ΤΑ ΚΟΠΑΔΙΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ (σύντομη και περιεκτική ανάλυση των τακτικών της εξάρτησης)

Η ύπαρξη, το μέγεθος και η ισχύς ενός κράτους μεσαίο και μικρού επιπέδου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την βούληση των ισχυρών. Υπάρχει σαφής έλεγχος ισορροπιών ανάλογος της pax romana και με τα αυτά εργαλεία ισορροπιών και διεκδικήσεων (που φυσικά δεν εφηύραν οι ρωμαίοι, αλλά οι αυτοκρατορίες της Ανατολής).

Οι “ισχυροί” σε κάθε τέτοιο κράτος (όπως η Ελλάδα) διεκδικούν έναντι αλλήλων και έναντι των “ιθαγενών” το μερίδιο που οι ίδιοι κρίνουν αναγκαίο για τα δικά τους συμφέροντα, αφού η δική τους ισχύς και ευημερία στηρίζεται, εκτός από την λεηλασία μέρους του λαού τους κατά την αρχαία αυτοκρατορική συνήθεια, στην λεηλασία άλλων λαών. Με την τακτική αυτή εκτός από την δική τους ενίσχυση επιτυγχάνουν και αποσκοπούν και την συνεχή αδυναμία των άλλων λαών και κοινωνιών να ορθώσουν ανάστημα, να αντισταθούν, να απελευθερωθούν, να αυτονομηθούν και να παύσουν να αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, με στόχο οι λαοί αυτοί να είναι μακροχρόνια και επί γενεές το εκμεταλλευόμενο μέρος της σχέσης.

Την κατάσταση αυτή μπορούμε κάλλιστα να παρομοιάσουμε με ένα κοπάδι από εκμεταλλευόμενα θηλαστικά (π.χ. πρόβατα), το οποίο ο ιδιοκτήτης του αναπαραγωγικά συντηρεί ως κερδοφόρο εκμετάλλευση επί αιώνες.

Εάν όμως το ανθρώπινο κοπάδι των ιθαγενών βρει τον τρόπο να αντιδράσει και είτε να καταφέρει είτε να προετοιμάζει την λειτουργική του ανεξαρτησία, το πρώτο τους μέλημα είναι να επιτεθούν πρώτα σε πρόσωπα και μετά σε λαούς και κράτη. Οι επιθέσεις ξεκινούν από λεκτικό και προπαγανδιστικό επίπεδο και περιεχόμενο και στρέφονται αρχικά κατά προσώπων και πολιτικών παρατάξεων.

Μετά και εάν ένας λαός αντιστέκεται αποφασιστικά και κατά κύριο αριθμητικό ρεύμα, ξεκινούν τα μέτρα πίεσης και “συνέτισης” (οικονομικά, “κυρώσεις”, απειλές). Την ίδια ώρα, πάντα σε κάθε τόπο βρίσκονται πρόθυμοι (υπάρχουν ή δημιουργούνται) να αντιπαρατεθούν πολιτικά και κοινωνικά με ό,τι θίγει τα συμφέροντα των αποικιοκρατών, φυσικά πάντοτε με ανταλλάγματα ισχύος, εξουσίας και χρήματος. Αυτοί ενισχύονται για να αποτελέσουν τον μηχανισμό της προδοσίας, να προκαλέσουν εσωστρέφεια, εσωτερική αναστάτωση ακόμα και συγκρούσεις που βάλουν κατά του σθένους και της ισχύος του στοχευόμενου λαού.

Στην τακτική αυτή της εσωτερικής διάσπασης χρησιμοποιείται κάθε υφιστάμενο κατά εποχή μέσο και τύπος απειλής και μία από τις κύριες στοχεύσεις πάντοτε είναι η φθορά των “ηγετών” όσων τους αντιτίθενται. Η φθορά αυτή, εάν δεν μπορεί να είναι βιολογική θα είναι σε κάθε περίπτωση ηθική. Επειδή οι εποχές που δηλητηριάζονταν οι αντιφρονούντες έχει σε μεγάλο βαθμό (όχι ολοκληρωτικά) παρέλθει και επειδή οι “επαναστάσεις” κοστίζουν ακριβά, μία προσφιλής και επίσης αρχαία τακτική είναι αυτή της προληπτικής επιλογής της αντίπαλης ηγεσίας ή άλλως της εσωτερικής φθοράς και διάσπασής της μέσω επιχορηγούμενων προσώπων και ομάδων. Απαντα βεβαίως τα γραφόμενα στο παρόν δεν χρησιμοποιούνται μόνο διαζευκτικά, αλλά προσθετικά και συνδυαστικά και πάντα σύμφωνα με τις προβλέψεις, τις καταστάσεις και το όφελος που προσδοκούν οι ισχυροί, ώστε να υπάρχει οικονομία πόρων και πραγματικό κέρδος τους. Αλλωστε αυτού του τύπου οι επιχειρήσεις οργανώνονται και με βάση το προσδοκώμενο και υπολογιζόμενο μέγεθος του κέρδους. Αν π.χ. το υπολογιζόμενο κέρδος είναι σχετικά μικρό και αντιδρά ένας υπουργός, “τρώμε” τον υπουργό. Αν το υπολογιζόμενο κέρδος είναι μικρό δεν δαπανούμε τόσα όσα χρειάζονται για την φθορά και πτώση μίας κυβέρνησης … .

Ολα αυτά επιδιώκεται να έχουν πάντοτε ένα ιδεολογικό περίβλημα, ώστε να βρίσκονται και οι χρήσιμοι “δωρεάν” ηλίθιοι και να μειώνεται το κόστος των επιχειρήσεων από την εθελοντική τους δράση, αλλά και προκειμένου να παραπλανούνται οι άνθρωποι και οι λαοί ως προς την “αλήθεια” και να μην υπάρχει συνοχή στο επίπεδο της κοινωνίας. Μαζί με όλα αυτά, χρησιμότατα και καίρια είναι τα στοιχεία που λειτουργούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως πληροφορία, γνώση, συνήθεια, δεδομένα, εμπειρία, “φιλοσοφία” και η διαχείρισή τους από τους μηχανισμούς εκπαίδευσης, ενημέρωσης, προπαγάνδας, αλλά και από την ίδια την εξουσία.

Επειδή όλο το ανωτέρω σύστημα ενεργειών έχει ουσιωδώς οικονομικούς σκοπούς στην υπηρεσία των “κατακτητών” τίθενται κεφάλαια και μηχανισμοί χειραγώγησης των κεφαλαίων και της οικονομίας, ώστε να επιτείνεται η ασφυξία στους λαούς, αλλά και η εξάρτηση από την σκόπιμη συνολική αδυναμία να παραχθούν τα αναγκαία αγαθά για την κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών των ανθρώπων. Με μία σειρά από τεχνικές η οικονομία ενός κράτους μπορεί να εξαερωθεί μέσα σε λίγες ημέρες ή να μετατραπεί σε “οικονομία ζόμπι”. Αλλωστε, οι κεντρικές τράπεζες των κρατών δεν ανήκουν στα ίδια, αλλά είναι μοιρασμένες στους βασικούς παγκόσμιους οίκους των Ροθτσάιλντς και των Ροκφέλλερς με αποτέλεσμα την πάγια οικονομική εξάρτηση και την μόνιμη παρέμβαση.

Με την ίδια τακτική και με ιδεαλιστική εκπαίδευση και νοοτροπία συγκροτούνται πάντοτε οι μηχανισμοί του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και οι κρατικοί μηχανισμοί με στόχο την διατήρηση του συντηρητικού χαρακτήρα του κράτους και της γραφειοκρατίας του. Εάν άπαντα τα ανωτέρω αποδειχθούν αναποτελεσματικά υπάρχει στο οπλοστάσιο των αποικιοκρατών το πραξικόπημα, ο εμφύλιος και τέλος ο εξωτερικός πόλεμος, είτε ως απειλή, είτε ως πράξη.

Με αυτές τις τακτικές και τεχνικές εξηγείται και μπορεί να γίνει μέσα σε λίγες γραμμές κατανοητή η λεγόμενη γεωστρατηγική, ιδίως η κυρίαρχη γεωστρατηγική των ιμπεριαλιστών – αποικιοκρατών. Η κατανόηση της τεχνικής μετατροπής ολόκληρων λαών σε εκμεταλλεύσιμα κοπάδια (και μάλιστα μέσα σε λίγες γραμμές) δεν αποσκοπεί στην μεμψιμοιρία, τον πεσιμισμό και την υποταγή, αλλά αποβλέπει στην αντίσταση μέσα από την εφεύρεση, ανάπτυξη και λειτουργία θεσμικών κοινωνικών και πολιτικών μηχανισμών που θα ανατρέπουν τις πολιτικές των ιμπεριαλιστών εκμεταλλευτών του “κοπαδιού”.

Ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα αντιληφθεί ότι τα εργαλεία της ανατροπής είναι εξαιρετικά εύκολο να παραχθούν και να τεθούν σε λειτουργία.