ΟΙ ΦΗΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

Οι φήμες για την έκδοση παράλληλου χρήματος

Πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην χώρα οι φήμες για έκδοση παράλληλου εσωτερικού χρήματος. Οσοι μεταφέρουν τις πληροφορίες (τις οποίες ακούμε με πλήρη επιφύλαξη) μιλούν για εταιρεία συμφερόντων παγκόσμιου τραπεζίτη, η οποία σε συγκεκριμένα σημεία έχει ξεκινήσει την δημιουργία του νέου νομίσματος, έχοντας μάλιστα έτοιμα τρία χαρτονομίσματα.

Ανεξάρτητα από την αμφισβητούμενη εγκυρότητα της πληροφορίας, αργά ή γρήγορα η έκδοση νομίσματος θα αποτελέσει αναγκαία επιλογή, οποιουδήποτε πολιτικού συστήματος και κατάστασης στην χώρα. Καπιταλισμός ακόμα και σοσιαλισμός χωρίς χρήμα ή κάποια μονάδα ανταλλαγής αξιών προϊόντων και υπηρεσιών δεν μπορεί να υπάρξει στην σφαίρα αυτών των μοντέλων. Η καπιταλιστική διάρθρωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που αποτελεί τυφλή επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων και της άρχουσας τάξης, απαιτεί κεφάλαια για την λειτουργία της οικονομίας, της κοινωνίας και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Οταν αυτά απουσιάζουν επέρχεται η αδυναμία και η χρεοκοπία. Είναι συνεπώς αυτονόητο ότι ο καπιταλισμός χρειάζεται κεφάλαια και αυτά απουσιάζουν από την Ελλάδα και την ελληνική οικονομία, όσα δε έπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και εξακολουθούν να πράττουν είναι πραγματικά καταστροφικά, αδιανόητα, παρανοϊκά και εγκληματικά. Η ελληνική οικονομία, υπό την παρούσα διάρθρωσή της, ευρισκόμενη σε ένα υφεσιακό σοκ (παγκόσμιο ρεκόρ διάρκειας ύφεσης), χρειάζεται αναγκαία ένα πληθωριστικό σοκ, για να μπορέσει να ανασυντεθεί και να λειτουργήσει υποτυπωδώς. Το πληθωριστικό σοκ θα μπορούσε να έχει επέλθει στην Ελλάδα με τα 253 δις ευρώ που άκριτα δόθηκαν στους τραπεζίτες (αυτούς που ελέγχουν την πολιτική ζωή της χώρας). Σκεφτείτε αυτό το ποσό να είχε διατεθεί στην παραγωγή, την μεταποίηση και την τεχνολογία. Κανείς από τους Ελληνες πολιτικούς δεν έχει εγκληθεί ή απολογηθεί για το τεράστιο αυτό έγκλημα, ούτε κανείς τραπεζίτης έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για την αδυναμία της τράπεζάς του, ούτε ελέγχθηκε για το εάν και που βρίσκονται τα αποθεματικά και οι αξίες των χαρτοφυλακίων αυτών.

Ενα από τα βασικά ζητήματα που προκύπτει από την ανάγκη αυτή είναι και το να καθοριστούν οι όροι έκδοσης του νέου χρήματος και κυρίως η κυριότητά του. Αυτό που βλέπουμε πως σχεδιάζεται ή αποτελεί έντονη πιθανότητα είναι το χρήμα αυτό να μην ελέγχεται από τον ελληνικό λαό, αλλά από ξένους παράγοντες (ιδιωτικούς και κρατικούς). Αν αυτό συμβεί, θα πρόκειται για ένα νέο ειδεχθές έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων, για μία νέα ακραία υποτέλεια, στην οποία οφείλουμε να αντιταχθούμε και να αντιπαρατεθούμε με κάθε μέσο. Η μία πιθανότητα, αυτή του “G-Euro” είναι σαφές ότι κατευθύνεται προς έλεγχο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.). Πέραν του συνολικού ελέγχου της οικονομίας από αυτή και την έκδοση νομίσματος προς υλοποίηση των ασφαλειών που έχει δώσει το ελληνικό κράτος και οι τράπεζες – ήτοι της κοινής και ατομικής περιουσίας των Ελλήνων – είναι σαφές ότι το G-Εuro θα ακολουθεί τους κανόνες του Ευρώ, δηλ. το κράτος θα πρέπει να το προμηθευτεί μέσω των “αγορών”, καταβάλλοντας τόκους στους κερδοσκόπους. Θα έχουμε δηλ. ένα νέο φαύλο κύκλο χρέους, ο οποίος δεν θα προσφέρει τίποτα στην ελληνική οικονομία, παρά μόνο νέες αδυναμίες, εξαρτήσεις και υποτέλειες, ανάλογες με αυτές του Ευρώ. Η λύση αυτή προωθείται από την γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. .

Η δεύτερη από τις καπιταλιστικές νεο-φιλελεύθερες πιθανότητες είναι η αντιγραφή του μοντέλου της F.E.D. , δηλ. της κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α., η οποία ανήκει στους Ροκφέλλερ-Ροθτσάιλντ. Στην περίπτωση αυτή, η εταιρεία τους θα εκδίδει το χρήμα, σε αυτούς θα ανήκει το ελληνικό νόμισμα και θα πρέπει και πάλι το ελληνικό κράτος να δανείζεται το χρήμα του από τους τραπεζίτες αυτούς, καταβάλλοντας και πάλι τόκους. Είναι αυτονόητο ότι και αυτή η εξέλιξη, στην οποία παραπέμπουν το μυαλό μας οι ανωτέρω φήμες, είναι εγκληματική για την πορεία της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Η λύση αυτή προωθείται από τις Η.Π.Α. και το Δ.N.T.

Η τρίτη λύση είναι ο συνδυασμός των κύκλων συμφερόντων των ανωτέρω, δηλ. ουσιαστικά των δανειστών της χώρας, που και πάλι θα χρεώσει τον ελληνικό λαό και θα τον υποχρεώσει σε νέες τεράστιες εξαρτήσεις και καταστροφές.

Η μόνη ουσιαστική και πραγματικά σωτήρια λύση είναι η έκδοση παράλληλου χρήματος, το οποίο θα ανήκει εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά στον ελληνικό λαό και θα ορίζεται από αυτόν. Είναι η πρόταση που ανήκει στο ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και στους συντελεστές του και η οποία πρωτοπόρα στην ελληνική κρίση εκπονήθηκε και παρουσιάστηκε ήδη από τον Μάιο του 2010. Η ίδια λύση δόθηκε ξανά από εμάς στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τον Φεβρουάριο του 2015 και έτσι υπήρξε αναθέρμανση αυτής. Είναι η λύση που απαντά απόλυτα σε όλα τα ζητήματα που τίθενται και μάλιστα μη αφήνοντας τα ελαττώματα της επιλογής του αποκλειστικά εθνικού νομίσματος (μεταβολή των δανείων σε πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, αισχροκερδείς εξαγορές από κατόχους συναλλάγματος κ.α.) να εξελιχθούν σε μία νέα θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού και της Ελλάδας.

ΕΥΡΩ το όργανο της καταστροφής

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι οι Ελληνες και οι Ελληνίδες είναι ότι το ευρώ αποτέλεσε το όργανο και την αιτία επιτάχυνσης της καταστροφής της Ελλάδας και της οικονομίας της. Αν ο βασικός συντελεστής είναι η ίδια η Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. και η πολιτική αποπαραγωγικοποίησης της χώρας που επέβαλε και επέφερε, ο καταλύτης της καταστροφής είναι το ευρώ και η λειτουργία του. Στην προ ευρώ οικονομία και στην οικονομία των εκτός ευρώ κρατών και ανεξάρτητα από άλλες εξαρτήσεις από τους “παγκόσμιους τραπεζίτες” (όπως οι ανωτέρω αναφερθείσες) και το διεθνές σύστημα εξάρτησης – αποικιοκρατίας (εξελισσόμενο ως νέα τάξη πραγμάτων για την επιβολή εταιρικών αυτοκρατοριών με νεο-φιλελεύθερο οικονομικό σχήμα), τα κράτη έλεγχαν ή ελέγχουν το χρήμα που χρησιμοποιούν για τις ανάγκες τους. Η θεμελιώδης διάκριση είναι η εξής:

α. το χρήμα για τις εσωτερικές ανάγκες (λειτουργία κράτους, κρατικές δαπάνες, προμήθειες, έργα κλπ.) καλυπτόταν (και καλύπτεται στα άλλα κράτη) με εσωτερικό χρήμα, “εθνικό”, στην έκδοση και απόκτηση του οποίου μπορεί να καταφύγει εν ανάγκη ένα κράτος με τον πρωτότυπο τρόπο της δημιουργίας του: την έκδοση.

β. το χρήμα για τις εξωτερικές ανάγκες (αγορά όπλων, καυσίμων, υλικών κ.ο.κ.) καλυπτόταν με εξωτερικό δανεισμό. Στην περίπτωση της Ελλάδας στην προ ευρώ εποχή το ποσό αυτό ήταν τις τελευταίες πριν το ευρώ δεκαετίες περί τα 10 δις δολλάρια Η.Π.Α., ετησίως.

Με το ευρώ, το σύνολο του χρήματος που χρησιμοποιεί ένα κράτος, είτε για τις εσωτερικές είτε για τις εξωτερικές ανάγκες μετατρέπεται σε “συνάλλαγμα” ως προς τον τρόπο κτήσης. Τα κράτη της ευρωζώνης δεν έχουν το δικαίωμα να λάβουν απευθείας χρήματα από την Ε.Κ.Τ., αλλά οφείλουν για να εξεύρουν χρήματα να προσφύγουν σε έντοκο δανεισμό μέσω ομολόγων, δηλ,. είναι αναγκασμένα να προσφύγουν σε έντοκο δανεισμό από κεφαλαιούχους, χρεώνοντας με τεράστια ποσά τους λαούς τους. Κέρδη δηλ. για τις ολιγαρχίες του πλούτου και ζημίες και φτώχεια για τους λαούς που δεν ορίζουν το χρήμα τους και το μέσο συναλλαγής αυτό – καθεαυτό. Κάθε ευρώ που υπάρχει στα χέρια των Ελλήνων είναι χρεωμένο εξ αρχής με ένα ποσοστό 6%, αλλιώς δεν υπάρχει. Αυτή είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του νομίσματος που εξηγεί την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους σε όλη την ευρωζώνη και την υπερχρέωση των κρατών αυτής πέρα από κάθε προηγούμενο και πέρα από κάθε όριο. Ουσιαστικά η παραμονή στο ευρώ κοστίζει τεράστια ποσά στην Ελλάδα και όλη αυτή την δυστυχία, το ξεπούλημα, τον αφανισμό. Εάν το κράτος είχε το δικαίωμα να εκδώσει δικό του χρήμα, όλα τα στοιχεία της οικονομίας θα είχαν καλύτερη εικόνα και προοπτική και δεν θα είχε υποστεί ο ελληνικός λαός αυτή την κακουχία και την κατάρρευση, αφού το κράτος θα είχε πρωτίστως την δυνατότητα να καλύψει τις ανάγκες του.

Εχουμε επανειλημμένα εκφράσει και αναλύσει τις θέσεις μας για το Ευρώ, την Ε.Ε. και την λειτουργία τους και είναι πολλαπλά τα ζητήματα που έχουμε επισημάνει (π.χ. ακριβό νόμισμα μη ανταγωνιστικό, αδυναμία “ανάπτυξης”, νόμισμα μεσαιωνικού τύπου, νόμισμα επικράτησης των ισχυρών και δη της Γερμανίας κ.α.). Μία από τις επισημάνσεις μας είναι ότι η κρίση τελικά θα σωρευθεί στην ίδια την Γερμανία, στην οποία καταλήγουν μόνο αρχικά τα οφέλη της πολιτικής αυτής. Στο τέλος του κύκλου η Γερμανία θα βρεθεί σε αδιέξοδο και το ζήτημα της Deutsche Bank, όχι μόνο το αποδεικνύει, αλλά δυστυχώς αποτελεί την αρχή ενός νέου κύκλου, με την κρίση να εκφεύγει ανοικτά από το επίπεδο απλώς της οικονομίας, αλλά να προκαλεί μία σειρά από δραματικές αλλαγές. Το πόσο σχεδιασμένες και σκόπιμες είναι δυνατόν να είναι αυτές οι αλλαγές θα αποδειχθεί την επόμενη πενταετία. Κανένας λαός δεν ευτυχεί εάν δεν παράγει, κανένας άνθρωπος δεν ευτυχεί εάν δεν καλύπτονται οι βιοτικές του ανάγκες. Αυτός είναι ο νόμος της ίδιας της γήινης φύσης και δεν μπορεί να αλλάξει σε κανένα πλαίσιο μετάλλαξης των γήινων όντων.

Η μόνη διέξοδος για την Ελλάδα και για κάθε λαό και άνθρωπο ξεκινάει και τελειώνει σε όσα ανακάλυψε ο ελληνικός νους: την εξυπηρέτηση της ατομικότητας μέσα από την συλλογικότητα, ως αντίληψη που εκφράζεται από την πραγματική δημοκρατία, την έννοια της κοινότητας και της παραγωγικής αυτοτέλειας με στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών.

Το δικό μας μοντέλο, ως σύστημα ύπαρξης και λειτουργίας, ορίζεται από αυτές τις νομοτελειακά υφιστάμενες αρχές.