ΧΡΕΟΣ & ΝΟΜΙΣΜΑ (Συνοπτική Λογική Ανάλυση)

ΧΡΕΟΣ & ΝΟΜΙΣΜΑ

(Συνοπτική Λογική Ανάλυση)

Απαντάμε στην απόλυτη παράνοια της σύγχρονης Ελλάδας (με κύριως θιασώτες πολιτικούς, δημοσιογράφους και “ειδικούς”¹) με την Ρεαλιστική Αριστοτέλεια Λογική Ανάλυση :

Δεδομένο 1ο: Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι ούτε βιώσιμο, ούτε εξυπηρετήσιμο. Με οποιοδήποτε διεθνές επιστημονικό, ιστορικό, οικονομικό και κριτικό αναλυτικό μέσο και εάν εξεταστεί η χώρα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της. Ακόμα και εάν το ελληνικό δημόσιο έχει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και αποτελέσματα της τάξης του 10% ετησίως, το ποσό που προκύπτει αυτό δεν αρκεί ούτε για την αποπληρωμή των τόκων. Θεωρούμε την διαπίστωση αυτή θεμελιώδη και παγκοσμίως παραδεκτή πλέον.

Δεδομένο 2ο : Για να γίνει βιώσιμο το ελληνικό χρέος, πρέπει να λάβει χώρα βαθιά και τεράστια απομείωση του, ώστε να εκκινήσει κατ' ανώτατο όριο στο 70% του ΑΕΠ κατ΄ ανώτατο όριο (συνοδευόμενο όμως και από άλλα σχετικά μέτρα όπως περίοδο χάριτος, χρηματοδότηση, αναδιάρθρωση του υπολοίπου). Αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος πρέπει να φτάσει τουλάχιστον στα (180 δις Χ 70%) 126 δις Ευρώ από τα (επισήμως) 301 δις Ευρώ που ήταν στην λήξη του α' τριμήνου του 2015 (στοιχεία ΕΛΛΣΤΑΤ). Η απόσταση αυτή είναι 175 δις Ευρώ.

Δεδομένο 3ο: Το χρέος μειώνεται με τρεις τρόπους:

α. Την κήρυξη μέρους του ως παράνομου, καταχρηστικού και επαχθούς και την αναγνώριση τούτου από το Διεθνές Δικαστήριο (ποικίλει ανάλογα με τους προσφεύγοντες και την συμφωνηθείσα αρμοδιότητα).

β. Το κούρεμα.

γ. Την συνολική άρνησή του.

Αλλοι τρόποι δεν υπάρχουν. Ενω τα στοιχεία α' και γ' μπορούν να ασκηθούν συνδυαστικά.

Δεδομένο 4ο:

Η κήρυξη μέρους του χρέους ως παρανόμου έχει δύο βασικές προϋποθέσεις/παραμέτρους :

- Τον σαφή προσδιορισμό του ποσού και της μη νόμιμης πράξης που το προκάλεσε.

- Την εισαγωγή της υπόθεση προς αναγνώριση – επιδίκαση από Διεθνές Δικαστήριο.

Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει από την Ελλάδα, πέραν των στοιχείων ειδικής διάρθρωσης και δημιουργίας του χρέους και τις γενικές αρχές να εξεταστούν συμπληρωματικά :

α. Η διάρθρωση του χρέους ως χρέους των τραπεζών. Το ποσό που έχει διατεθεί προς τις τράπεζες από τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα προσεγγίζει τα 282 δις Ευρώ. Με το νέο μνημόνιο αναμένεται να ξεπεράσει τα 310 δις Ευρώ. Στην πραγματικότητα το δημόσιο χρέος είναι χρέος που αφορά τις τράπεζες. Από το ποσό αυτό και σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος αιτιολογούνται (τρόπον τινα) περί τα 82 δις Ευρώ (κούρεμα ομολόγων, κόκκινα δάνεια). Τα υπόλοιπα είναι άγνωστο που και γιατί έχουν διατεθεί, εάν υπάρχουν ή όχι, που βρίσκονται, αν είναι νόμιμα κλπ.

β. Η “στήριξη” των τραπεζών με δαπάνες και εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Επισημαίνουμε ότι στις πρόσφατες περιπτώσεις της Ισπανίας και της Ιρλανδίας, το βάρος της στήριξης των τραπεζών ανέλαβε αποκλειστικά σχεδόν η Ε.Κ.Τ. και όχι το Ισπανικό ή το Ιρλανδικό κράτος, αντίστοιχα. Εκτός από πολιτικό σκάνδαλο τεραστίου μεγέθους, πρόκειται και για πιθανή βάση άρνησης πληρωμής του αντίστοιχου μέρους του χρέους.

Ολική μονομερής άρνηση πληρωμής του συνολικού χρέους υπήρξε στην περίπτωση της νεοϊδρυθείσας Σοβιετικής Ενωσης.

Η επιλογή αυτή είναι δίκαιη σε μεγάλο βαθμό και μπορεί να είναι αποτελεσματική. Η διεθνής εμπειρία όμως διδάσκει ότι φέρει τον κίνδυνο της μερικής αποτυχίας (δηλαδή μείωση σε ποσά που δεν καλύπτουν το ζητούμενο – εφαρμογή του αγγλικού δικαίου ως προς το δικαίωμα προσφυγής και την παραίτηση από την δυνατότητα κ.α.).

Η ίδια διεθνής εμπειρία διδάσκει ότι προκαλεί σοβαρότατη διεθνή απομόνωση ενός κράτους και σαφή εχθρικότητα του “διεθνούς παράγοντα”. Πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί και αποφασισμένοι για όλα.

Δεδομένο 5ο :

Το κούρεμα του χρέους μπορεί να επέλθει μόνο ως αποτέλεσμα σύμβασης μεταξύ Ελλάδας και των δανειστών της ή διεθνούς σύμβασης.

Θα μπορούσε να αποτελέσει και μονομερές δικαίωμα του κράτους ως προς ιδιωτικά χρέη, τα οποία όμως στην περίπτωση της Ελλάδας είναι πλέον ελάχιστα. Το βασικό μέρος του χρέους αφορά το Δ.Ν.Τ. και τον “Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης”, δηλ. την Ε.Ε./Ευρωζώνη.

Δεδομένο 6ο: Η διεθνής εμπειρία, νομολογία και νομική και οικονομική τεκμηρίωση αποδεικνύει ότι “κούρεμα του χρέους” (και μάλιστα βαθύ) επέρχεται με βεβαιότητα σε όλες τις περιπτώσεις χρεοκοπίας ενός κράτους (στάσης πληρωμών). Η χρεοκοπία (στάση πληρωμών) δηλ. αποτελεί το μοναδικό στέρεο στοιχείο που οδηγεί στο κούρεμα του χρέους του.

Δεδομένο 7ο: Ως προς το Δ.Ν.Τ. θα μπορούσε το κούρεμα να γίνει και χωρίς χρεοκοπία με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης.

Ως προς την Ε.Ε. με απόφαση της συνόδου κορυφής.

Για τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης δεν προβλέπεται δυνατότητα “κουρέματος”, αλλά μόνο δυνατότητα αναδιάρθρωσης και τούτο προβάλει σχεδόν σύσσωμη η πλευρά των υπολοίπων μελών.

Συμπέρασμα : Μόνες ασφαλείς διέξοδοι για την απαλλαγή της Ελλάδας από το το χρέος, σε περίπτωση επιλογής του “κουρέματος”, είναι είτε η “Χρεοκοπία” είτε η έξοδος από το Ευρώ ως προς την ευρωζώνη με οποίο εναλλακτικό επακόλουθο (και της “χρεοκοπίας”).

Το γεγονός ότι η Ελλάδα επιμένει στην μη χρεοκοπία και στην μη έξοδο από το Ευρώ, αφαιρεί από τους δανειστές κάθε αναγκαστική εναλλακτική προσέγγιση και τους ανοίγει την όρεξη για τεράστια ανταλλάγματα εις βάρος του ελληνικού λαού.

Ακόμα και στην περίπτωση του Δ.Ν.Τ. με τις γνωστές προτάσεις του (κούρεμα, περίοδος χάριτος, χρηματοδότηση, αναδιάρθρωση) η επιλογή της λύσης αυτής θα αποτελούσε αδίκημα απιστίας εις βάρος του Δ.Σ. του Δ.Ν.Τ., την ώρα που η Ελλάδα προσφέρει ανταλλάγματα για να μην συμβεί αυτό.

Στην περίπτωση μάλιστα της Ελλάδας, αντί στάσης πληρωμών ως προς τους διεθνείς δανειστές, υφίσταται το αντίστροφο, δηλ. στάση πληρωμών των εσωτερικών οφειλών του κράτους, γεγονός που επιτείνει την εσωτερική ύφεση.

Δεδομένο 8ο : Το υφεσιακό πρόβλημα της Ελλάδας από την χρηματο-οικονομική πλευρά αφορά την ύπαρξη ολοένα και μειούμενης ύπαρξης και κυκλοφορίας χρήματος εσωτερικά. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την σοβαρή αύξηση του κυκλοφορούντος χρήματος.

Δεδομένο 9ο: Με τις μέχρι σήμερα δοκιμασθείσες μεθόδους, δηλαδή του δανεισμού αποκλειστικά προς αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους, το υφεσιακό πρόβλημα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται, αλλά διογκώνεται, δεδομένης της ελλειμματικής παραγωγικής διάστασης της ελληνικής οικονομίας.

Δεδομένο 10ο: Το υφεσιακό πρόβλημα μπορεί σε μία καπιταλιστική οικονομία να αντιμετωπιστεί:

α.- με μεγάλα αναπτυξιακά δάνεια (που ακόμα και εάν δοθούν σε μία χώρα με μη βιώσιμο χρέος, δημιουργούν σαφείς νέες υποχρεώσεις και υποτέλειες)

β.- με την έξοδο από το Ευρώ και την έκδοση εθνικού νομίσματος.

γ. - με την έκδοση παράλληλου με το Ευρώ επαυξητικού χρήματος. Οχι δηλαδή “IOU”, αλλά με επιπλέον εσωτερικό χρήμα, όπως η πρόταση μας για “Εθνική Ανταλλακτική Μονάδα”.

Οι λύσεις β' και γ' μπορούν να συνδυαστούν με την λύση α', αλλά όχι μεταξύ τους, αφού είναι ταυτόσημες στην ουσία τους.

Δεδομένο 11ο :

Η υφεσιακή έλλειψη χρήματος (ευρώ) καταδικάζει σε συνεχή απομείωση δυνατοτήτων την ελληνική οικονομία κατά την καπιταλιστική της διάρθρωση και διάσταση.

Συμπέρασμα: Η έκδοση εθνικού νομίσματος ή εσωτερικού παράλληλου χρήματος μπορεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, αλλά και να δώσει την δυνατότητα αποπληρωμής χρέους, εφόσον αυτό θεωρηθεί σκόπιμο από μία κυβέρνηση, αντί της προσφυγής σε άλλες λύσεις, όπως αυτή της άρνησης του χρέους ή της χρεοκοπίας.

Τα ανωτέρω αποτελούν την λογική ανάλυση που θα έπρεπε να έχει στο νου του κάθε Ελληνας και Ελληνίδα και βέβαια οι κυβερνήσεις.

Οι γενικές θέσεις μας

Οι θέσεις μας είναι σαφείς και ξεκάθαρες:

- Η Ε.Ε. εξυπηρετεί το διευθυντήριό της (εθνικό, κεφαλαιουχικό, πολυεθνικό εταιρικό) και όχι την Ελλάδα και τον λαό της.

- Το Ευρώ εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο και τους ισχυρούς της Ευρώπης.

- Καμία πολιτική που αφορά το νόμισμα και το χρέος δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη για τον λαό και τον άνθρωπο, αν δεν συνοδευτεί από ουσιώδεις αλλαγές στις κοινωνικές και παραγωγικές δομές της Ελλάδας.

- Το πρόβλημα της χώρας είναι συνολικό και ως προς την οικονομία είναι δομικό και παραγωγικό. Με την εφεύρεση του ευρέως χρησιμοποιούμενου σήμερα όρου “παραγωγική ανασυγκρότηση” πριν από αρκετά χρόνια, βασικοί συντελεστές του κινήματός μας έθεσαν την παραγωγική πορεία της χώρας σε νέα φιλοσοφική και πολιτική βάση.

- Στόχος για εμάς, φιλοσοφικός και πολιτικός ορισμός που χαρακτηρίζει την δράση μας είναι “Η Κοινωνία με κέντρο τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του”. Ο ορισμός αυτός, που αποτελεί φιλοσοφική θέση που από το 2004 εισήγαγε και τεκμηρίωσε φιλοσοφικά στα πράγματα της χώρας και συνακόλουθα της παγκόσμιας σκέψης ο Δ. Καραμήτσας και αποτελεί ιδρυτικό ορισμό του ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια ορισμό που χρησιμοποιείται ευρέως από πολιτικές παρατάξεις, ομάδες, συλλογικότητες και πρόσωπα στην Ελλάδα (δυστυχώς τις περισσότερες φορές ως σύνθημα).

- “Η Κοινωνία με κέντρο τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του” δεν αποτελεί για εμάς απλό ορισμό και “τσιτάτο”, αλλά υλοποιείται μέσα από μοντέλα και ακριβή προγράμματα, που βασίζονται στην πραγματική δημοκρατία και στην κοινή δράση για την a priori και εκ των ων ουκ άνευ κάλυψη των ανθρώπινων βιοτικών και λοιπών αναγκών. Το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, πέραν του μοντέλου οργάνωσης που αφορά το ολιστικό μοντέλο της κοινωνίας του μέλλοντος, έχει εκπονήσει ολοκληρωμένο και τεκμηριωμένο μεταβατικό πρόγραμμα, που αφορά την Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία, που βασίζεται στα ελληνικά δεδομένα, αποτελεί την ουσιώδη λύση σε όλα τα προβλήματα που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία και οδηγεί στην αναίμακτη αποστέωση και ήττα του βδελυρού νεο-φιλελεύθερου και καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς να του δοθεί η δυνατότητα τυπικής αντίδρασης.

ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

1Θυμηθείτε π.χ. ότι όλοι αυτοί ονόμαζαν το χρέος βιώσιμο ή ότι μέχρι το 2012 μας έλεγαν από κοινού ότι δεν μπορεί να γίνει κούρεμα του χρέους γιατί σημαίνει αναπόδραστα χρεοκοπία της χώρας ...