, κεραμοπλάστης κ.λ.π. έπαψε να είναι αυτάρκης, αλλά βασιζόταν πάντα και στη συνεργασία του με τους άλλους για να ζήσουν όλοι μαζί μια καλύτερη ζωή. Με την αύξηση της παραγωγικότητας, παρήγαγε π.χ. σιτάρι τόσο για τον εαυτό του, όσο και για να το ανταλλάξει αρχικά με κρέας, ρούχα, κτλ. και αργότερα με την δημιουργία του χρήματος, να το πουλήσει και σε άλλους.

Από τη στιγμή δηλαδή που ο άνθρωπος αύξησε την παραγωγικότητα του και δημιούργησε επαφές με άλλες κοινότητες σε άλλους τόπους, με άλλες φυλές και με άλλες γλώσσες, εμφανίζεται και το εμπόριο με τον έναν να ανταλλάσσει κάτι "δικό του" με κάτι άλλο, που ανήκει σε "κάποιον άλλο". Παρεμπιπτόντως, έτσι γεννιέται και το χρήμα, μιας και όσο μεγαλώνει η περιπλοκότητα και η εξειδίκευση, τόσο μεγαλώνει και το εμπόριο, και δεν ήταν πλέον και τόσο πρακτικό να συναλλάσσονται σε είδος. Κάποια προϊόντα δε μπορούν εκ φύσεως να μεταφερθούν, κάποια άλλα "χαλάνε" μετά από λίγο (π.χ. κάποια τρόφιμα πρέπει να καταναλωθούν άμεσα). Άσε που δημιουργείτε η ανάγκη κάλυψης της κόστους του εμπόρου και των εμπλεκόμενων υπηρεσιών (μεταφορές, ασφάλειες, αποθηκεύσεις κ.λ.π.). Γι' αυτό και στράφηκαν προς κάτι άλλο, ένα μέτρο σύγκρισης όλων των υπόλοιπων εμπορευμάτων, το χρήμα. Όλα τα υπόλοιπα εμπορεύματα και υπηρεσίες έχουν μια αξία που μπορεί πλέον να εκφραστεί μέσω αυτού.

Έτσι ο άνθρωπος ξεφεύγει από την κοινοκτημοσύνη των πρώτων κοινοτήτων (που επειδή δεν είχαν και πολλά, μοιράζονταν τα πάντα). 
Πλέον εμφανίζεται η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Ο άνθρωπος δεν στηρίζεται πλέον στη συνεργασία του με τους άλλους ανθρώπους που ήταν μέχρι τότε η ουσία της συνοχής του κοινωνικού ιστού και της ανθρωποκεντρικής κοινωνίας. Στηρίζεται στην προσωπική του περιουσία και στην οικονομική δύναμη που του προσφέρει το χρήμα και αλλάζει την τοποθέτησή του προς τους άλλους. Συνεργάζεται κυρίως με τους αντιστοίχως ομοίους του οικονομικά και συνήθως η συνεργασία αυτή του προσφέρει περισσότερο πλουτισμό. Εκμεταλλεύεται τους φυσικούς πόρους και τους μη προνομιούχους συνανθρώπους του με κλιμακούμενη συνεχή έκπτωση κάθε σεβασμού και ήθους προς αυτούς. Για το κεφάλαιο και την αέναη επέκτασή του, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και στο όνομα του κέρδους επιτρέπονται τα πάντα. Μετατρέπονται έτσι οι κοινωνίες σε οικονομοκεντρικές και ανθρωποκτόνες από τη στιγμή που οι ανάγκες του ανθρώπου περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Από τη στιγμή βέβαια που το παγκόσμιο εμπόριο έχει γιγαντωθεί, χάρη και στην πολλή μεγάλη εξειδίκευση και την άνοδο της παραγωγικότητας που αυτή έχει επιφέρει, είναι λογικό να αυξάνεται και η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί στην αγορά για να μπορούν να πραγματοποιούνται οι ολοένα και περισσότερες συναλλαγές. Και μη νομίζετε, ότι ο καπιταλισμός τα τελευταία χρόνια έχει γιγαντώσει το εμπόριο και την παγκόσμια οικονομία, απλά την έχει γιγαντώσει με εντελώς άνισο και ανορθολογικό τρόπο, με τη μεταφορά της παραγωγής στην Ασία, και το ξεζούμισμα των Ασιατών εργατών. Στη Δύση η μόνη παραγωγή που ανθεί τα τελευταία χρόνια είναι η παραγωγή χαρτονομισμάτων από τα ηλεκτρονικά τυπογραφία των κρατών.

Τέλος πάντων, επιστρέφοντας στα της εξειδίκευσης, ο καπιταλισμός έχει πλέον ενσωματώσει και την Κίνα, δημιουργώντας μια παγκόσμια αγορά, στην οποία όντως υπάρχει τεράστια εξειδίκευση. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ένα παγκόσμιο σύστημα, όπου όλοι είμαστε σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, όχι όμως μέσα από
σχέσεις συνεργασίας, αλληλεγγύης και εξανθρωπισμού αλλά μέσα από σχέσεις χειραφέτησης, εξάρτησης και υποδούλωσης των αδυνάτων από την παγκόσμια καπιταλιστική ελίτ. Το σύστημα αυτό για να μην καταρρεύσει χρησιμοποιεί κάθε μέσο (πολέμους, τρομοκρατία, φόβο, ανασφάλεια κ.λ.π) ώστε τελικά αυτή η κρίση να είναι η τελική προσπάθεια, ώστε να συσσωρευτεί όλος ο παραγόμενος πλούτος και κάθε ιδιοκτησία (ιδιωτική και δημόσια) στα χέρια όλο και λιγότερων.

Το θέμα είναι πως και στο επίπεδο της παγκόσμιας ελίτ υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των. Και αυτό είναι το πρόβλημα, διότι οι ανταγωνισμοί του σημερινού συστήματος πηγάζουν από τη δίψα του κάθε καπιταλιστή για το δικό του κέρδος. Αυτοί οι ανταγωνισμοί απειλούν να μας γυρίσουν σε ένα νέο Μεσαίωνα, σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο (με πυρηνικά μάλιστα αυτή τη φορά) και ποιος ξέρει σε τι άλλο.

Οι καπιταλιστές αρχίζουν πλέον να το βλέπουν αυτό, αλλά προφανώς ποτέ δε θα βρουν τη λύση - γιατί η λύση είναι να φύγουν αυτοί και το σύστημα τους από τη μέση, και οι παραγωγοί του πλούτου να τον παράγουν και να τον μοιράζονται "από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του".

Είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, αλλά μας διαιρούν μια χούφτα ολιγάρχες, που μάλιστα όχι απλά δεν παράγουν τίποτα, αλλά μας εκμεταλλεύονται και από πάνω, αρπάζοντας για τους εαυτούς τους ολοένα και περισσότερο από τον παγκόσμιο πλούτο, αφήνοντας ψίχουλα για εμάς. 
Η πορεία αυτή οδηγεί σε πλήρη εξόντωση (θάνατο) πολλών από εμάς και σε φτώχεια και σε υποτέλεια για όσους επιβιώσουν. Πρέπει να ανατραπεί, όσο δύσκολο και επώδυνο και αν είναι.

Η λύση που έχουμε είναι να ακολουθήσουμε, σαν κοινωνίες, την αντίστροφη πορεία που κάναμε μέχρι να φτάσουμε εδώ. Να απλοποιήσουμε την περίπλοκη εξειδίκευση που βάλαμε σε κάθε φάση της ζωής μας και να επιστρέψουμε στην απλότητα, και στον ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής που είναι το βασικό θεμέλιο της επιβίωσης των ανθρώπων. Έτσι ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, αλλά μέσα από
την ενότητα, την αλληλεγγύη, τη φιλία, τη δημιουργικότητα, την ομαδικότητα και τη συνεργασία. Όχι μέσα από την αλληλοεξόντωση, τον ανταγωνισμό και εν τέλει τον κανιβαλισμό που κινδυνεύουμε να καταλήξουμε και να χάσουμε κάθε ίχνος ανθρωπιάς, αξιών και ήθους που λίγοι πια γνωρίζουν το νόημά αυτών των λέξεων.

Ας τολμήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας πρώτα, να καταθέσουμε το εγώ μας στο εμείς, να ενωθούμε σε ένα κοινό όραμα για την οικογένειά μας, την κοινωνία μας και την πατρίδα μας. Σε ένα όραμα μιας νέας κοινωνίας με κέντρο τον άνθρωπό, χωρίς αυτοσκοπό το χρήμα αλλά το συλλογικό και κοινωνικό όφελος που έτσι κι αλλιώς επιστρέφει σε εμάς.

Φανταστείτε την Ελλάδα μας σαν ένα μεγάλο κοινοτικό συνεταιρισμό που είμαστε όλοι εμείς συνέταιροι. Ότι παράγει το χρησιμοποιούμε για να ζούμε και ότι περισσεύει το εξάγουμε ή το ανταλλάσουμε με αγαθά που δεν παράγουμε τώρα εμείς. Έτσι αποκτάμε την αυτονομία και την αυτάρκειά μας. Ότι συγκεντρώνεται σαν κέρδος - όφελος του κοινοτικού
συνεταιρισμού, διανέμεται στον κάθε συνέταιρο κατά κεφαλήν. Να πως επιστρέφει το όφελος σε εμάς. Και σε όσους φανεί αυτό ουτοπικό, θα σας πω ότι η χώρα μας μπορεί να παράξει τα πάντα. Τί λείπει από το σχέδιο αυτό για να είναι εφαρμόσιμο; Ο ιδιοκτήτης του συνεταιρισμού. Ο ντόπιος και διεθνής "νταβατζής". Μα φυσικά αφού ιδιοκτήτης είναι η
Ελλάδα, ο κοινοτικός συνεταιρισμός που είμαστε όλοι εμείς συνέταιροι.
Και τώρα σταματήστε να φαντάζεστε και ζήστε το, με ενότητα, εργασία, δημιουργικότητα και αγάπη...

ΤΟ ΑΫΛΟ ΧΡΗΜΑ

                                        ΤΟ ΑΫΛΟ ΧΡΗΜΑ

            Μετά την πρόταση για την θέσπιση ανταλλακτικής μονάδας, η σκέψη   προχωρά στην έκφραση νέων καινοτόμων και ουσιαστικών προτάσεων. Μια τέτοια πρόταση είναι και αυτή της θέσπισης άϋλου χρήματος. Οι «μύστες» εύκολα θα εννοήσουν την πρόταση, οι υπόλοιποι ας διαβάσουν προσεκτικά για να συλλάβουν την έννοια των πραγμάτων.

α.        Τι είναι το  «χρήμα»

            Το χρήμα είναι ένα συμβολικό μέσο αποτίμησης της ανταλλακτικής αξίας των αγαθών και των υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων. Το χρήμα είναι ένα τεχνητό ανθρώπινο δημιούργημα συμβατικής προέλευσης και λειτουργίας με σκοπό την διευκόλυνση των συναλλαγών μεταξύ των ανθρώπων.

Τι προκύπτει από τα ανωτέρω:

- Το χρήμα είναι ένα μη έμβιο τεχνητό ανθρώπινο δημιούργημα, δεν είναι οργανισμός ή προϊόν της φύσης.

- Το χρήμα και η λειτουργία του είναι προϊόντα σύμβασης, δηλ. μιας ανθρώπινης παραδοχής – συμφωνίας. Ανθρωποι συμφωνούν και ορίζουν τι θα λογίζεται ως χρήμα, τι θα αποτελεί ανταλλακτικό μέσο, ποια θα είναι η συμβατική βάση – αξία ανταλλαγής ανά μονάδα κλπ. . Αυτά αποτελούν ανθρώπινη συμβατική δράση.

-   Το χρήμα είναι απλώς μέσο. Δεν αποτελεί ούτε άμεση, ούτε έμμεση βιοτική ανάγκη των ανθρώπων. Το χρήμα δεν καλύπτει και δεν ικανοποιεί βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων. Βιοτικές ανάγκες καλύπτουν τα αγαθά και οι ανθρώπινες εργασίες που ικανοποιούν βιοτικές ανάγκες. Αυτά ισχύουν μέχρι σήμερα, παρεκτός και εάν συμφωνήσουμε ένα αγαθό, π.χ. το ψωμί, ως χρήμα. Όπως αντιλαμβάνεστε θα μπορούσαμε στο πλαίσιο μιας συμβατικής ρύθμισης να ορίσουμε ως χρήμα το ψωμί ή οποιοδήποτε άλλο αγαθό ικανοποιεί παράλληλα και βιοτικές μας ανάγκες.   

-           Σκοπός δημιουργίας του χρήματος είναι η διευκόλυνση των συναλλαγών μεταξύ των ανθρώπων.

Στον αντίποδα των ανωτέρω και εννοιολογική και κοινωνική έκπτωση του χρήματος είναι το «νόμισμα». Το «νόμισμα» είναι μεν χρήμα, αλλά σε αυτό υπερέχει ο συμβατικός καθορισμός της αξίας του, ο οποίος υπερέχει πλέον του χρηστικού συναλλακτικού χαρακτήρα. Ο συμβατικός καθορισμός αυτός στο νόμισμα έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι πολλές φορές αυθαίρετος και στηρίζεται σε εξωγενείς, διαφορετικούς από το χρήμα, παράγοντες, που συχνά-πυκνά είναι παράγοντες επιβολής ή προϊόν του σαθρού κανόνα προσφοράς και ζήτησης, λες και το χρήμα είναι αναλώσιμο αγαθό.

β.         Τι είναι το «άϋλο χρήμα»

            Μέχρι σήμερα το χρήμα ορίζεται υλικά. Ο κάτοχός του κατέχει ένα υλικό σώμα, μετρήσιμο και προκαθορισμένο ποσοτικά, κυρίως ως νόμισμα. Το νόμισμα, όπως είδαμε, φέρει στον ορισμό του έναν υπέρτερο συμβατικό προσδιορισμό της «αξίας» του. Δηλ. το νόμισμα – χρήμα και η ανταλλακτική του αξία αποτελεί συμβατικά καθοριζόμενο μέγεθος. Στις μέρες μας η αξία αυτή καθορίζεται από κέντρα ισχύος και εξουσίας που δεν έχουν καμία ή μόνο τυπική δημοκρατική νομιμοποίηση.

Το «άϋλο χρήμα» ως σύλληψη και πρόταση έρχεται να αξιοποιήσει τα χαρακτηριστικά του χρήματος επανατοποθετώντας την συναλλακτική «αξία» του μέσα από την ικανοποίηση πραγματικών βιοτικών αναγκών. Βεβαίως πάντοτε το χρήμα εμπεριέχει μία σύμβαση και η χρήση των συμβατικών όρων χρειάζεται προσοχή, ώστε να μην καταστεί νόμισμα ή αυτοσκοπός.

            Στην ίδια βάση που είχε αναλυθεί με την πρόταση της ΕΑΜ (Εθνική Ανταλλακτική Μονάδα), η Ελλάδα έχει ένα ουσιαστικό χρηματο-νομισματικό πρόβλημα, απότοκο του καπιταλιστικού συστήματος και της λογικής συσσώρευσης από κάποιους ανά τον πλανήτη, άχρηστων κατ’ ουσία νομισματικών μεγεθών. Στην Ελλάδα το πρόβλημα αυτό λέγεται έλλειψη χρημάτων ικανών να ικανοποιήσουν τις επιβληθείσες δανειακές ανάγκες της χώρας και ταυτόχρονα ικανών να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της λειτουργίας της κοινωνίας και κυρίως και για πολλούς την κάλυψη ακόμα και των άμεσων βιοτικών αναγκών.

Η λύση της δημιουργίας άϋλου, εσωτερικού κοινωνικού χρήματος, λύση αντίστοιχη με την άϋλη αξία πολλών ανθρωπίνων αγαθών, έχει την δυναμική να θεραπεύσει πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα της Ελλάδας και της ελληνικής κοινωνίας. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μετρούσαμε κάποιες αναγκαίες άμεσες βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και κατά σύμβαση  αποφασίζαμε να τις καλύψουμε με την έκδοση άϋλου χρήματος, υπό την μορφή μιας ηλεκτρομαγνητικής κάρτας (όπως αυτές που χρησιμοποιούν οι τραπεζίτες για να επιβάλλουν επικυριαρχία ληστρικών τόκων). Αυτή την κάρτα με το περιεχόμενό της θα μπορούσαμε να την χρησιμοποιήσουμε στις εκατέρωθεν εσωτερικές συναλλαγές, αντί να χρησιμοποιούμε νόμισμα, το οποίο μας λείπει, δεν το εκδίδουμε και το πληρώνουμε ακριβά … . Το όφελος θα ήταν πολλαπλό με κύρια αποτελέσματα την εξοικονόμηση κεφαλαίων νομίσματος, την ανάπτυξη της εσωτερικής οικονομίας, την κάλυψη αναγκών των ανθρώπων – πολιτών, αλλά και την άλλη αντίληψη για το χρήμα: την επαναφορά του σε θέση μέσου και όχι σε θέση κοινωνικού επικυρίαρχου.       

            Το εγχείρημα θα ήταν υπό την αρχική διαχείριση (όχι κυριότητα, αρμοδιότητα, εξουσία κλπ. αλλά απλή διαχείριση) του κράτους και θα μπορούσε εύκολα στο μέλλον να περάσει στην διαχείριση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κοινωνικής αρχής, δηλ. στην ίδια την κοινωνία.

            Στην φάση της πραγμάτωσης του «άϋλου χρήματος» θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία στο περιεχόμενο του μέσου. Είναι αυτονόητο ότι στην κάρτα αυτή, η οποία θα ήταν διασφαλισμένα μόνο ατομικής χρήσης, θα μπορούσαν να πιστώνονται και νέες μονάδες, όπως και το ότι ένα μέρος του μισθού θα μπορούσε να πιστώνεται σε μία τέτοια κάρτα – αντί νομίσματος – με τις αυτονόητες, αλλά και βαθύτερες συνέπειες ατομικής και κοινωνικής ασφάλειας που προκύπτουν από μία τέτοια πρακτική. Το βασικό όμως κύριο ζήτημα επιλογής για την φύση του περιεχομένου είναι μεταξύ κοινών μονάδων ή απευθείας βιοτικών αναγκών. Η πρώτη επιλογή είναι πιο εύχρηστη και διευκολύνει την περαιτέρω ανταλλαγή μονάδων (πλέον), ήτοι την κυκλοφορία του Α.Χ. (άϋλου χρήματος). Η δεύτερη επιλογή είναι πολιτικά δικαιότερη και πιο στέρεα φιλοσοφικά, πολιτικά, αλλά και έναντι τυχόν διεθνών αντιδράσεων, αφού με αυτή καλύπτονται απευθείας ανάγκες των ανθρώπων και δεν πρόκειται περί τυπικού χρήματος ή νομίσματος. Στην περίπτωση όμως αυτή θα πρέπει να έχει δομηθεί ένα σύστημα ικανό να προσφέρει συμβατικά ανταλλακτική δύναμη. Καθώς δεν είναι δυνατόν ο λήπτης μονάδων αγοράς συγκεκριμένων αγαθών, π.χ. έμπορος μακαρονιών, να χρησιμοποιήσει εύκολα το Α.Χ. για να προμηθευτεί και πάλι το προϊόν που εμπορεύεται (τα μακαρόνια). Θα πρέπει να δομηθεί ένα σύστημα αντιστοίχισης για την μετέπειτα κυκλοφορία των Α.Χ. . Αυτό σε πρώτη φάση λειτουργίας μπορεί να είναι και ένα μεικτό σύστημα, όπως ένα σύστημα μετατροπής των μονάδων αγαθών σε λογιστικές μονάδες ή ένα σύστημα αντιστοίχισης επιμέρους ανταλλαγών των μονάδων αγαθών μεταξύ τους. Ως προς τα λοιπά ισχύουν κατ’ αναλογία όσα ήδη προτάθηκαν στις προτάσεις για την ΕΑΜ (http://laikometopo.blogspot.com/2011/11/blog-post.html).

Αυτά μέχρι να οδηγηθούμε στην κοινωνία που θα λειτουργεί με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, σε μια πραγματική κοινωνική οικονομία των ανθρωπίνων αναγκών.

Το άϋλο χρήμα σε μια πραγματική δημοκρατία, σε μια ανθρωποκεντρική δημοκρατία είναι ένα ουσιαστικό βήμα για να ξεφύγει η ανθρωπότητα από την άθλια μέγγενη της κερδοκρατίας και των κερδοκρατών.

            Ταυτόχρονα για την Ελλάδα, η δημιουργία άϋλου χρήματος με οποιαδήποτε μορφή, αποτελεί μια άμεση πρακτική λύση του τεράστιου προβλήματος που δημιούργησαν οι άθλιες πολιτικές και οι ανάξιοι πολιτικοί.

            Ουσιαστικά, όμως το άϋλο χρήμα, ως μέσο συναλλαγής εσωτερικής κυκλοφορίας, μη τοκοφόρο και απαλλαγμένο από τον ετεροκαθορισμό της αξίας του, θα έλθει για να αποτελέσει για την ελληνική και τις υπόλοιπες κοινωνίες του πλανήτη ένα επαναστατικό μέσο απελευθέρωσης των ανθρώπων και των κοινωνιών τους από την παντοκρατορία των «αγορών» και των τραπεζών. Ένα όπλο που δεν μπορούσαν να φανταστούν και δεν μπορούν να πολεμήσουν με ανάλογα όπλα και μέσα. Δημιουργεί και διδάσκει μια νέα κουλτούρα, συγκροτεί μια νέα πραγματικότητα, αχρηστεύει τις δοξασίες χιλιάδων ετών.    

            Για εμάς στο Λαϊκό Κίνημα, μια ελεύθερη σκέψη στο μυαλό κάθε ανθρώπου, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός είναι το μυστικό κλειδί για την ριζική απαλλαγή ολόκληρης του ίδιου και ολόκληρης της κοινωνίας από όσα βάναυσα την ταλανίζουν. Ας το πάρουμε απόφαση: το σύστημα μας οδηγεί στον αφανισμό.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, το κίνημα που απελευθερώνει.

Γίνετε μέλη και φίλοι του Λαϊκού Κινήματος

Επικοινωνήστε μαζί μας: laikometopo@gmail.com , http://laikometopo.blogspot.com/ , http://laikokinima.forumgreek.com/  , http://www.facebook.com/profile.php?id=100002558583334&sk=wall

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ : "ΠΙΑΣ΄ ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΥΤΟ"

23-10-2011

 «ΠΙΑΣ’ ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΥΤΟ»

ΑΠΟ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΗΣ ΦΑΛΑΚΡΑΣ…

ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΣ

Όταν σου λένε «μη ρίχνεις γροθιά στο μαχαίρι, βγάζεις το δικό σου». Ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, της αιτιότητας, του ότι έσπειρες θα θερίσεις και όπως στρώσεις θα κοιμηθείς, είναι πασίγνωστος. Ο νόμος της αντινομίας λέει ότι ενώ έχεις ελεύθερη βούληση να επιλέξεις να κάνεις την ζωή μαρτύριο σε χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους, θα πρέπει να περιμένεις να γίνει και η δική σου ζωή χιλιάδες ή εκατομμύρια φορές κομμάτια. Αν νομίζεις ότι υπάρχει κάποιο παράθυρο να ξεγελάσεις τον νόμο της αντινομίας, είσαι με κάποιο τρόπο γελασμένος.

Η ανθρωπότητα μοιάζει να ξυπνάει από έναν βαθύ λήθαργο. Το πέπλο μιας μακροχρόνιας ύπνωσης σχίζεται. Η επιταγή του Σωκράτη να απελευθερωθούμε από το πρόβλημα της διπλής άγνοιας, δηλαδή, την ανάγκη να δούμε την άγνοια για όσα αγνοούμε και πρώτα απ’ όλα την άγνοια για το ποιοι είμαστε. Αυτή η άγνοια της αληθινής μας ταυτότητας μας καθιστά παθητικούς ακροατές, κομπάρσους της ζωής, ανθρωπάκια και χειραγωγούμενες μαριονέτες. Όμως, όταν καταρρέει όλο αυτό το θέατρο, οι μαριονέτες που ζούσαν με το ψέμα, όπως ο Πινόκιο, ξυπνούν. Χιλιάδες πολίτες στους δρόμους της Γερμανίας καταγγέλλουν πως είναι δυνατόν και πως ανεχόμαστε να ορίζουν την πολιτική ζωή της χώρας και γενικότερα τις προσωπικές και κοινωνικές μας σχέσεις, τα καρτέλ των τραπεζών, το ΔΝΤ ή οι μισθοφόροι-οικονομολόγοι, αλλά ακόμα και οι οικονομικοί δολοφόνοι.

Μέσα σ’ όλο αυτό το πανδαιμόνιο, που μετατρέπει ακόμα και το ουράνιο δώρο της βροχής σε νοσογόνο χαβούζα απ’ τη συσσώρευση των σκουπιδιών (όσο και τη συσσώρευση λαθών που δεν επιδιορθώνονται), μας σπρώχνουν στην αγωνία της επιβίωσης σαν να ’μαστε «μαύρο ζώο και τυφλό, μαστιγωμένο». Το επιστημονικό κατεστημένο έπεισε τον άνθρωπο, ότι κατάγεται από το ζώο. Ο παπάς τού το επιβεβαίωσε, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι γι’ αυτό το θέμα αμάρτησε και πρέπει να το πληρώσει.

Ο πολιτικός μάντρωσε όσα ζώα μπορούσε περισσότερα για λογαριασμό του για να τα αρμέγει και έτσι ο κεφαλαιοκράτης βρήκε κόκκινο χαλί για να επιβάλλει πλέον σ’ αυτό το ζώο, που και πώς θα ζει, ποιες μάρκες μεταλλαγμένων να καταναλώνει, τι ρούχα και τι όχημα να χρησιμοποιεί, ποια καλλυντικά και φάρμακα να προτιμά, εάν φυσικά και εφ’ όσον δουλεύει για το σύστημα. Οι υπόλοιποι είναι άχρηστοι και αναλώσιμοι, κατάλληλοι για πειράματα μαζικής εξόντωσης.

Η εργασία απαγορεύεται σήμερα. Έχεις επιλογή ή να δουλεύεις ή να είσαι άνεργος. Και στην Ουάσιγκτον ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για τα δικά τους πάντα προβλήματα, όπως και οι transsexuals σε μια άλλη πολιτεία για τα δικά τους. Στην Ελλάδα ούτε οι κατατρεγμένοι συνταξιούχοι δεν μπορούν να το κάνουν χωρίς τον φόβο του ξυλοδαρμού από τα ΜΑΤ.

Ο πολιτισμός μας έχει τόσο πολύ εξελιχθεί σήμερα, ώστε η τηλεόραση ελεύθερα να χρηματοδοτεί εκπομπές φτιαγμένες «exclusive» από γκέι χειραφετημένους, που προβάλλονται ως πρότυπα επιτυχίας στις νεότερες γενεές. («Κορίτσια», καταλαβαίνω ότι είναι ο καιρός σας να ξεσαλώσετε, αλλά δεν χρειάζεται να έχετε και ιμπεριαλιστικές διαθέσεις…).

Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ : Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΟΧΛΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΟΧΛΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

O ανθρώπινος πολιτισμός ήταν πάντοτε αντικείμενο ελέγχου του νου. Η πληροφορία μονοπωλήθηκε, κρύφτηκε και καταστράφηκε και το κυρίαρχο εργαλείο επεξεργασίας των πληροφοριών, ο νους, ελέγχθηκε. Στον 20o αιώνα όμως, τα τεχνολογικά εργαλεία για την κατάκτηση του ολοκληρωτικού ελέγχου, παραδόθηκαν στα χέρια μιας μικρής συντροφιάς επιστημόνων και ανθρώπων που μισθώνουν τις υπηρεσίες τους στους ισχυρούς. Τα εργαλεία αυτά εστράφησαν εναντί­ον του ανύποπτου πληθυσμού που παραπλανήθηκε, χειραγωγήθηκε και εξαπατήθηκε, πολλές φορές στο όνομα της κατάκτησης της ειρήνης, δηλαδή μιας ελεγχόμενης κοινωνίας. Όταν η πληροφορία πως διαδίδεται ο έλεγχος του νου αποκαλύπτεται, η απάντηση είναι σταθερή: Αυτά είναι επιστημονική φαντασία. Μέσα σε δέκα χρό­νια, το πολύ, ο πόλεμος για τον έλεγχο του νου ή θα έχει κερδηθεί ή θα έχει χαθεί.

Κλειδί για την κατανόηση του ελέγχου του νου είναι η κατανόηση της ίδιας της ζωής και αυτό ίσως αποτελέσει τη σωτηρία του πληθυ­σμού του πλανήτη αυτού. Ο έλεγχος του νου είναι μια υποτιμημένη διαδικασία με την οποία μια μονάδα ζωής καταλήγει να γίνεται μια μονάδα ισχύος και τίθεται υπό τον έλεγχο ενός πράκτορα που κινεί τα νήματά της. Με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος γίνεται ένα παραγωγικό ζώο, ένας αχθοφόρος ή μια μηχανή.

Είναι αλήθεια πως υπάρχουν εμφυτεύματα που χρησιμοποιούνται στον έλεγχο του νου, αλλά και ψυχοτρονικές γεννήτριες. Υπάρχει όμως και μια ολόκληρη ομάδα πιο ύπουλων τεχνικών ελέγχου που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας: η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, τα μέσα ενημέρωσης, η διαφήμιση, η υποχρεωτική εκπαίδευση, οι καταστροφι­κές λατρείες, η κατευθυνόμενη λογοτεχνία, η σύγχρονη "τέχνη", οι α­στέρες της διανόησης και η πολιτική ορθότητα.

Οι δυνατότητες των ανθρώπων είναι απεριόριστες, πρέπει όμως πρώτα να απελευθερωθούν σταδιακά από τις περιοριστικές πεποιθήσεις και τις αυταπάτες ώστε να απογοη­τεύσουμε κάθε ελπίδα εκείνων που θέλουν να μας ελέγξουν. Η τεχνο­λογία, για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταστρέψει τα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας. Υπάρχει μια πρόκληση και αυτή είναι η χρησιμοποίηση της τεχνολογίας στο έργο της απελευθέρωσης.

Άλλες φορές υπάρχει όφελος στο διαλυμένο γάμο, αφού ένας χω­ρισμένος ή μοναχικός υπάλληλος, βρίσκει διέξοδο στην εργασία. Οι εταιρίες αρνούνται στα ζευγάρια να εργάζονται στην ίδια επιχείρηση. Αν δεν καταφέρουν να τους χωρίσουν, ζητούν ο ένας από τους δύο να εγκαταλείψει την εταιρία. Οι εργαζόμενοι που πιέζονται πολύ και δεν ικανο­ποιούνται από την εργασία τους, βλέπουν το ανοσοποιητικό τους σύ­στημα να εξασθενεί και τελικά αρρωσταίνουν. Ο άρρωστος όμως εργά­της σημαίνει απώλεια εργατοωρών.

Το χρήμα είναι υλοποιημένη ενέργεια.

Και για το χρήμα ισχύει το Ε=M.C^2, όπου Μ = χρήμα

Η ανεργία είναι η βασική δύναμη κρούσης της έννοιας του υλισμού και της ιδεολογίας του χρήματος που τον στηρίζει.

Η επιβεβλημένη μη διοχέτευση της ενέργειας τόσων δισεκατομμυρίων και, ιδιαίτερα, νέων ανθρώπων ισοδυναμεί με έγκλημα – ηθελημένο – κατά της ανθρωπότητας.

Καμία οικονομική θεωρία ή «διευθέτηση», απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν θα μπορέσει σε λίγο καιρό να συγκρατήσει την ογκούμενη οργή των δισεκατομμυρίων μεγατόνων εγκλωβισμένης συλλογικής ενέργειας των ανέργων του κόσμου από το να εκραγεί.

Ο τρόπος χρήσης του χρήματος είναι η βασική αρχή της ασθένειας του πλανήτη.

Ο πλανήτης νοσεί βαριά λόγω της μη ορθής διανομής της ενέργειας του χρήματος.

Το χάος και η έλλειψη σκοπού, που δημιουργούνται από το φόβο και την ανάγκη, δεν έλκουν ποτέ την ενέργεια του χρήματος.

Η αίσθηση επίσης των εργαζομένων ότι οι ίδιοι δεν είναι δημιουργοί, αλλά ότι κάνουν κάτι για κάποιον άλλον, κατευθύνει την ενέργεια του χρήματος προς το κεντρικό πρόσωπο μιας εταιρίας ή προς την ηγετική της ομάδα.

Με την εξάλειψη του φόβου του θανάτου, η φυλή των ανθρώπων θα ενωθεί και το χρήμα – με τη νέα του μορφή – θα είναι το μέσον και όχι ο σκοπός για την επίγεια παραμονή των όντων επί της Γης.

 

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

                     ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 

            Το κίνημα εκφράζει την πολιτική και κοινωνική συνέπεια. Η πολιτική ηθική του κινήματος είναι αντίστοιχη με όσα πρεσβεύει και επικαλείται. Επιπλέον: δεν αερολογούμε, δεν αρκούμαστε σε γενικές έννοιες και αρχές χωρίς πρόταση, που μπερδεύουν τελικά και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Εχουμε συγκεκριμένες και σαφείς προτάσεις για το σήμερα και το αύριο του πολιτεύματος, της κοινωνίας και της Δημοκρατίας και είναι αυτές που ακολουθούν στο κείμενο.

            Στόχος του κινήματος είναι η Δημοκρατία, η πραγματική, η άμεση, η μοναδική Δημοκρατία και όσα αυτή εμπεριέχει πραγματικά ως αρχές και έννοια (άμεσος, ίσος, ανοικτός  διάλογος όλων των πολιτών, συνδιαμόρφωση λύσης με σκοπό την καλύτερη τελική πρόταση – ομοθυμία και ομοφωνία, άρχειν τε και άρχεσθαι …).

            Εχουμε σαφή επίγνωση των συνθηκών στις οποίες πρέπει ή μπορεί επιτυχημένα να υφίσταται και να λειτουργεί μία πραγματική δημοκρατία. Είναι σαφές ότι ένα κοινωνικό περιβάλλον ανισότητας, όπως το σημερινό δεν ευνοεί απόλυτα και ουσιαστικά την ύπαρξη και λειτουργία μιας πραγματικής ισοτικής δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθούμε. Αλλωστε, στον αντίποδα, οι ίδιοι οι θεσμοί δημοκρατίας έχουν την δυναμική να οδηγήσουν σε ένα ισωτικό κοινωνικό περιβάλλον, αφού θα είναι δυνατή και ευχερέστερη η προβολή, διεκδίκηση και εν τέλει η υλοποίηση νόμων που φέρουν ισοτικές ρυθμίσεις στο κοινωνικό πεδίο. Χρειάζεται ένα ξεκίνημα, ένα ξεκίνημα που θα φέρει την κοινωνική εξέλιξη. Ένα ξεκίνημα που θα περιέχει θεσμούς με δυνατότητα επέκτασης και ολοκλήρωσης της δημοκρατίας και όχι θεσμούς όπως οι σημερινοί, που παγιώνουν ένα πολιτειακό πολιτικό μοντέλο, που στην πραγματικότητα είναι ολιγαρχικό και ψευδεπίγραφα μόνο δημοκρατικό. 

            Για το κίνημά μας είναι βέβαιο ότι η πρόοδος που θα προκαλέσουν οι θεσμοί δημοκρατίας στην κοινωνία, το διαλεκτικό προτσές, η κοινωνική εξέλιξη που θα επιφέρουν θα έχει ως ουσιαστικό αποτέλεσμα την συνεχή πορεία προς την πραγματική δημοκρατία, ιδίως όταν το υπόλοιπο πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας οδεύει θεσμικά προς την απελευθέρωση των ανθρώπων, την κάλυψη των αναγκών τους, την ουσιαστική ισότητα. Το περιβάλλον της κοινωνικής και ατομικής «ευδαιμονίας», για να θυμηθούμε λίγο και τον Περικλή στον «Επιτάφιο» και στην ιστορική και αυθεντική θεώρηση από τον ίδιο της Δημοκρατίας της Αρχαίας Αθήνας, θα επιφέρει ως αποτέλεσμα το ζητούμενο : την πραγματική Δημοκρατία.

            Εν ολίγοις, εάν και θα θέλαμε από σήμερα να βιώσουμε μια συνολική  και ολοκληρωμένη δημοκρατία θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στις επιλογές μας. Ας κυλήσουμε τον τροχό της ιστορίας και της κοινωνίας και ας περιμένουμε την εξέλιξη και την μορφή που η ίδια η κοινωνία, όλοι μας ως λαός θα δώσουμε στην Δημοκρατία στο μέλλον.

Πέρα από τον πιο πάνω ουσιαστικό και κύριο στόχο ενός πολιτεύματος που μας εκπαιδεύει παράλληλα στην ισότητα και τον σεβασμό της οντότητας του άλλου, ενός πολιτεύματος που λειτουργεί και ως σχολείο υπευθυνότητας για όλους μας, υπάρχει και ένας άλλος στόχος: το ξεθεμελίωμα της πολιτικής και κομματικής φαυλοκρατίας που βιώσαμε και βιώνουμε υπό το παρόν πολιτικό σύστημα και η βεβαιότητα ότι δεν θα επανασυσταθεί λειτουργικά μέσα από άλλα μορφώματα και ανασχηματισμούς.    

Οσα προτείνουμε και θέτουμε ξεκαθαρίζουμε πως αποτελούν το ξεκίνημα και όχι τον τελικό στόχο. Είναι συνδεδεμένα με όσα βιώσαμε ως δήθεν δημοκρατία, επιχειρούν να ανατρέψουν κακώς κείμενα, αλλά και να θεραπεύσουν, να ανατρέψουν, να θέσουν μια νέα πορεία.

Οι προτάσεις μας είναι πολυεπίπεδες και συνδυάζονται με μια γενική συνταγματική τροποποίηση, ώστε να αποτελέσουν θεσμική αλλαγή, αλλαγή κουλτούρας, τρόπου σκέψης και συνείδησης πολίτη. Η ουσιαστική δημοκρατία δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα να απελευθερωθεί, να εκφραστεί, να καθορίσει το παρόν και το μέλλον του. Η ίση συμμετοχή στην συλλογικότητα είναι το κλειδί για την ελευθερία του, για την κοινωνική ολοκλήρωσή του. Η ίδια η συλλογικότητα πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις της κοινωνίας και τις δυνατότητες του ανθρώπου – πολίτη. Σκεφτείτε ότι ένας αντιπαραγωγικός ξερότοπος όπως η Αθήνα της αρχαιότητας, νίκησε αυτοκρατορίες και δημιούργησε ουσιαστικό καινοτόμο πολιτισμό μέσα από την Δημοκρατία.    

Οι άμεσες και αναγκαίες πρώτες συνταγματικές και νομοθετικές τροποποιήσεις αφορούν και περιλαμβάνουν:

Α.        Την γενική κατεύθυνση προς την δημοκρατία και τον εκδημοκρατισμό στη λειτουργία των θεσμών, τους κράτους, της κοινωνίας. Τίθεται από το Σύνταγμα εντολή στον κοινό νομοθέτη και τα υπόλοιπα όργανα του κράτους, με την οποία κάθε νομοσχέδιο και διάταξη δικαίου που υιοθετείται θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα ολοένα και διαρκώς αυξανόμενο αριθμό προσώπων που μετέχουν στην λήψη των αποφάσεων ει δυνατόν και στην πρόταση. Κάθε νόμος, για να είναι σύμφωνος με το Σύνταγμα, θα πρέπει να περιλαμβάνει θεσμούς μιας τέτοιας δημοκρατίας: επέκταση του αριθμού αυτών που αποφασίζουν για την λειτουργία των ρυθμίσεών του ή και προτείνουν στα όργανα και στις διαδικασίες που προβλέπει. Η διάταξη αυτή θα πρέπει να αποτελέσει και τροχοπέδη στην εφαρμογή αντιδημοκρατικών διατάξεων του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, εάν και εφόσον αποφασίσουμε να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση.  Με τον τρόπο αυτό υπάρχει συνεχής διεύρυνση της Δημοκρατίας και της συνείδησής της σε ολόκληρη την κοινωνία και την κοινωνική δράση.

Β.        Την θέσπιση της υποχρέωση διενέργειας δημοψηφίσματος με την συγκέντρωση των υπογραφών του 10% του εκάστοτε εκλογικού σώματος και για το θέμα που θέτουν αυτοί ακριβώς ( και όχι διαφορετική απατηλή διατύπωση ερωτημάτων).

Με την διαδικασία του δημοψηφίσματος μπορεί να καταργηθεί, να θεσπιστεί νόμος του κράτους  ή να αποφευχθεί η ψήφισή του από την Βουλή.

Σημαντικά θέματα που αφορούν την κοινωνία και την λειτουργία της και διεθνείς συμβάσεις που περιέχουν έστω και την ελάχιστη παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε διεθνείς οργανισμούς τίθενται υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα χωρίς την συγκέντρωση υπογραφών.

Γ.         Θεσπίζεται η ανακλητότητα κάθε δημοσίου λειτουργού με την διαδικασία του δημοψηφίσματος.

Δ.        Θεσπίζεται η δυνατότητα 5.000 πολιτών να εισαγάγουν στην Βουλή νομοσχέδιο προς ψήφιση (σήμερα δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα καθόλου).

Ε.         Θεσπίζεται η ψήφιση σημαντικών νομοσχεδίων, μετά από σχετική πρόταση του 20% του όλου αριθμού των βουλευτών (σήμερα 60 βουλευτές) από ευρύ σώμα του λαού, που κληρώνεται ηλεκτρονικά για κάθε τέτοια ψηφοφορία. Προτείνουμε τον αριθμό 30.000 ή το 1% του εκλογικού σώματος με υποχρέωση αύξησης ανά διετία. Θα κληρώνονται δηλαδή κάθε φορά τυχαία άνθρωποι από όλη την χώρα ή μια περιοχή και αυτοί θα αποφασίζουν για το νόμο και την τύχη του.                                              

ΣΤ.    Θεσπίζεται η αντικατάσταση όλων των δήθεν ανεξάρτητων διοικητικών αρχών από επιτροπές – αρχές που θα εκλέγονται άμεσα από τους πολίτες, αλλά και θα κληρώνονται μεταξύ των υποψηφίων, με ενιαίο ψηφοδέλτιο (για να μην υπάρχει κομματισμός), θα είναι πολυμελείς (για να μην χρηματίζονται), ανακλητών μελών, με τριετή θητεία (με δικαίωμα ανανέωσης μόνο μία φορά για να μην αποτελέσουν νέα καθεστώτα). Οι επιτροπές αυτές θα υποκαταστήσουν τα μέλη των δήθεν ανεξάρτητων διοικητικών αρχών που λειτουργούν και για το βόλεμα ημετέρων, οι οποίες και θα συγχωνευτούν ανά τομέα (π.χ. σήμερα υπάρχουν τρεις τουλάχιστον αρχές με παρεμφερές αντικείμενο Α.Δ.Α.Ε., Ε.Ε.Τ.Τ., Α.Π.Π.Δ. … !!!) για να αποφευχθεί και η σπατάλη. Τα μέλη των επιτροπών θα είναι κατ΄ αρχήν άμισθα και η καταβολή αμοιβής (τυπικής) θα αποφασίζεται κάθε χρόνο από ευρύ εκλεκτορικό σώμα. Οι αρχές αυτές είναι βέβαιο ότι θα λειτουργούν στο όνομα του λαού και για λογαριασμό του. Για κάποιες από τις αρχές αυτές μπορεί να προβλεφθεί και η κλήρωση των μελών τους μεταξύ προσώπων που φέρουν τα τυπικά προσόντα.

Η πρόταση περιλαμβάνει και την δημιουργία νέων αρχών σε πανελλήνιο και τοπικό επίπεδο, οι οποίες θα εκφράζουν την κοινωνία, θα ελέγχουν και θα συμβουλεύουν δεσμευτικά για την πορεία δημοσίων επιχειρήσεων, συλλογικοτήτων που δημιουργούνται με την κοινωνική και κρατική πρωτοβουλία και εν γένει μορφωμάτων και λειτουργιών που αφορούν άμεσα την κοινωνία.

Η δικαιοσύνη που σήμερα διοικείται καθολικά από πρόσωπα που επιλέγει η κυβέρνηση, θα διοικείται πλέον από μία τέτοια αρχή, εκλεγμένη από εμάς τον λαό (σε εμάς ανήκει η δικαστική εξουσία, εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να μας δικάζουν). Καθώς ο ρόλος των δικαστών είναι μόνο να δικάζουν και όχι να ασκούν διοικητικά καθήκοντα συνδιαλεγόμενοι με την πολιτική εξουσία, η συμμετοχή τους στην αρχή αυτή θα μπορεί να είναι αρχικά στο 50% και θα βαίνει υποχρεωτικά μειούμενη.  

Αντίστοιχη αρχή συγκροτείται και για τον έλεγχο της δημόσιας διοίκησης και την εξέταση της διαφθοράς και των σκανδάλων, ο καταγγέλλων προστατεύεται συνολικά και παραμένει ανώνυμος.

Με τις αρχές αυτές, οι οποίες μπορούν να συγκροτηθούν ήδη και με κοινό νόμο (προτιμούμε την συνταγματική κατοχύρωση) πλαταίνει και γίνεται ουσιαστικά ευρεία η κοινωνική δημοκρατία και η δημοκρατική συνείδηση και ευθύνη σε όλους μας.

            Ζ.         Στους δήμους και στις περιφέρειες της χώρας ακολουθείται το ίδιο μοντέλο κατ΄ αναλογία (δημοψηφίσματα, ποσοστά, προτάσεις, σημαντικές ρυθμίσεις). Στην περίπτωση των σημαντικών ρυθμίσεων η ψηφοφορία δεν γίνεται σε ποσοστό, αλλά στο σύνολο των ψηφοφόρων ενός δήμου ή περιφέρειας. Τοπικά θέματα λύνονται στο αντίστοιχο τοπικό επίπεδο

            Η.        Στο Σύνταγμα περιλαμβάνεται διάταξη που ορίζει την πλήρη ισότητα στις θέσεις εκλέξιμων και εκλογέων, την δυνατότητα υποβολής πρότασης, τον υποχρεωτικό ίσο διάλογο, την αναγκαιότητα σύνθεσης και ομοφωνίας και εν τέλει την ισότητα της ψήφου. Το ζήτημα της απλής αναλογικής στις εθνικές εκλογές αποφασίζεται με δημοψήφισμα. H επίκληση της κομματικής πειθαρχίας σε βουλευτές και όργανα της δημοκρατίας απαγορεύεται και τιμωρείται.

     

            Θ.        Οι εκλογές και αποφάσεις λαμβάνονται σε ψηφοφορία επαρκούς διάρκειας (όχι μίας ημέρας). Οι πολίτες ψηφίζουν ηλεκτρονικά με αντικωδικό και επιβεβαίωση ψήφου. Στους δήμους δημιουργείται γραφείο ψηφοφορίας, στο οποίο μπορούν οι πολίτες να ψηφίζουν είτε ηλεκτρονικά είτε με την κλασσική μέθοδο της ψήφου. Η παραβίαση των ανωτέρω και η νοθεία αποτελεί κακούργημα που τιμωρείται με ποινή κάθειρξης άνω των 10 ετών ή άλλη ποινή που επιλέγει ο λαός[1][2].

            Με τις προτάσεις μας αυτές θεωρούμε πως θέτουμε στην κοινωνία, μοναδικά και ορισμένα, συγκεκριμένες λειτουργικές προτάσεις δημοκρατίας, στον δρόμο προς την πραγματική δημοκρατία.

 Η Ομάδα Πρωτοβουλίας

---

[1] Επισημαίνουμε ότι για κάθε μία από τις ανωτέρω προτάσεις υπάρχει επιμέρους ειδική αναλυτική μελέτη και πρόταση.

[2] Εννοούμε ανθρώπινες ευρηματικές ποινές, π.χ. τι θα λέγατε εάν ένας διεφθαρμένος υπουργός αναγκαζόταν ως ποινή να μαζεύει κάθε ημέρα τα σκουπίδια στην πλατεία Συντάγματος ;