ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΠΑΙΔΕΙΑ
Mέρος β’ : Τριτοβάθμια εκπαίδευση
ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Ι. Θα μιλήσουμε με τον δικό μας τρόπο για το δικό μας Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο των αναγκών της κοινωνίας, το Πανεπιστήμιο των αναγκών του Λαού, το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.
Οι θέσεις μας για το Πανεπιστήμιο εντάσσονται στην ανάγκη της πραγματικής κοινωνικοποίησής του, της παραγωγής γνώσης και της κοινωνικοποίησης της γνώσης.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιστή στην χαμηλή ποιότητά της (όπως και η προηγούμενη της Ν.Δ.) έχει προτείνει κάποιες αστείες αλλαγές στην λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό το πασάλειμμα αντιγραφών το αποκαλεί «μεταρρύθμιση». Στην ουσία πρόκειται για ένα πλαίσιο επουσιωδών αλλαγών που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση και την πλήρη χειραγώγηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τα κέντρα οικονομικών και άλλων συμφερόντων (τα γνωστά λόμπυς) και όχι από τον ελληνικό λαό, από την ελληνική κοινωνία.
Δεν μένουμε μόνο στην αντίσταση κατά των επικίνδυνων φληναφημάτων της κυβέρνησης, δεν θα κατασπαταληθούμε σε κριτική της αθλιότητάς τους. Στο ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχουμε ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ , ώστε το Πανεπιστήμιο να αλλάξει πραγματικά. Να γίνει Πανεπιστήμιο της ελληνικής κοινωνίας, από την κοινωνία για την κοινωνία !!!. Να ξαναγίνει πανεπιστήμιο παραγωγής αληθινής γνώσης, καύχημα και εργαλείο του ελληνικού λαού στην πορεία του για την ουσιαστική παιδεία και την κοινή πραγματική πρόοδο.
Το σημερινό σύστημα λειτουργίας των πανεπιστήμιων αποτυγχάνει οικτρά γιατί είναι φαύλο, ενταγμένο στις γενικές επιλογές του παγκόσμιου συστήματος για την Ελλάδα και τους Ελληνες και αντίστοιχο με όσα συμβαίνουν και επικρατούν στους διεφθαρμένους και αναποτελεσματικούς μηχανισμούς που ελέγχουν την ελληνική κοινωνία. Μέσα στο πανεπιστήμιο λειτουργεί επί δεκαετίες ένα παρά-πανεπιστήμιο (όπως όλα τα «παρά-« που λειτουργούν στην Ελλάδα). Αυτό το παρα-πανεπιστήμιο έχει τεθεί επί κεφαλής, ορίζει τον ρόλο, το επίπεδο και την πορεία του πανεπιστημίου, παράγει και αναπαράγει πρόσωπα και καταστάσεις, ορίζει ποιος και πως θα γίνει κάτι και με ποιο τρόπο. Αντίστοιχα, αδικεί, μειώνει, καταστρέφει, λειτουργεί ως μηχανή διαχωρισμού και ελέγχου των φοιτητών και της κοινωνίας. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι αποτυχημένο και θα είναι αποτυχημένο όσο και για τον βαθμό στον οποίο δεν ανήκει στην κοινωνία, δεν εκφράζει τις ανάγκες της, δεν παράγει γνώση και παιδεία, αλλά αποτελεί μηχανισμό ατομικής ανέλιξης με αδιαφανή κριτήρια και μηχανισμό κοινωνικού διαχωρισμού και εξυπηρέτησης συμφερόντων.
Κάποιοι εξουσιολάγνοι και παπαγαλίζοντες αντιδραστικές θεωρίες ρίχνουν την ευθύνη στους φοιτητές που αντιδρούν σε όσα βιώνουν. Εμείς καθαρά το δηλώνουμε: δεν φταίνε οι φοιτητές, καλά κάνουν οι φοιτητές και δεν θέλουν ένα τέτοιο πανεπιστήμιο.
Το σύστημα δεν αυτογεννάται, δεν αυτοδημιουργείται από παρθενογέννεση, το σύστημα εκφράζει σήμερα την ίδια φαυλότητα της διάστασης της εξουσίας (και δεν εννοούμε μόνο της πολιτικής, αλλά και των αναγκών των εξουσιαστικών ολιγαρχιών).
Α. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν υπό ένα συγκεκριμένο νομικό καθεστώς. Αυτό το καθεστώς θα πρέπει πρωτίστως να εξεταστεί και να αλλάξει συνολικά. Είναι αποτυχημένο και προβληματικό. Το υπάρχον φαύλο καθεστώς εξασφαλίζει στα Πανεπιστήμια πλήρη αυτονομία και αποσύνδεση από κάθε πραγματικό και ουσιώδη κοινωνικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα τα πανεπιστήμια βρίσκονταν πάντα εκτός του άμεσου κοινωνικού ελέγχου. Ακόμα και η εμμεσότητα της κυβερνητικής παρέμβασης είχε πάντα οργανωτικό χαρακτήρα και χρηματοδοτική φύση. Όμως στην Ελλάδα της μη πραγματικής δημοκρατίας η κυβέρνηση δεν εκφράζει τον λαό, δεν εκφράζει την κοινωνία. Τα πανεπιστήμια ήταν σχεδόν πάντα υπό τον έλεγχο ολιγαρχιών (οικονομικών και πολιτικών) και αυτές εξυπηρετούσαν. Την παρτίδα για την κοινωνία διέσωζαν πάντα κάποιοι διδάσκοντες με ελεύθερο πνεύμα και πολλοί φοιτητές τους, που έβλεπαν την διαφορά ποιότητας και ήταν στον πλευρό τους. Οι γνωστές δημιουργικές μειοψηφίες … .
Είναι σαφές ότι οφείλουμε να απαιτήσουμε και ως ΚΙΝΗΜΑ να προχωρήσουμε στην αλλαγή της καταστατικής νομικής φύσης του Πανεπιστημίου: Να μετατραπεί από όργανο μιας ολιγομελούς ομάδας (καθηγητών, πολιτικών, επιχειρηματιών) σε όργανο της ίδιας της κοινωνίας.
Για τον λόγο αυτό (και όσους αναλύονται πιο κάτω) είναι αναγκαία η επανίδρυση των Πανεπιστημίων, με νέο νομικό πλαίσιο, νέους στόχους και σαφή και πλήρη πραγματική κοινωνική δημοκρατική διοίκηση.
Β. Αντικείμενο και στόχος των Πανεπιστημίων πρέπει να είναι η παραγωγή Γνώσης, η εμπέδωση ουσιαστικής κοινωνικής παιδείας, η δημιουργία πολιτών με γνώσεις και όχι η παραγωγή υποψήφιων εργαζομένων ή ανέργων, υποψήφιων θυμάτων του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου.
Για αυτό ο σκοπός των Πανεπιστημίων και όλων των ανωτάτων και ανωτέρων ιδρυμάτων πρέπει να είναι καθαρά και κύρια η πλατειά παραγωγή κοινωνικής γνώσης. Γνώσης για τους φοιτητές, γνώσης – επιμόρφωσης για τις παραγωγικές ομάδες, γνώσης ελεύθερης για όλη την κοινωνία, γνώσης που να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, τις ανάγκες της κοινωνίας. Η μη παραγωγή γνώσης είναι, εάν θέλετε και ένα από τα ουσιαστικότερα ελλείμματα του Πανεπιστημίου. Την ίδια ώρα οι φοιτητές αποτρέπονται ουσιαστικά στο να ενδιαφέρονται για την παραγωγή γνώσης και κατευθύνονται αναγκαστικά στην στείρα αποδοχή δογμάτων, δοξασιών και συστημικών κατευθύνσεων.
Γ. Στο “δικό μας πανεπιστήμιο”, στο Πανεπιστήμιο της Κοινωνίας δεν διοικεί το διδακτικό προσωπικό, τουλάχιστον δεν διοικεί με την ένταση που παρατηρείται σήμερα. Το διδακτικό προσωπικό έχει ως σκοπό της ύπαρξης και παρουσίας του, την διδασκαλία. Εχει μια ιδιόρρυθμη σχέση μισθωτού και δεν μπορεί ταυτόχρονα να διοικεί, να αποφασίζει αυτό (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η γνώμη του δεν έχει βαρύνουσα εξ αντικειμένου θέση και ρόλο στην πορεία).
Στο “δικό μας πανεπιστήμιο” η διοίκηση μεταβαίνει και ανήκει στην κοινωνία που αποφασίζει δημοκρατικά σε δύο επίπεδα:
α) Στο επίπεδο της δημοκρατικής κοινωνικής αρχής διοίκησης και ελέγχου, η οποία διοικεί το πανεπιστήμιο εκφράζοντας την κοινωνία. Μιας αρχής που εκλέγεται με άμεση καθολική ψηφοφορία, είναι πολυμελής για να μην χρηματίζεται, προκύπτει από ενιαίο ψηφοδέλτιο για να μην κομματίζεται και να εκφράζει τις κοινωνικές απόψεις, θέσεις και ανάγκες. Η θητεία της θα πρέπει να είναι διετής ή τριετής (θα επιλεγεί) για να μην μεταβάλλεται σε εξουσιαστικό καθεστώς και με δικαίωμα επανεκλογής για μία μόνο φορά. (Τα διαδικαστικά λειτουργικά των αρχών αυτών αποτελούν επιμέρους κεφάλαιο ειδικής πρότασης). Η επιτροπή είναι καταρχήν άμισθη και ανάλογα με το έργο της, μια άλλη δημοκρατική κοινωνική αρχή αποφασίζει στο τέλος κάθε έτους εάν θα υπάρξει κάποια αντιμισθία για τα μέλη της. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή έχει σημαντικότατους λειτουργικούς σκοπούς και αρμοδιότητες. Ερχεται να υλοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας, έρχεται να θεραπεύσει τις καχεξίες και τα προβλήματα που παρατηρεί η ίδια η κοινωνία.
Στην Ελλάδα της φαυλοκρατίας, στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και τα προσφέρει βορά στους Μίνωες και Μινώταυρους του κατεστημένου, το σύστημα - κράτος παίρνει ένα παιδί από τα 5 του χρόνια και αναλαμβάνει την ευθύνη της εκπαίδευσής του μέχρι τα 23 -24 χρόνια του. Μετά, εντελώς ανεύθυνα, αναίσχυντα και εγκληματικά το αποδίδει βορά στην «αγορά εργασίας», χωρίς στήριξη, χωρίς εφόδια, χωρίς να νοιάζεται για την πορεία του και συχνά χωρίς ουσιαστικά εφόδια. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, η σκόπιμη συμπεριφορά αυτή αποτελεί ένα ακόμα νεοελληνικό εγκληματικό αίσχος και θα το αλλάξουμε ως λαός και κοινωνία, ανεξάρτητα από την βούληση ισχυρών και συμφερόντων. Είτε το θέλουν είτε όχι τα συμφέροντα, η λαϊκή ετυμηγορία, η ετυμηγορία της ανάγκης του ελληνικού λαού θα τους καταπνίξει και θα αλλάξει την Ελλάδα. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή έχει πολλά να προσφέρει στην διαδικασία αυτή και σύμφωνα με τις προτάσεις μας που αναλύονται κατωτέρω.
β) Στο επίπεδο άμεσης δημοκρατικής εντολής. Σύμφωνα με τις προτάσεις μας για την πραγματική δημοκρατία όλα τα ουσιαστικά νομοσχέδια για την παιδεία πρέπει να τίθενται υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα. Αποτελούν τεράστιας σημασίας κοινωνικά και εθνικά ζητήματα.
Δ. Πέρα από τα άμεσα εκπαιδευτικά καθήκοντα, τα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ πρέπει να είναι επιφορτισμένα και με την παραγωγική κοινωνική επιμόρφωση.
Ως κοινωνική επιμόρφωση ορίζουμε και εννοούμε την δυνατότητα κοινωνικών ομάδων και συλλογικοτήτων να ζητούν την δημιουργία συγκεκριμένων μορφωτικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων που αφορούν τις παραγωγικές και κοινωνικές διαδικασίες και διεργασίες.
Τα του «ανοικτού πανεπιστημίου» είναι γνωστά και βέβαια, αλλά αυτό ας το αφήσουμε ως λίγο απώτερο χρονικά στόχο, καθώς οι καιροί είναι χαλεποί για την χώρα μας «χάρη» στην δράση κυκλωμάτων και συμφερόντων.
Ε. Στο φαύλο και αυτοκαταστροφικό ελληνικό «σήμερα» τα πανεπιστήμια λειτουργούν εν πολλοίς ως αποθήκες ανθρώπων, ως καταστροφείς ανθρώπων και ως κέντρα κοινωνικού διαχωρισμού, εκμετάλλευσης και προαγωγής ατομικών συμφερόντων. Ανθρωποι με ουσιαστικό και παραγωγικό μυαλό εγκλωβίζονται από το ίδιο το σύστημα σε αντιπαραγωγικές διαδικασίες και συνθήκες. Γίνονται π.χ. απλά «φυσικοί» ή «μαθηματικοί» για να αναφέρουμε δύο τεράστιες σε εύρος επιστήμες με σαφή παραγωγική απεύθυνση. Το σύστημα αντί να εξάγει παραγωγικούς ανθρώπους, εξάγει υποψήφιους ανέργους καθηγητές που παρακαλούν για την επιβίωσή τους ως όργανα της παραπαιδείας. Αλλοι δεν έχουν ούτε καν αυτή την διέξοδο !!!. Με τον τρόπο αυτό καταστρέφεται το πιο ενεργητικό και ουσιαστικό κομμάτι μιας κοινωνίας, καταστρέφονται οι ίδιοι οι νέοι, καταστρέφονται οι δυνατότητες της κοινωνίας, της Ελλάδας και του λαού της και επιβάλλεται μία κουλτούρα παρία και θύματος προς εκμετάλλευση. Τα αίτια για την κατάσταση αυτή, όσο αφορούν στενά τα πανεπιστήμια είναι αποτέλεσμα της φαυλοκρατίας σε αυτά. Ο εγκλωβισμός αυτός πρέπει να σταματήσει άμεσα και το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ στην εξουσία είναι η μόνη κοινωνική και πολιτική δύναμη που το σχεδίασε και θα το πράξει.
ΣΤ. Πως θα αλλάξει αυτό το σύστημα ;
Η μία ουσιαστική αλλαγή θα έλθει μέσα από τους ίδιους τους νέους, την βούληση και τις ανάγκες τους. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ο άνθρωπος και οι ανάγκες του αποτελούν ουσιώδη όρο ύπαρξης και πολιτικής λειτουργίας. Στο πρόγραμμά μας υπάρχει και προβλέπεται ο θεσμός της «ενδοσκόπησης» των νέων ανθρώπων. Οι άνθρωποι κάνουν καλύτερα αυτό που θέλουν και εμείς θα τους βοηθήσουμε. Παράλληλα με την διαδικασία αυτή, οι νέοι, οι μαθητές των τελευταίων τάξεων του σχολείου θα πρέπει να δηλώσουν ποια επιστήμη τους ενδιαφέρει, τι ακριβώς θα ήθελαν να σπουδάσουν. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή της παιδείας θα συγκεντρώνει τις δηλώσεις των μαθητών και θα φροντίζει να υπάρξουν και να οργανωθούν τα αντίστοιχα τμήματα Α.Ε.Ι., ώστε να πραγματοποιηθεί η βούλησή τους και να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των νέων. Το ίδιο θα ισχύει και εντός κάθε πανεπιστημίου και σχολής: εάν ένας ορισμένος αριθμός φοιτητών ή και καθηγητών προτείνει την δημιουργία ενός ειδικού τμήματος, προγράμματος ή εξειδίκευσης θα πρέπει αυτό να εξετάζεται και να υλοποιείται με απόφαση της αρχής.
Ο άλλος άξονας καθορισμού του αντικειμένου των σχολών είναι οι κοινωνικές παραγωγικές ανάγκες, όπως αυτές διαμορφώνονται με βάση τις παραγωγικές συλλογικότητες και τους παραγωγικούς κοινωνικούς φορείς (εξαιρούμε ρητά τον ΣΕΒ και αντίστοιχα όργανα των συμφερόντων). Η παιδεία δεν έχει προσανατολισμό την ένταξη των νέων στην δική τους εξαρτημένη υπηρεσία, αλλά στους ελεύθερους παραγωγικούς συλλογικούς φορείς της κοινωνίας. Εκεί θα είναι μετέπειτα οι ίδιοι οι φοιτητές ουσιαστικά ελεύθεροι συμμέτοχοι.
Είναι σαφές ότι το σήμερα ελληνικό και παγκόσμιο δεν μπορεί να κινείται με αγκυλώσεις, με ατομικά συμφέροντα και ατομικές δυνατότητες ή αδυναμίες. Η φαυλότητα της σημερινής κατάστασης έφτασε μέχρι του σημείου να ιδρύει σειρά σχολών και πανεπιστημίων (πολλές φορές άχρηστων ή όμοιων με υπάρχουσες) χωρίς να υπάρχει ουσιαστική κοινωνική ανάγκη, αλλά μόνο για να τονώσει τοπικές οικονομίες με τα έξοδα διαβίωσης των φοιτητών, χωρίς υποδομές, χωρίς καν εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Φτιάχτηκαν δεκάδες σχολές χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό προσανατολισμό με τυφλά και μικρόπνοα οικονομίστικα κριτήρια. Διογκώθηκε έτσι ουσιαστικά το κοινωνικό πρόβλημα και ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα την γενιά των 700 και 500 Ευρώ και την ενασχόληση των πτυχιούχων με άλλα πράγματα από αυτά που σπούδασαν, αφού αυτά που σπούδασαν και όπως τα σπούδασαν είναι λίγο ή πολύ άχρηστα. Μόνο οι ισχυροί του κεφαλαίου είναι ευνοημένοι από αυτή την φαυλότητα. Ολοι οι υπόλοιποι, ο λαός, η κοινωνία χάσαμε δυναμική και ουσία και κυρίως οι νέες γενιές που ζουν στην αποθήκη της απαξίωσης, στην αποθήκη της φτηνής για κάποιους εργασίας χάνουν την ζωή τους .
Με βάση το ανωτέρω σχέδιο θα πρέπει να δημιουργηθούν σχολές και προγράμματα επιμόρφωσης που θα καλύπτουν το σήμερα, θα έχουν άμεση κοινωνική παραγωγική απεύθυνση και χρησιμότητα και ικανοποιούν τις ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας. Στο πλαίσιο του Δημοκρατικού Κοινωνικού Πανεπιστημίου, είναι εξαιρετικά ουσιώδες να μπορούν π.χ. οι αγρότες, να ζητήσουν την δημιουργία μιας σχολής γεωπονίας με συγκεκριμένο προσανατολισμό ή μιας σχολής επιμόρφωσης αγροτών και αυτό να καθίσταται αντικείμενο απόφασης της επιτροπής δημοκρατικής κοινωνικής διοίκησης. Αυτό σημαίνει Δημοκρατικό Κοινωνικό Πανεπιστήμιο, αυτό σημαίνει Δημοκρατική Κοινωνική Παιδεία, εν γένει !!!.
Είναι σαφές : δεν μπορούμε πλέον να έχουμε σχολές που βγάζουν απλά “φυσικούς”, “χημικούς” ή “μαθηματικούς”, που θα γίνουν φροντιστές ή καθηγητές, όταν οι ειδικές εφαρμογές των επιστημών αυτών είναι τεράστιες. Οι γνώσεις των επιστημών αυτών αποτελούν, σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, γενικό αναγκαίο περιεχόμενο παιδείας. Οι αποτυχημένες τακτικές αυτές του συστήματος πρέπει αναγκαστικά να αλλάξουν, αφού με αυτές καταστρέφεται έτσι ένα τεράστιο δυναμικό ανθρώπων και φαιάς ουσίας που θα μπορούσε να λύσει τα κοινωνικά προβλήματα και αποτελεί ουσιαστικό κοινωνικό πρόβλημα καθώς οι νέοι μετατρέπονται σε άμορφη κοινωνική μάζα και σε αντικείμενα εκμετάλλευσης.
Χρειάζεται να δούμε την παιδεία όχι ως αποθήκη προσδοκιών και ανθρώπων, αλλά ως πεδίο ουσιαστικής επαφής των ανθρώπων με την γνώση.
Ζ. Μέθοδος διδασκαλίας
Η μέθοδος διδασκαλίας αλλάζει και ακολουθεί τη μέθοδο κατάκτησης του μηχανισμού της γνώσης που αναπτύσσεται στην πρόταση για την α’ βάθμια και β’ βάθμια εκπαίδευση. Το ένα και μοναδικό σύγγραμμα καταργείται και αντικαθίσταται από βιβλία που αναλύουν τις έννοιες πάνω σε κάθε αντικείμενο. Υπάρχει πλήρης ελευθερία πρόσβασης στη γνώση και επιλογής του καλύτερου. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα ανάπτυξης συγγραμμάτων μέσα από την ίδια την φοιτητική κοινότητα.
Ο φοιτητής και σπουδαστής μαθαίνουν να ψάχνουν οι ίδιοι στις πηγές, αναλύουν, κατανοούν και συνθέτουν εισήγηση πάνω στο αντικείμενο. Ακολουθεί παρουσίαση, συζήτηση όλων και κατάληξη σε τελικό κείμενο. Το τελικό κείμενο δημοσιεύεται, εμπλουτίζει την γνώση και παραμένει για τις επόμενες χρονιές. Ανήκει σε όλους !!!.
Η. Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως εξεταστικό κέντρο, κυρίως επειδή αυτό βολεύει ποικιλοτρόπως το καθηγητικό προσωπικό που δεν εντείνει τις προσπάθειές του στην διδασκαλία, αλλά αρκείται στην εξουσία της εξέτασης. Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο γνώσης και όχι εξουσιαστικής θολούρας, που επιτρέπει την αυθαιρεσία και την νόσφιση εργασίας άλλων - κυρίως φοιτητών (τούτο αναλύεται και στο δεύτερο μέρος του παρόντος).
Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως προθάλαμος της αγοράς εργασίας, έχει σκοπό την γνώση και η κατοχή της είναι ευνόητο ότι μπορεί να οδηγήσει σε άλλα επίπεδα, χωρίς να υπάρχει αυτός ο προσανατολισμός.
Θ. Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο έρευνας, δημιουργίας και κοινωνικής προσφοράς. Φοιτητές και διδάσκοντες αποφασίζουν για την προώθηση προτάσεων έρευνας και φτιάχνουν το πλάνο συμμετοχής και εργασίας πάνω σε αυτό. Η ίδια η κοινωνία προτείνει και ελέγχει. Η γνώση που παράγεται ανήκει σε όλο τον ελληνικό λαό και ως ευρεσιτεχνία κατατίθεται στον οργανισμό κοινωνικής ευρεσιτεχνίας.
Ι. Στο δικό μας πανεπιστήμιο, ο φοιτητής αποκτά άμεση ουσιαστική εμπειρία μέσω της αντικατάστασης των εξετάσεων από μελέτες και έρευνες κοινωνικής διάστασης και προσφοράς. Η γνώση που παράγεται ανήκει στην ίδια την κοινωνία και όχι μόνο σε καθηγητές ή μόνο σε επιχειρήσεις.
ΙΑ. Στο δικό μας πανεπιστήμιο, ο φοιτητής παύει να είναι ένας καταπιεσμένος από παντού, ένας καταπιεσμένος άνθρωπος που φτάνει να μισεί αυτό που είναι και αυτό που κάνει. Συμμετέχει ενεργά και ισότιμα σε όλες τις διαδικασίες και δημοκρατικά μετέχει στον έλεγχο της λειτουργίας και αξιολόγησης του πανεπιστημίου υπό οιανδήποτε έκφανση.
Στο δικό μας πανεπιστήμιο, οι πόρτες είναι ανοικτές στην κοινωνία και όποιος πολίτης θέλει μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα (χωρίς να δικαιούται βέβαια τίτλου σπουδών).
Στο δικό μας πανεπιστήμιο, η αξιολόγηση της εργασίας των διδασκόντων είναι αναγκαία, είναι διαρκής και ανήκει στην κοινωνία και στους μετέχοντες στο εκπαιδευτικό γίγνεσθαι, δηλαδή και στους φοιτητές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άφαντοι καθηγητές ή εξουσιαστές - βασανιστές ανάμεσα στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Η δημοκρατική κοινωνική αρχή θα είναι επιφορτισμένη με την συγκέντρωση των στοιχείων αξιολόγησης των Α.Ε.Ι. . Στην αξιολόγηση θα μετέχουν όλοι οι μετέχοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επίσης θα μετέχουν οι φορείς οι οποίοι ζητούν και τυγχάνουν επιμορφωτικών προγραμμάτων. Κύρια αντικείμενα της αξιολόγησης θα είναι οι άξονες Σύστημα κατάκτησης της Γνώσης, Σύστημα Παραγωγής της Γνώσης, Κοινωνική Παραγωγικότητα.
Στο δικό μας πανεπιστήμιο η μεταπτυχιακή εκπαίδευση δεν είναι θέμα για λίγους αλλά για όλους. Τα δίδακτρα καταργούνται.
Η «επανάσταση» του ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν τελειώνει εδώ. Η γνώση δεν μπορεί να ανήκει σε λίγους, δεν μπορεί να ανήκει απλά σε πολλούς. Η ΓΝΩΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.
Με την πρόταση που ακολουθεί το Πανεπιστήμιο, το Δημοκρατικό Κοινωνικό Πανεπιστήμιό μας, μετατρέπεται άμεσα σε αποφασιστικό όργανο δημιουργίας για τον ελληνικό λαό:
ΙΙ. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
Α. Η ΓΝΩΣΗ
Εχουν πολλά γραφεί ανά τους αιώνες για την αξία της γνώσης. Ο,τι και να γραφεί στο κείμενό θα είναι λίγο μπροστά στα όσα σημαίνει για το ανθρώπινο είδος η γνώση. Η γνώση αποτελεί προαιώνιο ζητούμενο για το ανθρώπινο είδος, τόσο αιώνιο που είναι συνυφασμένο με τον ίδιο τον άνθρωπο και την παρουσία του σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Είναι εύκολο να φανταστούμε σε ποιες σπηλιές θα ζούσαμε (εάν υπήρχαμε ως είδος) και σε ποια πρωτόγονη, ζωώδη κατάσταση, εάν δεν υπήρχε η αναζήτηση για την γνώση, εάν δεν υπήρχε η γνώση αυτή καθεαυτή ως παραγόμενο του ανθρώπινου νου. Θεόσταλτο αγαθό ή γονιδιακό προνόμιο ακόμα και τα δύο ή και άλλα πολλά, δεν έχει πραγματικά σημασία ποια είναι η πραγματική βαθύτερη αιτία της ύπαρξης του μηχανισμού της γνώσης στην ανθρώπινη φύση. Σημασία έχει η ύπαρξη και η εννόηση της αξίας της. Συνυφασμένη με τον ανθρώπινο νου, γλωσσολογικά δεμένη με αυτόν στην ελληνική γλώσσα (γνω - εν νοώ) η γνώση αποτελεί την βάση για κάθε ανθρώπινη ενέργεια.
Σε ένα κείμενο, όπως αυτό, που αφορά την κοινωνική πραγματικότητα και την χρήση της γνώσης από την κοινωνία και τον άνθρωπο - πολίτη δεν θα ήταν ορθό να επεκταθούμε στην φιλοσοφική αναζήτηση της βάσης της γνώσης, γι αυτό θα την προσεγγίσουμε ως προς τα αποτελέσματά της στον άνθρωπο ως άτομο και την κοινωνία ως σύνολο ανθρώπων.
Είναι σαφές ότι τον άνθρωπο πέρα και πλέον των λοιπών βιοτικών του αναγκών τον «κινεί» ως όν και ως κομμάτι της κοινωνίας η ανάγκη κατάκτησης της γνώσης, της γνώσης για τον ίδιο του τον εαυτό, της γνώσης για την φύση, το σύμπαν και τις δυνάμεις του.
Εάν θα θέλαμε να θέσουμε ένα άξονα ή ένα μοχλό που κυρίαρχα οδηγεί στην εξέλιξη - ανάπτυξη του ανθρώπου (ατομικά, κοινωνικά και ιστορικά) αυτός δεν θα ήταν ο μοχλός της οικονομίας, αλλά ο μοχλός της γνώσης. Η γνώση κινεί τον κόσμο προς το μέλλον, η γνώση τον ωθεί προς την ανάπτυξη. Χωρίς την γνώση επιστρέφουμε στον άνθρωπο - ζώον, στην αρχή ίσως της ιστορίας μας στον πλανήτη.
Μιλώντας κατ’ ανάγκη συνοπτικά θα πρέπει να επισημάνουμε μόνο ότι η γνώση προσφέρει στον άνθρωπο όλα εκείνα τα στοιχεία που λειτουργούν αποφασιστικά στην κατανόηση του εαυτού του (ψυχολογική, βιολογική, πνευματική) και στην ανάπτυξή του σε κάθε πιθανό τομέα. Η ίδια η γνώση προσφέρει στις κοινωνίες την κατανόηση του ρόλου τους, την κατανόηση των πολιτικών και ιστορικών φαινομένων, την κατάκτηση του συνόλου του παγκοσμίου γίγνεσθαι.
Ας σκεφτεί ο καθένας και η κάθε μία από εμάς την σημασία και την προσφορά της γνώσης στον άνθρωπο και την κοινωνία, από την κατάκτηση της φωτιάς και των πρώτων όπλων μέχρι τις βαθύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις και άμεσα θα εννοήσει την πρωταρχική και θεμελιώδη σημασία της στην ανθρώπινη πορεία.
Β. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ
Είναι σαφές και ευνόητο ότι η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι ελεύθερη για όλους και σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα και εκεί που υπάρχει δημόσια εκπαίδευση, αυτή είναι συνήθως περιορισμένη και αφορά διάφορα μερικά δεδομένα της ανθρώπινης γνώσης, φιλτραρισμένα μέσα από πολιτικές, κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές και κάθε είδους σκοπιμότητες, ακόμα και δοξασίες.
Για μια πολιτική φιλοσοφία που αποσκοπεί στην ισότητα και την απελευθέρωση του ανθρώπου, το πλάτεμα στην δυνατότητα των ανθρώπων να νέμονται στην γνώση, η ίση και ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή, αποτελεί πολιτικό ζητούμενο με το οποίο έχουν ασχοληθεί σχεδόν όλοι οι διανοητές που τον θεμελίωσαν και τον ανέπτυξαν.
Η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση από όλους εξισώνει και καταργεί μία βασική ατομική και κοινωνική ανισότητα, αυτή που, αντίθετα, καλλιεργούν και φροντίζουν συνεχώς να υφίσταται τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που στηρίζονται στις ανισότητες, όπως ο καπιταλισμός. Η δόμηση του καπιταλισμού πάνω στις ατομικές και κοινωνικές ανισότητες, αποτελεί το θεμέλιό της ύπαρξής του και την αιτία της κυριαρχίας του.
Για εμάς, ως λαό και κίνημα, όπως και εάν σκεπτόμαστε, το ζήτημα της ισότητας στην ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, αποτελεί ένα κορυφαίο πολιτικό κοινωνικό στόχο και σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά ζητούμενα για να επιτευχθεί η ανάπτυξη ανθρώπων και κοινωνιών μέσα από συνθήκες ισότητας και δημοκρατίας.
Ταυτόχρονα η ελεύθερη παραγωγή γνώσης και η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση καταργεί τον αξιακό συστημικό χαρακτήρα της γνώσης και την καθιστά και πάλι άμεσο κτήμα της ανθρωπότητας, βιοτική ανάγκη των ανθρώπων που εξυπηρετείται άμεσα χωρίς την παρεμβολή του αξιακού συστήματος του καπιταλισμού Η πρόσβαση στην γνώση αποτελεί ένα ζητούμενο που δεν μπορεί να αρνηθεί το σύστημα στους ανθρώπους. Πρέπει απλά να εννοήσουμε τον κυρίαρχο ρόλο της γνώσης στην ύπαρξη και την λειτουργία του συστήματος: Το σύστημα χρησιμοποιεί το αγαθό της γνώσης ως μέσο για να εξουσιάζει και να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους και ως αγαθό προς οικονομική εκμετάλλευση και πώληση. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ η γνώση αποτελεί κρίσιμο και αναγκαίο ανθρώπινο βιοτικό αγαθό, ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα που πρέπει να ανήκει σε όλους. Λέμε όχι στην καταπιεστική και στην κερδώα εκμετάλλευση της γνώσης.
Σκοπός όμως δικός μας είναι η ελεύθερη πρόσβαση όλων στην γνώση, ακόμα και η παραγωγή της και με το κείμενο δίνουμε στην κοινωνία μας τις πρακτικές πολιτικές για να πραγματωθεί κάτι τέτοιο, χωρίς να υφίσταται το ενδεχόμενο νομικών και κοινωνικών συγκρούσεων.
Γ. Η «ΓΝΩΣΗ» ΩΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ.
Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός, ως σύστημα που κυριαρχεί στον πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι του πλανήτη, θεωρεί τις έννοιες γνώση, παιδεία, πληροφορία ως κεφάλαιο προς πολλαπλή, θετική και αρνητική εκμετάλλευση και ως μέσο για την διαιώνισή του. Για τον λόγο αυτό τα εκπαιδευτικά συστήματα και η έρευνα είναι ενταγμένα άρρηκτα σχεδόν στην παραγωγική οικονομική διαδικασία, λειτουργώντας κατά το πρότυπο αυτής και εξυπηρετώντας την άμεσα και έμμεσα. Η γνώση δεν ελέγχεται μόνο από τις πολιτικές εξουσίες, αλλά άμεσα και από τους ίδιους τους ισχυρούς του κεφαλαίου. Επιπλέον, μια σειρά αποκλεισμών και «αναγκών» του εκπαιδευτικού συστήματος αντίστοιχες με εκείνες του συστήματος, όχι μόνο καθιστούν την εκπαιδευτική διαδικασία εμπορικό αγαθό, αλλά διευρύνουν και διαιωνίζουν τις προσωπικές και κοινωνικές ανισότητες.
Με ένα πλαίσιο νομικών διατάξεων, διεθνών και ημεδαπών, το σύστημα θωρακίζει τις ανισότητες στην γνώση, ευνοώντας την επένδυση σε αυτές.
Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να δέχεται τις λειτουργίες αυτές, των αποκλεισμών και ανισοτήτων που στερούν από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους την ελεύθερη ισότιμη πρόσβαση στην γνώση, ούτε να αποδέχεται την λειτουργία του κοινωνικού εκπαιδευτικού συστήματος προς όφελος όχι του ανθρώπου και της κοινωνίας, αλλά της προσωποπαγούς οικονομίας των λίγων.
Η εκ βάθρων αναθεώρηση του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να παρέχεται ελεύθερα και ισότιμα γνώση και ουσιαστική παιδεία, απεξαρτημένη από τα κερδώα οφέλη κάποιων, αποτελεί άμεση και αναγκαία κοινωνικά προτεραιότητα του ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Επανερχόμαστε όμως στην χρήση της έννοιας γνώση (και των συνυφασμένων με αυτή εννοιών παιδεία, εκπαίδευση, πληροφορία, έρευνα κλπ..) από το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα. Εννοείται, βεβαίως ότι πέραν του αντικειμένου γνώση, αντίστοιχη χρήση γίνεται και στο υποκείμενο άνθρωπος, ως φορέα και παραγωγού της γνώσης, ως μετέχοντα και μη μετέχοντα σε αυτή. Είναι σαφές ότι η γνώση εξυπηρετεί την παραγωγή και την παροχή υπηρεσιών, ως εδώ είναι ευνόητο και αχρωμάτιστο πολιτικά, όμως η ίδια η γνώση αποτελεί για το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα αγοραίο αγαθό που δεν το νέμονται όλοι, αλλά μόνο οι έχοντες την οικονομική δυνατότητα να το αποκτήσουν. Η συγκέντρωση και η ύπαρξη της γνώσης (ανθρώπων και πληροφοριών) αποτελεί με τον τρόπο αυτό προνόμιο που πρώτιστα κατέχουν οι οικονομικά ισχυροί (εταιρικά μορφώματα και πρόσωπα). Αυτοί, έχουν την δυνατότητα, στο καπιταλιστικό σύστημα να αποκτήσουν την γνώση, ακόμα και να την παράγουν και να την κατευθύνουν, αφήνοντας τους υπόλοιπους σε όποιο επίπεδο σκότους επιθυμούν. Όταν μία «γνώση» έχει ήδη τελειώσει τον κύκλο της ως αντικείμενο της εκμετάλλευσής τους τότε την αφήνουν ελεύθερη, την περιγράφουν και την περιαγάγουν σε κτήμα όλων ή αρκετών, πολλές φορές παραπλανώντας τις κοινωνίες ως προς την χρήση της και ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε άλλα επίπεδα παραγωγικού και κοινωνικού σχεδιασμού. Η δικτατορία του σκοταδισμού, που στηρίζεται στην γνώση θα πρέπει να εξαφανιστεί, ώστε να χαθεί το συγκριτικό πλεονέκτημα αυτής της ολιγαρχίας.
Στον ελλαδικό χώρο, με τα χίλια μύρια προβλήματα, η γνώση ελάχιστα παρέχεται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, που λειτουργεί με αποκλεισμούς και ανισότητες. Η γνώση στην Ελλάδα ανήκει σε μία κάστα πανεπιστημιακών και στα μεγάλα εταιρικά μορφώματα που έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν είτε τους πανεπιστημιακούς είτε πρόσωπα εκπαιδευμένα στην παραγωγή γνώσης. Πρακτικός σκοπός τους είναι η διατήρηση της ηγετικής τους δύναμης στις αγορές (σε όσες δύνανται) με ταυτόχρονο έλεγχο των πολιτικών συστημάτων και επιλογών. Στο πλαίσιο της ανισότητας τα μεγάλα εταιρικά μορφώματα και προσωπικά οι φορείς τους έχουν την δυνατότητα να αναλύουν με την χρήση των ανωτέρω προσώπων, να μελετούν και να εφαρμόζουν τις μελέτες που στηρίζονται στην «γνώση».
Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας όμως, παραγωγικές και μη τάξεις, παραμένουν στην άγνοια και δεν δύνανται, ούτε μελέτες να διεξάγουν, ούτε έχουν γνώση κεφαλαιωδών ζητημάτων που αφορούν την ίδια την προσωπική τους συγκρότηση, αλλά και την παραγωγική διαδικασία στην οποία είναι ενταγμένες.
Το τεράστιο έλλειμμα γνώσης δημιουργεί δυσμενείς κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, που εντείνουν τις ανισότητες, δημιουργούν ανθρώπους και επιμέρους κοινωνίες «εξαρτόμενα», παρεμποδίζουν την προσωπική και πολιτική ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα και την κοινή κατοχή και πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά.
Δ. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.
Τούτη εδώ η χώρα την οποία κατοικούμε και οι κάτοικοί της (όπως κάθε χώρα) έχουν μια σειρά από ιδιαιτερότητες. Οι ιδιαιτερότητες είτε αναφέρονται στο κλίμα, στο έδαφος είτε στην ιδιοσυγκρασία των κατοίκων, στην κουλτούρα και στις συνήθειές τους, είτε σε μία ολόκληρη ατελεύτητη σειρά παραγόντων, αποτελούν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που εντάσσονται και επηρεάζουν την κοινωνική συγκρότηση. Μέσα στην κοινωνική συγκρότηση εντάσσεται φυσικά και η παραγωγική διαδικασία, αλλά και οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές.
Η γνώση για τις «ιδιαιτερότητες» αυτές - που ουσιαστικά συγκροτούν την γνώση για τους ίδιους μας τους εαυτούς και την χώρα μας - είναι συνολικά κάτι ουσιαστικά άγνωστο για την ελληνική κοινωνία. Η γνώση για τους μηχανισμούς και τις αιτίες τους είναι επίσης άγνωστη. Γενικόλογες εμπειρικές προσεγγίσεις που κατά καιρούς εκφράζονται, έχουν μόνο αόριστο χαρακτήρα (π.χ. εμείς οι Ελληνες είμαστε Χ …, οι ο Ελληνας θέλει …, η Ελλάδα είναι χώρα …) και δεν προσφέρουν λύσεις, παρά δημιουργούν προβλήματα και μοιρολατρικής συμπεριφοράς.
Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο είναι για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και ολάκερη την κοινωνία και το λαό μας είναι να δημιουργήσουμε την γνώση αυτή, να μελετηθούν από κάθε δυνατή σκοπιά και ανάλυση τα ατομικά, κοινωνικά και εδαφικά με την ευρεία έννοια δεδομένα της χώρας, να αναλυθούν και να εξηγηθούν οι μηχανισμοί και τα αίτια των «ιδιαιτεροτήτων», ώστε με επιστημονικά ορθολογικά δεδομένα να δοθούν λύσεις και κατευθύνσεις. Το ίδιο σημαντικό ζητούμενο είναι η διάσωση παραδοσιακών τρόπων και μεθόδων παραγωγής (παραγωγικός πολιτισμός) και του φυτικού και ζωικού δυναμικού πριν επιμολυνθεί ανεπιστρεπτί με μεταλλαγμένα και γενετικά τροποποιημένα είδη (και για το ζήτημα αυτό υπάρχει ειδική μελέτη – πρόταση του Κινήματος).
Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο όμως είναι για εμάς η γνώση αυτή να είναι ελεύθερα προσβάσιμη, ανοικτή για όλους τους κατοίκους της χώρας αυτής, ώστε να χρησιμεύσει, όχι μόνο για την προσωπική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά ως υψίστης σημασίας κοινωνικό αγαθό να αποτελέσει την βάση για μια κοινωνία δημοκρατίας, ελευθερίας, ισότητας και σοσιαλισμού, διότι η κοινή γνώση οδηγεί στην κοινότητα της απόλαυσης των αγαθών (όπως τα ορίζει και τα επιλέγει αυτά ο καθένας ως ενεργός πολίτης σε ένα πλαίσιο ατομικής ελευθερίας). Μετά μπορούν να συναποφασιστούν ελεύθερα και αδέσμευτα και άλλες πολιτικές που θα οδηγούν στην θεμελίωση και θωράκιση πολιτικών θεσμών με στόχο την προσωπική και κοινωνική (ακόμα και παραγωγική) ισότητα και εν τέλει την κοινωνική οικονομία.
Θα επανέλθουμε όμως στις «ιδιαιτερότητες» πλεονεκτήματα και μειονεξίες του κατοίκου της χώρας και της Ελλάδας, αυτής καθεαυτής.
Θα επαναλάβουμε ότι στην χώρα μας γνώση δεν υφίσταται, και όση υφίσταται δεν είναι κοινή, δεν ανήκει παρά σε λίγους.
Ο μέσος Ελληνας αγρότης στερείται από το σύστημα (σκόπιμα όπως πιστεύουμε), των απαραίτητων και αναγκαίων γνώσεων για αυτό που κάνει ή πρέπει να κάνει. Π.χ. δεν γνωρίζει καν πόσο κοστίζει η καλλιέργεια του χωραφιού του ανά στρέμμα, πόσο την επηρεάζει η άνοδος της τιμής του πετρελαίου ή των λιπασμάτων ανά λεπτό του Ευρώ; Δεν γνωρίζει τίποτα για άλλες καλλιέργειες και άλλα ήδη; Για το τι πρέπει να καλλιεργεί και πως; Τι είναι αποδοτικό να καλλιεργεί και για πόσα χρόνια; Πόσο μπορεί και πόσο πρέπει να πουλήσει το προϊόν του; Που πρέπει να το πουλήσει; Δεν γνωρίζει επίσης ζητήματα που αφορούν την προσωπική του υγεία, δεν γνωρίζει τίποτα ή σχεδόν τίποτα για τις νέες μορφές καλλιέργειας; Δεν γνωρίζει πως μπορεί να προστατευθεί από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων; Και όταν οργανωθεί σε συνεταιρισμούς δεν γνωρίζει τίποτα για την οργάνωσή τους, για την σκοπιμότητα της ύπαρξής τους, ποιους κινδύνους πρέπει να αποφύγει, αλλά και πως θα μπορέσει να ελέγξει τους εσωτερικώς δρώντες κερδοσκόπους; ( τα ανωτέρω αποτελούν μόνο λίγες από τις σκόπιμες άγνοιες που έχουν επιβληθεί στους Ελληνες παραγωγούς)
Το ίδιο το φαινόμενο της ανάγκης κάποιων για ατομική κερδοσκοπία σε βάρος του συνόλου δεν έχει μελετηθεί ως προς τις αιτίες του και την δυνατότητα αντιμετώπισής του, ατομικά και κοινωνικά.
Ο εργαζόμενος, η νέα, ο νέος, ο κάθε Ελληνας ζει και λειτουργεί σε ένα πέπλο απόλυτης έλλειψης γνώσης για τον εαυτό του την χώρα του, την κοινωνία του. Στην ουσία το σύστημα έχει δημιουργήσει μια αυταπάτη γνώσης και την ενισχύει με πτυχία και τίτλους. Η έλλειψη γνώσης μετατρέπεται πολλές φορές σε ένα πλαίσιο μοιρολατρικού αγνωστικισμού, σε απομονωτισμό, στην υπάρχουσα στην μέρες μας απογοήτευση για το μέλλον, αλλά και αντίστροφα σε υπερεκτιμήσεις του εγώ, σε μισαλλοδοξίες, σε άκρατους ατομισμούς και σε εθνικισμούς.
Θα φέρουμε ένα ακόμα παράδειγμα σε σχέση με την έλλειψη γνώσης. Μέσα από προγράμματα η ελληνική κοινωνία, ο Ελληνας φορολογούμενος διέθεσε τεράστια χρηματικά ποσά για την ενίσχυση νέων επιχειρηματιών ή γυναικών επιχειρηματιών. Ελάχιστα χρήματα έπιασαν τόπο, τα περισσότερα εγχειρήματα ακολουθήθηκαν από χρεοκοπίες σε ελάχιστα έτη (επιβάρυναν και αυτές το κοινωνικό σύνολο και δημιούργησαν και άλλους κατεστραμμένους ανθρώπους) και τα περισσότερα χρήματα πήγαν στην αγορά μηχανημάτων και προϊόντων ξένων εταιρειών. Οι αποτυχίες και άσκοπες δαπάνες αυτές θα είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα, εάν είχε μελετηθεί και υπήρχε η γνώση για το πόσα π.χ. πρατήρια άρτου ή ψιλικατζίδικα αντέχει αντικειμενικά μία περιοχή. Ακόμα περισσότερο, εάν είχαν μελετηθεί και υπάρξει προτάσεις για το ποιες δραστηριότητες μπορεί να ήταν κερδοφόρες και σε ποιες περιοχές. Αγνοεί ο νέος μικροεπιχειρηματίας και δεν έχει πρόσβαση στην «γνώση» του ποιες είναι οι κύριες ανάγκες της επιχείρησής του, του προϋπολογισμού των αναγκών της, του υπολογισμού των τιμών πώλησης κ.ο.κ. . Ακόμα δηλαδή και στο σημερινό λειτουργικό υπόβαθρο οικονομίας η γνώση απουσιάζει και καταστρέφει.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί μια ατελείωτη σειρά από ζητήματα και θέματα, προσωπικού, κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα, όπου η γνώση απουσιάζει από την κοινωνία και ταυτόχρονα απουσιάζουν και οι ορθολογικές πολιτικές λύσεις. Γενικεύοντας, η ελληνική κοινωνία και ο Ελληνας, ζούν και οδεύουν στο άγνωστο εξαιτίας της έλλειψης γνώσης.
Πέρα από τις εκτιμήσεις μας, εάν το τεράστιο έλλειμμα γνώσης αποτελεί συνειδητή επιλογή κάποιων προσώπων και μηχανισμών, και πέρα από τις προσωπικές ατομικές αρνητικές συνέπειες που περιγράψαμε, το αποτέλεσμα του ελλείμματος γνώσης είναι ευρύτερα κοινωνικό και καθιστά την χώρα μας ουραγό ακόμα και σε τομείς που θα μπορούσε να έχει ατομικό, κοινωνικό και οικονομικό πλεονέκτημα.
Η δημιουργία δεδομένων γνώσης και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην τα πράγματα σε προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Οσα αρνητικά περιγράφηκαν πιο πάνω, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε θετικά. Τα δε θετικά είναι αυτονόητα σε όποιον αφιερώσει λίγα λεπτά σκέψης και προβληματισμού.
Πολιτικά, προσωπικά και κοινωνικά, η γνώση δύναται να παίξει τον τεράστιο ρόλο της, ώστε να δημιουργηθεί μια κοινωνία ελευθέρων από εξαρτήσεις, ίσων ανθρώπων, μια πολιτεία και κοινωνία ανθρώπινη, δημοκρατική και με πραγματική κοινωνική οικονομία.
Ε. ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ: Η ΠΡΟΤΑΣΗ.
Η παραγωγή ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης, υπό το υπάρχον διεθνές και ημεδαπό πολιτικό και νομικό πλαίσιο, δεν θα μπορούσε να είναι αντικείμενο παρά μόνο στενά κρατικής δραστηριότητας (του δημοσίου), αφού μόνο το κράτος εξ ορισμού ενεργεί και το κοινό, ελεύθερα προσβάσιμο αγαθό της γνώσης. Θα ήταν αστείο και άτοπο να θεωρήσει κανείς ότι η «κρατική μηχανή» θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε μία τέτοια αναγκαιότητα, να παράγει και να προσφέρει γνώση. Αλλωστε, οι κρατικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα δεν είναι σχεδιασμένοι για τέτοιες λειτουργίες, αλλά είναι λειτουργικά προορισμένοι για ελέγχους και κυρώσεις επιβεβαίωσης της κρατικής εξουσίας .
Η δημιουργία «γνώσης» έχει επίσης ένα τεράστιο κόστος, είτε αυτό είναι αντικείμενο της κρατικής μέριμνας είτε της ιδιωτικής και αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη.
Το ζητούμενο παραμένει πως θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τεράστια «γνώση» ελεύθερα προσβάσιμη στην κοινωνία, χωρίς να υπάρχει το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται αυτή ;
Το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχει την πρόταση, έχει το πρόγραμμα, έχει την ΛΥΣΗ !!!.
Η λύση που προτείνουμε σε όλους έχει να κάνει με το δημόσιο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρχεται να προσδώσει αξία και σημασία στο ίδιο, αλλά και στους νέους της χώρας.
Το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα και η ψυχή του, οι φοιτητές, ταλανίζονται από ένα καθηγητικό κατεστημένο (το ίδιο το σύστημα είναι «καθηγητοκεντρικό»), που αρνείται να παράγει, λειτουργεί πολλές φορές εξουσιαστικά και αυταρχικά (αντί να λειτουργεί ακαδημαϊκά και εκπαιδευτικά) και εκμεταλλεύεται πολύπλευρα την ανάγκη των νέων να ενταχθούν στο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο - σύστημα. Οι φοιτητές ταλαιπωρούνται από όλα τα ανωτέρω και από την αποστήθιση παρωχημένων γνώσεων. Δεν έχουν μάλιστα, την δυνατότητα ανάπτυξης πρωτοβουλίας σε σχέση με το γνωστικό τους αντικείμενο, το οποίο και είναι στις πλείονες των περιπτώσεων ξεκομμένο και με την κοινωνική και επαγγελματική τους πραγματικότητα. Στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαράγεται επίσης, ο άκρατος ατομισμός και θεοποιείται το ατομικό συμφέρον. Είναι βέβαια και αυτά προβλήματα που μπορούν μέσα από την πρόταση που ακολουθεί να βρουν ουσιαστική λύση.
Η πρόταση - λύση για την δημιουργία σε ελάχιστο χρόνο τεράστιου όγκου ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης:
Επί σειρά ετών οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μας αναγκάζονται να δίνουν εξετάσεις πάνω σε βιβλία γραμμένα ακόμα και δεκαετίες πριν, αναγκάζονται να λειτουργούν ως υποκείμενα στείρου αναμασήματος και αναπαραγωγής θέσεων και απόψεων διαφόρων “αυθεντιών”, εξεταζόμενοι στην πιστή αποστήθιση των “ιερών” κειμένων. Αντί λοιπόν να δεσμεύουν την παραγωγικότητα, την φαντασία τους ακόμα και τις δυνατότητες γνώσης σύγχρονων επιστημονικών γνώσεων, δίνοντας τέτοιου είδους εξετάσεις, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μας, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριές μας, θα μπορούσαν αυτοί να δημιουργήσουν τις μελέτες και να παράγουν την γνώση που έχει ανάγκη η χώρα μας, δίνοντας ουσιαστικό κοινωνικό ρόλο και στους καθηγητές τους, αλλά και στην εκπαίδευση γενικότερα.
Στο πλαίσιο αυτό και σε αντικατάσταση του στείρου αναχρονιστικού θεσμού των εξετάσεων κάθε σχολή και τμήμα με φοιτητές και φοιτήτριες διαιρεμένους σε θεματικές ομάδες, θα πρέπει να μελετά και να καταλήγει σε πόρισμα - πρόταση για συγκεκριμένα θέματα. Να κατακτά και να παράγει την γνώση.
Για να γίνει αυτό, είναι αναγκαίο στα δύο τελευταία χρόνια της φοίτησης ένας μεγάλος αριθμός μαθημάτων (π.χ. 5 ή 6) να αντικαθίσταται από την ομαδική δημιουργία μελετών παραγωγής γνώσης. Μικρές ομάδες φοιτητών θα αναλαμβάνουν την παραγωγική άμεση μελέτη ενός ζητήματος και θα καταλήγουν σε γραπτό κείμενο και πρόταση (εάν η ύπαρξη πρότασης είναι εφικτή ή προβλέπεται από το αντικείμενο της μελέτης).
Αντίστοιχα, θα δημιουργείται και ηλεκτρονική βάση δεδομένων, προσβάσιμη ελεύθερα από όλους. Η έκδοση βιβλίων με περιεχόμενο τις μελέτες επίσης είναι μία δυνατότητα, η οποία θα πρέπει να γίνεται χωρίς κέρδος.
Είναι αυτονόητο ότι κάθε χρόνο θα προστίθεται και νέα γνώση.
Με τον τρόπο αυτό και μόνο μπορούμε όλοι οι Ελληνες να αποκτήσουμε συντομότατα γνώση και συγκεντρωμένες εξειδικευμένες μελέτες για κάθε ατομικό, κοινωνικό και παραγωγικό ζητούμενο και θέμα, με βάση την κοινοκτημοσύνη της γνώσης, την κοινωνική γνώση και το πλάτεμά της.
Μέσα από τα πάμπολλα οφέλη της διαδικασίας αυτής για την Ελληνική κοινωνία και τις άπειρες θετικές εκφάνσεις της, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι σε κάθε περίπτωση η διαδικασία αυτή θα δημιουργήσει μία νεολαία δημιουργική και χειραφετημένη κοινωνικά έτοιμη να προοδεύσει και να δημιουργήσει, εργαζόμενη και ομαδικά, με βάση τα στοιχεία που συνθέτουν το μεγαλείο της ελληνικής σκέψης, την φαντασία, την ανάλυση και την σύνθεση, την δημιουργία και την ελεύθερη σκέψη και στοχασμό.
Για παράδειγμα ας πάρουμε ένα γεωργικό προϊόν: την πατάτα.
Η γεωπονική σχολή θα πρέπει να μελετήσει και να δώσει προτάσεις για τις εδαφικές ανάγκες, τις ποικιλίες ανά είδος εδαφών, την ορθή καλλιέργεια και συγκομιδή (και σειρά άλλα θέματα τα οποία άπτονται του επιστημονικού της αντικειμένου). Η γεωλογική σχολή θα πρέπει να μελετήσει τα καλλιεργήσιμα εδάφη και την σύστασή του σε στοιχεία. Οι οικονομικές και εμπορικές σχολές θα πρέπει να μελετήσουν το κόστος παραγωγής και να προτείνουν την τιμή πώλησης του παραγόμενου προϊόντος, τις δυνατότητες ή μη πώλησης του προϊόντος αυτού, τις διεθνείς οικονομικές συνθήκες, που μπορεί να εξαχθεί το προϊόν και υπό ποία μορφή, τον ανταγωνισμό ίσως από τρίτες χώρες κλπ. .
Ολοι μπορούν και έχουν να βάλλουν ένα λιθαράκι στην διαδικασία μελέτης και τούτο μπορεί και πρέπει να γίνει σε κάθε τομέα, από την αγροτική οικονομία και την βιομηχανία μέχρι την προσέγγιση κοινωνικών θεμάτων (π.χ. τις επιπτώσεις της ανεργίας στο Πέραμα και αλλού) και τον πολιτισμό και μάλιστα και αναγκαία με την πρόταση λύσεων και νέων ιδεών.
Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.
Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΞΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΓΝΩΣΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΛΥΣΕΙΣ
ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
