ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : ΠΩΣ ΘΑ ΝΙΚΗΘΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΚΡΑΙΟΥ ΙΣΛΑΜ

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : ΠΩΣ ΘΑ ΝΙΚΗΘΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΚΡΑΙΟΥ ΙΣΛΑΜ

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ

Αυτό που προσπαθούν με μανία να αποκρύψουν και να μην αναφέρουν τα πλήρως ελεγχόμενα δυτικά Μ.Μ.Ε. (φυσικά και της Ελλάδας) είναι η πραγματική αιτία του προσφυγικού ζητήματος, όσο αφορά τις αραβικές χώρες. Η αιτία αυτή δεν είναι άλλη από τον πόλεμο που διεξάγεται στην Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ακόμα και στην Λιβύη. Αντίστοιχες καταστάσεις πολιτικών, εθνικών και θρησκευτικών διωγμών εξακολουθούν να υφίστανται σε χώρες όπως το Μαρόκο, η Αλγερία, η Αίγυπτος, το Ισραήλ και αλλού για να μιλήσουμε μόνο για τα κράτη του Μεσογειακού τόξου, αφού αντίστοιχα ζητήματα υφίστανται και στην υποσαχάρια Αφρική.

Αυτό που πρέπει να εννοήσουμε όλοι είναι ότι κύρια αιτία των προσφυγικών κυμάτων και μετακινήσεων είναι οι πόλεμοι που έχουν ενσκήψει και εξελίσσονται στις χώρες αυτές, νοούμενοι ως εμφύλιοι, αλλά πάντοτε με σοβαρό διεθνές υπόβαθρο και υποκίνηση. Η ίδια υποκίνηση, έχοντας και σοβαρό οικονομικό υπόβαθρο και περιεχόμενο, θέτει ως στόχο των προσφύγων την μετακίνησή τους στα πλουσιότερα ευρωπαϊκά κράτη, όπου οι “πρόσφυγες” ελπίζουν ότι θα βρουν την γη της δικής τους “Επαγγελίας” ... . Ενώ δηλαδή υφίσταται ο πόλεμος ως αιτία της προσφυγοποίησης, οι ξεριζωμένοι αντί να μάχονται στην πατρίδα τους για την επιστροφή τους και προκειμένου να σταματήσει ο πόλεμος, βλέπουν την προσφυγιά και την κρίση ως ευκαιρία για να “αποδράσουν” νόμιμα στην Δυτική Ευρώπη της, κατά την ιδέα τους, ευδαιμονίας. Η λογική εξίσωση του πρόσφυγα είναι ότι πολεμά για να νικήσει και να επιστρέψει στον τόπο του. Η ίδια λογική εξίσωση του ξεριζωμού και της σωτηρίας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να νοιώθει σωσμένος και με εκπλήρωθέντα τον σκοπό της σωτηρίας φτάνοντας εκτός εμπόλεμης ζώνης ή σε ένα ασφαλές κράτος. Και στις δύο λογικές εξισώσεις το αποτέλεσμα, δηλ. η εκπεφρασμένη μανιωδώς επιδίωξη μετάβασης σε πλούσιες χώρες της Ευρώπης καταδηλοί ότι στην εγκεφαλική λογική ακολουθία έχει εισέλθει και κάποιος όρος ισχυρός, ισχυρότερος του κατανοητού και λογικού, ώστε το αποτέλεσμα να θέτει ως στόχο όχι την σωτηρία, όχι την επιστροφή στην πατρίδα, αλλά την μετάβαση στις πλούσιες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Από την λογική ανάλυση προκύπτουν τα πολλά και κρίσιμα επίπλαστα όσων συμβαίνουν:

- Στην Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού διεξάγονται ολοκληρωτικοί και γενικευμένοι “εμφύλιοι” πόλεμοι με θρησκευτικά, εθνικά και δευτερευόντως και πολιτικά θεωρητικά ζητήματα. Οι πόλεμοι αυτοί δεν έχουν λήξει με νίκη της μίας ή της άλλης πλευράς, ώστε οι ηττημένοι να αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Η λογική συνέπεια της κατάστασης “εκκρεμότητας” θα ήταν να μάχονται οι δυνάμενοι να πάρουν όπλα και να φροντίσουν να απομακρύνουν (αν δεν μπορεί το ζήτημα να αντιμετωπιστεί εσωτερικά) όσους αδύναμους έχουν ξεριζωθεί από τον τόπο τους (ηλικιωμένους, γυναίκες, παιδία – αν και στην Συρία με τον κυβερνητικό στρατό πολεμούν και κάποιες γυναίκες). Το ό,τι βλέπουμε νέους άνδρες να φεύγουν ως πρόσφυγες προς την Δυτική Ευρώπη προσδίδει στην προσφυγιά ένα κατά μέρος επίπλαστο.

- Ο πόλεμος στην Συρία (αλλά και στο Ιράκ), είναι ο κατεξοχήν τεχνητός και επίπλαστος πόλεμος. Είναι πόλεμος που δημιουργήθηκε από το εξωτερικό και δεν είναι στην πραγματικότητα εμφύλιος. Στα πολυεθνικά και πολυθρησκευτικά αυτά κράτη ζούσαν επί αιώνες στα ίδια χωριά και πόλεις, άνθρωποι διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών, ακόμα και γλώσσας. Ξαφνικά προέκυψε μεταξύ τους ένας εσωτερικός πόλεμος που τους διαίρεσε, χωρίς πριν να υπάρχουν ένοπλες ομάδες ή ακραίοι εθνικοί ή θρησκευτικοί διαχωρισμοί. Κατά την λογική ανάλυση και επειδή για τους ανωτέρω λόγους μεταξύ των προσφύγων βρίσκονται αντιμαχόμενοι και μάλιστα άνθρωποι που ο ένας στερείται την πατρίδα του λόγω της πολεμικής του άλλου, θα έπρεπε μεταξύ τους να είναι συχνές οι άγριες και ακραίες διαμάχες. Ομως αυτό δεν συμβαίνει. Μπαίνουν στην ίδια βάρκα και ακολουθούν ενωμένοι την πορεία προς την Δύση, χωρίς ακραίες διαφωνίες και επεισόδια μεταξύ τους. Αυτό αποδεικνύει, πέραν του κοινού σκοπού, ότι πραγματικές εσωτερικές αιτίες εμφυλίου, μεταξύ των ανθρώπων στην Συρία, στο Ιράκ και αλλού δεν υφίστανται. Ο πόλεμος δημιουργήθηκε από όσους αναφέρονται στο κείμενο και τους εσωτερικούς πράκτορές τους. Το γεγονός ότι ο στρατός του ISIS, αλλά και των “αντιφρονούντων” συγκροτήθηκε και συγκροτείται πολυεθνικά και μάλιστα από μισθοφόρους, καταδεικνύει και αποδεικνύει το επίπλαστο των πολέμων αυτών, που δημιουργήθηκαν και υποδαυλίστηκαν από εξωγενείς παράγοντες.

Ομως και παραταύτα και επειδή εκατομμύρια άνθρωποι βασανίζονται και αλληλοεξοντώνονται στην πατρίδα τους (για αυτούς νοιάζεται κανείς στην Δύση ;), αν οι πόλεμοι δεν σταματήσουν, τότε κανείς από όσους μιλούν αποκλειστικά για το προσφυγικό ως πρόβλημα δικό τους, της χώρας και της κοινωνίας του δεν είναι σοβαρός, αλλά αυτογελοιοποιείται και πρέπει να γνωρίζει την ανοικτή απαξίωση και κατακραυγή. Το “προσφυγικό” ως πρόβλημα δεν μπορεί να τίθεται ανεξάρτητα από την πραγματική του αιτία: τον πόλεμο. Ούτε μπορεί κανείς να μην στοχάζεται εκείνους που πολεμούν και παραμένουν περισσότερο από τους πρόσφυγες και οφείλει να τους στοχάζεται περισσότερο από όσους θεώρησαν τον πόλεμο ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί στο ιδεαλιστικό πεπρωμένο τους. Το να τελειώσει σύντομα ο πόλεμος είναι η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη ευχή κάθε πραγματικού ανθρώπου.

“ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ” ή “ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ”

Οι πόλεμοι στον αραβικό κόσμο και στην ευρύτερη περιοχή δεν είναι τυχαίοι. Αποφασιστικό και άμεσο ρόλο σε αυτούς έπαιξε η ιμπεριαλιστική συμμορία της Δύσης που στρατιωτικά επιχειρεί υπό τον μανδύα του ΝΑΤΟ, με προεξάρχουσες τις Η.Π.Α. και τα άλλα “ισχυρά” κράτη μέλη του. Μετρήστε λοιπόν πολέμους, εμφυλίους και σπαραγμούς στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Τυνησία, στην Λιβύη, στην Αίγυπτο, στην Συρία ... . Μπροστά, αλλά και πίσω, από όσα συνέβησαν είναι οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και διάφορα άλλα κράτη της περιοχής με ισχυρά και πολλές φορές και ιστορικά πολιτικά συμφέροντα. Από την ανάλυση, έστω ως αναφορά, δεν μπορεί να απουσιάζει το διεθνές μεγάλο κεφάλαιο και οι εταιρείες εκφραστές του, αφού συστημικά στα κράτη αυτά, η εξουσία είναι άμεσα και υποτελώς συνδεδεμένη με τις μεγάλες κεφαλαιοκρατικές δομές και εκφράζει ως “εθνικά” και “πολιτικά” τα δικά τους συμφέροντα. Μια ματιά στα επιχειρηματικά συμβόλαια εκμετάλλευσης φυσικών πόρων, υπηρεσιών και προμηθειών, που άλλαξαν χέρια ευθύς αμέσως με την επικράτηση των “αραβικών ανοίξεων” είναι ικανή να πείσει και τον ποιο αδαή ή καλόπιστο ως προς την σκοπιμότητα των κινήσεων αυτών.

Για να εννοήσουμε την σκοπιμότητα, την προέλευση, την πατρότητα και τον σχεδιασμό της “αραβικής άνοιξης” θα πρέπει σε μία συνολική θεώρηση να παρατηρήσουμε ότι “αραβική άνοιξη” υπήρξε αποκλειστικά σε μεσογειακά αραβικά κράτη όπου η εξουσία βρισκόταν στα χέρια σοσιαλιστικών κομμάτων “Μπαάθ”. Σε όλα αυτά τα κράτη η εξουσία είχε περιέλθει στα μπααθικά κόμματα με επαναστατικές διαδικασίες. Τα κράτη αυτά είχαν σύνταγμα και μία ευρεία αντίληψη ελευθεριών και κοσμικότητας, πολύ πιο ανεκτική και φιλελεύθερη από τις αραβικές μοναρχίες του μαύρου σκοταδισμού και της πλήρους ανελευθερίας, οι οποίες “ω του θαύματος” παρέμειναν άθικτες και στηρίζουν έμπρακτα τις “απελευθερωτικές ανοίξεις” . Ομως το πρόσχημα της Δύσης στην ανοικτή οργάνωση, επέμβαση και κάθε λογής υποστήριξη των “αραβικών ανοίξεων” ήταν η έλλειψη ελευθεριών σε αυτά τα κράτη, αν και την ίδια ώρα οι μονάρχες σύμμαχοί τους δεν έχουν παραχωρήσει ούτε καν συντάγματα στους υπηκόους τους και κυριολεκτικά κάνουν ό,τι θέλουν. Κοντά σε όλους αυτούς έδρασαν η Τουρκία και το Ισραήλ, δύο κράτη που έχουν ολοκληρωτικό εθνικό “γονιδίωμα” και ουσιαστικά συμφέροντα (συγκρουόμενα πολλές φορές) στην περιοχή. Δυστυχώς στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των πολιτικών είναι τσαρλατάνοι, που δεν έχουν καν μελετήσει το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό “γονιδίωμα” των γύρωθεν κρατών. Οι σκοποί όλων των παραγόντων της περιοχής είναι σαφείς. Η Τουρκία φέρει τον μεγαλοϊδεατισμό της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιδιώκει κράτη διαλυμένα, που να αποτελούν εύκολη λεία για ενσωμάτωση. Το Ισραήλ επιδιώκει εσωτερικούς εμφυλίους μεταξύ των Αράβων, ώστε να μην ασχολούνται με αυτό. Η Σαουδική Αραβία, πέρα από την διατήρηση του καθεστώτος, έχει το δικό της μεγαλοϊδεατισμό προσβλέποντας στην δημιουργία μιας νέας ισλαμικής – αραβικής αυτοκρατορίας πιστών, στα πρότυπα του Κορανίου και του Μωάμεθ. Τα χαλιφάτα που δημιουργούνται με εντολή της είναι τα προγεφυρώματα και σκοπός τους είναι η ενσωμάτωσή τους στην “Αραβική Αυτοκρατορία”. Οι δυτικοί επιδιώκουν όπως πάντα την διάλυση, τον έλεγχο, τον πλούτο και τα κέρδη από την λεηλασία των φυσικών πόρων. Αυτό κάνουν αιώνες τώρα και μάλιστα σχεδόν αποκλειστικά.

Τον προσεκτικό παρατηρητή θα έπρεπε να προβληματίσει έντονα και το φαινόμενο της ταχείας δημιουργίας ένοπλων αντάρτικων ομάδων και της ταχείας επικράτησής τους έναντι τακτικών στρατών. Μάλιστα, οι ομάδες αυτές συγκροτήθηκαν χωρίς κανένα ουσιαστικό πολιτικό υπόβαθρο και αντίληψη. Πρόκειται για ομάδες που οργανώθηκαν, εξοπλίστηκαν και ενισχύθηκαν ακόμα και με ενεργό συμμετοχή (βλ. Λιβύη) από τα κράτη του ΝΑΤΟ, τους μονάρχες της Αραβικής χερσονήσου, την Τουρκία και του Ισραήλ.

Το αποτέλεσμα της “αραβικής άνοιξης” ήταν ο αλληλοσπαραγμός και η συνεχής διάλυση, από την οποία θα επέλθει μεσομακροπρόθεσμα ισχυρό πλήγμα στην Δύση και στους ανωτέρω, αφού σύμφωνα με την κουλτούρα των λαών αυτών και την ιστορική τους προέλευση και θέση, θα επέλθει η συγκρότηση νέων ευρύτερων κρατικών θεσμών, που θα έχουν αυτή την ανάμνηση της συμπεριφοράς της Δύσης για την οποία υπάρχει βεβαίως και αμαρτωλή προϊστορία. Ο συνασπισμός του μεσαίωνα δεν έχει την δυνατότητα να ελέγξει το τελικό αποτέλεσμα και οι λαοί αυτοί είναι ιστορικά εκπαιδευμένοι να γεννούν ηγέτες με ισχυρές εξουσίες.

Στην Τυνησία που έγινε το ξεκίνημα, η κατάσταση ηρεμίας δεν θα κρατήσει πέραν του 2017. Η Λιβύη είναι απολύτως διαλυμένη και σπαράσσεται από εμφύλιο. Στην Αίγυπτο, την μεγαλύτερη χώρα της περιοχής, μετά την τραγωδία με τους μουλάδες επικράτησε ξανά ο στρατός, αλλά ο εμφύλιος υποβόσκει. Στην Συρία, ο πόλεμος συνεχίζεται ... . Το Ιρακ, που αποτέλεσε θέατρο ωμής στρατιωτικής επέμβασης και κατάληψης, όπως και το Αφγανιστάν είναι βομβαρδισμένες σκηνές θεάτρου εμφυλίου πολέμου.

Σε όλες αυτές τις χώρες, το ακραίο μουσουλμανικό κίνημα, που δημιουργήθηκε χρόνια πριν από τις ίδιες δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, στο Αφγανιστάν με σκοπό να πολεμηθεί η νόμιμη κομμουνιστική κυβέρνηση, είχε και τους τόπους συγκέντρωσης (τζαμιά) και τους ηγέτες, ώστε να είναι έτοιμο να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στην διάδοχο κατάσταση.

ΤΟ “ΤΕΡΑΣ” ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ...

Εχοντας μετατραπεί σε ένα ισχυρότατο κίνημα, το κίνημα του ακραίου ισλαμικού φονταμενταλισμού, όχι μόνο έχει μπει στην φάση της διεθνοποίησης, αλλά πλέον προσπαθεί να συγκροτήσει μία τεράστια ενότητα στον κόσμο του σουνιτικού Ισλάμ (ίσως και του όλου Ισλάμ). Οι ίδιοι οι έξωθεν δημιουργοί του βρίσκονται πλέον απολύτως σαστισμένοι, καθώς αντιλαμβάνονται ότι, αργά ή γρήγορα, δεν θα μπορούν να το ελέγξουν, αφού στηρίζεται στον φανατισμό της αμάθειας, στο μίσος για καθετί διαφορετικό και στην “θεϊκή” εντολή για συνολική θρησκευτική και πολιτική κυριαρχία με οποιοδήποτε προσωπικό τίμημα.

Δημιούργησαν ένα τέρας και τώρα αντιλαμβάνονται ότι παρότι το τρέφουν και το ενισχύουν, αυτό είναι ικανό να τους καταπιεί και να τους κατασπαράξει. Το γεγονός ό,τι αμήχανα χαϊδεύουν το “θηρίο”, μήπως και δεν τους κατασπαράξει, είναι χαρακτηριστικό της αμηχανίας τους. Βεβαίως οι δυνάμεις του σκότους που δημιούργησαν το θηρίο αποσκοπούσαν σε χαλιφάτα και προτεκτοράτα με υπήκοους υπό τον έλεγχό τους, χωρίς να έχουν κατανοήσει την ενωτική δύναμη του κορανίου, την απουσία άλλης πλην της αραβικής εθνικής συνείδησης, την δύναμη της ενότητας και του κοινού σκοπού του ισλάμ, που έχει μετατρέψει σε ένα ενιαίο έθνος τους μουσουλμάνους σουνίτες σε κάθε γωνιά του πλανήτη και μάλιστα με σημαντική οικονομική ισχύ λόγω του πετρελαίου που παράγουν στις χώρες τους.

Η “αραβική άνοιξη” που διέλυσε το “κοσμικό Ισλάμ” και την εκδοχή του αυτή, αυτή που αντικατέστησε κάθε άλλο ένδυμα με τσαντόρ και μπούργκες και έπεισε εκατομμύρια ανθρώπους ότι ο θάνατος στον πόλεμο ή η αυτο-ανατίναξη είναι η οδός για τον σίγουρο παράδεισο και εντολή του Αλλάχ, είναι η ουσιαστική και ακραία εγκληματική τους πράξη. Αντί για την άνοιξη, έφεραν τον μεσαίωνα και τον χειμώνα.

Η ίδια η ιμπεριαλιστική δύση είναι η δημιουργός του φαινομένου-τέρατος και στο αισχρό και μαύρο αποικιοκρατικό της γονιδίωμα, δεν βρίσκεται μόνο η αιτία της δημιουργίας του, αλλά δεν υπάρχει και κανένα ίχνος λύσης και δυνατότητας κίνησης προς αυτή. Μουλάδες που εκπαιδεύτηκαν στα πανεπιστήμια της Δύσης, στα πανεπιστήμια του γνωσιακού σκοταδισμού και του ολοκληρωτισμού της δύσης, δίδαξαν και διδάσκουν αγράμματες μανάδες, αδαή παιδιά και οργισμένους άνδρες – κυρίαρχο φύλο κατά το κοράνι – τις δικές τους εκδοχές και ερμηνείες για το ιερό κοράνι και τις εντολες του Αλλάχ. Κανείς δεν έχει την δύναμη να σταματήσει τις ορδές τους, ούτε στα μέρη που ζούσαν μπορούν πλέον να ζήσουν μαζί με “αλλόθρησκους άπιστους”, “ο κύβος ερρίφθη” ... .

Η ίδια η Δύση της αποικιοκρατίας έχει στο γονιδίωμά της την συστηματική πνευματική υποβάθμιση των λαών για να μπορεί να τους ελέγχει πουλώντας τους καθρεπτάκια και ψέμματα, με σκοπό το κέρδος των κεφαλαιοκρατών και τον εξουσιαστικό εκμεταλλευτικό έλεγχο. Η χυδαία και απάνθρωπη φύση της Δύσης δεν είναι μόνο ένας στόχος των λαών αυτών που βίωσαν καλά στο πετσί τους την εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό, αλλά και αιτία της έλλειψης κάθε δυνατότητας λύσης, που θα προέρχεται από την ίδια την Δύση και την κουλτούρα της..

ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΛΥΣΕΩΝ

Εμείς ως κίνημα της βαθειάς ανάλυσης γνωρίζουμε τις παραμέτρους που συνθέτουν την λύση. Τουλάχιστον μπορούμε να στοχαστούμε, να αναλύσουμε και να συνθέσουμε.

Ενα μέρος κομμάτι της λύσης είναι η εθνική συνείδηση, έναντι της θρησκευτικής ισλαμικής συνείδησης της αδελφότητας και της ενότητας κατ' εντολή του Αλλάχ και του Προφήτη. Η σημερινή Δύση που θέλει να στήσει παγκοσμιοποιημένες εταιρικές αυτοκρατορίες, πολεμώντας τις ιδέες της γαλλικής επανάστασης και του διαφωτισμού, κατ' ουδένα τρόπο δεν επιθυμεί και δεν μπορεί να διδάξει λύσεις στηριγμένες στην “εθνική συνείδηση”. Αλλωστε αυτές αποτελούν λύσεις μακροχρόνιες και προϋποθέτουν διδαχές και δοξασίες που επικρατούν επί γεννεές ανθρώπων, ώστε τότε μόνο να καταστούν συλλογικό κεκτημένο αντίληψης. Το μόνο που σκέφτεται και έχει στην διάθεσή της σήμερα η Δύση (ίσως και όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα) είναι η αξιοποίηση του έθνους με την εντονότερη εθνική συνείδηση στην περιοχή: των Κούρδων. Η δημιουργία κουρδικού κράτους σε εδάφη του σημερινού Ιρακ, της Τουρκίας και της Συρίας, αποτελεί μία λύση στην οποία μάλλον θα καταλήξει αναπόδραστα η Δύση και ο υπόλοιπος πλανήτης. Ενα κράτος εθνικό, ως προμαχώνας και “μαξιλάρι” που παρεμποδίζει τον επεκτατισμό του αραβικού ισλάμ περικλείοντας προς βορρά την καυτή ισλαμική ζώνη. Αν αυτό δεν γίνει σύντομα, τότε η σουνιτική ισλαμιστική κουλτούρα θα εξαπλωθεί ταχύτατα προς τον βορρά.

Το κουρδικό κράτος αποτελεί την πιο άμεση κίνηση που οφείλει να πραγματοποιήσει η Δύση. Συναντά βεβαίως την αντίδραση της Τουρκίας, η οποία θα χάσει εδάφη. Τα ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα της Τουρκίας καταδεικνύουν ένα ακραίο εθνικιστικό γονιδίωμα από τον πρώτο διδάξαντα τον “εθνο-ολοκληρωτισμό” Κεμάλ – πατέρα των Τούρκων – Ατατουρκ. Το γονιδίωμα αυτό μπολιάστηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες με τον μεγαλο-ιδεατισμό του νεο-οθωμανισμού. Είναι σαφές, ότι η Τουρκία προκειμένου να δεχθεί την δημιουργία κουρδικού κράτους (το οποίο πάντοτε θα βλέπει ως αντικείμενο κατάκτησης της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας) θα ζητήσει εδαφικά ανταλλάγματα στην Β.Δ. Συρία, στην Θράκη, το Αιγαίο και ίσως και στο μουσουλμανικό βαλκανικό τόξο. Ολα αυτά αντιλαμβάνεστε τι σημαίνουν για την Ελλάδα. Το μόνο που έχει να κάνει και οφείλει να κάνει η Δύση είναι να αρνηθεί και να επιτρέψει στην Ρωσία να επιφέρει τα αναγκαία πλήγματα στην Τουρκία, ώστε να αδυνατίσουν οι στρατιωτικές της δομές, χωρίς να εξαγριωθεί όμως ο εθνικισμός των Τούρκων και έχουμε απρόβλεπτες εξελίξεις. Η τελική πρόβλεψή μας είναι, όμως, ότι η Τουρκία αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει εσωτερικό ζήτημα, από την εξάπλωση του σουνιτικού ισλαμικού φανατισμού (καλλιεργείται ήδη από το κόμμα του Ερντογάν και την ανερχόμενη ισλαμική ακροδεξιά) και είναι το πιο πιθανό να υπάρξει και εκεί εμφύλιος μεταξύ της κοσμικής δυτικής Τουρκίας και της ανερχόμενης δύναμης των Ισλαμιστών στην Κεντρική και Νότια Τουρκία. Στην περίπτωση αυτή το κουρδικό κράτος θα μπορεί να διαδραματίσει σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή και αμυντική δομή – βασική για τις εξελίξεις.

Η λογική ανάλυση καταδεικνύει ότι το κουρδικό κράτος πρέπει να δημιουργηθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορέσει να αντέξει τις ισλαμικές επιθέσεις, προκειμένου να κερδηθεί ο πολύτιμος χρόνος για την πραγμάτωση της ουσιαστικής λύσης που παρουσιάζεται στο τέλος του κειμένου. Μην ξεχνάμε ότι το σουνιτικό Ισλάμ ως θρησκεία το ασπάζεται ένας σημαντικός αριθμός Κούρδων. Αυτοί μπορούν να αποτελέσουν τελικά και τον Δούρειο Ιππο των ισλαμιστών στο νέο κράτος, ώστε να καταρρεύσει εσωτερικά, επικρατώντας του εθνικού ή πολιτικού στοιχείου. Είναι συνεπώς αναγκαίο στο σχεδιασμό του Κουρδικού κράτους, η Δύση να αποδεχθεί και να ανεχθεί χαρακτηριστικά, τα οποία αντιμάχεται: το εθνικό στοιχείο ως πυλώνα συγκρότησης και κυρίως την σοσιαλιστική πολιτική δομή του νέου κράτους. Αυτοί αποτελούν δύο αναγκαίους όρους και πυλώνες, ούτως ώστε να μπορεί το νέο κράτος να ορθοποδήσει και να σταθεί ως πραγματική ασπίδα έναντι του αντιπάλου θρησκευτικού φανατισμού. Το τρίτο στοιχείο, το οποίο καλλιεργείται από τους Κούρδους του ΡΚΚ και άλλες αντίστοιχες οργανώσεις είναι αυτό της αμφισβήτησης του Ισλάμ ως θρησκείας των Κούρδων. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να ενισχυθεί η τάση επιστροφής των Κούρδων στον Χριστιανισμό και τον “Γεζιτισμό”, ώστε ο δυνητικός δούρειος ισλαμιστικός ίππος να χάσει την ισχύ του. Για να υπάρξει και να αντέξει στις ισλαμικές επιθέσεις, τουλάχιστον για τον αναγκαίο χρόνο, το κουρδικό κράτος, θα πρέπει συνεπώς να έχει εθνικά, δημοκρατικά, σοσιαλιστικά και ανεκτικά ετεροθρησκευτικά χαρακτηριστικά.

Σαφώς και παράλληλα θα πρέπει να σταματήσει η πολεμική με τα σιϊτικά “αιρετικά” κράτη. Τούτο σε σχέση με το Ιράν, η Δύση το εννόησε, όπως φαίνεται, προσφάτως. Βέβαια στο Ιράν ζει ο θρύλος της “Περσικής Αυτοκρατορίας” και οι χειρισμοί θα πρέπει να είναι προσεκτικοί.

Ο αναγκαίος χρόνος για να εξουδετερωθεί το “τέρας” του ακραίου ισλαμισμού , του οποίου η ισχύς είναι τεράστια και δεν αφορά μόνο την περιοχή του “χαλιφάτου” , αλλά μία ζώνη που ξεκινά από την Απω Ανατολή (Ινδονησία, Μαλαισία, Φιλιππίνες) περνά από το Μπαγκλαντές, την Δυτική Ινδία, το Πακιστάν, τις νότιες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του αραβικού κόσμου και καταλήγει στην Δυτική και Κεντρική Αφρική, με πολυάριθμα παρακλάδια στην Ευρώπη (κυρίως) και στην Β. Αμερική, θα πρέπει να είναι ικανός, ώστε να πραγματοποιηθούν οι δύο επόμενες κινήσεις – λύσεις.

Η πρώτη και αυτονόητη πια είναι ο μετασχηματισμός της ενεργειακής βάσης παγκόσμια με σημαντική μείωση της χρήσης του πετρελαίου και των παραγώγων του. Αυτό θα σημάνει σημαντική στέρηση πόρων και ισχύος για τους ισλαμιστές και την πορεία τους προς το επεκτατικό τους πεπρωμένο.

Βεβαίως, οι πιστοί όταν κάνουν πόλεμο, δεν τον κάνουν για το χρήμα, αλλά απλά το χρησιμοποιούν για εξοπλισμούς και εξαγορές. Ο ενεργειακός μετασχηματισμός δεν πρόκειται να τους σταματήσει. Απλά θα μειώσει την ισχύ τους ... .

Η ουσιαστική και πραγματική λύση είναι μία, αλλά όπως είδαμε δεν συμβαδίζει με το ιμπεριαλιστικό, κερδοκεντρικό, εκμεταλλευτικό και επεκτατικό γονιδίωμα της Δύσης. Ο ισλαμικός κόσμος μόνο με δική του απόφαση θα πάψει να γίνεται κτήμα του “θηρίου” του ισλαμοφασισμού και ισλαμοφανατισμού και για αυτό απαιτείται μία πολιτιστική και μορφωτική επανάσταση ανθρώπινης απελευθέρωσης. Απαιτείται πραγματική μόρφωση των πολιτών στον αραβικό κόσμο, απαιτείται απελευθέρωση της σκέψης τους, απαιτούνται ερμηνείες και ερμηνευτές του κορανίου, που να αντιλαμβάνονται την ιστορικότητα του και την πραγματική πρακτική βάση της εποχής που γράφτηκε, διδάσκοντας μία ουσιαστική νέα αντίληψη για το περιεχόμενό του, εναρμονισμένη (όχι με τις ανάγκες του κερδοκεντρικού ανθρωποφάγου καπιταλισμού – τότε δεν πρόκειται κανείς να τους πιστέψει, αφού θα είναι οι “ιεραπόστολοι της δύσης”) με την πραγματικότητα και προσανατολισμένη στις ανάγκες των ανθρώπων. Χρειάζεται ένας νέος απελευθερωτικός πολιτισμός για τα αραβικά κράτη και το ισλάμ, εν γένει, ο οποίος θα διακρίνει και θα ανέχεται τα έθνη, διδάσκοντας και την ιστορία των εθνών και των λαών και τον πολιτισμό τους. Αλλη πραγματική και ουσιαστική λύση για να αποτραπεί το μεσαιωνικό αιματοκύλισμα της ανθρωπότητας δεν υφίσταται και το τεράστιο ζήτημα είναι και η ίδια η Δύση, που επιστρέφει και αυτή στον μεσαίωνα με γοργούς ρυθμούς, από την ώρα που νίκησε στην μάχη με το σοσιαλιστικό πείραμα της ανθρωπότητας.

Το τεράστιο ζήτημα είναι, το που και πως (με ποιο περιεχόμενο) θα διαμορφωθεί αυτή η νέα θεωρία, αυτός ο νέος πολιτισμός και τι θα πρέπει να περιέχει. Οσο αδιανόητο είναι αυτός ο νέος πολιτισμός να δημιουργηθεί στα υπάρχοντα σε ισλαμικές χώρες αραβικά πανεπιστήμια, το ίδιο αδιανόητο είναι να διαμορφωθεί στα δυτικά πανεπιστήμια, τα οποία διακατέχονται και ορίζονται ολοκληρωτικά από τους εταιρικούς κερδοκεντρικούς μηχανισμούς της δύσης, θεωρώντας ως γνώση και επιστήμη μόνο ό,τι εκφράζει και ενσωματώνει τα επεκτατικά συμφέροντα της δύσης.

Η ίδια η δύση προκάλεσε ιστορικά και με την συμπεριφορά της ανείπωτη απέχθεια στον αραβικό και στον ισλαμικό κόσμο και σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη. Η ίδια η δύση δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό, ενίσχυσε και άνδρωσε με την συμπεριφορά της το ισλαμιστικό φονταμενταλιστικό κίνημα, ακόμα και τον ίδιο τον ισλαμισμό (ας θυμηθούμε την μεταστροφή των αφροαμερικανών στον ισλαμισμό ως αντίδραση στην συμπεριφορά των εξουσιών στις Η.Π.Α.).

Διαβάζοντας τον Χάντιγκτον από την δεκαετία του '80 και όσους έγραψαν μετά από αυτόν για θρησκευτικούς και πολιτισμικούς πολέμους (τότε που το μυαλό όλων ήταν ακόμα στον ψυχρό πόλεμο, που ήταν πρώτιστα πολιτικός), η σκέψη ότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι πιθανότατα ένα μακάβριο και διαβολικό σχέδιο της δύσης, δεν μπορεί να φύγει από το σκεπτόμενο ανθρώπινο μυαλό ως σοβαρή πιθανότητα. Οπωσδήποτε, η ανατροπή των σοσιαλιστικής ροπής αραβικών πολιτικών καθεστώτων αποτέλεσε στόχο της “νέας τάξης πραγμάτων”, αλλά η γέννηση του θηρίου του πανισλαμισμού αποτελεί ζήτημα προς ουσιαστική διερεύνηση. Διότι, εάν ο στόχος της δύσης είναι να προκαλέσει ένα νέο παγκόσμιο έγκλημα, τότε κάθε νουθεσία και κάθε πρόταση σχεδιασμού που αφορά τις ηγεσίες της δύσης περιττεύει και ο πανανθρώπινος σχεδιασμός της επαναστατικής ανατροπής, θα πρέπει άμεσα και ταυτόχρονα, να περιλαμβάνει και να θέτει ταυτόχρονα ως στόχο και τις ηγεσίες και τις δομές της δύσης, ώστε τα διασωθεί η ανθρωπότητα από τους σχεδιασμούς τους.

Η Δύση βέβαια, με την μακραίωνη κουλτούρα του αίματος και της λεηλασίας δεν πρόκειται να αλλάξει ειδικά όσο βρίσκεται υπό τις ηγεσίες και τις δομές του καπιταλισμού και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και όσο η φιλοσοφία των λαών της διαμορφώνεται εκμεταλλευτικά στις βάσεις αυτές.

Αναζητώντας το περιεχόμενο της πολιτιστικής και πολιτισμικής επανάστασης για τον αραβικό κόσμο (και αφήνοντας κατά μέρος τις πραγματικά λυτρωτικές για την ανθρωπότητα προτάσεις της “θεωρίας των βιοτικών αναγκών”, που έχουν τεθεί υπό συνολική απαγόρευση) θα πρέπει ιστορικά να σταθούμε σε δύο φαινόμενα:

- την πραγματική αραβική άνοιξη της περιόδου από τα τέλη του 8ου έως τον 13ο μ.Χ. αιώνα, που στηρίζεται στον Αριστοτέλη και στην σκέψη του.

- την απελευθέρωση από τον ισλαμισμό που έφερε στον 20ο αιώνα, η επικράτηση “κοσμικών” σοσιαλιστικών κομμάτων του κινήματος “Μπαάθ”.

Ισως η δύση να θεώρησε εύκολο να αντικαταστήσει τις ηγεσίες των κρατών αυτών με κοσμικά καθεστώτα ανδρείκελων (αυτό συνέβη σε όλες τις χώρες). Κάποιοι όμως είχαν και τους τόπους συνάθροισης και διδαχής έτοιμους (τζαμιά), ώστε να έλθουν να αντικαταστήσουν τις εξουσίες που υπήρχαν και συμπολεμούσε η δύση. Η δύση ή δεν έβαλε καθόλου μυαλό από το παράδειγμα του Ιράν και του Αφγανιστάν ή τελικά επιδιώκει το γενικευμένο χάος σε όλο τον πλανήτη. Στα τζαμιά λοιπόν, φανατικοί ισλαμιστές, πολλές φορές αμερικανοσπουδαγμένοι και δυτικοσπουδαγμένοι, διδάσκουν αδαείς και αμόρφωτους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ότι η εντολή του Αλλάχ και ο λόγος του προφήτη είναι ο ιερός θρησκευτικός πόλεμος κατά των απίστων. Είναι δε μαθηματικά βέβαιο, ότι, καθώς οι κοινωνίες αυτές αποψιλώνονται από πνευματικούς και μορφωμένους ανθρώπους (που σπεύδουν να φύγουν στην δύση) και καθώς το ισλαμιστικό μοντέλο πολεμά κάθε γνώση και καταδικάζει σε αγραμματοσύνη τις γυναίκες – μανάδες, τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και χειρότερα, ολοένα και πιο ακραία στον αραβικό κόσμο, κύρια στον σουνιτικό και με την περαιτέρω ανάπτυξη εσωτερικών εμφυλιακών τάσεων και προς τους σιίτες μουσουλμάνους (φαινόμενο έντονο στο Ιρακ και την Συρία).

Στην βάση των αιτίων της καταστροφής βρίσκονται και τα μοναρχικά καθεστώτα της αραβικής χερσονήσου. Μοναρχίες, χωρίς καν σύνταγμα, που αντλούν την εξουσία τους από τον Αλλάχ και τον Προφήτη. Αυτοί οι μονάρχες και τα καθεστώτα τους, αποτελούν την πολιτική, κοινωνική και οικονομική βάση του σκοταδισμού. Αν κάτι όφειλε να προσπαθήσει να μεταβάλλει η δύση, ήταν αυτά τα καθεστώτα και όχι τις αραβικές “σοσιαλιστικές” δημοκρατίες. Ομως αυτά τα καθεστώτα του σκοταδισμού και του μοναρχισμού είναι “φίλοι” και - κυρίως και πολύπλευρα - πελάτες της κερδοκρατούμενης και εταιρειοκρατούμενης δύσης. Οπωσδήποτε όμως στο “σχέδιο σωτηρίας” της ανθρωπότητας και κατασίγασης του τέρατος, ένα μεγάλο κεφάλαιο είναι η αντικατάσταση αυτών των μοναρχιών και της κουλτούρας που δημιουργούν και φέρουν ως όχημα μαζί τους. Τα συμφέροντα όλων των δημιουργών και υποστηρικτών του ισλαμικού φονταμενταλισμού (Δύση, Μοναρχίες, Τουρκία, Ισραήλ) δημιούργησαν αυτό το θηρίο, που είναι ικανό να αιματοκυλήσει τον πλανήτη και να κατασπαράξει τους δημιουργούς του. Αν δεν παραμεριστούν αυτά τα συμφέροντα και δεν αφεθούν παράμερα, ο ενωμένος ακραίος ισλαμικός κόσμος, που φαντάζει στον παγκόσμιο χάρτη σαν δράκος από την Ινδονησία έως και την Αφρική, θα είναι σύντομα ένας ενιαίος ζωντανός οργανισμός.

Ακόμα και μόνο η επικράτηση της κουλτούρας του και ό,τι αυτό θα επιφέρει στην κουλτούρα όλου του πλανήτη, είναι ικανή να γυρίσει την ανθρωπότητα πολλούς αιώνες πίσω ή να επιταχύνει την πορεία αυτοκαταστροφής της.

Η μόνη στρατηγική που έχει η δύση είναι να εξυπηρετεί άπληστα τα κανιβαλικά της συμφέροντα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Κανένας άνθρωπος, κανένας πραγματικός άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να δεχθεί ένα τέτοιο ζοφερό παγκόσμιο μέλλον, στηριγμένο στο αίμα και τον φόβο, στηριγμένο στο μίσος και τον ανηλεή πόλεμο. Οσες εξουσίες στηρίχθηκαν και στηρίζονται στις αντιλήψεις και τις δοξασίες αυτές, θα πρέπει σύντομα να αλλάξουν, μαζί με τις αντιλήψεις και τις δοξασίες που τις στηρίζουν και τις συντηρούν.

 Το πιο πάνω οδοιπορικό ενεργειών είναι αδήριτα και αναπόδραστα αναγκαίο για όσους αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την ανθρωπότητα. Η πολιτιστική και πολιτισμική επανάσταση σε κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές δομές και σε όσους και όσα προκαλούν το διανθρώπινο μίσος είναι το μόνο αντίδοτο της ανθρωπότητας έναντι της καταστροφής της.