ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Θερμά είναι τα πράγματα στην Γαλλία με τα “Κίτρινα Γιλέκα”. Γεννούν σε πολλούς από εμάς την ελπίδα μιας επανάστασης και όχι απλώς μιας εξέγερσης. Είναι χαρά μια εξέγερση του λαού, είναι όμως πραγματική ελπίδα η επανάσταση.

Τα πράγματα όμως ποτέ δεν κινούνται στα πλαίσια του ιδεαλισμού και του βολουνταρισμού. Δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση επειδή απλώς κάποιοι το θέλουν ή το ονειρεύονται. Πως να υπάρξει επανάσταση πραγματική, όταν δεν υπάρχει το αναγκαίο υπόβαθρο με πρώτιστο την βούληση των ίδιων των “επαναστατημένων” να γκρεμίσουν μια εξουσία και ένα τρόπο σκέψης και ζωής και να φέρουν έναν άλλο: τον δικό τους.

Τα “Κίτρινα Γιλέκα”, τουλάχιστον ως εμφανή στόχο δεν έχουν την επαναστατική πολιτική ανατροπή, ούτε μία κοινωνική ή πολιτική επανάσταση. Ούτε υπάρχει μπροστά από αυτή την κίνηση ένας πολιτικός φορέας στον οποίο να οργανώνονται οι “Gilets Jaunes” και να τους εκφράζει. Ακόμα και πολύ περισσότερο χωρίς επαναστατική πολιτική θέση και αντίστοιχη κοινωνική πρόταση. Πως λοιπόν χωρίς τα ουσιωδέστερα: επαναστατική θέση, πρόθεση και φορέα να υπάρξει επανάσταση.

Επειδή ανάμεσα στα “γιλέκα” βλέπω παλιούς φίλους και μου στέλνουν διάφορα κείμενα μπαίνουν στο νου μου, όσα κάποτε είχαμε συζητήσει: ότι μερικά πράγματα είναι απλά προσχήματα για να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους, να διεκδικήσει, να ζυμωθεί, να προχωρήσει ο ίδιος και το κίνημα σε οργάνωση και νίκη. Απέναντί τους πάνοπλοι δολοφόνοι στρατιώτες και αστυνομικοί περιμένουν με το χέρι στην σκανδάλη να χτυπήσουν άοπλους πολίτες. Το φασιστικό σύστημα εξουσίας πάντοτε έκανε επίδειξη δύναμης και άγριας βίας σε αδύναμους: παιδιά, άοπλους, χωριάτες … . Είναι τόσο άνανδρο και γελοίο ιστορικά και ακόμα πιο άνανδροι όσοι το στελεχώνουν και το υπηρετούν: τα πραγματικά αποβράσματα μιας κοινωνίας.

Σκέφτομαι, λοιπόν, όσα σκεφτόμουν, φοβόμουν αλλά και προσπαθούσα να πραγματώσω ο ίδιος και τα μέλη τότε του κινήματος και στις δικές μας “εξεγέρσεις των πλατειών”: την δημιουργία ενός, απαραίτητα νέου, επαναστατικού πολιτικού φορέα λαϊκής βάσης και απλής αντίληψης με σαφείς όμως πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους και συγκροτημένο πολιτικό πρόγραμμα που πείθει για τις προθέσεις, τον δίκαιο χαρακτήρα και την επιτυχία του να θέσει τον άνθρωπο στο κέντρο της κοινωνικής δράσης. Τα ξέρουν οι Γάλλοι φίλοι αυτά, τους τα ξανάστειλα κιόλας και μου απάντησαν ότι εξακολουθούν να πιστεύουν σε όσα είχαμε συζητήσει.

Αυτό που θα πρέπει να πετύχουν τώρα είναι να επηρεάσουν τους ανθρώπους ανάμεσα στους συναγωνιστές τους, ώστε να υπάρξει και ο φορέας και να είναι κυρίαρχος.

Αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι και αγωνίζονται ήδη να μην το επιτρέψουν, όπως δεν το επέτρεψαν και στην Ελλάδα μέσα από την επιστράτευση σειράς μηχανισμών και προσώπων.

Σκέφτομαι μήπως τελικά ο αιώνιος “ευρω-αυτισμός του φασισμού” σχεδιάζει και αυτός τα επόμενα βήματά του μέσα από τους ιδεαλισμούς που πάντα τα χρησιμοποιεί. Οσο τα αιτήματα των γιλέκων είναι πρακτικά και απτά, το θέμα μένει σε ουσιαστικό επίπεδο και οι ιδεαλισμοί φαίνονται να μην υπάρχουν. Ξέρουν, τους είπα, το έχουν σκεφτεί, ότι δεν πρέπει να πέσουν στην εύκολη παγίδα του εθνο-ιδεαλισμού, όπου κατέφυγαν κάποιοι στην Ελλάδα, ανήμποροι να έχουν πολιτική θέση και πρόγραμμα ή ακόμα και λειτουργώντας ως πράκτορες κρατών και συμφερόντων.

Ελπίζω και εύχομαι στους αδελφούς και συντρόφους Γάλλους να τα καταφέρουν, να καταφέρουν όσα εμείς αφήσαμε στα χέρια άλλων. Είμαστε στο πλευρό σας και περιμένουμε το κάλεσμά σας.