ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: ΓΙΑΤΙ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΤΥΧΙΟΥΧΩΝ

Σκεφτήκατε γιατί αυξάνεται η ανεργία στο πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας στην Χώρα μας.

Αλλό το ίδιο δεν παρατηρείται και στις υπόλοιπες χώρες του «Νότου»;

Όταν ξεκίνησε η κρίση, πολλοί βιάστηκαν να την προσδιορίσουν ως κρίση συσσώρευσης, κρίση οικονομίας.

Στην συνέχεια, προσδιόρισαν την κρίση ως κρίση πολιτικού συστήματος.

Η παγιοποιημένη αντίληψη του ΚΚΕ ότι οι κρίσεις είναι σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας.

Ο καπιταλισμός σε κάθε φάση ωρίμανσης του, δημιουργεί το καινούριο μέσα από την καταστροφή του προηγούμενου.

Κεκτημένο στον καπιταλισμό είναι μόνο οι κρίσεις των οικονομικών σχέσεων ως προϋπόθεση εξέλιξής του.

Κάθε όμως οικονομική σχέση ορίζεται από την κάθε φορά οικονομική στρατηγική ανάπτυξης που υπερβαίνει την ανάπτυξη.

Κάθε στρατηγική ανάπτυξης διαμορφώνει και το αντίστοιχο σύστημα κοινωνικής συγκρότησης που καλείται να υποστηρίξει και να υπηρετήσει την τάξη πραγμάτων.

Αυτήν την περίοδο, της ωρίμανση της παγκοσμιοποίησης - στο πρώιμο στάδιο η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε ευφορία στις εσωτερικές οικονομίες- η στρατηγική της ανάπτυξης επιφέρει αναδιαρθρώσεις στις εσωτερικές οικονομίες, αλλά και επιβεβλημένες ανασυγκροτήσεις στο επίπεδο των κοινωνικών συγκροτήσεων.

Στις ανασυγκροτήσεις αυτές συγκρούεται το παλιό μοντέλο κοινωνιών και η ιδεολογία τους, με το καινούργιο και αναγκαίο να υπηρετήσει τις νέες στρατηγικές.

Πρωτίστως μια οικονομική εξέλιξη στρατηγικών επιδρά καταλυτικά στα ιδεολογικά θεμελιώματα, πάνω στα οποία συγκροτήθηκαν οι κοινωνίες και η οικονομία της προηγούμενης καπιταλιστικής συγκρότησης.

Πολλοί σπεύδουν να προτείνουν συστήματα αντίστασης ή να ασκήσουν κριτική χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι το κάθε φορά οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, προσδιορίζει και την αντίστοιχη κοινωνική συγκρότηση των ατόμων, σε κοινωνία ή κοινωνίες που υπάρχουν ως υποστηρικτικά εργαλεία του οικονομικού μοντέλου.

Σε μια τέτοια διαδικασία σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό, ο κίνδυνος ανατροπών και εξεγέρσεων είναι το πιο σίγουρο ενδεχόμενο και όχι ο αστάθμητος παράγοντας.

Εκείνο το τμήμα μια κοινωνίας που θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας εξέλιξης, δηλαδή μια εξέγερσης, είναι εκείνο το τμήμα, που εκ των πραγμάτων μπορεί να να αντικαταστήσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα κυβέρνησης.

Όσο όμως η διαδικασία ωρίμανση της σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό βρίσκεται στην τροχιά ολοκλήρωσης του, τόσο ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι εν δυνάμει κίνδυνοι.

Όπως αποδείχτηκε από την πρόσφατη βίαιη ανατροπή της παλιάς-παραδοσιακής συγκρότησης κράτους και κοινωνίας, στις Αφρικανικές χώρες της Μεσογείου, τα όπλα που χρησιμοποίησε η παγκοσμιοποίηση ήταν τα πιο μορφωμένα στρώματα του πληθυσμού και μάλιστα εκείνα που απόκτησαν πανεπιστημιακή γνώση και εμπειρία εργασίας στην μητρόπολη του ιμπεριαλισμού, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ.

Αλλά, αν τα όπλα αυτά δεν είναι σε θέση να αξιοποιηθούν από μια εσωτερική οικονομία σε μια διαδικασίας βίαιης καταστροφής της αντίστοιχή της κοινωνική συγκρότηση, τότε η ανάγκη προστασίας του συστήματος πατάει πάνω στην καταστροφή ή την αδρανοποίηση αυτών των όπλων.

Έτσι λοιπόν, η ανεργία στην νεολαία και ειδικότερα στο πιο μορφωμένο τμήμα της, επιδιώκει όχι μόνο την αδρανοποίηση του δυναμικότερου όπλου της κοινωνίας, αλλά την πλήρη καταστροφή της με προεκτάσεις την απογοήτευση τόσο των νέων επιστημόνων όσο και κυρίως της οικογένειας που επιδιώκει την ανώτερη μόρφωση των παιδιών της.

Άλλωστε, οι επιδιωκόμενες προσκλήσεις ξένων επενδύσεων προϋποθέτουν προλεταριοποίηση της γνώσης και των κατεχόντων αυτής.

Οι εισαγόμενες επενδύσεις δεν θα είναι επενδύσεις μεγάλου εργατικού δυναμικού, αλλά επενδύσεις υπέρ-σύγχρονης τεχνολογίας, που όμως θα απασχολούν ένα πολύ μικρό αριθμών εξειδικευμένων εργατών - κατά κύριο λόγο αποφοίτων ΤΕΙ - και ένα ακόμη λιγότερο διοικητικό προσωπικό ΑΕΙ.

Σε μια τέτοια διαδικασία αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίων ένας τεράστιος πληθυσμός άνεργων επιστημόνων, είναι ο πιο σίγουρος εχθρός του συστήματος που μπορεί να καθοδηγήσει μια σίγουρης έκβαση εξέγερση.

Είναι γεγονός, χωρίς να εμβαθύνουν ιδιαίτερα, οι ίδιοι οι θιγόμενοι νεολαίοι, διαπιστώνουν πως είναι πολύ πιο ανταγωνιστικός ο συνομήλικος τους όταν οι σπουδές τους υπολείπεται κατά πολύ από αυτές των άλλων.

Η στροφή σε μια λιγότερο μορφωμένη νέα γενιά, από την μια θα εμβαθύνει την υπανάπτυξη της οικονομίας αλλά από την άλλη, βάση και της ηθικής του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού, θα διατηρήσει εν ζωή και μακροημέρευση αυτό καθ' εαυτό το σύστημα και το υπηρετικό του προσωπικό.

Βλέπουμε άλλωστε τα ευφυολογήματα του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί την κατεδάφιση του Κράτους και της Κοινωνίας, στο να υπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, της ντόπιας πλουτοκρατίας αλλά κυρίως της ξένης.

Αδιαφορεί τελείως για την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας και του μέλλοντος της οικονομίας και της χώρας, αγκιστρωμένο στην εξουσία εκείνη που τους διασφαλίζει πλούτο και ευτυχία σε εκείνους και τα παιδιά τους.
Η παγκοσμιοποίηση ως νέα οικονομία, πρόβαλε την επικυριαρχία των Τραπεζών πάνω σε ότι ορίζει ή ορίζεται ως οικονομία.
Από την άλλη, η Αριστερά παραμένει δέσμια της ιστορική της εξέλιξη.
Παραμένει ο τελευταίος τροχός την καπιταλιστικής ανάπτυξης προσπαθώντας να φρενάρει κάθε διαδικασία ανατροπών παγιωμένων οικονομικών αντιλήψεων και αντίστοιχων κοινωνικών συγκροτήσεων.
Ενώ η επαναπροσδιόριση του Ιμπεριαλισμού από την οικονομική σχολή του πανεπιστημίου του Σικάγου υπέταξε Κυβερνήσεις και οικονομικά καθεστώτα, η Αριστερά επένδυσε τον πολιτικό της λόγο στην υπεράσπιση του παλιού μοντέλου ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης ως όπλο άμυνας στο νέο μοντέλο, της παγκοσμιοποίησης.
Όσο όμως δεν προβάλλεται το καινούργιο από την Αριστερά, τόσο η ίδια θα σέρνεται με τεντωμένα τα πόδια, ακολουθώντας τις εξελίξεις και απογοητεύοντας μεγάλες πληθυσμιακές κοινωνίες εργαζομένων.